Ψυχοφελή μηνύματα...

[toula]

Το Άγιον Πνεύμα ζει μέσα σου, όταν αισθάνεσαι χαρά και πληρότητα ζωής, ανεξάρτητα από επιτυχίες και κατορθώματα.
Όταν είσαι χαρούμενος κι ας μην έχεις λύσει όλα τα προβλήματα της ζωής σου.
Όταν δεν περιμένεις να είναι όλα «τέλεια» για να ζεις τα δώρα και τις δωρεές του Θεού.
Όταν στα μικρά και ασήμαντα βλέπεις τα μεγάλα και θεϊκά.
Όταν το λίγο το κάνεις πολύ. Έχεις το Πνεύμα του Θεού.
Όταν επιλέγεις να χαμογελάς και να δοξάζεις τον Θεό κόντρα στην γρίνια και μιζέρια των πολλών.
Όταν μπορείς να συγχωρείς και να δίνεις ευκαιρίες στον άλλο, κατανοώντας ότι η απουσία του πονάει περισσότερο από το λάθος που έκανε.
Όταν οι επικρίσεις και τα λόγια του κόσμου δεν φτάνουν στην καρδιά σου, γιατί το Πνεύμα του Θεού σου φανερώνει, την ματαιότητα και παροδικότητα, τόσο εκείνων που σε κατηγορούν, όσο κι αυτών που σε χειροκροτούν.
Όταν ελπίζεις εκεί που όλοι σε μοιρολογούν.
Όταν σηκώνεσαι εκεί που σε είχαν όλοι τελειωμένο.
Όταν βλέπεις εκεί που οι άλλοι απλά κοιτάζουν.
Όταν σωπαίνεις εκεί που πάντες φλυαρούν.
Έχεις το πνεύμα του Θεού, όταν ο πόνος γίνεται εργαλείο εξέλιξης, τα ψυχικά τραύματα και φορτία δύναμη, οι φόβοι δώρα, το κλάμα γέλιο, και όλα τα βάσανα και προβλήματα σου, πύλες που γλυκοκοιτάζουν ουρανό ενώ ακόμη πατάς κόλαση.
Μα κι εάν δεν έχεις τίποτα από όλα τα παραπάνω, πάλι το Άγιον Πνεύμα είναι Εκείνο που σε φωτίζει να ζητάς το Φως δίχως να απογοητεύεσαι από το σκοτάδι...
-π. Λίβυος-

[toula]

Μεγάλωσα στην κυριολεξία στους δρόμους και τις πλατείες.
Ο πατέρας μου ήταν Ράφτης και το μαγαζί μας ήταν στο κέντρο του Ηρακλείου δεκαετία του 1980. Σχολείο πήγα εκεί κοντά στο μαγαζί.
Μεγάλωσα, στις αλάνες, τους δρόμους και τις πιάτσες του Ηρακλείου. Εκεί λοιπόν οι ΑΝΤΡΕΣ έμαθαν σε εμάς τους μικρούς ότι:
Ποτέ δεν χτυπάμε μια γυναίκα.
Εάν τολμούσες να σηκώσεις χέρι σε γυναίκα, στην πιάτσα κανείς πλέον δεν σε υπολόγιζε.
Δεν μετρούσε ως άνδρας αυτός που έδερνε γυναίκες. Είχε τελειώσει.
Ένας άντρας ποτέ δεν χτυπάει μια γυναίκα όχι γιατί είναι αδύναμη και κακομοίρα αλλά γιατί όταν την χτυπάς ραγίζει η ομορφιά του κόσμου. Σκοτεινιάζει μονομιάς ο ντουνιάς.
Ποτέ δεν χτυπάμε μια γυναίκα γιατί στο πρόσωπο της βλέπουμε την μανά, την αδελφή και την κόρη μας. Κάθε γυναίκα που μας χάρισε ζωή.
Ποτέ δεν χτυπάμε μια γυναίκα διότι παύεις αυτομάτως να είσαι άνδρας.
Και κάτι μεταξύ μας φίλε, παύει κι αυτή να είναι πλέον γυναίκα σου κι απλά δεν το έχεις καταλάβει. Έχει ήδη φύγει και ας είναι ακόμη μες στο σπίτι.
Ο άντρας δεν μετριέται από το πόσες σφαλιάρες θα δώσει, πόσο τσαμπουκά θα πουλήσει και πόσα κεφάλια θα ανοίξει.
Άντρας δεν σημαίνει δέρνω αλλά προστατεύω.
Άντρας σημαίνει έχω λόγο και τιμή. Αξίες και ιδανικά.
Άντρας σημαίνει είσαι πολύς σε όλα σου. Στο λόγο, τιμή, λεβεντιά, αξιοπρέπεια, έρωτα, σεξουαλικότητα, συναισθήματα, κεράσματα, απλοχεριά, δώρα, εκπλήξεις.
Άντρας σημαίνει να γίνεσαι μια τεράστια αγκαλιά για όλους τους αδύναμους και ευάλωτους. Είναι ευθύνη να είσαι άντρας, είναι ευθύνη να είσαι άνθρωπος πάνω και πέρα από φύλα.
π. λίβυος

[toula]

Η ζωή δεν είναι ένα παζλ που πρέπει να λύσεις, αλλά ένα ταξίδι που πρέπει να απολαύσεις. Ζήσε τη ζωή σου δίχως απαντήσεις και άφησε την καρδιά σου να είναι ο οδηγός σου.
Η ζωή είναι ένα συνεχές ταξίδι γεμάτο από άγνωστες διαδρομές και ανεξερεύνητα μονοπάτια. Αντί να προσπαθούμε να βρούμε απαντήσεις για όλα τα θέματα, ας απολαύσουμε την περιπέτεια του ταξιδιού. Ας ζήσουμε τη ζωή μας με ανοιχτή καρδιά και ανοιχτό μυαλό, αποδεχόμενοι ότι η αβεβαιότητα είναι μέρος της ανθρώπινης ύπαρξης.
Ζω σημαίνει ταξιδεύω πάνω στα κύματα της ύπαρξης. Αγκαλιάζω το άγνωστο, βουτάω στην δίψα της περιέργειας, ποθώ την ανακάλυψη, το νέο, το Μυστήριο που ζητά να σου αποκαλυφθεί σε κάθε αδιέξοδο. Γιατί συνήθως η ζωή σου φανερώνεται εκεί που νομίζεις ότι τα έζησες όλα και δεν έχει κάτι άλλο, δεν υπάρχει έκπληξη και θαύμα. Κι όμως το θαύμα έρχεται πάντα εκεί που δεν το περιμένεις.
Η ψυχή μας είναι φτιαγμένη να ταξιδεύει και όχι να σαπίζει σε λιμάνια σιγουριάς.
- π.Λίβυος -
***αυτό το καιρό γράφω το νέο μου βιβλίο. Από πολύ το πρωί μέχρι αργά την νύχτα. Ξημερώματα. Είπα να μοιραστώ μαζί σας κάτι από αυτά που αναδύονται και ξεσπούν σε λέξεις...

[toula]

Μια και ολοκληρώθηκαν οι Πανελλήνιες εξετάσεις...
«οτι είμαστε εδώ το οφείλουμε σ΄αυτές τις στιγμές που μας δυσκόλεψαν. Αυτές οι στιγμές είναι η προίκα της ζωή μας...»
«Δεν υπάρχει αυτό που αποκαλούμε αποτυχία - αποτυχία είναι απλά η ζωή(Θεός) που προσπαθεί να μας αλλάξει κατεύθυνση…».

π. Λίβυος

[toula]

Πολλοί ιερείς δέχονται θαύματα και αποκαλύψεις την ώρα της φρικτής Μυσταγωγίας. Αλλά εγώ ο ανάξιος μόνο για κάτι μικρα σημεία που αξιωθηκα θα σας ξαναπώ:
Μια φορά την ώρα της Λειτουργίας, μπήκε μια πεταλούδα από την Ωραία Πύλη,κάθησε στο ανοιχτό αντιμήνσιο, ανοιγόκλεισε δυό τρείς φορές τα φτερά της και μετά έφυγε από την θυρίδα της κόγχης , η οποία ηταν θριγγωμένη ασφυκτικά με πολύ ψιλή σίτα και χαθηκε στο ηλιόφως. Από που μπήκε,που πήγε ο Θεός ξέρει. Θυμάμαι πριν λίγα χρόνια έκαμα την Αγρυπνία της Ανάληψης, μιαν όμορφη ανοιξιάτικη μυσταγωγική βραδιά. Και όταν τελείωσε η Λειτουργία, την ώρα της κατάλυσης, ήταν σβηστά όλα τα φώτα, εκτός από την λάμπα της Αγίας Πρόθεσης και όρμησαν από τους κήπους μέσα στο Ιερό Βήμα προς το φως και την Προσκομιδή έντομα και πετούμενα και ψυχές και νυχτοπεταλούδες και κάτι έντομα με φτερά και σώμα σαν μαύρο κίτρινο καλαμάκι και καντηλασβέστες και μέλισσες και οπως λέει ο ποιητης " μια ζέστη αραχνοΰφαντη , οι αστερισμοί της μαργαρίτας και μαζί πολλά σερνόμενα ή πετούμενα ζουζούνια, και άλλα τέρατα παρδαλά με κεραίες συρμάτινες λέπια χρυσά λαμέ και πούλιες κόκκινες..." .
Σε αυτά τα σημεία εγώ σμικρύνομαι και δεν δίνω εύκολες και ευλαβικής αφέλειας ερμηνείες, πάρα μόνο σαν αυτοχειροτόνητος οιωνοσκόπος διαβλέπω την παγκόσμια ενότητα της δημιουργίας και την συνεχή δοξολογία της θεόφρονος Κτίσης προς τον Κτισαντα και την χαριτωμένη οικειότητα με τον ανθρωπο ο οποίος ενεδύθη την ιερωσύνη ως χιτώνα δικαιοσύνης και αγαλλίασιν αγαλλιάσεως .Και χαίρομαι με ευγνωμοσύνη γιατί είμαι μια ελάχιστη και ομοούσια ποσότητα με όλα τα μικρά και τα ελάχιστα πλάσματα του Θεού.

π. Παντ. Κρούσκος

[toula]

ιατί άραγε μου φέρνουνε βαθεία συγκίνηση , και φυλάγω κρυφά μέσα στην καρδιά μου κάποια πράγματα, που δεν τα παρατηρεί κανένας; Κι αν βρεθεί κανείς να τα προσέξει και να νοιώσει κάτι απ’ αυτά , ωστόσο δεν το φανερώνει, για να μην τον λογαριάζουν για άνθρωπο που χάνει τον καιρό με κάποια πράγματα που δεν είναι σοβαρά, προπάντων στην εποχή μας, που θέλει να είναι οι άνθρωποι δραστήριοι σε χεροπιαστά πράγματα , προ πάντων σε ό, τι βγάζει χρήματα: «λεφτά, πολλά λεφτά!» ακούω συχνά να λένε δίπλα μου , κι ανατριχιάζω, αν τύχει να κα΄θησω σε καμία καρέκλα, κι ας βρίσκουμαι και μίλια μακρυά απο την Αθήνα.
Μέσα σε τέτοιον κόσμο, λοιπόν, σε βλέπουν όλοι σαν χασομέρη, αν τύχει να μιλήσεις για κάποια αισθήματα και για κάποιες συγκινήσεις που βρίσκουνται μακρυά απο τη μόνη και μοναδική κι αδιάκοπη συγκίνηση των λεφτών , που τη νοιώθει όλος ο κόσμος. Κι αν τύχει μάλιστα αυτά τα αισθήματα να έχουνε σχέση με τη θρησκεία, εκείνον που τα έχει και που θαρρεύτηκε να τα πει κιόλας, θα τον πούνε, όπως είπα στην αρχή, χασομέρη, ανόητον , όσο και βλαμμένον.
Ωστόσο, εμένα δεν με φοβερίζουνε αυτές οι προσβλητικές ονομασίες, γιατί τις συνήθισα και γιατί τις ακούσαμε κι άλλοι πιό σπουδαίοι απο μένα, αλλά και γιατί δεν έχω πολλή εκτίμηση σε όσα εκτιμούν οι σημερινοί άνθρωποι! Και γι’ αυτό, όπως πάντα, φανερώνω τι έχω μέσα στην καρδιά μου, κι όποιος θέλει ας τ’ ακούσει!
Ξέρω καλά, τί εἶναι ἡ ζωὴ ποὺ ζοῦνε οἱ λεγόμενοι κοσμικοὶ ἄνθρωποι. Οἱ ἄνθρωποι, δηλαδή, ποὺ διασκεδάζουνε, ποὺ ταξιδεύουνε, ποὺ ξεγελιοῦνται μὲ λογῆς-λογῆς θεάματα, μὲ ἀσημαντολογίες, μὲ σκάνδαλα, μὲ τὶς διάφορες ματαιότητες. Ὅλα αὐτά, ἀπὸ μακριὰ φαντάζουνε γιὰ κάποιο πρᾶγμα σπουδαῖο καὶ ζηλευτό! Ἀπὸ κοντά, ὅμως, ἀπορεῖς γιὰ τὴν φτώχεια ποὺ ἔχουνε, καὶ τὸ πόσο κούφιοι εἶναι οἱ ἄνθρωποι ποὺ ξεγελιοῦνται μὲ αὐτὰ τὰ γιατροσόφια τῆς εὐτυχίας. Βλέπεις δυστυχισμένους ἀνθρώπους, ποὺ κάνουνε τὸν εὐτυχισμένο! Κατάδικους, ποὺ κάνουνε τὸν ἐλεύθερο! Ἄδειοι ἀπὸ κάθε οὐσία! Τρισδυστυχισμένοι! Πεθαμένη ἡ ψυχή τους! Καὶ γι᾿ αὐτὸ ἀνύπαρκτη καὶ ἡ «εὐτυχία» τους!
Τελείως ἀποξενωμένοι ἀπὸ τὴν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ!
Ἀλλὰ πῶς νὰ γίνει ψωμί, σὰν δὲν ὑπάρχει προζύμι; Καὶ πῶς νὰ μὴν εἶναι ὅλα ἄνοστα, ἀφοῦ δὲν ὑπάρχει ἁλάτι;
Μὴ φοβᾶσαι, ἀδελφέ μου, νὰ μείνεις μοναχὸς μὲ τὸν ἑαυτό σου! Μὴ καταγίνεσαι ὁλοένα μὲ χίλια πράγματα, γιὰ νὰ τὸν ξεχάσεις! Γιατὶ ὅποιος ἔχασε τὸν ἑαυτό του, κάθεται μὲ ἴσκιους καὶ μὲ φαντάσματα μέσα στὴν ἔρημό του θανάτου. Ἀγάπησε τὸν Χριστὸ καὶ τὸ Εὐαγγέλιο, περισσότερο ἀπὸ τὶς πεθαμένες σοφίες τῶν ἀνθρώπων. Περισσότερο ἀπὸ κάθε τιμὴ καὶ δόξα ἐτούτου τοῦ κόσμου. Καὶ μοναχὰ τότε, θὰ χαίρεσαι σὲ κάθε ὥρα τῆς ζωῆς σου. Κανένας δρόμος δὲν βγάζει στὴν εἰρήνη τῆς καρδιᾶς, παρὰ μόνο ὁ Χριστός, ποὺ σὲ καλεῖ πονετικά:' Εγώ ειμί η οδός '.
Ἂν δὲν νοιώθεις μυστήριο σὲ ὅ,τι βλέπεις, σὲ ὅ,τι ἀκοῦς, σὲ ὅ,τι πιάνεις, εἶσαι στ᾿ ἀλήθεια πεθαμένος ἄνθρωπος. Θυμᾶμαι τὸν καιρὸ ποὺ ζοῦσα πιὸ φυσικὴ ζωή, πὼς ὅλα μὲ κάνανε νὰ βουτῶ βαθειὰ μέσα μου καὶ νὰ βρίσκω κάποια ἀλλόκοτα πετράδια, καὶ κάποια μαργαριτάρια μιᾶς ξωτικῆς θάλασσας...
...Αν έρτω γω στα κατατόπια σου, ξέρω καλά πως θα με ποτίσεις πίκρα και μιζέρια, γιατί είμαι απλός κ' εσύ δασκαλεύεσαι μέρα-νύχτα απ' το διάολο. Μα αν τύχαινε κανένας άνεμος να σε ρίξει σε τούτο το έρημο μέρος που ζω κι αν μπορούσα για μια στιγμή να σου δανείσω το μυαλό μου και την καρδιά μου, τότες θα 'βλεπες, τότες θα καταλάβαινες για ποιά μυστήρια σου μιλώ...
Στον αγέρα πετούν ένα σωρό πράματα! Ακούγεται η βαθειά βουή του ατελείωτου κόσμου... Στήσε το αυτί σου!... Τι μυστική γλώσσα έχει η ψυχή! ... Περπατώ με τις μύτες των ποδιών μου, το δάχτυλό μου είναι απάνου στο στόμα μου... Ειδών ειδών μυρουδιές κλώθουνται σε χρωματιστά ρέματα, που ’ναι όμοια με τόξα τ’ ουρανού... Απάνου στο πάτωμα στοιβάζουνται - φρου φρου - μαλακά πούπουλα, που στρίφουν στον αγέρα και πέφτουν αμέτρητα, σκεδιάζοντας χίλια χάδια αγάπης - χίλια χάδια αγάπης...
Οι άδειες καμάρες τ’ ουρανού γιομίζουν από μια κρυφή μουσική... Μέσα στο άπατο χάος κυλάνε αργά και βουβά εκατομμύρια χαμένοι αιώνες... Η Πούλια αφουγκράζεται με σιωπή τη σκέψη του θεού... Απάνου στις στερεμένες θάλασσες του Βέγα αρχίζει να φυσά ένα ερημικό αγέρι.
Φτωχή μου φωλιά! Εδώ μέσα οι άγγελοι χορεύουν με τις αιώνια παιδικές φτέρνες τους κάθε βράδυ... Ωσαννά! Ωσαννά!... Η γης αγιάστηκε!...
Φώτισε, Κύριε, τὶς σκοτισμένες διάνοιές μας. Ἐλευθέρωσέ τες ἀπὸ τὰ φιλόσαρκα φρονήματα. Γέμισε τὴν καρδιά μας μὲ τὴν πανευφρόσυνη λύπη σου. Γιατὶ μ᾿ αὐτὴ βρίσκουμε τὸν μυστικὸ δρόμο ποὺ μᾶς φέρνει σὲ Σένα, κι ὄχι μὲ τὶς ἀπατηλὲς σοφίες τοῦ κόσμου τούτου.
Ἡ λύπη τῆς διανοίας εἶναι θυμίαμα εὔοσμο, ποὺ ἀνεβαίνει πρὸς τὸν θρόνο σου. Αὐτὴ ἀνοίγει τὴν κλεισμένη πύλη, γιὰ νὰ μπεῖ ἡ ψυχή μας στὴ χώρα τῶν μυστηρίων Σου. Γιὰ τοῦτο εἶπες· «μακάριοι οἱ πενθοῦντες, ὅτι αὐτοὶ παρακληθήσονται. Μακάριοι οἱ καθαροὶ τῇ καρδίᾳ, ὅτι αὐτοὶ τὸν Θεὸν ὄψονται».
Φώτης Κόντογλου

[toula]

Ας σχετισθούμε με τον άγιο που φέρομε το όνομά του ή με τον άγιο Ιωάννη τον Βαπτιστή, που είναι πολύ πρόχειρος και εύκολος· ακόμη και τους μουσουλμάνους ακούει.
Ας σχετισθούμε με τον άγιο Νικόλαο, που πηγαίνει και στους αμαρτωλούς και στους εγκληματίες και τους σώζει.
Ας σχετισθούμε με την Παναγία. Ποιός μίλησε στην Παναγία και αστόχησε, δεν άκουσε την φωνή της, δεν δέχθηκε το χάδι της;
Την Παναγία ακόμη και μέσα από την κόλασι την φωνάζουν· πόσο μάλλον εμείς που είμαστε έξω από την κόλασι.
Ας έχωμε, όσο μπορούμε, τους δικούς μας μεσίτες. Και αναμφιβόλως, ποιός αγνοεί ότι οι άγιοι είναι πρόσωπα ζωντανά, ότι ευρίσκονται «εν χειρί Θεού» και επομένως μπορούν να ενεργούν οι ίδιοι;
Άραγε, τί μπορώ να του ζητήσω;
Οτιδήποτε, προπάντων όμως την σωτηρία μου, την αποκάλυψι του θελήματος του Θεού, ή να μου δώση τον Χριστόν που αυτός κατέχει.
Ένας τέτοιος κόπος και μια τέτοια προσπάθεια μας γεμίζει με αναμνήσεις. Μία φορά στις εκατό να πετύχωμε κάτι, αυτή η μία φορά είναι δυνατόν να μας θρέφη για ένα, δέκα, είκοσι, πενήντα χρόνια.
Πολλές φορές ακούμε να λένε: «Υπάρχει άγιος!
Θυμάμαι όταν ήμουν παιδάκι -τώρα είναι υπέργηρος και ακόμη ζη το γεγονός αυτό- βράδιασα στο χωράφι και άρχισα να φοβάμαι.
Τότε φώναξα δυνατά: Άγιε μου Νικόλαε. Και αμέσως ο άγιος με άρπαξε από το χέρι και με έφερε στο χωριό».
Είμαστε πιο κοντά με τους αγίους, καταλαβαίναμε ότι είναι πιο πρόθυμοι να έλθουν, ότι μας νοιώθουν περισσότερο, ότι μας αγαπούν πιο εύκολα, ότι είναι επιεικέστεροι μαζί μας, γιατί είναι του αυτού φυράματος με μας.
Έτσι, μπορούμε να περάσωμε περίφημα την βραδιά μας.
Όταν μάλιστα ασχολούμαστε και με την ζωή τους και προσπαθούμε να τους μιμηθούμε, τότε γίνεται καλύτερη η βραδιά μας.
Κάποιος μοναχός παρακαλούσε επίμονα για κάτι τον άγιο Σίμωνα, τον κτίτορα της Σιμωνόπετρας, αλλά φαινόταν αδύνα¬τον να πραγματοποιηθή.
Πήγε τότε στον παπα-Εφραίμ και του παραπονέθηκε ότι πήγαν χαμένες οι προσευχές του.
«Άντε, του λέγει εκείνος, φύγε» ποτέ δεν πάει η προσευχή χαμένη, και θα πάη χαμένη η μεσιτεία ενός αγίου που προσεδρεύει πρόσωπο με πρόσωπο στο θυσιαστήριο του Θεού, και μπορεί να συμπαρασύρη στην μεσιτεία όλους τους αγίους που είναι τριγύρω του;
(Αρχιμ. Αιμιλιανού Σιμωνοπετρίτου. «Νηπτική ζωή και Ασκητικοί κανόνες», εκδ. Ίνδικτος- Αθήναι 2011, σ. 472-482)

[toula]

Τι να πω!
Ανεξάντλητος ο Γέροντας. …
Για τον Γέροντα, όλα τα ανθρώπινα εδώ στη γη, τα χαρούμενα, τα ευχάριστα, τα ζεστά, δεν του ήταν ξένα.
Σαν μαγνήτης μας τραβούσε όλους κοντά του και δεν θέλαμε να τον αποχωριστούμε…
Τίποτα δεν σκεφτόμασταν κοντά του.
Νιώθαμε μια γλυκύτητα που μας συνέπαιρνε την καρδιά και τον νου. Εκδηλωνόμασταν τότε με όλα τα συναισθήματά μας, αγκαλιαζόμασταν, ασπαζόμασταν ο ένας τον άλλον.
Ξέραμε πως δεν ήταν μέσα στους κανόνες της ζωής αυτός ο αυθορμητισμός.
Δεν το σχολίαζε ο Γέροντας, αλλά μας έλεγε συχνά:
– Τί κάνετε μαζί μου! Με συνθλίψατε, με πνίξατε με την αγάπη σας.
Δεν έχω δικαίωμα να δέχομαι τόση αγάπη!! Εγώ δεν είμαι άξιος….
Μας έμαθε ο Γέροντας να αντιμετωπίζουμε όλα τα προβλήματα στη ζωή εν Πνεύματι Αγίω, με ταπείνωση πολλή και εμπιστοσύνη στην Πρόνοια του Θεού.
Συχνά έλεγε:
– Αν δεν ζει μέσα σου ο Χριστός, δεν μπορείς να καταλάβεις σωστά τα πράγματα στη ζωή. Πώς θα καταλάβεις τον πόνο, τη χαρά των ανθρώπων, αφού δεν τα ζεις και δεν ζει μέσα σου ο Χριστός!
Η καρδιά να χτυπά με τον Χριστό, να αναπνέει Χριστό!
Τότε μόνον είσαι πραγματικά αληθινός άνθρωπος.
«Αναμνήσεις από το Γέροντα Σωφρόνιο του Έσσεξ», των εκδόσεων Π. Πουρναρά, Θεσσαλονίκη.

[toula]

(Στις 11 Ιουλίου μνήμη του Οσίου πατρός ημών Σοφρωνίου του Έσσεξ)
• "Ο σαρκικός άνθρωπος δεν αντιλαμβάνεται.."
“Οταν ὁ σαρκικὸς ἄνθρωπος διαπράττει τὴν ἁμαρτία, δὲν αἰσθάνεται τὶς συνέπειές της, ὅπως τὶς αἰσθάνεται ὁ πνευματικὸς ἄνθρωπος.
Ὁ σαρκικός, μὴ ἔχοντας ἀκόμη πείρα τῆς αἰώνιας ζωῆς τοῦ Πνεύματος, δὲν ἀντιλαμβάνεται τὴν ἀλλαγὴ τῆς καταστάσεώς του μετὰ τὴ διάπραξη τῆς ἁμαρτίας, γιατὶ μένει πάντοτε σὲ πνευματικὸ θάνατο. Αντίθετα, ὁ πνευματικὸς ἄνθρωπος σὲ κάθε κλίση τοῦ θελήματός του πρὸς τὴν ἁμαρτία βλέπει μέσα του τὴν ἀλλαγὴ τῆς πνευματικῆς του καταστάσεως ἐξαιτίας τῆς μείωσης τῆς χάριτος.
• "Μην κρίνετε.."
Να είστε πολύ προσεκτικοί! Μην επιτρέπετε σε κανένα αρνητικό λογισμό να εισδύσει στην καρδιά σας.
Μην υποτιμάτε τους αρνητικούς λογισμούς που μπορεί να έχετε για τον πλησίον,
όταν είστε στο κελλί σας.
Φυλαχθείτε από κάθε λόγο που πληγώνει. Αυτό είναι πολύ σημαντικό.
Να θυμάστε επίσης τους λόγους του Χριστού: «Καθώς θέλετε ίνα ποιώσιν υμίν οι άνθρωποι, και υμείς ποιείτε αυτοίς ομοίως» (Λουκ. 6,31).
Αν κρίνετε τους άλλους για ασήμαντα και εξωτερικά πράγματα, θα χάσετε το παν.
• "Το νόημα της ζωής.."
''Αλήθεια, όλο το νόημα της ζωής βρίσκεται στο να ζει ο νους και η καρδιά μας με τον Θεό· να γίνει ο Θεός η ζωή μας.''
• "Τα υπόλοιπα δεν εχουν σημασία.."
"Δεν με φοβίζει ούτε ο πόνος των ανθρώπων, ούτε τα παθήματά τους, ούτε οποιεσδήποτε συμφορές και καταστροφές κι αν συμβούν.
Ένα με τρομάζει, με απασχολεί.
Σε ποιά κατάσταση βρίσκεται η καρδιά του ανθρώπου, ποιά είναι η σχέση του με τον Θεό. Αν υπάρχει στην ψυχή του, ειρήνη και ελπίδα. Τα υπόλοιπα δεν έχουν σημασία"
• "Το δογματικόν και ασκητικόν θεμέλιον της ευχής Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησον με"
Ο κύριος κατά τας τελευταίας ώρας της μεθ' ημών ζωής αυτού ειπεν: " έως άρτι ουκ ητήσατε ουδέν εν τω ονόματι μου, αιτείται και λήψεσθε, ίνα η χαρά υμών ή πεπληρωμένη... Αμήν αμήν λέγω υμίν ότι όσα αν αιτήσητε τον Πατέρα εν τω ονόματι μου, δώσει υμίν".
Οι λόγοι ούτοι του Χριστού αποτελούν το δογματικόν και ασκητικόν θεμέλιον της διά του ονόματος αυτού προσευχής..
• "Μετά διακρίσεως η πνευματική εργασία!"
Είναι προτιμότερη λίγη πνευματική εργασία, αλλά να έχουμε ειρήνη στην καρδιά μας,
παρά να επιδιώκουμε πολλά και να χάνουμε την καρδιακή ειρήνη.
• "Όλα έξω από τον Χριστό.."
Δεν διαβάζω εφημερίδες
για να δω τι γίνεται..
γιατί δεν γίνεται τίποτε σωστό!
Όλα έξω από τον Χριστό,
είναι μία κουταμάρα.
• "Γέροντα, γιατί είσθε έτσι χαρούμενος;"
Κάποτε ρώτησε μία κοπέλα τον
Άγιο Σωφρόνιο:
-"Γέροντα, γιατί είσθε έτσι χαρούμενος;"
-"Παιδί μου γιατί όλη την νύκτα έκλαιγα..!"
Άγιος Σοφρώνιος του Έσσεξ

[toula]

Η κοίμηση του Αγίου Παϊσίου...Ἦταν ἕνδεκα ἡ ὥρα τὸ πρωὶ τῆς 12ης Ἰουλίου 1994
«Στις 11:30 το βράδυ την ησυχία τάραξε μια δυνατή βροντή. Κατόπιν με συνεχείς αστραπές φωτιζόταν όλο το Άγιο Όρος». Η κοίμηση του Αγίου Παϊσίου
Μετά το 1993 άρχισε να παρουσιάζει αιμορραγίες για τις οποίες αρνούνταν να νοσηλευτεί λέγοντας χαρακτηριστικά ότι «όλα θα βολευτούν με το χώμα».
Τον Νοέμβριο του ίδιου έτους ο Παΐσιος βγαίνει για τελευταία φορά από το Όρος και πηγαίνει στη Σουρωτή, στο Ησυχαστήριο του Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου για τη γιορτή του Αγίου Αρσενίου (10 Νοεμβρίου).
Εκεί μένει για λίγες μέρες και ενώ ετοιμάζεται να φύγει ασθενεί και μεταφέρεται στο Θεαγένειο, όπου του γίνεται διάγνωση για όγκο στο παχύ έντερο. Στις 4 Φεβρουαρίου του 1994 ο γέροντας χειρουργείται.
Παρότι η ασθένεια δεν σταμάτησε (παρουσίασε μεταστάσεις στους πνεύμονες και στο ήπαρ), ο γέροντας ανακοίνωσε την επιθυμία του να επιστρέψει στο Άγιο Όρος στις 13 Ιουνίου. Ο υψηλός πυρετός όμως και η δύσπνοια τον ανάγκασαν να παραμείνει.
Στο τέλος του Ιουνίου οι γιατροί του ανακοινώνουν ότι τα περιθώρια ζωής του ήταν δύο με τρεις εβδομάδες το πολύ.
Τις τελευταίες μέρες της ζωής του αποφάσισε να μην παίρνει φάρμακα ή παυσίπονα, παρά τους φρικτούς πόνους της ασθένειάς του.
Στὶς 11 Ἰουλίου, μνήμη τῆς Ἁγίας Εὐφημίας, ὁ Ὅσιος κοινώνησε γιὰ τελευταία φορά. Μὲ πολὺ κόπο γονάτισε ἐπάνω στὸ κρεββάτι, ἔκανε τὸ σταυρό του καὶ μὲ τρεμάμενα χείλη εἶπε: «Μνήσθητί μου, Κύριε, ὅταν ἔλθῃς ἐν τῇ βασιλεία σου».
Ἔπειτα οἱ ἀδελφές τοῦ ἔφεραν τὴν εἰκόνα τῆς Ἁγίας Εὐφημίας καὶ τὸν δίσκο μὲ τὸ κόλλυβό της. «Ἄκροις δακτύλοις» πῆρε δύο κόκκους ὡς εὐλογία καὶ ἀσπάσθηκε τὴν εἰκόνα τῆς Ἁγίας. Βλέποντας ὅτι δὲν ἦταν στολισμένη, παρατήρησε: «Οὔτε ἕνα λουλούδι δὲν τῆς βάλατε;».
Κατὰ τὸ μεσημέρι ἦρθε στὸ Ἡσυχαστήριο ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Σιναίου Δαμιανός, καὶ ὁ Γέροντας ζήτησε νὰ τοῦ διαβάση τὴν εὐχὴ «εἰς ψυχορραγοῦντα». Ἀκόμη, τὸν παρακάλεσε νὰ τὸν μνημονεύη. «Νὰ μὲ μνημονεύης, τοῦ εἶπε, γιατί πολλοὶ ἄλλοι θὰ μὲ ἐγκαταλείψουν, θὰ νομίζουν ὅτι δῆθεν δὲν ἔχω ἀνάγκη».
Ἡ τελευταία ἐκείνη νύχτα ἦταν μαρτυρική. Ἀκόμη καὶ τὰ πιὸ ἰσχυρὰ παυσίπονα δὲν τὸν ἒπιαναν. «Πονάω, πονάω πολύ», ἔλεγε σιγανὰ καὶ κοίταζε συνέχεια τὴν εἰκόνα τῆς Παναγίας. Τὸ δεξί του χέρι σχημάτιζε κάπου-κάπου τὸ σημεῖο τοῦ σταυροῦ, ἐνῶ τὸ ἀριστερὸ ἐκινεῖτο σὰν νὰ τραβοῦσε κομποσχοίνι.
Πότε-πότε ἄνοιγε τὰ χέρια του σὲ προσευχή. Κάποια στιγμὴ εἶπε: «Μαρτύριο». Ἡ Γερόνιτσσα, ποὺ βρισκόταν δίπλα του, δὲν ἄκουσε καὶ τὸν ρώτησε τί εἶπε. Τὸ ἐπανέλαβε τρεῖς φορές: «Μαρτύριο, μαρτύριο, μαρτύριο».
Κάθιδρος, ἀσθμαίνων καὶ δακρυρροῶν ἔτρεχε τὸ τελευταῖο στάδιο, γιὰ νὰ φθάση στὸ τέρμα καὶ νὰ λάβη «τὸν τῆς νίκης στέφανον». Ὁ «ἀγγελικῶς ἐπὶ τῆς γῆς πολιτευσάμενος» ἔσπευδε διὰ μαρτυρίου νὰ πετάξη πρὸς τὰ οὐράνια σκηνώματα.
Στὶς ἐννιάμισι ἡ ὥρα τὸ πρωὶ ὅλες οἱ Ἀδελφὲς πέρασαν νὰ πάρουν γιὰ τελευταία φορὰ τὴν εὐχή του. Ἦταν προσηλωμένος στὴν εἰκόνα τῆς Παναγίας καὶ δὲν μιλοῦσε. Ὁ πόνος ἦταν ζωγραφισμένος στὸ πρόσωπό του, ἀνέπνεε μὲ πολλὴ δυσκολία, ἐνῶ ἡ πίεσή του σιγὰ-σιγὰ ἔπεφτε.
Ὅλα ἔδειχναν ὅτι ἔφθανε τὸ τέλος· ὁ ἀναστημένος πνευματικὰ Πατὴρ Παΐσιος βρισκόταν στὸ κατώφλι πρὸς τὴν μακαριότητα.
Σὲ μία στιγμή, ὁ Ὅσιος πῆρε τρεῖς σύντομες εἰσπνοὲς καὶ ἔσβησε, ὅπως σβήνει τὸ καντηλάκι, ὅταν τελειώνει τὸ λάδι του.
Ἔγειρε ἥσυχα τὸ κεφάλι του στὸ πλάι, ἐνῶ ἡ ἁγιασμένη του ψυχὴ εἶχε πετάξει στὴν ἀληθινὴ πατρίδα του, τὸν Οὐρανό. Ἦταν ἕνδεκα ἡ ὥρα τὸ πρωὶ τῆς 12ης Ἰουλίου 1994.
Οἱ ἀδελφές του φόρεσαν τὸ Σχῆμα, τὸ ράσο καὶ τὸ κουκούλι· κατὰ τὰ ἄλλα ἦταν τακτοποιημένος ἀπὸ μόνος του.
Τὸν ἔβαλαν σὲ ἕνα ἁπλὸ νεκροκρέββατο καὶ τὸν μετέφεραν στὸ Παρεκκλήσιο τῶν Ἀρχαγγέλων. Γύρω του ἐναπέθεσαν λίγα μόνο λουλούδια· βασιλικοὺς καὶ τριαντάφυλλα.
Τὰ χέρια του, σὰν νὰ ἦταν ζωντανά, κρατοῦσαν μὲ εὐλάβεια τὸν Σταυρό. Ἡ μορφὴ του ἦταν εἰρηνική, φωτεινή, ὀσιακή· εἶχε ἱλαρότητα, σκορποῦσε Χάρη.
Τὸ ἀπόγευμα τὸ Ἡσυχαστήριο ἄνοιξε γιὰ τοὺς προσκυνητές, ἀλλὰ οἱ Ἀδελφὲς δὲν ἀνακοίνωσαν τὴν κοίμηση τοῦ Γέροντα σὲ κανέναν· αὐτὴν τὴν ἐντολὴ εἶχε δώσει ὁ ἴδιος.
Ἡ Γερόντισσα κάλεσε τὸν ἐφημέριο τοῦ Ἡσυχαστηρίου, τὸν π.Νικόλαο, καὶ τοῦ εἶπε ὅτι ἐπιθυμία τοῦ Πατρὸς Παϊσίου ἦταν νὰ τελέση μόνον ἐκεῖνος τὴν Ἐξόδιο Ἀκολουθία.
Τὸ δέχθηκε μὲ φόβο καὶ χαρά· φόβο, διότι αἰσθανόταν ἀνάξιος νὰ κηδεύση ἕναν ἅγιο, χαρὰ γιὰ τὴν μεγάλη εὐλογία ποὺ τοῦ χάριζε ὁ Θεός.
Στὶς ἕνδεκα ἡ ὥρα τὸ βράδυ, ἄρχισε ἡ Ἀγρυπνία στὸ Παρεκκλήσιο τῶν Ἀρχαγγέλων.
Στις 11:30 το βράδυ την ησυχία τάραξε μια δυνατή βροντή. Κατόπιν με συνεχείς αστραπές φωτιζόταν όλο το Άγιον Όρος.
Μετὰ τὴν Θεία Λειτουργία ἐψάλη ἡ Ἐξόδιος Ἀκολουθία. Οἱ ἀδελφὲς ἔψαλλαν τὰ νεκρώσιμα τροπάρια νιώθοντας τὸν Γέροντα νὰ εἶναι ἀκόμη ζωντανὸς δίπλα τους. Πρὶν ἀπὸ ἕναν μήνα εἶχε πεῖ ἀστειευόμενος: «Ἐγὼ θὰ ψάλω τὴν Νεκρώσιμη Ἀκολουθία!».
Ἔψαλλε, πράγματι «ἐν ἐκκλησίᾳ ὁσίων». Ἦταν σὰν νὰ ἔλεγε: «Χθὲς συνεθαπτόμην σοι Χριστὲ συνεγείρομαι σήμερον ἀναστάντι σοι, συνεσταυρούμην σοι χθὲς, αὐτός με συνδόξασον Σωτήρ, ἐν τῇ βασιλείᾳ σου».
Ὅλος ὁ πόνος τῆς προηγούμενης νύχτας εἶχε δώσει τὴ θέση του στὴν ἀναστάσιμη χαρά. Στὸ μικρὸ Παρεκκλήσι, μὲ τὸ λιγοστὸ φῶς, ἡ ἀτμόσφαιρα ἦταν Σταυροαναστάσιμη.
Ἦταν στιγμὲς ἀποχωρισμοῦ, ἀλλὰ ἡ θλίψη μεταβαλλόταν σὲ χαρὰ λόγω τῆς βεβαιότητος ὅτι ὁ Ὅσιος τώρα πιὰ θὰ βρισκόταν δίπλα στὸν καθένα ποὺ θὰ ζητοῦσε τὶς πρεσβεῖες του.
Ἡ ἐκφορὰ τοῦ ἱεροῦ σκηνώματος ἔγινε μέσα σὲ ἀπόλυτο σκοτάδι. Τὸ μόνο φῶς ἐρχόταν ἀπὸ ἕναν φανὸ ποὺ προπορευόταν τῆς νεκρικῆς πομπῆς καὶ ἀπὸ δύο ταπεινὰ φαναράκια ποὺ συνόδευαν τὸν Γέροντα.
Ἔτσι θέλησε νὰ κηδευθῆ. Σὲ ὅλη του τὴν ζωὴ ἤθελε νὰ κρύβεται· πλοῦτος του ἦταν ἡ προσωπική του ἀφάνεια. Αὐτὸ εἶχε φροντίσει νὰ γίνη καὶ στὴν κοίμησή του μὲ τὸ νὰ μὴν ἀνακοινωθῆ, πρὶν περάσουν τρεῖς ἡμέρες.
Έκτοτε, κάθε χρόνο στις 11 προς 12 Ιουλίου, στην επέτειο κοιμήσεως του Γέροντος, τελείται αγρυπνία στο Ιερό Ησυχαστήριο, με συμμετοχή χιλιάδων πιστών.
: Ο Γέροντας ποτέ δεν πέθανε. Είναι εδώ μαζί μας, ζωντανός και δεν παύει να μας βοηθάει και να πρεσβεύει στον Κύριο για μας. Μεγάλη η χάρη Σου Άγιε του Θεού