Ψυχοφελή μηνύματα...

[toula]

Τα γνωρίσματα της αληθινής πίστεως στον Χριστό είναι τα ακόλουθα:

α. Η αληθινή πίστι, πληροφορεί μυστικά αυτόν που πιστεύει, γιά τον Θείο χαρακτήρα της πίστεώς του!
β. Κατευθύνει τα διαβήματά του στον δρόμο της αλήθειας, τον καθοδηγεί μυστικά και τον διδάσκει, να κάνει το Θέλημα του Θεού, το αγαθό, το ευάρεστο και τέλειο!
γ. Οδηγεί στη μακαριότητα και διδάσκει ότι, μέσα στην αγάπη που αισθανόμασθε γιά τον Θεόν και τον πλησίον, μπορούμε να βρούμε το πολυπόθητο Αγαθό!
δ. Γεμίζει τον πιστό με παντοτινή ελπίδα, που δεν ελαττώνεται, είναι καθαρή από κάθε πάθος και έχει μέσα της την πληρότητα της ευτυχίας!
ε. Γεμίζει την καρδιά του πιστού με θερμή αγάπη, που δεν φανερώνεται με λόγια, είναι ανέκφραστη, μυστική, άπειρη, αγνή, αγία αγάπη, που ξεχειλίζει από την καρδιά, κατακλύζει και κατακυριεύει τα πάντα!
στ. Γεμίζει την καρδιά του πιστού, με τους καρπούς του Αγίου Πνεύματος! Η χαρά, η ειρήνη, η μακροθυμία, η χρηστότητα, η αγαθωσύνη, αυτά είναι τα βραβεία που της δόθηκαν με τον αγιασμό της από το Πνεύμα το Άγιο!
ζ. Η πίστι παρέχει τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος. Το Πνεύμα το Άγιο φωτίζει, με την επιφοίτησή του, τον νου του πιστού και δίνει σ’ αυτόν σοφία, σύνεση, θέληση αγαθή, γνώση, αλήθεια και τον άγιο φόβο του Θεού!
η. Αναπλάθει τον άνθρωπο που έχει διαφθαρεί από τις αμαρτίες, και τον επαναφέρει στην πρώτη του ομορφιά, στο αρχαίο κάλλος!
θ. Τον αγιάζει, τον κάνει να ευωδιάζει και τον οδηγεί στην τελειότητα!
ι. Ανοίγει διάπλατα τους οφθαλμούς της διανοίας του, γιά να βλέπει όσα δεν βλέπονται, αποκαλύπτοντας του τα μυστήρια!
ια. Του παρέχει ηθική δύναμη και ηθική ανδρεία, ώστε να μη λιγοψυχάει στα βάσανα της ζωής. Του δίνει άφθονη την ισχύ, το θάρρος, την καρτερία, την μεγαλοφροσύνη, την μεγαλοψυχία, την ελεημοσύνη και όλο το πλήθος των Χριστιανικών αρετών!
ιβ. Παρέχει τη σωφροσύνη, την αγνότητα, την ακεραιότητα και το κάλλος της παρθενίας!
ιγ. Ανεβάζει τον πιστό πάνω από τους φυσικούς νόμους, και του δίνει τη δύναμη, να νικά την τάξη της φύσεως!
ιδ. Η αληθινή πίστι στον Χριστό, καθιστά τον πιστό εικόνα του Θεού και τον εξομοιώνει μ’ Αυτόν!

Άγιος Νεκτάριος ο Πενταπόλεως (1846-1920)
Πηγή: «Το γνώθι σαυτόν», του Αγίου Νεκταρίου.

[toula]

«Η ευκολώτερη, συντομώτερη και ασφαλέστερη οδός, είναι η οδός της ταπεινώσεως! Αυτή είναι η μόνη ασφαλής και ακίνδυνος οδός, την οποία όποιος βαδίζει, φθάνει με ασφάλεια από την γη στον Ουρανό, στον Παράδεισο!
Χωρίς ταπείνωση είναι αδύνατον ο άνθρωπος να κληρονομήσει την Αιώνιο Ζωή, να συμβασιλεύει με τον Χριστό!
Εάν ερευνήσωμε καλά τους βίους των Αγίων Πάντων, θα δούμε ότι, με την ταπείνωση υψώθησαν από τον Θεόν, ετιμήθησαν, εδοξάσθησαν, εθαυμαστώθησαν και αγίασαν. Εάν αφαιρέσεις την ταπείνωση, κανείς δεν γίνεται Άγιος...
Εάν η Ανθρωπότητα δεν αποβάλλει τον εγωισμό και την υπερηφάνεια, εάν όλοι μας δεν στραφούμε να γίνωμε άκακοι, απόνηροι, απλοί, πραείς και ταπεινοί, θα βαδίζωμε στο σκοτάδι και θα μείνωμε έξω της Βασιλείας των Ουρανών!»!!

Γέροντας Φιλόθεος ο Ζερβάκος (1884-1980)

[toula]

Όταν ερωτούσαν οι Χριστιανοί τον πατέρα Κλεόπα τον Ρουμάνο, εάν είναι καλό να διαβάζουν το Ψαλτήριο, ο γέροντας τους απαντούσε:
«Ο Μέγας Βασίλειος λέγει ότι: “Eίναι καλλίτερο να σταματήση ο ήλιος την τροχιά του, παρά να παραμένη το Ψαλτήριο αδιάβαστο στα σπίτια των Χριστιανών”!
Και, όπως ο ήλιος είναι ο αρχηγός και φωτοδότης στο πλανητικό του σύστημα, έτσι και το Ψαλτήριο είναι ανάμεσα στα άλλα Θεόπνευστα βιβλία!
Να έχετε το Ψαλτήριο σαν ένα ηδύτατο γλυκό! Όταν πεινάτε, κόβετε μία φέτα και τρώτε λίγο! Κάνετε τις δουλειές σας. Μετά διαβάζετε πάλι ένα Κάθισμα, δύο, τρία, όσα μπορείτε!»!!

[toula]

Ὁ Ὅσιος Θεοφάνης ὁ Ἔγκλειστος

Ὁ Ὅσιος Θεοφάνης γεννήθηκε στις 10 Ἰανουαρίου 1815 στὸ χωριὸ Τσερνάφσκα τῆς ἐπαρχίας Ὀρλὼφ τῆς Ρωσίας. Τὸ κατὰ κόσμον ὄνομά του ἤταν Γεώργιος Γκοβόρωφ. Ὁ πατέρας του ἦταν ἱερέας. Ἀπὸ μικρὸς δέχθηκε τὴν εὐεργετικὴ ἐπίδραση, ποὺ ἐξασκεῖ στὴν ψυχὴ τὸ ἐκκλησιαστικὸ περιβάλλον, μὲ τὶς εἰκόνες, τὶς ψαλμωδίες, τὶς ἀκολουθίες, τὶς τελετές. Ὁ ἴδιος ἔγραφε ὅτι τὸ περιβάλλον αὐτὸ ἀποτελεῖ ἰσχυρότατο παράγοντα για τὴν σωστὴ ἀγωγὴ τῆς παιδικῆς ψυχῆς.

Φοίτησε στο ἐκκλησιαστικὸ σεμινάριο τοῦ Ὀρλὼφ καὶ στὴν συνέχεια σπούδασε στὴν θεολογικὴ ἀκαδημία τοῦ Κιέβου. Αὐτὸ ὅμως ποὺ χαράχθηκε περισσότερο στὴν ψυχὴ του ἦταν οἱ προσκυνηματικὲς ἐπισκέψεις στὴν Λαύρα τῶν Σπηλαίων τοῦ Κιέβου.
Τὸ ἔτος 1841 κείρεται μοναχὸς καὶ λαμβάνει τὸ ὄνομα Θεοφάνης. Λίγο ἀργότερα χειροτονεῖται Διάκονος καὶ Πρεσβύτερος καὶ διορίζεται καθηγητὴς στὴν ἐκκλησιαστικὴ σχολὴ τοῦ Κιέβου καὶ τοῦ Νόβγκοροντ, γιὰ νὰ γίνει κοσμήτορας τῆς θεολογικῆς ἀκαδημίας τῆς Ἁγίας Πετρουπόλεως. Ἡ βάση τῆς Χριστιανικῆς διδασκαλίας γιὰ τὸν ἱερομόναχο Θεοφάνη ἦταν ἡ ἀγάπη καὶ τὰ μέσα, ἡ Ἐκκλησία καὶ τὰ Μυστήρια. Ὁ Ἅγιος Θεοφάνης ἦταν ἕνας μεγάλος δάσκαλος καὶ ἐγνώριζε τὸν τρόπο νὰ ἀγαπᾶται ἀπὸ τοὺς μαθητές. Ἐξάλλου αἰσθανόταν βαθιὰ τὴν ὡραιότητα καὶ τὴν σημασία τῆς ἀποστολῆς του. Ἔλεγε πάντοτε: «Ἀπὸ ὅλα τὰ ἅγια ἔργα, τὸ πιὸ ἅγιο εἶναι ἡ ἀγωγή».

Ὁ πόθος του για ὁλοκληρωτικὴ ἀφιέρωση στὸν Θεὸ τὸν ὁδηγεῖ στοὺς Ἁγίους Τόπους. Συγχρόνως ἐπισκέπτεται πολλὰ μοναστήρια καὶ σκῆτες τῆς Παλαιστίνης, ἐνῶ ἔμεινε ἀρκετὸ καιρὸ στὴν Λαύρα τοῦ Ἁγίου Σάββα, ὅπου ἐκείνη τὴν ἐποχὴ ζοῦσε ὁ Ἅγιος Ἐρημίτης Ἰωσήφ. Ἡ παραμονὴ του ἐκεῖ τοῦ ἔδωσε τὴν εὐλογημένη εὐκαιρία να γνωρίσει καλὰ τὴν διδασκαλία καὶ τὴν παράδοση τῶν Ἀνατολικῶν Πατέρων καὶ τοῦ Ἀνατολικοῦ Ὀρθοδόξου μοναχισμοῦ. Στὴν συνέχεια ἐπιστρέφει στὴν Ρωσία, ἀλλὰ γρήγορα ἔρχεται καὶ πάλι στὴν Ἀνατολή, στὴν Κωνσταντινούπολη, ὡς ἱερεὺς τῆς Ρωσικὴς Πρεσβείας. Τὸ 1857 διορίζεται ἐκ νέου καθηγητὴς καὶ κοσμήτορας τῆς θεολογικῆς ἀκαδημίας. Παραιτεῖται ὅμως καὶ περιορίζεται στὴν θέση τοῦ ἐπιθεωρητοῦ τῶν θρησκευτικῶν σχολείων τῆς Ἁγίας Πετρουπόλεως.
Ὅμως ἡ Ἐκκλησία τὸν ἐξέλεξε Ἐπίσκοπο τῆς ἐπαρχίας Ταμπὼφ καὶ ἀργότερα τῆς ἐπαρχίας Βλαντιμίρ. Γιὰ τὸ ἔργο του, γράφει ἕνας βιογράφος του: «Ὁ Ἐπίσκοπος Θεοφάνης ὑπῆρξε ἕνας ἀληθινὸς ποιμένας, στὸ μέσον ἐνὸς λαοῦ εἰδωλολατρικοῦ, ποὺ δὲν γνωρίζε καλά - καλὰ τὸν Θεό. Ὄντας ὁ ἴδιος ὑπόδειγμα γιὰ τοὺς κληρικοὺς του, ἀφιερώθηκε μὲ ὅλη του τὴν ψυχὴ στὴν ἀποστολὴ του καὶ ἰδιαίτερα στὸ κήρυγμα. Ζῶντας πολὺ ἁπλᾶ, ἀπασχολεῖτο ἐναλλακτικὰ μὲ τὴν μελέτη καὶ τὴν προσευχή. Στὴν ζωὴ του ὡς Ἐπίσκοπος φροντίζε να κάνει πιὸ στενὲς καὶ πιὸ ἐγκάρδιές τὶς σχέσεις του μὲ τοὺς πιστούς. Ἤθελε νὰ μὴν ὑπάρχει κάτι ποὺ νὰ ἐμποδίζει τὸν λαὸ νὰ ἔρχεται κοντὰ του. Τοῦ ἄρεσε να βρίσκεται ἀνάμεσα στοὺς πιστούς, ποὺ τοὺς ἀγαποῦσε μὲ μιὰ ὁλοκληρωτικὴ καὶ πατρικὴ ἀφοσίωση».

Τὸ 1861, ὡς Ἐπίσκοπος, ὁ Ἅγιος Θεοφάνης, λαμβάνει ἐνεργὸ μέρος στὴν τελετὴ ἀνακομιδῆς τῶν ἱερῶν λειψάνων τοῦ Ἁγίου Τύχωνος τοῦ Ζαντόσκ (1724 – 1783) καὶ στὴν συνέχεια στην ἀνακήρυξή του ὡς Ἁγίου.
Τὸ 1866 παραιτεῖται ἀπὸ τὴν θέση τοῦ Ἐπισκόπου, ἀφήνει τὴν ἐπαρχία του καὶ κλείνεται για εἴκοσι ὀκτὼ ὁλόκληρα χρόνια σὲ ἕνα πτωχὸ κελὶ στὴν ἔρημο τοῦ Βισὲνκ καὶ ζεῖ τὴν ζωὴ τοῦ ἐγκλείστου. Ἀποκόπηκε ἀπὸ τὸν κόσμο μὲ πλήρη ἀφοσίωση στὸν Θεὸ καὶ τὴν θεωρία τοῦ Προσώπου Αὐτοῦ. Προσευχόταν ὅλη μέρα χωρὶς διακοπή. Τὸ φαγητὸ του ἦταν πολὺ ἁπλό. Καὶ ὅταν ἤθελε νὰ ξεκουραστεῖ, πάλι ἐργαζόταν χειρονακτικά. Πολὺ χρόνο τῆς ἔγκλειστης ζωῆς του ὁ Ὅσιος τὸν ἀφιέρωσε στην ἀλληλογραφία. Ἔτσι στὸ διάστημα τῶν εἴκοσι ὀκτῶ ἐτῶν τοῦ ἐγκλεισμοῦ του ἔγραψε χιλιάδες ἐπιστολές, οἱ ὁποῖες ἀποτελοῦν ἕνα ἀνεκτίμητο πνευματικὸ θησαυρὸ ὀρθοδόξου πίστεως καὶ θεογνωσίας.

Ἐκτὸς ἀπὸ τὴν προσευχὴ ὁ Ἅγιος Θεοφάνης, δίδει πολὺ σημασία στὴν μυστηριακὴ ζωή. Ἡ ἐξομολογήση καὶ ἡ Θεία Μετάληψη, εἶναι γιὰ τὸν Ἅγιο Θεοφάνη τὰ δύο βασικὰ μέσα γιὰ τὴν ἐπιτυχία τῆς τελειότητας. Γιὰ τὴν μετάνοια γράφει, ὅτι εἶναι ἀστείρευτη πηγὴ τῆς ἀληθινῆς χριστιανικῆς ζωῆς.
Ὁ Ἅγιος Θεοφάνης κοιμήθηκε, ὁσίως, μὲ εἰρήνη, τὸ ἔτος 1894, σὲ ἡλικία 79 ἐτῶν.

[toula]

Λόγος στην παραμονή των Φώτων. (Αγίου Θεοδώρου του Στουδίτου)

[…] Αλλά τί να πούμε και για τον προερχόμενον από την έρημον Ιωάννη, το παράδοξο αυτό και πολυπόθητο για τους Ισραηλίτες θέαμα, τον άγγελο του Θεού, ο οποίος χειροτονήθηκε απόστολος πριν τους Αποστόλους; Όμως ένας τόσο μεγάλος Βασιλιάς τέτοιο στρατιώτη έπρεπε να έχει, αυτόν τον τόσο μεγάλο Προφήτη, ο μέγιστος Αρχιερεύς. Και ας κατανοήσουμε ποιό και πόσο μεγάλο μυστήριο έχουμε ενώπιον μας: επειδή ήταν ανάρμοστο, ενώ παρευρίσκεται ο νυμφαγωγός, να απουσιάζει ο νυμφίος, και ενώ η φωνή αναβοά, να μην ακούεται ο Λόγος, τί γίνεται, πώς τα οικονόμησε ο Θεός; Συστέλλεται κάπως στην αφάνεια ο Ιωάννης από τη βρεφική ακόμη ηλικία, ζώντας υπερφυσικά σαν κάποιος «λύχνος υπό μόδιον (κάδο)» μέσα στην έρημο· και εκεί ακούει θείες φωνές και αξιώνεται να δει θείες οπτασίες· μυσταγωγείται στα απόρρητα και διδάσκεται, όπως τότε που ήταν ακόμη έμβρυο, ποιός είναι ο Ιησούς, ότι δηλαδή είναι Υιός Θεού, και ότι εκείνος στον οποίο θα δει την πνευματοειδή περιστερά να «καταβή και να μείνη επ’ αυτόν, ούτος είναι ο βαπτίσων (που θα βαπτίσει) εν Πνεύματι Αγίω».

Και όταν συμπληρώθηκε «το μέτρον της ηλικίας του πληρώματος του Χριστού» και η περίοδος της τριακονταετούς παρατάσεως έλαβε τέλος, τότε «και ο λύχνος επί την λυχνίαν καιόμενος, και φαίνων πάσι τοις εν τη οικία αγαλλιάσιμα» – εάν εννοήσουμε ως οικία την Ισραηλιτική Συναγωγή. Επεφάνη δε τότε και το αληθινό φως που φωτίζει τον κόσμο. Ω του θαύματος! Ο ήλιος προς τον αστέρα, ο λόγος προς τη φωνή, ο νυμφίος προς τον φίλο, επειδή αυτό ήταν το σχέδιο της Θείας Οικονομίας, ώστε με αυτόν τον τρόπο της προσεγγίσεως να εκπληρωθεί στο πρόσωπο του Ιησού «πάσα δικαιοσύνη», και για να μιλήσουμε ευαγγελικά, «ο μεν ένας να αυξάνη, ο δε άλλος να ελαττούται». Πράγματι, πώς θα ήταν δυνατόν να μη ελαττωθεί το φως του λύχνου, ή και να αποσυρθεί εντελώς, αφού ήδη ο Ήλιος της δικαιοσύνης με τα θαύματά του αστραποβολούσε εξαίσια; Βλέπεις πόσο χρονικό διάστημα χρειάσθηκε για να ολοκληρωθεί σωματικά ο Ιησούς, κατά την διάρκεια του οποίου υποτασσόταν στους γονείς του; «Ω βάθος πλούτου και σοφίας και γνώσεως Θεού»! Γιατί άραγε; Όσοι είναι υψηλοί στις θεωρητικές αναβάσεις και γνωρίζουν τα βάθη του Πνεύματος, ας δώσουν ο καθένας τη δική του εξήγηση· κατά τη δική μου γνώμη όμως, για δύο λόγους: για να νομοθετήσει ο νομοθέτης όλων των νομοθετών με τη δική του υποταγή την υπακοή των τέκνων προς τους γονείς και για να αγιάσει όλα τα στάδια της ηλικίας και τρίτον για να μην επιδείξει ο παντέλειος κάποια ξένη προς τη δική μας και ανόμοια βιοτή, εφ’ όσον μάλιστα ήθελε να μας παρουσιάσει τον τέλειο τρόπο ζωής. Αφού και τώρα, μολονότι είχε φθά­σει στην τελεία ανδρική ηλικία, ο Άρειος τόλμησε να διακηρύξει ότι το σώμα του ήταν άψυχο· ο δε Απολλινάριος, ακολουθώντας τον προηγούμενο ως προς την ασέβεια, να φλυαρήσει ότι ο Κύριός μας δεν είχε νου· ο δε νέος Μανιχαίος φθάνοντας στο αποκορύφωμα της ασέβειας, να δογματίσει ότι δεν πρέπει να εικονίζεται. Και ας δούμε πόση είναι η διαφορά του ενός από το άλλο· αυτός μεν που δίδει τον χαρακτηρισμό του άψυχου, αφαιρεί τη ζωή από το σώμα του Δεσπότη· διότι ό,τι στερείται ψυχής, βρίσκεται βεβαίως και έξω από τη ζωή. Εκείνος δε που φλυαρεί ότι ο Κύριος είναι άνους, τον συναριθμεί με την άλογη φύση επειδή κάθε τι που δεν έχει νου είναι και άλογο· ο άλλος δε που υποστηρίζει ότι δεν πρέπει να εικονίζεται, αρνείται εντελώς τη σωματική φύση του Δεσποτικού σώματος· διότι αφού δεν εικονίζεται σημαίνει ότι είναι ασώματο. Πράγματι αν έχει σώμα, και κάθε σώμα μπορείς να το αγγίσεις, και έχει κάποιο χρώμα, αναγκαίως έπεται ότι ημπορεί και να εικονισθεί, έκτος βέβαια εάν περιττολογούμε· διότι εάν δεν είναι δυνατόν να εικονισθεί, τότε αναμφιβόλως εξέρχεται από τα όρια του σωματικού και ανήκει στη φύση των ασωμάτων. Τίποτε, όπως φαίνεται, δεν μπορεί να συγκρατήσει τη γλώσσα που ασεβεί, όταν υποστηρίζεται και από τη δύναμη της εξουσίας.

Ας ανυψώσουμε όμως το βλέμμα στις προφητικές θεοπτίες και ας δούμε πως προτυπώνεται σ’ αυτές το ιερότατο βάπτισμα· διότι σ’ αυτό μας καλεί η συνέχεια του λόγου. Τί λέγει λοιπόν ο Ησαΐας; Ας αναφέρουμε εκλεκτικά- «Ευφράνθητι έρημος διψώσα, ότι ερράγη (θα αναβλύσει) εν ερήμω ύδωρ, και φάραγξ εν γη διψώση». Απευθύνεται δηλαδή στην ανθρωπινή φύση, αυτή που είναι έρημος όσον αφορά την καρποφορία, η οποία προϋποθέτει πίστη και αγαθά έργα· και ως εκ τούτου, επειδή διψά το ύδωρ της υιοθεσίας, ανέβλυσε προς χάριν της σαν ρεύμα ποταμού το ύδωρ του Βαπτίσματος στον Ιορδάνη· και τότε τί έγινε; «Και έσται η άνυδρος εις έλη», εννοεί πλούσια σε πίστη· «και εις την διψώσαν γην, πηγή ύδατος έσται», η κρήνη αυτή της υιοθεσίας δηλαδή· «και εκεί έσται ευφρο­σύνη ορνέων», εκείνων δηλαδή που αναγεννιούνται με το βάπτισμα, οι οποίοι ως προς τον τρόπο της ζωής μοιάζουν με τα όρνεα, αφού και αυτά εκ φύσεως ευχαριστούνται να διαβιώνουν στα νερά. Αλλά και κατά τον Γεδεών τί είναι η πλήρης ύδατος λεκάνη; Και εδώ ο λόγος σημαίνει την όμοια με μήτρα κολυμβήθρα, η οποία έχει σχήμα κυκλικό και είναι τορνευμένη από παντού, όπως η αναμαρτησία· σ’ αυτήν ξεχύθηκε η ιαματική δροσιά του νοητού πόκου, η πλήρης Αγίου Πνεύματος. Εδώ αναγεννιούνται οι «νεοτελείς παίδες» του Θεού αντικαθιστώντας με αυτόν τον τρόπο την «εκ σαρκός και αίματος» γέννησή τους· και ανυψώνονται «εις άνδρα τέλειον» τό­σον, ώστε να κατανικούν με την Τριαδική λατρεία το γένος των δαιμόνων. Και κατά τον Ηλία όμως, τί είναι η τριπλή έκχυση του ύδατος επάνω στο θυσιαστήριο και στο ολοκαύτωμα; Θεωρώ ότι φανερώνει ή την τριττή υπόσταση της θείας μακαριότητας, την οποίαν επικαλείται ο ιερέας κατά το βάπτισμα, ή την τριττή κατάδυση του βαπτιζόμενου. Και ο Νεεμάν ανέρχεται από το νερό, σύμφωνα με τη διαταγή του Ελισαίου, πλήρως καθαρισμένος· «επέστρεψε», λέγει, «η σαρξ αυτού ως σαρξ παιδαρίου μικρού, και εκαθαρίσθη». Το θαύμα αυτό συμβολίζει την πλήρη απαλλαγή του βαπτιζομένου από τις πληγές των αμαρτιών, και σημαίνει ότι αυτός ανέρχεται από το νερό με ψυχή καθαρισμένη από κάθε κηλίδα των προηγούμενων πλημμελημάτων.

Εάν μάλιστα θέλεις να μάθεις και το άμισθο της πνευματικής αναγεννήσεως, άκουσε τον Ησαΐα που λέγει; «Οι διψώντες. πορεύεσθε εφ’ ύδωρ και όσοι μη έχετε αργύριον, βαδίσαντες αγοράσατε, και φάγετε και πίεσθε άνευ αργυρίου και τιμής». Όποιος δηλαδή επιθυμεί κάποιο χάρισμα, ακόμη και αν δεν το λάβει, κέρδισε ζωή. Αλλά αυτά ούτως ή άλλως λαμβάνονται και μετέχοντα εδώ μερικώς· και η ιδική μου δε πτωχή διάνοια προσκόμισε ανάλογο με τη δεκτικότητά της αφιέρωμα στα προεόρτια. Συ όμως, παρακαλώ, κοίταξε τι γεγονότα θαυμαστά παρατηρούνται· οι κολυμβήθρες έχουν γεμίσει από νερά· βλέπουμε τις πηγές και τις βρύσες, τους ποταμούς και τις λίμνες να έχουν γίνει δοχεία του Πνεύματος· η φύση των υδάτων ανυψώθηκε σε τιμή υπέρτιμο· φώτα πολύμορφα που μοιάζουν με αστέρια ετοιμάζονται να φωτίσουν όλη τη γη κατά την ιερή εκείνη νύκτα. Σε κάθε δε πόλη και χώρα υπάρχουν κήρυκες της Εκκλησίας, οι οποίοι ιερουργούν τα θεία και υψηλά αυτά μυστήρια και αγιάζουν τα ύδατα διά της επιφοιτήσεως σε αυτά του θείου Πνεύματος. Είθε με την μετάληψή τους να αγιαστούμε και εμείς και να φωτισθούμε αυτή την ημέρα από το γεμάτο φως Πνεύμα, «εν Χριστώ Ιησού τω Κυρίω ημών, ω η δόξα και το κράτος, συν τω Πατρί και τω Αγίω Πνεύματι, νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν».

(Πηγή: «Πατερικόν Κυριακοδρόμιον», εκδ. Ι. Κελλίον Αγίου Νικολάου Μπουραζέρη, Άγιον Όρος, σ. 642-646, Ιστοσελίδα “η θεοσκέπαστη γη των Μετεώρων”).

[toula]

Τα Κάλαντα των Φώτων

Σήμερα τα Φώτα κι ο φωτισμός
η χαρά μεγάλη κι ο αγιασμός.
Κάτω στον Ιορδάνη τον ποταμό
κάθετ’ η κυρά μας, η Παναγιά,
όργανο βαστάει, κερί κρατεί
και τον Άη Γιάννη παρακαλεί.
"Άη Γιάννη αφέντη και βαπτιστή,
βάπτισε κι εμένα Θεού παιδί,
Ν’ ανεβώ επάνω στον ουρανό
να μαζέψω ρόδα και λίβανο"
Καλημέρα, καλημέρα,
καλή σου μέρα αφέντη με την κυρά...

[toula]

α. Ο Χριστός δεν βαπτίστηκε γιατί είχε ανάγκη από ψυχική κάθαρση, αλλά ΄πήρε΄ επάνω Του την δική μας κάθαρση: «οὐχ ὡς αὐτός χρήζων καθάρσεως, ἀλλά τήν ἐμήν οἰκειούμενος κάθαρσιν»
β. Για να συντρίψει τα κεφάλια των νοητών δρακόντων (δηλ. των δαιμόνων) μέσα στο νερό, διότι οι δαίμονες μετά των πτώση του Αδάμ έχουν κατακλύσει την φύση. Ο Χριστός με την βάπτισή του τους διώχνει από παντού. (βλ. εικόνα της βαπτίσεως του Χριστού).
γ. Για να πνίξει την αμαρτία και όλον τον παλαιό Αδάμ μέσα στο νερό του Χριστιανικού βαπτίσματος.
δ. Για να αγιάσει τον Ιωάννη τον Πρόδρομο.
ε. Για να εκπληρώσει τον νόμο και με το βάπτισμα.
στ. Για να αποκαλύψει στους ανθρώπους το μυστήριο της Αγίας Τριάδος.
ζ. Για να γίνει για μας τύπος και υπογραμμός σε όλα, αλλά και στο βάπτισμα ..

Άγιος Ιωάννης Δαμασκηνός...

[toula]

" Ο Θεός προσκάλεσε τους Τρεις Μάγους στην Βηθλεέμ με μέσο ένα μεγάλο & εντελώς διαφορετικό αστέρι. Ήσαν μάγοι (αστρονόμοι) και δεν παραδέχονταν τους προφήτες. Να τους μιλούσε από τον ουρανό; Δεν θα έδιναν σημασία. Να τους έστελνε άγγελο; Και αυτόν θα τον περιφρονούσαν. Για αυτό δεν χρησιμοποίησε ο Θεός τίποτα από αυτά και με πολλή συγκατάβαση τους προσκάλεσε με μέσο, που είχαν εξοικείωση, ένα μεγάλο αστέρι, για να τους προξενήσει μεγάλη εντύπωση και με το μέγεθός του και με το κάλλος του και με τον τρόπο της κινήσεώς του. Τους κάλεσε με την θέα ενός άστρου, για να τους οδηγήσει κατόπιν ψηλότερα. Και αφού τους κατεύθυνε και τους οδήγησε και τους έφερε μπροστά στην Φάτνη, δεν συνεννοείται πλέον μαζί τους διαμέσου του άστρου, αλλά με άγγελο, και έτσι σιγά σιγά έγιναν καλύτεροι..."

Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου (ομιλία Στ').
Πατήρ Ιγνάτιος Καζάκος.

[toula]

«Εγένετο άνθρωπος απεσταλμένος παρά Θεού, Ιερομόναχος Αθανάσιος Χαμακιώτης

[toula]

Ο άγιος Πατήρ ημών Ιωάννης Καλαΐδης και η μεγάλη εορτή του αγίου Ιωάννου του Προδρόμου!

Ο άγιος Πατήρ τιμούσε πολύ τον άγιο Ιωάννη τον Πρόδρομο, του οποίου και επαξίως έφερε το άγιο όνομα!
Κάθε χρόνο τον επισκεπτόμασταν, την ημέρα αυτή, για του πούμε τα χρόνια πολλά και να πάρουμε την ευχή του. Δεν θα ξεχάσω μία χρονιά που πήγαμε για να του ευχηθούμε για τη γιορτή του και θεράπευσε θαυματουργικά μπροστά στα μάτια μας ένα πολύ δικό μας πρόσωπο, αγγίζοντάς το στην πλάτη, στο σημείο ακριβώς που είχε επί αρκετό χρονικό διάστημα, ισχυρούς πόνους! Αυτό έγινε χωρίς να γνωρίζει το παραμικρό για το πρόβλημά του!
Κάποια χρονιά που δεν μπόρεσα να πάω στην γιορτή του, στο Νεοχώρι όπου ζούσε, του τηλεφώνησα και του ευχήθηκα τα " χρόνια πολλά". Τότε μου είπε: " Παιδί μου, εμένα πλέον να μη μου λες χρόνια πολλά, αλλά καλή μετάνοια"!
Η ταπείνωσή του ήταν πολύ μεγάλη γιατί ζούσε κάθε στιγμή αυτό που μου ζητούσε να του ευχηθώ! Φυσικά και δεν μπόρεσα να κάνω υπακοή σ' αυτή του την εντολή, γιατί μόνο ένας άγιος θα μπορούσε να το ευχηθεί αυτό στον Πατέρα Ιωάννη και του ευχόμουν από εκείνη τη στιγμή και μετά, να έχει καλή υγεία και να χαίρεται την οικογένειά του.
Όλες οι στιγμές που ζήσαμε κοντά του ήταν ένα ευλογημένο μάθημα Χριστού για τις ψυχές μας και πηγαίναμε κοντά του όπως το ελάφι που τρέχει στην πηγή για να ξεδιψάσει!
Ευχαριστώ την πνευματική μου αδερφή Μαρία Χαλδούπη, η οποία με παρακίνησε να γράψω κάτι για τον άγιο Πατέρα και την μεγάλη εορτή του αγίου Ιωάννου του Προδρόμου, που τόσο πολύ τιμούσε ο π. Ιωάννης!
Να έχουμε την αγία ευχή του, καθώς και την ευχή του μεγάλου μας αγίου Ιωάννη του Βαπτιστή, που σήμερα πανηγυρίζουμε!

Μιλτιάδης Τσεσμετζής - εκπαιδευτικός