Ψυχοφελή μηνύματα...

[toula]

"Ο αληθινός σκοπός της Xριστιανικής μας ζωής είναι ή απόκτηση του Άγιου Πνεύματος του Θεού"...!!!

Όσιος Σεραφείμ του Σαρωφ (19/7/1759 - 2/1/1833)

[toula]

Αν ξεπλύνεις την ακαθαρσία από την καρδιά σου ,θα λάμψει στη μορφή σου το θεομορφο κάλλος....
Γρηγόριος Νύσσης...

[toula]

Στις 3 Ιανουαρίου 1950 μ.Χ. η Μοναχή Μακαρία Δεσύπρη αποκαλύπτει το Ιερό Λείψανο του Νεοφανούς Οσιομάρτυρος Εφραίμ του Θαυματουργού και μας αφηγείται σχετικά:
«Γονάτισα με ευλάβεια και ασπάστηκα το σκήνωμα του Αγίου, και αισθάνθηκα βαθιά την έκταση του μαρτυρίου του. Η ψυχή μου γέμισε από αγαλλίαση, απέκτησα μεγάλο θησαυρό, και παίρνοντας το χώμα με προσοχή έβλεπα την αρμονία του σκηνώματός του, που, αν και τόσους αιώνες μέσα στη γη, δεν είχε αλλοιωθεί»...!!!

[toula]

Να έχετε εμπιστοσύνη στον Αγαθό, στον Ισχυρό, στον Ζώντα Θεό και Εκείνος θα σας απελευθερώσει από τις δυσκολίες και θα σας αναζωογονήσει. Μετά τις δοκιμασίες ακολουθεί η πνευματική χαρά.
Ο Κύριος επιβλέπει σε αυτούς που υπομένουν τις δοκιμασίες και τις θλίψεις για την Αγάπη Του.
Να μην ταράζεται η καρδιά σας ούτε και να δειλιάζετε, γιατί ο Θεός είναι μαζί σας και θα σας αναπαύσει.

~ Άγιος Νεκτάριος

[toula]

«Σήμερον των υδάτων αγιάζεται η φύσις….»
Οσίου Δανιήλ του Κατουνακιώτη

Έλεγε ο Γέρο – Δανιήλ ότι, στην Ιερά Σκήτη του Ξενοφώντος, ο Γέροντας της Καλύβας των «Εισοδιων της Θεοτόκου» Γρηγόριος Ιερομόναχος, είχε υποτακτικό πολύ απλό, αγαθό και άκακο, Θεοφύλακτο ονομαζόμενο.
Ο Μοναχός Θεοφύλακτος, κατά την εορτή των Θεοφανίων, πού γίνεται ο μεγάλος Αγιασμός, όταν άκουσε τα τροπάρια και τις ευχές πού ψάλλει η Εκκλησία μας και τα όποια λένε: «Σήμερον αγιάζεται ή φύσις των υδάτων…», του φάνηκε κάπως περίεργο και όταν τελείωσε η τελετή, ρώτησε το Γέροντα του Παπα – Γρηγόρη : «Γέροντα, άκουσα στα τροπάρια και στις ευχές να λέτε πώς «Σήμερον αγιάζεται η φύσις των υδάτων…», πώς γίνεται αυτό το πράγμα και όλα τα νερά αγιάζονται; Αγιάζονται και τα νερά της θαλάσσης;»
Ο Γέροντας του Παπα – Γρηγόρης σ’ αυτά απάντησε:
— Αδελφέ Θεοφύλακτε, ο Πανάγαθος θεός, με τις προσευχές των ανθρώπων, πού γίνονται με ταπείνωση, από αδιάκριτη και ακλόνητη πίστη, με την επιφοίτηση της χάριτος του Παναγίου Πνεύματος, επενεργεί επί των εμψύχων και αψύχων ακόμη μεταβάλλει αυτά και τα αγιάζει, για να καθαρίσει και αγιάσει μ’ αυτά τους πιστούς δούλους Του.

Όπως, επί παραδείγματι, αγιάζει το νερό και το λάδι στο Βάπτισμα, και απαλλάσσει τον άνθρωπο, και καθαρίζει αυτόν από το προπατορικό αμάρτημα και από κάθε είδους άλλης αμαρτίας και έτσι βγαίνει από την άγια Κολυμβήθρα αγνός, καθαρός και τέλειος χριστιανός.
Όπως μεταβάλλει το ψωμί και το κρασί, πού προσφέρει θυσία των χριστιανών ο Ιερεύς και με την επιφοίτηση του Παναγίου Πνεύματος, τα κάνει από ψωμί – Σώμα κι από κρασί – Αίμα του Κυρίου και Θεού και Σωτηρος ημών Ιησού Χριστού και γίνονται τα Τίμια Δώρα, που μεταλαμβάνουν οι πιστοί, και μ’ αυτά όταν άξιοι και καθαροί, με τη μετάνοια και εξομολόγηση τα παίρνουν, αγιάζονται και θεοποιούνται.
Όπως μεταβάλλει το λάδι του ευχελαίου και γίνεται θεραπευτικό μέσο στους μετά πίστεως χριωμένους. Έτσι, αγαπητέ Θεοφύλακτε, μεταβάλλεται με τη χάρι του Αγίου Πνεύματος και η φύση των υδάτων.
Ο Μοναχός Θεοφύλακτος για δεύτερη φορά ρώτησε το Γέροντα του και είπε:
Πάτερ και το νερό της θαλάσσης αγιάζεται κι αυτό;
Ναι αδελφέ, άκουσε και γι’ αυτό: Όταν ο πρωτάγγελος Εωσφόρος, από την υπερηφάνεια του, ξέπεσε από τους ουρανούς και σαν αστραπή βρέθηκε στα κατώτερα μέρη, στα κατάβαθα της γης, εκεί πού είναι τα τάρταρα του Αδη, τότε πέφτοντας αυτός, παρέσυρε με την πτώση του το ένα τρίτο (1/3) από τους Αγγέλους, πού κι αυτοί έγιναν όπως κι ο αρχηγός τους Δαίμονες.

Πέφτοντας αυτοί, οι πρώην άγγελοι, από τους ουρανούς προς τη γη και επειδή εξακολουθούσαν να πέφτουν συνέχεια κι άλλοι άγγελοι, τότε στάθηκε στην πύλη του ουρανού ό μέγας Αρχάγγελος Μιχαήλ με την πύρινη ρομφαία, φώναξε προς όλους τους Αγγέλους και είπε: «Στώμεν καλώς, Στώμεν μετά φόβου Θεού» και με τη φωνή αύτη συνήλθαν οι Άγγελοι και σταμάτησαν να πέφτουν.
Εκείνοι όμως πού είχαν πέσει, με το πρόσταγμα αυτό του Αρχιστρατήγου Μιχαήλ, σταμάτησαν εκεί πού βρέθηκαν, άλλοι στον αέρα κι έγιναν τα εναέρια Τελώνια, άλλοι στη γη, κι έγιναν οι πειρασμοί και εξουσιαστές της γης, κι άλλοι στα ύδατα των ποταμών της Γης και• της θαλάσσης, οπού πειράζουν, δοκιμάζουν και πνίγουν τους διερχόμενους επειδή, κατά το λόγο του Κυρίου «Άπ’ αρχής, ο διάβολος ανθρωποκτόνος εστί» (Ίωάν. Η’ 44).
Όταν όμως ήλθε το πλήρωμα του χρόνου, όπως λέγουν οι άγιοι Απόστολοι και το ιερό Ευαγγέλιο, και ο Υιός και Λόγος του Θεού έγινε άνθρωπος, με το μέγα και ανερμήνευτο μυστήριο της θείας ενσάρκου αυτού οικονομίας, με την κάθοδο Του από τους ουρανούς αγίασε τον αέρα, τη γη, τη θάλασσα, τα ύδατα και πάντα «τα εν αυτοίς», και με τον αγιασμό και τη χάρι του Αγίου Πνεύματος κατήργησε την δύναμη και την εξουσία του Σατανά πού είχε, πριν να σαρκωθή ο Δεσπότης Χριστός επάνω στους ανθρώπους, στα ζώα και στα στοιχεία της φύσεως, και έτσι ο αέρας, η γη και το νερό αγιάστηκαν, από την παρουσία του Δεσπότη Χριστού του Θεού ημών.

Η ημέρα αυτή των Θεοφανίων, πάτερ Θεοφύλακτε, όπου γίνεται ο Μεγάλος Αγιασμός, γίνεται η ανάμνησης της του Χριστού παρουσίας και της Θεοφανείας του τρισυπόστατου και τρισηλίου Θεού των χριστιανών, του Ποιητού και Δημιουργού των όλων, πού σαν σήμερα στη βάπτιση του Χριστού στον Ιορδάνη ποταμό, παρουσιάστηκε ό ουράνιος Πατέρας με τη φωνή και ο οποίος με την επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος, πού το έστειλε σαν ένα περιστέρι επάνω στο κεφάλι του Χριστού, μ’ αυτό δείχνοντας μας το Χριστό, είπε: «Ούτος εστίν ο υιός μου ο αγαπητός ενώ ηυδόκησα…» δηλαδή αυτό είναι το αγαπημένο μου παιδί, ο μονογενής, με τον όποιον, όπως δημιουργήσαμε μαζί μ’ αυτόν και το Άγιον Πνεύμα τον κόσμο όλον, έτσι και τώρα ευδόκησα, μέσον Αυτού να σωθεί ο κόσμος και να αναγεννηθεί ανακαινιζόμενος με το άγιο Βάπτισμα.
Γλυκύτερο το νερό της θάλασσας.
Εάν λοιπόν θέλεις να δοκιμάσεις την αλήθεια όλων αυτών πού σου είπα, πήγαινε πάτερ Θεοφύλακτε, κάτω στη θάλασσα σήμερα, να ιδείς πώς το νερό είναι γλυκό και πίνεται.
Ο απλός κι αγαθός Μοναχός Θεοφύλακτος, παρ όλο τον κόπο της αγρυπνίας, μόλις άκουσε αυτά τα πράγματα για να βεβαιωθεί, πήρε ένα μικρό δοχείο και πήγε αμέσως στη θάλασσα, η οποία από τη Σκήτη αυτή απέχει περισσότερο από μια ώρα πεζοπορία, έσκυψε με ταπείνωση και τυφλή υπακοή, πήρε νερό από τη θάλασσα, ήπιε και μετά θαυμασμού είδε πώς το νερό ήταν γλυκό και πίνονταν με ευχαρίστηση. Γέμισε το δοχείο του και γύρισε στο Γέροντα του, τον οποίον αφού ευχαρίστησε του έδωκε να πιει κι αυτός από το νερό της θάλασσας, ήπιε κι εκείνος και δόξασαν «τον θαυμαστόν Θεόν εν τοις έργοις και τοις αγίοις αυτού» (Ψαλμ. ΞΖ’ 36).
Πέρασαν περισσότερα από τριάντα χρόνια, ο Γέροντας Παπα-Γρηγόρης, πλήρης ημερών, αρρώστησε λίγο και κοιμήθηκε τον αιώνιο ύπνο. Ο υποτακτικός του Θεοφύλακτος συνέχιζε να παίρνει κάθε χρόνο την ημέρα των Θεοφανίων, νερό από τη θάλασσα και συνεχίζονταν το ίδιο θαύμα, το νερό να είναι γλυκό και πόσιμο.

Τρία χρόνια μετά το θάνατο του γέροντα του, ο Πάτερ Θεοφύλακτος, μετά την αγρυπνία των Θεοφανίων, όταν βγήκαν οι Πατέρες από το «Κυριακό» βλέπουν τον αδελφό Θεοφύλακτο να πηγαίνει περισσότερο κάτω από την Καλύβα πού έμενε. Οι άλλοι Πατέρες της Σκήτης τότε τον ρώτησαν: — Για που πηγαίνεις πάτερ Θεοφύλακτε; Δε θα πας να ξεκουραστείς στο σπίτι σου;
Ο πάτερ Θεοφύλακτος για απάντηση, τους φανέρωσε το μέχρι τότε άγνωστο στους άλλους Πατέρες της Σκήτης θαύμα, πώς δηλαδή την ημέρα του μεγάλου Αγιασμού το νερό της θαλάσσης γίνεται γλυκό και πίνεται.
Οι Πατέρες, επειδή γνώριζαν πώς ο αδελφός αυτός ήταν απλός και άκακος, δεν πίστεψαν στα λόγια του και τον ειρωνεύτηκαν. — Άιντε καημένε να ξεκουραστείς και πας μετά να μας φέρεις κι εμάς να πιούμε… θάλασσα! Ο πάτερ Θεοφύλακτος δεν έδωκε καμιά σημασία στα λόγια τους, πήγε στη θάλασσα ήπιε, όπως έκανε μέχρι τότε, νερό πού ήταν γλυκό, γέμισε και το δοχείο του και το πήγε να πιουν και οι άλλοι Πατέρες.
Εκείνοι με ειρωνεία και δυσπιστία πήραν το νερό αυτό να πιουν, αλλά το μέχρι κείνη τη στιγμή γλυκό νερό, για την απιστία τους έγινε αλμυρότερο και πολύ πικρότερο από το νερό της θάλασσας.
Τότε ο αδελφός Θεοφύλακτος τους φανέρωσε πώς επί τριάντα και πλέον χρόνια πίνανε με το Γέροντα του το γλυκύτατο και νοστιμότατο, για την ήμερα εκείνη νερό της θάλασσας. Και έτσι από την ήμερα εκείνη για την απιστία των Πατέρων σταμάτησε να γίνεται το θαύμα αυτό!

[toula]

Η αγάπη σου να εκφράζεται με τρυφερότητα, όχι με κτητικότητα.
Αγαπώ σημαίνει νοιάζομαι γαι τον άλλον και όχι ότι ο άλλος μου ανήκει.
Αγαπώ σημαίνει αφήνω τον άλλον ελεύθερο. Δεν γίνομαι δυνάστης του, αλλά συνοδοιπόρος του.
Αγαπώ σημαίνει σέβομαι τον άλλο ώστε να μην εισβάλω αδιάκριτα στις επιλογές του, στις αποφάσεις του, και γενικότερα στην ζωή του.
Αγαπώ σημαίνει ότι αφήνομαι να με κατακτήσει ο άλλος και όχι να κατακτήσω τον άλλον με ένα αίσθημα ανωτερότητας.

Αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος

[toula]

«Μὰ εἶμαι ἁμαρτωλός», λές, «καὶ δὲν τολμῶ ν᾿ ἀντικρύσω τὸν Άγιο». Ἀκριβῶς ἐπειδὴ εἶσαι ἁμαρτωλός, ἔλα ἐδῶ (στο Ναό) γιὰ νὰ γίνεις δίκαιος. Ἢ μήπως δὲν γνωρίζεις, ὅτι καὶ αὐτοὶ ποὺ στέκονται μπροστὰ στὸ ἱερὸ θυσιαστήριο, ἔχουν διαπράξει ἁμαρτίες; Γι᾿ αὐτὸ οἰκονόμησε ὁ Θεὸς νὰ ὑποφέρουν καὶ οἱ ἱερεῖς ἀπὸ κάποια πάθη, ὥστε νὰ κατανοοῦν τὴν ἀνθρώπινη ἀδυναμία καὶ νὰ συγχωροῦν τοὺς ἄλλους.
«Ἀφοῦ, ὅμως, δὲν τήρησα ὅσα ἄκουσα στὴν ἐκκλησία», θὰ μοῦ πεῖ κάποιος, «πῶς μπορῶ νὰ ἔρθω πάλι;». Ἔλα νὰ ξανακούσεις τὸν θεῖο λόγο. Καὶ προσπάθησε τώρα νὰ τὸν ἐφαρμόσεις. Ἂν βάλεις φάρμακο πάνω στὸ τραῦμα σου καὶ δὲν τὸ ἐπουλώσει τὴν ἴδια μέρα, δὲν θὰ ξαναβάλεις καὶ τὴν ἑπόμενη;
Σᾶς παρακαλῶ καὶ σᾶς ἱκετεύω, ἂς προτιμᾶτε ἀπὸ ὁποιαδήποτε ἄλλη ἀσχολία καὶ φροντίδα τὸν ἐκκλησιασμό. Ἂς τρέχουμε πρόθυμα, ὅπου κι ἂν βρισκόμαστε, στὴν ἐκκλησία.

Προσέξτε, ὅμως, κανεὶς νὰ μὴν μπεῖ στὸν ἱερὸ αὐτὸ χῶρο, ἔχοντας βιοτικὲς φροντίδες ἢ περισπασμοὺς ἢ φόβους. Ἀλλὰ ἀφοῦ τ᾿ ἀφήσουμε ὅλα τοῦτα ἔξω, στὶς πύλες τοῦ ναοῦ, τότε ἂς περάσουμε μέσα. Γιατὶ ἐρχόμαστε στὰ ἀνάκτορα τῶν οὐρανῶν, πατᾶμε σὲ τόπους ποὺ ἀστράφτουν.
Ἂς διώξουμε ἀπὸ τὴν ψυχή μας πρῶτα-πρῶτα τὴ μνησικακία, γιὰ νὰ μὴν κατακριθοῦμε, ὅταν παρουσιαστοῦμε μπροστὰ στὸ Θεὸ καὶ προσευχηθοῦμε λέγοντας: «Πάτερ ἡμῶν..., ἅφες ἡμῖν τὰ ὀφειλήματα ἡμῶν, ὡς καὶ ἡμεῖς ἀφίεμεν τοῖς ὀφειλέταις ἡμῶν». Διαφορετικά, πῶς θέλεις νὰ φανεῖ ὁ Δεσπότης Χριστὸς γλυκὸς καὶ πρᾶος ἀπέναντί σου, ἀφοῦ ἐσὺ γίνεσαι στὸν συνάνθρωπό σου σκληρὸς καὶ δὲν τὸν συγχωρεῖς; Πῶς θὰ μπορέσεις νὰ ὑψώσεις τὰ χέρια σου στὸν οὐρανό; Πῶς θὰ κινήσεις τὴ γλῶσσα σου σὲ λόγια προσευχῆς; Πῶς θὰ ζητήσεις συγγνώμη; Ἀκόμα κι ἂν θέλει ὁ Θεὸς νὰ συγχωρήσει τὶς ἁμαρτίες σου, δὲν Τὸν ἀφήνεις ἐσύ, ἐπειδὴ δὲν συγχωρεῖς τὸν πλησίον σου.

Μὰ καὶ ἡ ἐνδυμασία μας στὸ ναὸ νὰ εἶναι καλὴ ἀπὸ κάθε πλευρά. Νὰ εἶναι κόσμια καὶ ὄχι ἐξεζητημένη. Γιατί τὸ κόσμιο εἶναι σεμνό, ἐνῷ τὸ ἐξεζητημένο εἶναι ἄσεμνο.
Ἀλλὰ καὶ ἡ διαγωγή μας, ὅσο βρισκόμαστε μέσα στὸ ναό, ἂς εἶναι ἡ πρέπουσα, ὅπως ἁρμόζει σὲ ἄνθρωπο ποὺ βρίσκεται μπροστὰ στὸ Θεό. Νὰ μὴν ἀσχολούμαστε μὲ ἄσκοπες συζητήσεις, μὰ νὰ στεκόμαστε μὲ φόβο καὶ τρόμο, μὲ προσοχὴ καὶ προθυμία, μὲ τὸ βλέμμα στραμμένο στὴ γῆ καὶ τὴν ψυχὴ ὑψωμένη στὸν οὐρανό.

Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος

[toula]

«Παιδιά μου, Προσεύχεσθε; Και πώς Προσεύχεσθε;
Με την ΕΥΧΗ του Ιησού να προσεύχεσθε, με το ... ΚΥΡΙΕ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΕ, ΕΛΕΗΣΟΝ ΜΕ...!!!
Έτσι να Προσεύχεσθε. Έτσι είναι καλά»...!!!

Όσιος Νικηφόρος ο Λεπρός (γιορτή 4 Ιανουαρίου)

[toula]

Ο Μεγάλος Αγιασμός στην εορτή των Θεοφανείων

Ο αγιασμός αποτελεί το βασικό στόχο κάθε πιστού, ο οποίος μετέχοντας στη λατρεία της Εκκλησίας, ευεργετείται με την ευλογία του Θεού, ως στήριγμα και συνοδοιπόρο στην πορεία προς τη Σωτηρία. Μια από τις αγιαστικές τελετές της Εκκλησίας είναι και η ακολουθία του Αγιασμού των Υδάτων, ο οποίος διακρίνεται σε Μικρό και Μεγάλο. Η διάκριση των δύο τύπων της ακολουθίας του Αγιασμού θεμελιώνεται στην εορτή των Θεοφανείων, οπότε, και μόνο τότε, τελείται η ακολουθία του Μεγάλου Αγιασμού.

Πηγή:fanarion.blogspot.com
Πηγή:fanarion.blogspot.com

Ο Μικρός Αγιασμός είναι σχετικά σύντομη ακολουθία. Η δομή της αποτελείται από ψαλμούς, ύμνους, αγιογραφικά αναγνώσματα (αποστολικό και ευαγγελικό), ευχή καθαγιασμού του ύδατος και ραντισμό με αυτό και την απόλυση. Η ακολουθία αυτή ανήκει στην ομάδα των Περιστατικών Ακολουθιών, καθώς δεν υπάρχουν τακτές ημερομηνίες τέλεσής της. Στο ναό τελείται συνήθως, την πρώτη ημέρα κάθε νέου μήνα, για τον αγιασμό της ζωής των πιστών, των έργων τους και ενίσχυσή τους για το νέο στάδιο που ανοίγεται, με την έναρξη της νέας ημερολογιακής περιόδου. Ο αγιασμός τελείται επίσης, κατά την έναρξη κάθε νέου έργου, δημόσιου ή ιδιωτικού, αλλά και για την ευλογία των οικιών, των ποιμνίων, των καλλιεργειών και κάθε πτυχής της ζωής του ανθρώπου, ύστερα από πρόσκληση του ιερέα στον ιδιωτικό χώρο του πιστού.

Ο Μεγάλος Αγιασμός αντίθετα, τελείται αποκλειστικά και μόνο στην Εκκλησία. Οι ημέρες τέλεσής του δεν είναι ποικίλες, όπως συμβαίνει με τον Μικρό Αγιασμό, αλλά τακτές, δηλαδή η παραμονή και η κυριώνυμη ημέρα των Θεοφανείων -της δεσποτικής εορτής της Βάπτισης του Κυρίου, με την οποία άμεσα συνδέεται. Η τέλεση του Μεγάλου Αγιασμού σε δύο διαφορετικές ημέρες (παραμονή και ανήμερα των Φώτων) αποτελεί για πολλούς πιστούς σημείο διάκρισης του σε «δυο Αγιασμούς», οι οποίοι έχουν «διακριτά γνωρίσματα και ιδιότητες»(!). Η λαϊκή ευσέβεια έχει αναγάγει έτσι, το Μεγάλο Αγιασμό της παραμονής, ως καθαγιασμένο αποκλειστικά για ραντισμό των οικιών, των καταστημάτων κ.λπ., ενώ τον Μεγάλο Αγιασμό της κυριώνυμης ημέρας ως αποκλειστικό για πόση από τους πιστούς.

Πολλές φορές λέγεται ότι ο Μέγας Αγιασμός της Παραμονής πρέπει να καταναλωθεί αυθημερόν, ενώ εκείνος των Θεοφανείων μπορεί να φυλαχθεί κατ’ οίκον. Όλα αυτά συνιστούν μεγάλο σφάλμα, καθώς το ύδωρ του Αγιασμού και των δύο ημερών είναι ισόκυρο και ισότιμο, αφού η ακολουθία του καθαγιασμού είναι μία και η αυτή και ο Αγιασμός των δύο ημερών είναι ο ίδιος και δεν χωρίζεται σε φυλασσόμενο και μη. Ο Μεγάλος Αγιασμός βέβαια, λόγω του ιδιαίτερου χαρακτήρα του, καλό είναι να μην φυλάσσεται από τους πιστούς στην κατοικία τους, αλλά να παραμένει καθ’ όλο το έτος μόνο στο ναό και να ανανεώνεται κατ’ έτος την ημέρα του καθαγιασμού του.

Η λαϊκή ευσέβεια επίσης, έχει αναγάγει το Μεγάλο Αγιασμό σε μαγικό στοιχείο, το οποίο πολλές φορές θεωρείται ως ισόκυρο ή ακόμα και ανώτερο της Θείας Κοινωνίας. Η θεώρηση αυτή είναι κακόδοξη και πλήρως εσφαλμένη, καθώς διαμελίζει με βαναυσότητα το Μυστήριο των Μυστηρίων, δηλαδή τη Θεία Ευχαριστία, και υποβιβάζει με ανοίκειο τρόπο το Σώμα και το Αίμα του Χριστού. Σε αυτήν την κατεύθυνση έχει ακούσια συνεργήσει και το γεγονός ότι ο Μεγάλος Αγιασμός, λόγω της σπουδαιότητάς του, πίνεται μόνο όταν ο πιστός είναι νηστικός και κατά προτίμηση την πρωία· μάλιστα, πριν από τη βρώση του αντιδώρου και φυσικά τη μετάληψη των Τιμίων Δώρων. Η πρακτική αυτή όμως, δεν μπορεί να τον εξυψώνει σε θέση, η οποία επισκιάζει τη Θεία Κοινωνία.

Η ακολουθία του Μεγάλου Αγιασμού είναι εξίσου διακριτή και εκτενέστερη από εκείνη του Μικρού Αγιασμού, ως προς την τυπική διάταξή της. Μετά την οπισθάμβωνο ευχή της Θείας Λειτουργίας, οι χοροί ψάλλουν τα τροπάρια «Φωνὴ Κυρίου ἐπὶ τῶν ὑδάτων» κ.λπ., ενώ εκκινεί λιτανευτική πομπή κλήρου και λαού προς τη φιάλη του αγιασμού. Ο αναγνώστης ακολούθως, διαβάζει τα παλαιοδιαθηκικά αναγνώσματα από το βιβλίο του προφήτη Ησαΐα, ενώ ακολουθεί η ψαλμωδία του προκειμένου, η ανάγνωση της αποστολικής περικοπής, η μελώδηση του Αλληλουιαρίου και η ευαγγελική περικοπή. Ο διάκονος στη συνέχεια, εκφωνεί τα ειδικά για την ακολουθία ειρηνικά, ενώ ο ιερέας διαβάζει μυστικά την ευχή «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ὁ μονογενὴς Υἱὸς». Μετά το πέρας των ειρηνικών ο λειτουργός λέγει την ευχή «Τριὰς ὑπερούσιε». Στη χειρόγραφη παράδοση (Βαρβερινός Κώδικας, Ευχολόγιον Goar κ.λπ.) η ευχή αυτή τιτλοφορείται ως «Πρόλογος τῶν ἁγίων Θεοφαν[ί]ων, λεγόμενος πρὸ τοῦ ‘’Μέγας εἶ, Κύριε’’» και αποτελεί σύνθεση του Ιεροσολύμων Σοφρονίου. Ο λειτουργός ύστερα, αναγιγνώσκει την ευχή «Μέγας εἶ, Κύριε», η οποία είναι ήδη γνωστή από το μυστήριο του Βαπτίσματος, ειρηνεύει το λαό και λέγει την ευχή της κεφαλοκλισίας, με την εκφώνηση «Σὺ γὰρ εἶ ὁ ἁγιασμός». Με την πλήρωση της εκφώνησης και αφού ευλογήσει σταυροειδώς τα ύδατα, βαπτίζει τρεις φορές τον Τίμιο Σταυρό στη φιάλη του Αγιασμού όρθιο, ψάλλοντας κάθε φορά το απολυτίκιο της εορτής «Ἐν Ἰορδάνῃ». Στη συνέχεια ραντίζει όλο το ναό και το εκκλησίασμα με το αγιασμένο ύδωρ και τελεί την απόλυση της Θείας Λειτουργίας.

Στο τυπικό τέλεσης του Μεγάλου Αγιασμού μπορούμε να επισημάνουμε ερμηνευτικά τα ακόλουθα:

α) Τα παλαιοδιαθηκικά αναγνώσματα αποτελούν στοιχείο του Μεγάλου και όχι του Μικρού Αγιασμού, δηλωτικό της παλαιότητας και σημασίας του για τη ζωή των πιστών.

β) Η ευχή «Μέγας εἶ, Κύριε» είναι η ευχή του καθαγιασμού των υδάτων της κολυμβήθρας στο μυστήριο του Βαπτίσματος. Η ημέρα των Θεοφανείων είναι άμεσα συνδεδεμένη με αυτό, καθώς στην αρχαία Εκκλησία, κατά την ολονυκτία της εορτής, λάμβανε χώρα η βάπτιση των κατηχουμένων. Ο λειτουργός μάλιστα, εάν τύχει να τελέσει την ημέρα αυτή το μυστήριο του Βαπτίσματος μπορεί να ξεκινήσει την ακολουθία από το σημείο μετά τον καθαγιασμό των υδάτων, δηλαδή μετά τη σχετική ευχή, εφόσον βέβαια, το βάπτισμα γίνει σε κολυμβήθρα με ήδη καθαγιασμένο ύδωρ – Μεγάλο Αγιασμό.

γ) Η βάπτιση του Τιμίου Σταυρού στη φιάλη του Αγιασμού σε όρθια στάση είναι άμεσα δηλωτική του Βαπτίσματος του Κυρίου στον Ιορδάνη ποταμό από τον Ιωάννη τον Πρόδρομο. Όσοι βαπτίζονταν από τον Πρόδρομο παρέμεναν στα νερά του Ιορδάνη για όσο χρόνο εξαγόρευαν σε εκείνον τις αμαρτίες τους. Ο Χριστός αντίθετα, αναδύθηκε από τα νερά του Ιορδάνη αμέσως, καθώς ως μόνος αναμάρτητος δεν είχε την ανάγκη του βαπτίσματος του Προδρόμου, παρά μόνο για την εκπλήρωση των γραφών. Η κατά οποιονδήποτε άλλο τρόπο βάπτιση του Σταυρού στο ύδωρ της φιάλης είναι τουλάχιστον αδόκιμη.

[toula]

Οι Χριστιανοί και ο διάβολος…!!!
Ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου

«Ο διάβολος μᾶλλον πρέπει νὰ φοβᾶται ἐσᾶς, καὶ ὄχι ἐσεῖς τὸν διάβολον!
Διότι, ἐσεῖς εἶσθε ἐνδεδυμένοι μὲ ὅλην τὴν ἁρματωσίαν καὶ πανοπλίαν τοῦ Θεοῦ.
Εσεῖς ἔχετε τὴν σφενδόνην, τὸ σημεῖον τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, μὲ τὸ ὁποῖον καὶ ἀπὸ μακρόθεν σφενδονίζετε ὅλους τοὺς δαίμονας.
Εσεῖς φορεῖτε, ὡς μάχαιραν δίστομον, τὸ φοβερὸν ὄνομα τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, τὸ ὁποῖον φοβοῦνται καὶ τρέμουν οἱ δαίμονες»…!!!