Ψυχοφελή μηνύματα...

[toula]

Κάθε χρόνο ο Άγιος Βασίλης τις παραμονές της Πρωτοχρονιάς γυρίζει από χώρα σε χώρα κι από χωριό σε χωριό, και χτυπά τις πόρτες για να δει ποιος θα τον δεχτεί με καθαρή καρδιά. Μια χρονιά λοιπόν, πήρε το ραβδί του και τράβηξε. Ήτανε σαν καλόγερος ασκητής, ντυμένος με κάτι μπαλωμένα παλιόρασα, με χοντροπάπουτσα στα ποδάρια του και μ’ ένα ταγάρι περασμένο στον ώμο του. Γι αυτό τον παίρνανε για διακονιάρη και δεν τ’ ανοίγανε την πόρτα. Ο Άγιος Βασίλης έφευγε λυπημένος, γιατί έβλεπε την απονιά των ανθρώπων και συλλογιζότανε τους φτωχούς που διακονεύουνε, επειδής έχουνε ανάγκη, μ’ όλο που αυτός ο ίδιος δεν είχε ανάγκη από κανέναν, κι ούτε πεινούσε, ούτε κρύωνε.
Αφού βολόδειρε από δω κι από κει, κι αφού πέρασε από χώρες πολλές κι από χιλιάδες χωριά και πολιτείες, έφταξε στα ελληνικά τα μέρη, πού ’ναι φτωχός κόσμος. Απ’ όλα τα χωριά πρόκρινε τα πιο φτωχά, και τράβηξε κατά κει, ανάμεσα στα ξερά βουνά που βρισκόντανε κάτι καλύβια, πεινασμένη λεμπεσουριά.
Περπατούσε νύχτα κι ο χιονιάς βογκούσε, η πλάση ήτανε πολύ άγρια. Ψυχή ζωντανή δεν ακουγότανε, εξόν από κανένα τσακάλι που γάβγιζε.
Αφού περπάτηξε κάμποσο, βρέθηκε σ’ ένα απάγκιο που έκοβε ο αγέρας από ’να μικρό βουνό, κι είδε ένα μαντρί κολλημένο στα βράχια. Άνοιξε την αυλόπορτα που ήτανε κανωμένη από άγρια ρουπάκια και μπήκε στη μάντρα. Τα σκυλιά ξυπνήσανε και πιάσανε και γαβγίζανε. Πέσανε απάνω του να τον σκίσουνε˙ μα, σαν πήγανε κοντά του, σκύψανε τα κεφάλια τους και σερνόντανε στα ποδάρια του, γλείφανε τα χοντροπάπουτσά του, γρούζανε φοβισμένα και κουνούσανε παρακαλεστικά τις ουρές τους.
Ο Άγιος σίμωσε στο καλύβι του τσομπάνου και χτύπησε την πόρτα με το ραβδί του και φώναξε:
«Ελεήστε με, χριστιανοί, για τις ψυχές των αποθαμένων σας! Κι ο Χριστός μας διακόνεψε σαν ήρθε σε τούτον τον κόσμο!».
Η πόρτα άνοιξε και βγήκε ένας τσομπάνης, παλικάρι ως εικοσιπέντε χρονώ, με μαύρα γένια˙ και δίχως να δει καλά καλά ποιος χτυπούσε την πόρτα, είπε στο γέροντα:
«Πέρασε μέσα στ’ αρχοντικό μας να ζεσταθείς! Καλή μέρα και καλή χρονιά!».
Αυτός ο τσομπάνης ήτανε ο Γιάννης ο Μπάικας, που τον λέγανε Γιάννη Βλογημένον, άνθρωπος αθώος σαν τα πρόβατα που βόσκαγε, αγράμματος ολότελα.
Μέσα στην καλύβα έφεγγε με λιγοστό φως ένα λυχνάρι. Ο Γιάννης, σαν είδε στο φως πως ο μουσαφίρης ήτανε γέροντας καλόγερος, πήρε το χέρι του και τ’ ανασπάστηκε και τό ’βαλε απάνω στο κεφάλι του. Ύστερα φώναξε και τη γυναίκα του, ως είκοσι χρονώ κοπελούδα, που κουνούσε το μωρό τους μέσα στην κούνια. Κι εκείνη πήγε ταπεινά και φίλησε το χέρι του γέροντα, κι είπε:
«Κόπιασε, παππού, να ξεκουραστείς».
Ο Άγιος Βασίλης στάθηκε στην πόρτα και βλόγησε το καλύβι κι είπε:
«Βλογημένοι νά ’σαστε, τέκνα μου, κι όλο το σπιτικό σας! Τα πρόβατά σας να πληθαίνουν ως του Ιώβ μετά την πληγήν και ως του Αβραάμ και ως του Λάβαν! Η ειρήνη του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού να είναι μαζί σας!».
Ο Γιάννης έβαλε ξύλα στο τζάκι και ξελόχισε η φωτιά. Ο Άγιος απίθωσε σε μια γωνιά το ταγάρι του, ύστερα έβγαλε το μπαλωμένο το ράσο του κι απόμεινε με το ζωστικό του. Τον βάλανε κι έκατσε κοντά στη φωτιά, κι η γυναίκα τού ’βαλε και μια μαξιλάρα ν’ ακουμπήσει.
Ο Άγιος Βασίλης γύρισε κι είδε γύρω του και ξανάπε μέσα στο στόμα του:
«Βλογημένο νά ’ναι τούτο το καλύβι!».
Ο Γιάννης μπαινόβγαινε, για να φέρει τό ’να και τ’ άλλο. Η γυναίκα του μαγείρευε. Ο Γιάννης ξανάριξε ξύλα στη φωτιά.
Μονομιάς φεγγοβόλησε το καλύβι με μιαν αλλιώτικη λάμψη και εφάνηκε σαν παλάτι. Τα δοκάρια σαν νά ’τανε μαλαμοκαπνισμένα, κι οι πυτιές(5) που ήτανε κρεμασμένες σαν να γινήκανε χρυσά καντήλια, και τα τυροβόλια κι οι καρδάρες και τ’ άλλα τα σύνεργα που τυροκομούσε ο Γιάννης, λες κι ήτανε διαμαντοκολλημένα. Και τα ξύλα που καιγόντανε στη φωτιά ευωδιάζανε σαν μοσκολίβανο και δεν τρίζανε, όπως τρίζανε τα ξύλα της φωτιάς, παρά ψέλνανε σαν τους αγγέλους πού ’ναι στον Παράδεισο.
Ο Γιάννης ήτανε καλός άνθρωπος, όπως τον έφτιαξε ο Θεός.
Φτωχός ήτανε, είχε λιγοστά πρόβατα, μα πλούσια καρδιά : «Τη πτωχεία τα πλούσια!». Ήτανε αυτός καλός, μα είχε και καλή γυναίκα. Κι όποιος τύχαινε να χτυπήσει την πόρτα τους, έτρωγε κι έπινε και κοιμότανε. Κι αν ήτανε και πικραμένος, έβρισκε παρηγοριά. Γι αυτό κι ο Άγιος Βασίλης κόνεψε στο καλύβι τους, ξημερώνοντας Πρωτοχρονιά, παραμονή της χάρης του, κι έδωσε την ευλογία του.
Κείνη τη νύχτα τον περιμένανε όλες οι πολιτείες και τα χωριά της οικουμένης, αρχόντοι, δεσποτάδες κι επίσημοι ανθρώποι, πλην εκείνος δεν πήγε σε κανέναν τέτοιον άνθρωπο, παρά πήγε στο μαντρί του Γιάννη του Βλογημένου.
Σαν βολέψανε τα πρόβατα, μπήκε μέσα ο Γιάννης και λέγει στο γέροντα:
«Γέροντα, μεγάλη χαρά έχω απόψε που ήρθες, ν’ ακούσουμε κι εμείς κανένα γράμμα, γιατί δεν έχουμε εκκλησία κοντά μας, μήτε καν ρημοκλήσι. Εγώ αγαπώ πολύ τα γράμματα της θρησκείας μας, κι ας μην τα καταλαβαίνω, γιατί είμαι ξύλο απελέκητο. Μια φορά μας ήρθε ένας γέροντας Αγιονορίτης και μας άφησε τούτη την αγιωτική φυλλάδα, κι αν λάχει να περάσει κανένας γραμματιζούμενος καμιά φορά, τον βάζω και τη διαβάζει. Εγώ όλα όλα τα γράμματα που ξέρω είναι τρία λόγια που τά ’λεγε ένας γραμματιζούμενος, που έβγαζε λόγο στο χωριό, δυό ώρες από δω, κι από τις πολλές φορές που τά ’λεγε, τυπωθήκανε στη θύμησή μου. Αυτός ο γραμματικός έλεγε και ξανάλεγε : “Σκώνιτι ου μήτηρ του κι τουν ανισπάζιτι κι του λέγ’ : Τέκνου μου! Τέκνου μου!”. Αυτά τα γράμματα ξέρω…».
Ήτανε μεσάνυχτα. Ο αγέρας βογγούσε. Ο Άγιος Βασίλης σηκώθηκε απάνου και στάθηκε γυρισμένος κατά την ανατολή κι έκανε το σταυρό του τρεις φορές. Ύστερα έσκυψε και πήρε από το ταγάρι του μια φυλλάδα κι είπε:
«Ευλογητός ο Θεός ημών πάντοτε, νυν και αει και εις τους αιώνας των αιώνων!».
Ο Γιάννης πήγε και στάθηκε από πίσω του και σταύρωσε τα χέρια του. Η γυναίκα του βύζαξε το μωρό και πήγε κι εκείνη και στάθηκε κοντά στον άντρα της.
Κι ο γέροντας είπε το «Θεός Κύριος» και τ’ απολυτίκιο της Περιτομής «Μορφήν αναλλοιώτως ανθρωπίνην προσέλαβες», χωρίς να πει και το δικό του τ’ απολυτίκιο, που λέγει : «Εις πάσαν την γην εξήλθεν ο φθόγγος σου». Έψελνε γλυκά και ταπεινά, κι ο Γιάννης κι η Γιάνναινα τον ακούγανε με κατάνυξη και κάνανε το σταυρό τους. Κι είπε ο Άγιος Βασίλης τον όρθρο και τον κανόνα της εορτής «Δεύτε λαοί, άσωμεν», χωρίς να πει το δικό του κανόνα «Σου την φωνήν έδει παρείναι, Βασίλειε». Κι ύστερα είπε όλη τη λειτουργία κι έκανε απόλυση.
Καθίσανε στο τραπέζι και φάγανε, ο Άγιος Βασίλειος ο Μέγας, ο Γιάννης ο Βλογημένος, η γυναίκα του κι ο μπάρμπα – Μάρκος ο Βουβός, που τον είχε συμμαζέψει ο Γιάννης και τον βοηθούσε.
Και, σαν αποφάγανε, έφερε η γυναίκα τη βασιλόπιτα και την έβαλε απάνω στο σοφρά. Κι ο Άγιος Βασίλης πήρε το μαχαίρι και σταύρωσε τη βασιλόπιτα κι είπε:
«Εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος!».
Κι έκοψε το πρώτο το κομμάτι κι είπε: «του Χριστού», έκοψε το δεύτερο κι είπε: «της Παναγίας», κι ύστερα έκοψε το τρίτο και δεν είπε: «του Αγίου Βασιλείου», αλλά είπε: «του νοικοκύρη του Γιάννη του Βλογημένου!».
Πετάγεται ο Γιάννης και του λέγει:
«Γέροντα, ξέχασες τον Αι-Βασίλη!».
Του λέγει ο Άγιος:
«Αλήθεια, τον ξέχασα!».
Κι έκοψε ένα κομμάτι κι είπε:
«Του δούλου του Θεού Βασιλείου!».
Ύστερα έκοψε πολλά κομμάτια, και σε κάθε ένα που έκοβε έλεγε: «της νοικοκυράς», «του μωρού», «του δούλου του Θεού Μάρκου του μογιλάλου(6)», «του σπιτιού», «των ζωντανών», «των φτωχών».
Λέγει πάλι ο Γιάννης στον Άγιο:
«Γέροντα, γιατί δεν έκοψες για την αγιοσύνη σου;».
Του λέγει ο Άγιος:
«Έκοψα, ευλογημένε!».
Μα ο Γιάννης δεν κατάλαβε τίποτα, ο καλότυχος!
Έστρωσε η γυναίκα, για να κοιμηθούνε. Σηκωθήκανε να κάνουνε την προσευχή τους. Ο Άγιος Βασίλης άνοιξε τις απαλάμες του κι είπε την δική του την ευχή, που τη λέγει ο παπάς στη λειτουργία:
«Κύριος ο Θεός μου, οίδα ότι ουκ ειμι άξιος, ουδέ ικανός, ίνα υπό την στέγην εισέλθης του οίκου της ψυχής μου…».
Σαν τελείωσε την ευχή κι ετοιμαζόντανε να πλαγιάσουνε, του λέγει ο Γιάννης :
«Εσύ, γέροντα, που ξέρεις τα γράμματα, πες μας σε ποιά παλάτια άραγες πήγε απόψε ο Αι-Βασίλης; Οι αρχόντοι κι οι βασιλιάδες τί αμαρτίες μπορεί νά ’χουνε; Εμείς οι φτωχοί είμαστεν αμαρτωλοί και κακορίζικοι, επειδής η φτώχεια μας κάνει να κολαζόμαστε!».
Ο Άγιος Βασίλης δάκρυσε. Σηκώθηκε πάλι απάνω, άπλωσε τις απαλάμες του και ξαναείπε την ευχή αλλιώτικα:
«Κύριε ο Θεός μου, οίδας ότι ο δούλος Ιωάννης ο απλούς εστιν άξιος και ικανός, ίνα υπό την στέγην αυτού εισέλθης, ότι νήπιος υπάρχει, και των τοιούτων εστίν η βασιλεία των ουρανών…».
Και πάλι δεν κατάλαβε τίποτα ο Γιάννης ο καλότυχος, ο Γιάννης ο Βλογημένος.
.
.
Φώτης Κόντογλου | Το βλογημένο μαντρί
Απο την σελίδα Η Ποίησις Εντός Μας

[toula]

«Όταν βλέπεις ότι συμπληρώθηκε ο χρόνος, ευχαρίστησε τον Κύριο, διότι σ' έβαλε σ' αυτήν την περίοδο των ετών. Δημιούργησε κατάνυξη στην καρδιά σου, ξαναλογάριασε τον χρόνο της ζωής σου, πες στον εαυτόν σου :
Οι μέρες τρέχουν και περνούν, τα χρόνια συμπληρώνονται, πολύ μέρος του δρόμου προχωρήσαμε. Άραγε τί καλό κάναμε; Μήπως άραγε φύγουμε από δω άδειοι κι απογυμνωμένοι από κάθε αρετή; Το δικαστήριο είναι κοντά, η ζωή μας τρέχει προς το γήρας.»

~ Αγίου Ιωάννου Χρυσοστόμου - Λόγος εν ταις Καλάνδαις PG 48, 955 - 956 Ε.Π.Ε.31, 475

[toula]

Πρέπει κανείς νά φοβάται τον Θεό μάλλον, παρά τους ανθρώπους, και πρέπει να υπακούει τον Θεό μάλλον, παρά τούς ανθρώπους. Αυτό είναι τό δίδαγμα από την ζωή του Δικαίου Ιωσήφ, του Μνήστορος και προστάτη τής Παναγίας Θεοτόκου Μαρίας.
Ό Ιωσήφ έζησε στο μεταίχμιο του περάσματος από τον Νόμο στη Χάρη καί υπήρξε πιστός στον Νόμο μέχρι νά εμφανιστεί ή Χάρις. Όταν εμφανίστηκε ή καινή Χάρις του Θεού, εκείνος τήν εμπιστεύτηκε.
Υπακούοντας στο γράμμα του Νόμου, ό Ιωσήφ θέλησε νά απομακρύνει τή Μαρία (εβουλήθη λάβρα απολϋσαι αυτήν), όταν εκείνη συνέλαβε τον Σωτήρα του κόσμου στο πανάσπιλο σώμα της. Άφ’ ής στιγμής όμως άγγελος Κυρίου του ανήγγειλε ότι ή σύλληψη καί κυοφορία τής Μαρίας ήταν εκ Πνεύματος Αγίου (τό γάρ έν αύτη γεννηθέν έκ Πνεύματός εστίν Αγίου – Ματθ. 1, 20), εγκατέλειψε τήν πρόθεσή του καί δεν απομάκρυνε τή Μαρία, αλλά εποίησεν ώς προσέταξεν αυτώ ό άγγελος Κυρίου. Δεν αποφάσισε από μόνος του, άλλα υπάκουσε στο θέλημα του Θεού! Κατά συνέπεια ό Θεός τον αξίωσε μεγάλης δόξας, τόσο επί γης όσο και στον ουρανό.
Αθόρυβα και εν τω κρυπτώ υπηρετούσε τον Θεό και ο Θεός φανερά τον δόξασε. Όχι μόνον αυτός αξιώθηκε της Βασιλείας του Θεού, αλλά επίσης και οί υιοί και οί θυγατέρες του.
Αλήθεια, ποιος πατέρας θά επιθυμούσε κάτι περισσότερο άπό τό νά γίνει ό γιός του άπόστολος του Χριστού! Μάλιστα ό Ιωσήφ είχε δυο γιους πού έγιναν απόστολοι.Έτσι λοιπόν δοξάζει ό Θεός αυτούς πού Τον σέβονται καί Τον υπακούουν.
Πανθαύμαστε Κύριε, Θεέ του δικαίου Ιωσήφ, πρέσβευε καί υπέρ ημών των αμαρτωλών, ώστε νά αγαπήσουμε τη δικαιοσύνη Σου καί να φοβόμαστε μόνον Εσένα!
Σοί πρέπει πάσα δόξα, τιμή καί προσκύνησις εις τούς αιώνας τών αιώνων. Αμήν.

(Αγ. Νικολάου Βελιμίροβιτς, «Πρόλογος της Αχρίδας» – τ. 12, Δεκέμβριος).

[toula]

Αν ο Χριστός φεύγει στην Αίγυπτο, φύγε και συ πρόθυμα μαζί του, γιατί είναι προτιμότερο να φεύγεις μαζί με το Χριστό όταν διώκεται. Αν παραμένει πολύ στην Αίγυπτο και λατρεύεται σωστά εκεί, κάλεσέ τον από την Αίγυπτο. Πέρασε αμέμπτως από όλες τις ηλικίες και τις δυνάμεις του Χριστού, ως μαθητής του Χριστού. Καθαρίσου, κάνε περιτομή, αφαίρεσε το κάλυμμα που έχεις από τη δημιουργία. Έπειτα απ’ αυτό δίδαξε στο ιερό, διώξε απ’ εκεί τους εμπορευόμενους τον οίκο του Θεού, άφησε να σε λιθοβολήσουν, αν θα πρέπει να πάθεις κάτι τέτοιο. Γνωρίζω καλά, ότι θα ξεφύγεις ανάμεσα απ’ αυτούς οι οποίοι σε λιθοβολούν όπως ο Θεός. Διότι ο Λόγος δεν λιθοβολείται. Αν σε οδηγήσουν εμπρός στον Ηρώδη, μην του δώσεις απάντηση στα περισσότερα. Θα σεβασθεί τη σιωπή σου περισσότερο απ’ όσο θα σεβασθεί τους πολλούς λόγους των άλλων. Αν σε μαστιγώσουν, ζήτησε να εκτελέσουν ολόκληρη την ποινή. Φρόντισε να γευθείς χολή, πιες ξύδι, ζήτησε εμπτυσμούς, δέξου κτυπήματα και ύβρεις, στεφανώσου με τα αγκάθια του δύσκολου δρόμου του Θεού, ντύσου το κόκκινο ένδυμα, δέξου το καλάμι, άφησε να σε προσκυνήσουν εκείνοι οι οποίοι ειρωνεύονται την αλήθεια.
Τέλος, σταυρώσου μαζί με το Χριστό, νεκρώσου μαζί του, κατέβα πρόθυμα μαζί του στον τάφο, για να αναστηθείς και μαζί του, για να δοξασθείς και να βασιλεύσεις μαζί του
****************************************** Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος ,

[toula]

Ὁ Χριστὸς μποροῦσε νὰ ἐκλέξῃ ὡς μητέρα του μία βασίλισσα, μία πλούσια πριγκίπισσα, μία γυναῖκα φιλόσοφο, κάποια ἀρχόντισσα.
Ἀπ᾽ ὅλες αὐτὲς προτίμησε μία καὶ μόνο.
Γιατί; τί βρῆκε σ᾽ αὐτήν;
Ἡ Παρθένος Μαρία ἦταν μὲν φτωχὴ καὶ ἄσημη, εἶχε ὅμως ἕνα πολύτιμο θησαυρό, ποὺ δὲν τὸν εἶ­χαν καὶ δὲν τὸν ἔχουν οἱ πλούσιες καὶ ἀρχόντισσες τοῦ κόσμου· θησαυ­ρό, στὸν ὁποῖο δὲν ἔδιναν καμμιά σημασία τὰ μάτια τῶν ἀνθρώπων, ἀλλὰ τὸν ὁποῖο ἔβλεπαν τὰ μάτια τοῦ Θεοῦ καὶ θαύμαζαν τὰ μάτια τῶν ἀγγέλων.
Αὐτὸ τὸν θησαυρὸ ἐζήλωσε αὐ­τή ἡ ἁγία Τριάς!
Ὁ θησαυρὸς αὐτὸς ἦ­ταν ἡ ὅ­λη ἀρετή της· πλοῦτο της εἶχε τὴν ἀγάπη στὸ Θεὸ καὶ τὸν πλησίον, στέμμα της τὴν παρθε­νία, πέπλο τὴν ταπείνωσι, κοσμήματα τὴ νῆψι καὶ τὴν προσοχή, διαμάντια ποὺ λαμποκοποῦσαν τὶς προσευχές, ζώνη χρυσῆ τὴν ἐγκράτεια.
Γι᾽ αὐτὸ αὐτὴν ἔκανε Μητέρα Του.
Ἐτσι, ἀπ᾽ τὴν πρώτη στιγμὴ τῆς ἐμφανίσεώς του στὸν κό­σμο, ὁ Χριστὸς διδάσκει ὅλους, ὅτι τὸ μεγαλεῖο δὲν τὸ θέτει οὔτε στοὺς θρόνους τῶν καισάρων, οὔτε στὰ πλούτη τοῦ Μίδα καὶ τοῦ Κροίσου, οὔτε στὶς δόξες τῶν κατα­κτητῶν· τὸ θέτει στὴν ἀρετή, ἔστω καὶ ἂν αὐτὴ σκεπάζεται μὲ τὰ ῥάκη καὶ ζῇ μέσα σὲ ὑγρὰ ὑπόγεια.

(†) ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος Καντιώτης

[toula]

Μιλούσε ο Χριστός Ελληνικά;
🙤
ΤΗΝ εποχή που έζησε ο Ιησούς, η γλώσσα που ομιλείτο στην πατρίδα του και σε όλη την περιοχή από τα ανατολικά παράλια της Μεσογείου μέχρι τα αρμενικά όρη, ήταν η Αραμαϊκή (η οποία μάλιστα ως διεθνής γλώσσα των συναλλαγών την εποχή της Ασσυριακής Αυτοκρατορίας πιθανόν αποτέλεσε και την πρώτη χρονολογικά lingua franca παγκοσμίως). Oι Ευαγγελιστές μέσα στα ελληνικά Ευαγγέλια διασώζουν ορισμένα αραμαϊκά λόγια του Κυρίου Ιησού («ταλιθά κούμι», «ἐφφαθά», «Ἐλωί», «σίκερα» κ..λπ.).
Είναι επίσης πολύ λογικό να γνώριζε ο Ιησούς και τη συγγενική Εβραϊκή -γλώσσα του μεγαλύτερου μέρους της Π. Διαθήκης, η οποία ως ιερή γλώσσα ακουγόταν συνεχώς στη Συναγωγή- και να τη χρησιμοποιούσε για να μιλήσει για πιο επίσημα, ακαδημαϊκά θέματα.
Μιλούσε όμως Ελληνικά;
ღ
ΕΚΕΙΝΗ την εποχή, στη Γαλιλαία των εθνών και γενικότερα στη ρωμαϊκή Οικουμένη και στην ίδια την Ιερουσαλήμ, οι περισσότεροι άνθρωποι ήταν δίγλωσσοι. Μιλούσαν τη γλώσσα της περιοχής τους και την Ελληνική (την ελληνιστική Κοινή), που ήταν η γλώσσα του πολιτισμού. Αντίθετα, η Λατινική ήταν γλώσσα της διοίκησης και της νομοθεσίας, άρα της εξουσίας, και, συνεπώς, δεν μιλήθηκε από τον λαό σχεδὀν καθόλου στην Παλαιστίνη.
Γι' αυτό τον λόγο ο περίφημος διάλογος του Ιησού με τον Πιλάτο δεν θα μπορούσε να γίνει στη Λατινική. Αλλά ούτε στην Αραμαϊκή θα μπορούσε να γίνει, καθώς δεν αναφέρεται πουθενά μεταφραστής. Θα μπορούσε όμως κάλλιστα να είχε γίνει στην Ελληνική, αν ο Ιησούς τη μιλούσε , καθώς ο Πιλάτος ως επίσημος αξιωματούχος της εποχής σίγουρα γνώριζε Ελληνικά.
ღ
ΠΩΣ έμαθε όμως ο Ιησούς Ελληνικά; Ο Ιησούς ανήκε σε φτωχή οικογένεια, και η όποια μόρφωση έλαβε είναι πιθανό να δόθηκε μόνο από την οικογένειά του -δηλαδή κυρίως από τη μητέρα του-, όχι από κάποιον δάσκαλο. Έχει όμως ιδιαίτερη σημασία η -συχνά αποσιωπώμενη- σχέση του με τον Ιωσήφ, τον θεωρούμενο ως πατέρα του, ο οποίος ήταν τέκτονας. (Ο Χριστός περιγραφόταν από τους συγχρόνους του ως «τοῦ τέκτονος υἱὸς»).
Το επάγγελμά αυτό ήταν πολύ σημαντικό για την εποχή, καθώς ένας τέκτονας δεν ήταν απλώς μαραγκός και επιπλοποιός, αλλά βρισκόταν σε διάδραση με πελάτες που κατασκεύαζαν ή επισκεύαζαν οικίες και ήξεραν οπωσδήποτε Ελληνικά. Σημειωτέον ότι τη μακρά περίοδο που ασκούνταν ο Κύριος ως χειρώναξ δίπλα στον Ιωσήφ, κτιζόταν 5 χλμ. βορείως της Ναζαρέτ η Σέπφωρις η «ωραία», η «ἐπάνω ὄρους κειμένη» ("το κρίνο της Ανατολής") και κάποια χλμ. νότια η Τιβεριάς.

Εάν σκεφθεί κάποιος ότι η Ναζαρέτ είχε περί τους 200 κατοίκους (οι οποίοι έμεναν μάλιστα σε σπήλαια), είναι λογικό ότι ο Ιωσήφ και ο Ιησούς εργάζονταν και διέμεναν ίσως επί μακρόν σε τέτοιες πόλεις (στις οποίες τότε κατοικούσε η ελίτ της εποχής). Ίσως μάλιστα γνώρισαν και την αρχιτεκτονική της ελληνικής Πόλης (θέατρο, γυμνάσιο, πλατεία κ.λπ.). Για να ανταποκριθεί στις ανάγκες του απαιτητικού επαγγέλματος του τέκτονος Ιωσήφ, κοντά στον οποίο έζησε και εργάστηκε επί 30ετία, είναι σχεδόν βέβαιο ότι ο Ιησούς είχε μάθει Ελληνικά.
ღ
ΣΕ προηγούμενη ανάρτηση είχαμε σημειώσει ως μια γλωσσική διάσταση της «κένωσης» το γεγονός ότι ο δημιουργός του Λόγου ως βρέφος δεν μπορούσε να μιλήσει. Μια ακόμα είναι ότι είχε ανάγκη συγκεκριμένη γλώσσα, για να μπορεί να συνεννοηθεί. Και μια τρίτη: δεν είμαστε βέβαιοι αν, ως τέκνο φτωχής οικογένειας, ο Ιησούς γνώριζε γραφή.
Η μόνη σχετική μαρτυρία υπάρχει στο Ευαγγέλιο του Ιωάννη, όπου σημειώνεται εκφραστικά ότι, ενώ οι Γραμματείς κατηγορούσαν σε αυτόν τη μοιχαλίδα γυναίκα περιμένοντας τη δική του «ετυμηγορία», εκείνος «κάτω κύψας ἔγραφε εἰς τὴν γῆν». Αλλά τι ακριβώς έγραφε, δεν το ξέρουμε ούτε θα το μάθουμε ποτέ. Ίσως απλώς ζωγράφιζε σχέδια στο χώμα, μη γνωρίζοντας γραφή...
__________
ΣΗΜ Η ανάρτηση βασίστηκε σε υλικό που μας έδωσε ευγενώς ο καθηγητής Θεολογίας (Ερμηνεία Καινής Διαθήκης) κ. Σωτήρης Δεσπότης. Τον ευχαριστούμε πολύ!
____

[toula]

Δημήτρης Νατσιός
δάσκαλος-Κιλκίς

Πρίν ἀπό ἕνα μῆνα ὁ πρωθυπουργός κ. Μητσοτάκης ἦταν καλεσμένος σέ μεσημεριανή ἐκπομπή. Ἐρωτήθη γιά τίς μουσικές του ἐπιλογές. Διαβάζω: «Φωτογραφίζοντας τήν τράπ μουσική, ἄν καί δέν τήν κατονόμασε, σχολίασε πώς ἐνοχλεῖται ἀπό τήν γλῶσσα πού χρησιμοποιεῖται στό συγκεκριμένο εἶδος μουσικῆς, ἐνῶ τόνισε πώς πρέπει νά ἐκπαιδεύσουμε τά παιδιά ἀπό μικρά γιά τό τί σημαίνει σεβασμός». Ἔψαξα νά βρῶ μιά δήλωση τῆς κ. Κεραμέως, γιά νά μᾶς ἀραδιάσει καί αὐτή τά «πρέπει» της, ἀλλά δέν ἐντόπισα.

Κατ' ἀρχάς ὅσο καί ὅσοι διαβάζουν τά παρακάτω, ἄς ἔχουν συνεχῶς κατά νοῦ τό ἑξῆς: Δέν διδάσκουν τά «πρέπει». Οὔτε... ἀνατρέφεις τά παιδιά σου οὔτε κυβερνᾶς τόν λαό σου μέ τά «πρέπει». Τό «πρέπει» εἶναι ἀπρόσωπο ρῆμα. Νά πιάσω τό «πρέπει» ἀπό τό «γιῶτα» καί νά τό γδάρω ὡς τό «πῖ», ἔλεγε χαρακτηριστικά ὁ Ἐλύτης. Διδάσκει, ἀνατρέφει, κυβερνᾶ σωστά καί ὑπεύθυνα τό «πρέπον», ἡ μετοχή, ἡ συμμετοχή, δηλαδή, τό παράδειγμα. Ὅταν ὁ γονέας ξημεροβραδιάζεται στό κινητό ἤ στό διαδίκτυο μέ ποιό κῦρος θά συμβουλεύσει τά παιδιά του νά ἀπέχουν ἀπό αὐτά; «Μή λοξά περιπατεῖν καρκίνῳ μήτηρ ἔλεγε... Ὁ δέ εἶπεν. Μῆτερ, σύ, ἡ διδάσκουσα, ὀρθά βάδιζε καί βλέπων σέ ζηλώσω». Μήν περπατᾶς στραβά ἔλεγε ἡ καβουρίνα στό παιδί της... Καί τῆς ἀπάντησε: Μητέρα, περπάτα ἐσύ ἴσια καί βλέποντάς σέ θά μάθω», γράφει στόν ἐξόχως διδακτικό του μῦθο, ὁ Αἴσωπος. Μέ τί μοῦτρα οἱ πολιτικοί ζητοῦν ἀπό τόν λαό θυσίες, βυθίζοντάς τον στήν οἰκονομική φρίκη, ὅταν οἱ ἴδιοι ἀμείβονται μέ ἀνήκουστες ἀπολαβές, ἀπολαμβάνουν προκλητικά προνόμια καί, πολλάκις, σάν τά ἄπληστα ἁρπακτικά κατρακυλοῦν στήν ἀνομία, ἐξευτελίζοντας τήν πατρίδα. (Νά ἀφαιρεῖται ἡ ἑλληνική ἰθαγένεια σέ ὅσους τήν κηλιδώνουν καί εἶναι ἀνάξιοι νά φέρουν τό ὄνομα Ἕλληνας καί Ἑλληνίδα).

Χριστούγεννα ξημερώνουν, «οἱ οὐρανοί ἀγάλλονται χαίρει ἡ φύσις ὅλη», ὅμως -εἴμαστε γονεῖς, εἴμαστε δάσκαλοι- ἀκοῦς τήν εἴδηση καί θλίβεσαι, ὀργίζεσαι, χάνεις τά λόγια σου.

Διαβάζω: Ὀκτώ μαθητές της Α' Λυκείου βίαζαν κατ' ἐξακολούθηση συμμαθητῆ τους σέ ἐγκαταλειμμένο σπίτι κοντά στό σχολεῖο, διακινοῦσαν τό ὑλικό στό σχολεῖο, τόν χτυποῦσαν καί τόν ἀπειλοῦσαν γιά νά μήν μιλήσει. Εἶπαν στόν εἰσαγγελέα πώς «τό κάναμε γιά πλάκα, τά βλέπαμε στίς ταινίες καί κάναμε τά ἴδια». Ἐπίσης ὅλοι στήν παρέα τῶν ἀνηλίκων ἄκουγαν τράπ μουσική. Σύμφωνα μέ ὅσα μετέδωσε τό Mega, ἔγραφαν στίχους βασισμένους στό βιασμό καί λέγεται ὅτι αὐτή τήν κτηνώδη πράξη τους ἤθελαν νά τήν κάνουν τραγούδι καί βίντεο. Τό πλέον ἐξοργιστικό εἶναι ὅτι, σύμφωνα μέ πληροφορίες, οἱ δράστες σκόπευαν νά γράψουν ἕνα τραγούδι σέ ρυθμό τράπ μέ τόν βιασμό τοῦ 15χρονου συμμαθητῆ τους. Μάλιστα, σκόπευαν νά γυρίσουν καί βίντεο κλίπ, ἐνῶ εἶχαν ἤδη ξεκινήσει νά γράφουν στίχους.

Τίς προάλλες περνοῦσα ἔξω ἀπό σχολεῖο, δευτεροβάθμιας. Σχεδόν νύχτα. Κάποιοι μαθητές ἄκουγαν τράπ μουσική, στήν διαπασῶν. Στάθηκα καί ἄκουγα τούς στίχους. Κανονικά θά ἔπρεπε νά τούς παραθέσω, ἀλλά ντρέπομαι λόγῳ τῶν ἡμερῶν καί σέβομαι τούς ἀναγνῶστες. Μιά συνεχής παρότρυνση ἀπό αὐτά τά νεόπλουτα καθάρματα, γιά κάθε εἴδους κτηνωδίες καί ἀνομίες. Ναρκωτικά πού ὠθοῦν σέ εἰδεχθῆ σεξουαλικά ἐγκλήματα, ἐκπόρνευση κοριτσιῶν, φόνοι, βιασμοί, ἀκριβά αὐτοκίνητα μέ ἀσύλληπτες, κυριολεκτικά, ταχύτητες, βλασφημίες, χυδαιολογίες. Κανονικά φροντιστήρια γιά μιά ζωή πού ὁδηγεῖ στό ἔγκλημα, γιά εὔκολο πλουτισμό, στήν φυλακή καί στόν θάνατο. Γι' αὐτό βλέπουμε στούς δρόμους ὄχι συντροφιές νέων παιδιῶν, ἀλλά ἀγέλες λύκων, ἕτοιμες νά κατασπαράξουν ἀδύναμα θηράματα.

Οἱ τράπερ, τά διεφθαρμένα, ἀμόρφωτα καί ἀνισόρροπα αὐτά ὑποκείμενα ἔχουν ἀντικαταστήσει γονεῖς καί δασκάλους. Τό γράφω καί τό φωνάζω. Σ' αὐτούς ὀφείλεται ἡ πνευματική ἐξαθλίωση τῶν παιδιῶν, εἶναι οἱ ἠθικοί αὐτουργοί τῶν ἀνείπωτων ἐγκλημάτων. Τό ὁμολόγησαν οἱ 8 βιαστές, ἐγκληματίες μαθητές. «Σκόπευαν νά γράψουν ἕνα τραγούδι σέ ρυθμό τράπ μέ τόν βιασμό τοῦ 15χρονου συμμαθητῆ τους».

Ἐρωτῶ: Γιατί δέν ἐπεμβαίνουν οἱ εἰσαγγελεῖς γιά νά ἀνοίξει τό ἀπόστημα, τό καρκίνωμα πού σαπίζει τά παιδιά;

Γιατί τό κράτος-σκαντζόχοιρος (ὅπου καί νά τό ἀκουμπήσεις πονᾶς καί πληγώνεσαι), ἀδρανεῖ; Εἶναι δήλωση αὐτή τοῦ πρωθυπουργοῦ τῆς χώρας, πατέρας ὁ ἴδιος, «πώς ἐνοχλεῖται ἀπό τήν γλῶσσα πού χρησιμοποιεῖται στό συγκεκριμένο εἶδος μουσικῆς»; Τί θά πεῖ ἐνόχληση ἤ «πρέπει νά διδάξουμε τόν σεβασμό στά παιδιά»; Πῶς θά τόν διδάξουμε τόν σεβασμό; Μέ εὐχολόγια καί κούφια καρύδια; Γιατί δέν καταδίκασε ἀπροκάλυπτα τήν δυσωδία πού λέγεται «μουσική» τράπερ, δίνοντας ἐντολή νά ξηλωθεῖ ἡ ἀχαλίνωτη καί πρόστυχη κακοήθεια; Νομίζει ἡ ὑπουργός Παιδείας ὅτι θά ἀντιμετωπιστεῖ τό καταστρεπτικό γιά τό μέλλον τῆς πατρίδας πρόβλημα, μέ τίς λεγόμενες «Δεξιότητες», τήν σεξουαλική διαπαιδαγώγηση ἀπό τό νηπιαγωγεῖο; Μήπως αὐτός ὁ βομβαρδισμός μέ τήν πανσεξουαλικότητα καί τίς ποικιλώνυμες ἀποκλίσεις ἤ «διαφορετικότες» κατά τήν συμπεριληπτική τους γλῶσσα, ἐξ ἁπαλῶν ὀνύχων, ἐπιδεινώνει ἀντί νά περιορίζει τήν τραγωδία; Παιδεία θέλουμε τῆς ἐλευθερίας, "δεξιότητες" γιά τήν ποινικοποιημένη πιά ἀρετή τῆς ἁγνότητας -οὔτε σάν λέξη δέν τήν συναντᾶς στά σχολικά βιβλία- τήν ἀνθρωποποιό ἀγωγή, τίς ἀξίες τῆς Ρωμιοσύνης. (Ἡ λέξη ἀξία παράγεται ἀπό τό «ἄξω», μέλλοντα τοῦ ρήματος «ἄγω», πού σημαίνει ὁδηγῷ. Ἄρα ἡ ἀγωγή ὀφείλει νά ὁδηγεῖ στίς καθ' ἡμᾶς ἀγέραστες ἀξίες).

Ἐρωτῶ τούς γονεῖς πού μᾶς ἔρχονται πολλές φορές στά σχολεῖα κουνῶντας μας τό δάχτυλο, ἀπειλῶντας μας τούς δασκάλους, γιατί δυσαρεστήσαμε τό βλαστάρι τους, γιατί δέν βαθμολογήσαμε μέ ἄριστα τίς... μεγαλοφυίες τους, τί κάνουν; Εἶχα σημειώσει σέ παλαιότερο ἄρθρο μου: «Τό ζήτημα δέν εἶναι σε τί κόσμο θ' ἀφήσουμε τά παιδιά μας, ἀλλά τί παιδιά θά ἀφήσουμε σ' αὐτόν τόν κόσμο».

Ἡ οἰκογένεια, ἔγραφα καί κλείνω, εἶναι ἡ ἔσχατη γραμμή ἄμυνας γιά τήν ἐπιβίωση τοῦ Ἑλληνισμοῦ. Ἡ σύγχρονη Μεγάλη τοῦ Γένους Σχολή. Ὅπως θά ἔλεγε ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός «Ἀνίσως ἦτο δυνατόν νά ἀνεβοῦμε εἰς τόν οὐρανόν καί νά φωνάξουμε μίαν φωνήν μεγάλην», γονεῖς ξυπνῆστε, μαγαρίζουν τά παιδιά σας. Ὅποια οἰκογένεια ὀρθώνει τείχη ἀδιαπέραστα καί προφυλάσσει τά παιδιά της ἀπό τήν «λέπρα» πού τρώει τά σωθικά τῆς κοινωνίας, θά καμαρώνει μεθαύριο γιά τούς καλούς της καρπούς.

«Ὥρα ἡμᾶς ἤδη ἐξ ὕπνου ἐγερθῆναι». Καλά κι εὐλογημένα Χριστούγεννα. Ὁ γεννηθείς Σωτήρ τοῦ κόσμου νά μᾶς φωτίζει καί νά μᾶς σκέπει...

Δημήτρης Νατσιός
δάσκαλος-Κιλκίς

[toula]

"Χριστούγεννα"
Να ‘μουν του σταύλου έν’ άχυρο, ένα φτωχό κομμάτι,
την ώρα π’ άνοιγ’ ο Χριστός στον ήλιο του το μάτι.
Να ιδώ την πρώτη του ματιά και το χαμόγελό του,
το στέμμα των ακτίνων του γύρω στο μέτωπό του.
Να λάμψω από τη λάμψη του κι’ εγώ σαν διαμαντάκι,
κι’ από τη θεία του πνοή να γίνω λουλουδάκι.
Να μοσκοβοληθώ κι’ εγώ από την ευωδία,
που άναψε στα πόδια του των Μάγων η λατρεία.
Να ‘μουν του σταύλου έν’ άχυρο ένα φτωχό κομμάτι,
την ώρα π’ άνοιγ’ ο Χριστός στον ήλιο του το μάτι.

ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΛΑΜΑΣ

[toula]

Συχνά μας προσεγγίζουν άνθρωποι στη ζωή μας που προσδοκούν κάτι υλικό. Μια συνεργασία, μια βοήθεια κλπ. Κι αυτό το βαφτίζουν φιλία, εκτίμηση, σεβασμό.
Κι όταν κάποια στιγμή σταματήσουν εκ μέρους μας οι παροχές, ξαφνικά αυτοί οι “στενοί οικογενειακοί φίλοι” γίνονται παγωμένοι ξένοι αλλά και εχθροί ίσως.

Ας τους αναθέτουμε στα χέρια του Κυρίου αυτούς τους ανθρώπους και ας λέμε γι’ αυτούς το “Κύριε ελέησον”. Γιατί συχνά γίνεται τόσο δυνατό το μίσος τους που δεν μπορείς να τους πείσεις για την αλήθειά σου ή την ανημπόρια σου να βοηθήσεις.

Όλες αυτές οι εμπειρίες μας ωριμάζουν, μας κάνουν να εκτιμούμε περισσότερο τους ανθρώπους που μας αγαπούν γι’ αυτό που είμαστε για το χαμόγελό μας, για την καλημέρα την απλή που θα τους πούμε χωρίς απαιτήσεις και προσδοκίες.

Δεν απαιτούν.
Δεν κρίνουν κάθε μας κίνηση.
Ξέρουν να μας δικαιολογούν.
Και να είναι πάντοτε “εδώ”.
Κυρίως στη χαρά μας.
Γιατί στη λύπη πολλοί παρηγορητές θα βρεθούν να σε λυπηθούν.

Στη χαρά όμως λίγοι.
Λίγοι και πραγματικοί φίλοι.
Γι΄αυτούς ας δοξάσουμε τον Θεό μας!

Γερόντισσα Σωφρονία
Ηγουμένη Ιεράς Μονής Αγίας Τριάδας Ακράτας

[toula]

Το λίπασμα της ψυχής
Ένα δέντρο, αν δεν το περιποιούμαστε στη ρίζα του δεν το σκαλίζουμε, δεν το ποτίζουμε, δε μπορεί να καρπίσει και να προοδεύσει. Έτσι και ο άνθρωπος, αν δεν καθαρισθεί και σκαλιστεί μέσα του, να φύγουν οι αμαρτίες και τα πάθη μέσω του πνευματικού, αν δεν θρέψει την ψυχή του με το λίπασμα του λόγου του Θεού και τη χάρη των Μυστηρίων, δεν θα καρπίσει αρετές.

Όσιος Παΐσιος ο Αγιορείτης