Στις είκοσι τρεις του ιδίου μήνα η σύλληψη του τιμίου Προφήτη, Προδρόμου και Βαπτιστή Ιωάννη.
Προφήτη θεία αγγελία σε άνδρα φανερώνεται,
για να γεννηθεί Προφήτης — και τι ανώτερο από Προφήτη;
Στις είκοσι τρεις, η κοιλιά συλλαμβάνει τον Πρόδρομο μέσα της.
Όταν ο Κύριός μας και Θεός, ο Μονογενής Υιός και Λόγος του Πατρός, επρόκειτο να κατεβεί από τους Ουρανούς και να συλληφθεί ασπόρως και παραδόξως μέσα στην παρθενική κοιλία της πανάμωμης Μητέρας Του, θέλησε πρώτα να επιβεβαιώσει το θαύμα της άσπορης σύλληψης της Παρθένου με ένα άλλο παράδοξο θαύμα.
Για τον λόγο αυτό, έξι μήνες πριν από τη δική Του σύλληψη, ανήγγειλε με τον Αρχάγγελο Γαβριήλ στον προφήτη και αρχιερέα Ζαχαρία —ο οποίος εκείνη την ώρα βρισκόταν στον Ναό, θυμίαζε και προσευχόταν υπέρ του λαού— την παράδοξη σύλληψη του Προδρόμου Του. Αυτή θα γινόταν στην κοιλιά της στείρας και ηλικιωμένης γυναίκας του, της Ελισάβετ. Τη σύλληψη αυτή εορτάζουμε σήμερα.
Ο Ζαχαρίας όμως, επειδή δεν πίστεψε σε αυτήν την παράδοξη και απροσδόκητη αγγελία του Γαβριήλ, τιμωρήθηκε με αφωνία και σιωπή, μέχρι να δει με τα μάτια του την εκπλήρωση της αρχαγγελικής αγγελίας.
Σημειώσεις
Ο καιρός τότε ήταν η δέκατη του έβδομου μήνα από τον Μάρτιο, δηλαδή η δέκατη Σεπτεμβρίου κατά το δικό μας ημερολόγιο. Ο Νόμος όριζε: «Τον έβδομο μήνα, τη δέκατη ημέρα του μηνός, θα ταπεινώσετε τις ψυχές σας (δηλαδή θα νηστέψετε)… γιατί εκείνη την ημέρα θα δοθεί εξιλέωση για εσάς» (Λευιτ. 16, 29-30).
Γι’ αυτό και ο μακάριος Θεοδώρητος, ερμηνεύοντας το χωρίο, λέει: «Αυτό μας το δίδαξε και ο μακάριος Λουκάς, όταν αφηγήθηκε τα σχετικά με τον Ζαχαρία, πατέρα του Ιωάννη του Βαπτιστή. Γιατί εκείνον ακριβώς τον καιρό εισήλθε κι εκείνος στα Άγια των Αγίων και αξιώθηκε την αγγελική οπτασία».
Επειδή δε στις 15 του Σεπτεμβρίου άρχιζε η εορτή της Σκηνοπηγίας, που διαρκούσε επτά ημέρες (δηλαδή από 15 έως 21 Σεπτεμβρίου), σύμφωνα με τον Νόμο που λέει: «Τη δέκατη πέμπτη ημέρα του έβδομου μήνα είναι η εορτή των σκηνών, επτά ημέρες στον Κύριο» (Λευιτ. 23, 34)· γι’ αυτό φαίνεται πως ο Ζαχαρίας, αφού παρέμεινε στον Ναό όλες τις ημέρες της Σκηνοπηγίας, έφυγε για το σπίτι του γύρω στις 21 ή 22 Σεπτεμβρίου.
(Βλ. και στις 5 Σεπτεμβρίου, στις σημειώσεις του Συναξαρίου του Προφήτη Ζαχαρία).
Να σημειωθεί ότι η σύλληψη του Προδρόμου έγινε ημέρα Κυριακή, σύμφωνα με τον σεβαστό Τραπεζούντιο.
Επίσης, ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος έχει δύο πανηγυρικούς λόγους για τη σύλληψη αυτή του Προδρόμου. Ο πρώτος αρχίζει: «Τίποτε δεν είναι ασυμβίβαστο με τις προσταγές του Δεσπότη». Ο δεύτερος: «Κατάλληλη ημέρα». (Σώζονται στη Λαύρα, στη Μονή Βατοπαιδίου και στη Μονή Διονυσίου).
Και ο Θεοφάνης, Αρχιεπίσκοπος Καππαδοκίας, έχει λόγο που αρχίζει: «Χαίρετε εν Κυρίω» (σώζεται στη Μονή Ιβήρων).
Επίσης, στον πέμπτο τόμο των Χρυσοστομικών βρίσκεται και τρίτος λόγος του Χρυσοστόμου, που αρχίζει: «Ο Μέγας Μωυσής, ο θεράπων του Θεού». (Πηγή: Άγιος Νικόδημος Αγιορείτης, Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού, Τόμος Α΄, Εκδόσεις Δόμος, 2005)
Ας μιλήσουμε τώρα για τη θαυμαστή σύλληψη του Τιμίου Προδρόμου. Και πριν από τη σύλληψή του, αυτός φανερώθηκε πως θα γίνει μέγας και τρανός και πως θα υπηρετήσει την προσδοκία των ανθρώπων για πολύ πιό μεγάλες και σωτήριες υποθέσεις, εφόσον δεν θα έμενε άσχετος από τις συνέπειες που είχε για όλο το ανθρώπινο γένος η πτώση των πρωτοπλάστων και η αποστασία από το Θεό. Και ο νόμος της Παλαιάς Διαθήκης βρήκε το πλήρωμά του στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού. Όλοι οι δίκαιοι άνδρες και προφήτες περίμεναν με ιερή λαχτάρα τη λύτρωση του ανθρωπίνου γένους και την ποθούσαν και το εύχονταν με ειδικές δεήσεις και το ζητούσαν από το Θεό. Όπως ο Αβραάμ, ο Δαυίδ και τόσοι άλλοι, μάλιστα δε και ο Συμεών που το πέτυχε να Τον δεχθεί στην αγκαλιά του.
Ανάμεσα σε τέτοιους ανθρώπους διακρινόταν και ο πρεσβύτης και ιερέας Ζαχαρίας, που τα χρόνια του είχαν περάσει και μαζί με τη σωματική παρακμή είχαν φέρει και το θάνατο πιό κοντά του. Αυτός προσευχόταν στο Θεό συχνά και επίμονα – γιατί η γλώσσα του δεν είχε δεθεί – να μη στερηθεί ένα τέτοιο θέαμα, που όλοι το περίμεναν, ούτε να βρει το θάνατο, που ήταν τόσο κοντά στη πόρτα του, πριν να δει το Σωτήρα του Κόσμου.
Αυτή τη προσευχή πάντοτε την έκανε ο άγιος αυτός γέροντας στο Θεό, παρακαλώντας τον, τόσο να κάνει ώστε το φως της σωτηρίας να λάμψει γρήγορα, όσο και να του επιτρέψει του ίδιου να δει την ανατολή αυτού του φωτός. Και για να μη τον αρπάξει ο θάνατος αμέτοχο αυτής της θεωρίας, ακριβώς τη στιγμή που θα έφτανε το πλήρωμα του χρόνου γι’ αυτή τη προσευχή, αλλά περισσότερο τότε που ως ιερέας πρόσφερε στο Θεό τις λατρευτικές του υπηρεσίες, σύμφωνα με το Νόμο.
Τον παρακαλούσε λοιπόν η πραγματοποίηση αυτής της υποσχέσεως να γίνει γρήγορα, ώστε όσο το δυνατόν πιό πνευματικά και πιό τέλεια, να λυτρωθούν από το βάρος της αμαρτίας όλοι εκείνοι που μοιράζονταν μαζί του την ιερωσύνη. Αυτό το έκανε κάθε φορά που στο καιρό της εφημερίας του έμπαινε στα Άγια των Αγίων να προσφέρει θυμίαμα. Εκεί που μιά φορά το χρόνο έμπαινε μονάχα ο Αρχιερέας, έχοντας ραντισμένα τα χέρια του με αίμα και δηλώνοντας έτσι τόσο φανερά, με αυτή τη πράξη του, τη θυσία του Σωτήρα μας Χριστού, η οποία θα ήταν η μοναδική και πραγματική θυσία, που την πρόσφερε στο Θεό και πατέρα Του ο Ίδιος και σαν Αρχιερέας και σαν θύμα, σαν αμνός που θυσιάστηκε για τη σωτηρία όλων των ανθρώπων.
Μέσα στα Άγια των Αγίων λοιπόν είχε βρεθεί ο Ζαχαρίας, γιατί ήταν άξιος και είχε τον ιερατικό βαθμό για μια τέτοια υπηρεσία. Καθώς λοιπόν βρισκόταν στο θυσιαστήριο, δέχθηκε μέσα στην επίμονη προσευχή του, την επίσκεψη ουρανίου αγγέλου. Τον είδε να στέκεται δεξιά από το θυσιαστήριο που προσφερόταν το θυμίαμα και να του μιλάει για τον ερχομό του Λόγου του Θεού στη γη, χαρίζοντάς του έτσι την πιο ουράνια και πιο ευχάριστη αγγελία.
Ο Άγγελος που έφερε αυτά τα σπουδαία μηνύματα ήταν ο αρχάγγελος Γαβριήλ. Αυτός και μόνο με το όνομά του φανερώνει τη σημασία που είχαν τα μηνύματα που έφερνε. Γιατί αυτός ήρθε στο θυσιαστήριο να αναγγείλει θαυμαστά γεγονότα, που θα γινόταν πριν από την ενανθρώπιση του Θεού, για την οποία και ο ιερέας Ζαχαρίας τόσο επίμονα παρακαλούσε. Αυτόν τον Ζαχαρία τον είδε ο άγγελος του Θεού να συγκλονίζεται από το όραμα της παρουσίας του και κατάλαβε ότι όσο πιο πολύ φοβόταν τόσο πιο πολύ κλονιζόταν. Ο τρόμος του Ζαχαρία (Λουκ.1,12) φανέρωνε ότι έφτανε ο χρόνος που θα σταματούσε η απόλυτη ισχύς του Νόμου της Παλαιάς Διαθήκης και ότι ήρθε ο καιρός που οι άνθρωποι θα ακολουθούσαν το δρόμο του Ευαγγελίου. Διώχνει λοιπόν το φόβο από το Ζαχαρία και στη συνέχεια του δίνει τα ευχάριστα μηνύματα. Τι φοβάσαι σεβάσμιε γέροντα, τώρα που παίρνεις αυτά που ζητάς; Τώρα που λυτρώνεσαι από το βάρος της νομικής λατρείας; Τώρα που βλέπεις το φως μετά από τη σκιά;
Αντίθετα πρέπει να χαρείς και να ευχαριστηθείς μαζί μου, γιατί αυτά από τη φύση τους είναι πρόξενα χαράς και ευφροσύνης. Η λύτρωση των ανθρώπων βρίσκεται πιο κοντά τους, έφτασε η ώρα να σηκωθούν οι πεσμένοι. Ο νόμος βρήκε το σκοπό του. Έχει πια ανατείλει ο καιρός της Θείας Χάριτος. Θα δεις το Θεό Λόγο να σαρκώνεται από τη Παρθένο, να γεννιέται όπως όλοι εμείς οι άνθρωποι και να σώζει όλο το ανθρώπινο γένος. Όχι μόνο να θαυμάσεις αυτά που τόσο πολύ επεθύμησες, αλλά και να τα υπηρετήσεις.
Για να πιστέψεις δε στα λόγια μου, του λέγει ο αρχάγγελος, προσθέτω – και σε παρακαλώ να πιστέψεις – ένα αξιοθαύμαστο γεγονός και σου αποκαλύπτω ότι θα γίνουν πραγματικότητα εκείνα για τα οποία είχες χάσει την ελπίδα σου. Ποιά είναι αυτά; <<Η γυναίκα σου η Ελισάβετ, θα σου γεννήσει γιό και θα τον ονομάσεις Ιωάννη. Και θα δοκιμάσεις χαρά και αγαλλίαση και πολλοί θα χαρούν για τη γέννησή του. Αυτός θα αναδειχθεί μεγάλος ενώπιον του Κυρίου και δεν θα πιεί κρασί και οινοπνευματώδη ποτά, και θα γεμίσει από Άγιο Πνεύμα, από το καιρό ακόμα που θα βρίσκεται στη κοιλιά της μάνας του. Και πολλούς απογόνους θα επαναφέρει με τη μετάνοια στο Κύριο και Θεό τους. Θα προπορευθεί πριν από Αυτόν, και θα ετοιμάσει όλους που θα έχουν καλή προαίρεση, ώστε να δεχθούν τον Κύριο.>> (Λουκ.1,13-18).
Και ο Σαμουήλ γεννήθηκε από στείρα γυναίκα, αλλά δεν ήταν γηρασμένη, και ο Ιακώβ και ο Ιωσήφ ήταν καρποί στείρων γυναικών, ο δε Ισαάκ γεννήθηκε μεν από γηρασμένους γονείς, αλλά κανείς δεν πληρώθηκε από Άγιο Πνεύμα όταν ακόμα ήταν στη κοιλιά της μάνας του, ούτε η γέννησή τους προξένησε τόση χαρά, όση αξιώθηκε ο Πρόδρομος της παγκόσμιας χαράς και κανείς δεν έγινε στρατάρχης τουν παρθενικού τάγματος όπως ο Ιωάννης. Πόσο δε μεγάλη απόσταση υπάρχει μεταξύ παρθενίας και ηθικής ακεραιότητας, το μαρτυρούν μόνες τους αυτές οι ίδιες αρετές.
Μπροστά στα υπέροχα και ανυπέρβλητα δώρα του Ιωάννη και ο ιερέας Ζαχαρίας, έμεινε κατάπληκτος και η πολλή του αμηχανία τον έκανε να δεχτεί με το νου του το κεντρί της δυσπιστίας. Και αποτόλμησε να εκφράσει προς τον άγγελο εκείνα τα φοβερά λόγια της δυσπιστίας: <<Τι είναι αυτό που θα με κάνει να πιστέψω αυτά που μου λες, αφου είμαστε γέροι;>> Αυτά βέβαια δεν τα είπε ως πατέρας του Ιωάννη, αλλά ως εκπρόσωπος του στενόφωνου και βραδύγλωσσου νόμου της Παλαιάς Διαθήκης. Γι’ αυτό το λόγο αμέσως σιώπησε, ως τιμωρία της δυσπιστίας του, για να προσημάνει ότι η ισχύς του Μωσαϊκού Νόμου θα σταματήσει, μόλις φανερωθεί πλέον ως άνθρωπος, ο Σαρκωμένος Λόγος, ο Μεγάλος Νομοθέτης της Χάριτος, Ιησούς Χριστός.
Έπρεπε να δεχτεί με απλή πίστη ότι ο Θεός μπορούσε να κάνει, αν ήθελε, οποιοδήποτε αξιοθαύμαστο και υπερφυσικό έργο. Τα πίστεψε όμως όλα αυτά ο Ζαχαρίας, όταν ο Γαβριήλ του επέβαλε τη σιωπή, μέχρι να γίνουν αυτά που του φανέρωσε.
Αυτό το σημείο θα έχεις να είσαι βουβός, επειδή δεν πίστεψες τα λόγια μου. (Λουκ. 1,19-20). Εφόσον λοιπόν δυσπίστησε για τη γέννηση της φωνής του Λόγου, ήταν δίκαιο να στερηθεί και τη δική του φωνή.
Ο Ιωάννης λοιπόν βλάστησε στην άγονη γη, δηλαδή στη στείρα μήτρα της μάνας του και κήρυξε στην έρημο την Ιουδαϊκή, δηλαδή στις ψυχές, που δεν είχαν καρπούς πίστεως.
Γιατί πως θα μπορούσε ποτέ να μη πειστεί στα χαρμόσυνα αυτά μηνύματα ο σεβάσμιος αυτός γέροντας και ιερέας, που όχι μόνο πίστευε στο Νόμο, αλλά δίδασκε και τους άλλους να περιμένουν το Μεσσία και προσευχόταν επίμονα γι’ αυτό. Προτύπωνε λοιπόν και συμβόλιζε ο ίδιος της δυσπιστία όλων εκείνων που θα έμεναν έξω από τη πίστη στο Χριστό.
Ο μεγάλος λοιπόν αυτός ιερέας δυσπίστησε μυστικά και πιο μυστικά χάνει τη φωνή του, για να φανερώσει με το τρόπο αυτό πόσο παράλογη θα είναι η δυσπιστία των Ιουδαίων για τον αναμενόμενο Μεσσία.
Ο Ζαχαρίας ετοιμάσθηκε από το Θεό και στάθηκε στα χέρια του Θεού ένα τέλειο και κατάλληλο όργανο. Το πνευματικό του ανάστημα φανερώνεται από αυτά που προφήτευσε για το παιδί του λέγοντας: <<Και συ παιδί μου, θα ονομαστείς προφήτης του Υψίστου, γιατί θα προηγηθείς πριν από το Κύριο, για να ετοιμάσεις στις καρδιές των ανθρώπων τους δρόμους Του.>> (Λουκ.1,76-78). Άρα όπως είναι γραμμένο, ο Ζαχαρίας πληρώθηκε από το Άγιο Πνεύμα και δεν θα γινόταν πατέρας του Ιωάννη, αν δεν ήταν άξιος για μια τέτοια τιμή.
Η ευαγγελική μαρτυρία που αναφέρεται στους γονείς του Ιωάννη, φανερώνει ότι ζούσαν πάνω στην ακρόπολη των αρετών, γι’ αυτό τους αποκάλεσε δίκαιους, ενώπιον του Κυρίου. Και συλλαμβάνεται στη κοιλιά της αγίας μάνας του, που ήταν κοσμημένη με προφητικό χάρισμα, από τον ιερέα και προφήτη πατέρα του. Ο Ιωάννης που μόνος από τους ανθρώπους αξιώθηκε να προφητεύσει, όντας ακόμα στη κοιλιά της μάνας του, όταν αξιώθηκε να αναγνωρίσει το Δεσπότη Χριστό, μέσα στη κοιλιά της Παρθένου. Έτσι και πριν από την ώρα του έγινε προάγγελος του ερχομού του Χριστού, γιατί δεν στάθηκε τίποτε ικανό να τον εμποδίσει, ούτε που δεν μπορούσε να χρησιμοποιήσει τη γλώσσα του, ως βρέφος με τα σκιρτήματά του φώναζε ότι τώρα βρίσκεται μπροστά του Αυτός που θα μας λυτρώσει. Και η μητέρα του θα πει τότε στη Μακαρία Παρθένο: <<Ευλογημένος ο καρπός της κοιλίας σου.>> Αυτό είναι κήρυγμα του Ιωάννη, έστω και αν έχει διακηρυχθεί από το στόμα της Ελισάβετ.
Και βέβαια γνωρίζουμε ότι λύθηκε η αφωνία του Ζαχαρία όταν έδωσε το όνομα του Ιωάννη, που σημαίνει δώρο, Χάρη Θεού.
Εμείς που αξιωθήκαμε να γνωρίσουμε το τρόπο που ανέτειλε ο λύχνος, που χαρίζει σε μας την ανταύγεια του Αγίου Πνεύματος να προσπαθήσουμε να ζήσουμε και να μεταδώσουμε τα μυστικά αυτά νοήματα που κρύβονταν στη σύλληψη και το όνομα του Ιωάννη.
Άγιος Σωφρόνιος πατριάρχης Ιεροσολύμων
Αυτή είναι η Παναγία, που ακούει τις προσευχές των σιωπηλών, που ενώ δεν μιλάς ξέρει τι λες, που δίχως να εξηγείς, ξέρει τι νιώθεις και σε καταλαβαίνει.
Σε αυτή την μάνα της σιωπής προσευχήθηκα και σήμερα, προσευχηθήκαμε όλοι, ακόμη και αυτοί που δεν πήγαν εκκλησία.
Άκουσε τις σιωπές μας, ένιωσε τα πένθη και τις απώλειες μας. Τις θλίψεις και τα άγχη μας, τους φόβους και πανικούς μας, τις ματαιώσεις και απογοητεύσεις μας.
Και να είστε για ένα σίγουροι, όσο οι άνθρωποι θα σας σταυρώνουν ο Θεός θα σας ανασταίνει.
Όσο οι άνθρωποι θα σας πληγώνουν, ο Χριστός θα σας συντροφεύει, όσο οι άνθρωποι θα ματαιώνουν τα όνειρα σας, η Παναγία θα γίνεται η πλατυτέρα της καρδιάς σας, που μέσα στο πλάτεμα της αγκαλιά Της θα χωράμε όλοι, προδότες και προδομένοι…
Στην Κιβωτό της Ορθοδοξίας
«Λένε: υπάρχουν και άθεοι καλοί άνθρωποι. Ναι, οι άθεοι μπορούν να είναι προσωρινά καλοί, επιφανειακά καλοί, φαρισαϊκά καλοί. Αλλά ο άθεος, δεν μπορεί να είναι αληθινά καλός, διαρκώς καλός, βαθειά καλός, αθάνατα καλός, επειδή γι’ αυτό χρειάζεται να είσαι σε πνευματική σχέση, σε πνευματική συγγένεια με τον πραγματικά Μοναδικό Αγαθό και Αιώνια Αγαθό: με τον Θεό και Κύριο Χριστό.
Είναι αληθινός δι’ όλων των αιώνων ο Θείος λόγος του Σωτήρος: «χωρίς εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν» (Ιωάν. 15,5)».
Όσιος Ιουστίνος Πόποβιτς www.dogma.gr
Δεν αρκεί να αγαπάμε το Χριστό. Πρέπει να Τον αγαπήσουμε εξ όλης της καρδίας!!! Διότι άμα δεν Τον αγαπήσουμε με όλη μας την καρδιά, τότε ένα μέρος της καρδιάς μας, θα αγαπήσει κάτι άλλο, που ακόμα και πολύ καλό να είναι, κάποια στιγμή θα λειτουργήσει αρνητικά.
Γέρων Εφραίμ Σεραγιώτης www.dogma.gr
Ο άγιος πατήρ ημών Ιωάννης Καλαΐδης : "Ο μακαριστός επίσκοπος Ιωάννης είναι άγιος! Να τον επικαλείστε"!
Πολλές φορές που επισκεπτόμασταν τον άγιο Πατέρα μας Ιωάννη, μας μιλούσε για τον μακαριστό επίσκοπο Σιδηροκάστρου Ιωάννη. Ο άγιος πατέρας μας ευλαβούνταν πολύ τον ταπεινό αγωνιστή και επίσκοπό του καθώς τους συνέδεε ισχυρή πνευματική επικοινωνία! Από την εποχή που ο Παππούλης θέλησε να ιερωθεί, έζησε πολλά θαυμαστά γεγονότα κοντά στον ευλογημένο επίσκοπο, τα οποία έχουν καταγραφεί και στα βιβλία που δημοσιεύτηκαν για την ζωή του αγίου Πατρός μας.
Ενθυμούμαι ότι σε μία επίσκεψή μας στην οικία του, τον Οκτώβριο του 2003, μου έδωσε ως ευλογία μία φωτογραφία με τον μακαριστό επίσκοπο και μου είπε :
" Παιδί μου να τον επικαλείσαι! Είναι Άγιος"! Την φωτογραφία αυτή, την οποία και δημοσιεύω, δεν μπορούσα να την βρω για αρκετά χρόνια και επικαλέστηκα τους δύο αυτούς αγίους Πατέρες. Η επέμβασή τους ήταν θαυμαστή και άμεση!
Δίκαιοι εις τον αιώνα ζώσι!
Να έχουμε την αγία ευχή τους!
Μιλτιάδης Τσεσμετζής - εκπαιδευτικός
2 ημ.
·
Μεγάλη η χάρη του Προδρόμου . Μεγάλη η ευχή του. Μεγάλη η ευλογία του. Τον έχουμε στήριγμα. Τον έχουμε αποκούμπι. Τον έχουμε παρηγοριά. Τον έχουμε δικό μας. Κολλητό μας. Είναι πολύ κοντά μας ο άγιος Ιωάννης. Πάρα πολύ κοντά μας. Πιο κοντά από πολλούς άλλους αγίους. Διότι το έργο του συνεχίζεται, όπως είπαμε και το πρωί.
Κήρυξε, βέβαια, τον Χριστό, απ’ την κοιλιά της μάνας του, κήρυξε και στην κοιλιά του αναύγητου Άδη τον Χριστό, μετά τον θάνατό του, έλυσε τη στείρα μήτρα της μητέρας του και τη σιωπή του πατρός του Ζαχαρία, αλλά, και παρά ταύτα, τα τόσα μεγάλα, που πρόσφερε στη Θεία οικονομία και στην Εκκλησία, το έργο του καθόλου δεν τελείωσε. Θα τελειώσει με το τέλος του κόσμου. Με τη συντέλεια του αιώνος.
Τι δουλειά κάνει ο άγιος Ιωάννης! Είναι και τώρα Πρόδρομος. Προτρέχει του Χριστού μας, που είναι ο δρόμος. Που ’ναι «η οδός και η αλήθεια και η ζωή» και η Ανάσταση. Προτρέχει. Έρχεται μπροστά από Κείνον στην κάθε ψυχή. Στην κάθε ύπαρξη. Στην κάθε οντότητα. Όπου κι αν είναι κι ό,τι κι αν κάνει. Και τι κάνει; Ετοιμάζει τον δρόμο του Κυρίου. Τον ερχομό του Κυρίου στην κάθε ψυχή. Αφού ο Ιησούς μας είναι «ο ευλογημένος ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου». Αφού είναι «ο ων και ο ην και ο ερχόμενος κατά την «Αποκάλυψη» του Ευαγγελιστού Ιωάννου.
Προετοιμάζει, κι έρχεται, όπως είπαμε και το πρωί, ο άη-Γαννάκος και τι κάνει; Θωπεύει τις ψυχές μας μυστικά και άρρητα. Μας κανακίζει. Μας καλοπαίρνει. Μας μαλώνει, αν χρειαστεί. Και το μάλωμα είν’ αγάπη και μάλιστα περίσσευμα αγάπης, πολλές φορές.
Κλαίει μαζί μας. Χαίρεται μαζί μας. Έχει σχέση μεγάλη και σπουδαία. Παρακαλεί για τις ψυχές μας. Και κάνει και τι δεν κάνει, προκειμένου να ’ρθούμε σε αίσθηση και σε μετάνοια και συναίσθηση! Να αναζητήσουμε τον Κύριο. Να επιθυμήσουμε τον Σωτήρα και λυτρωτή και ευεργέτη μας Χριστό, που ναι το παν.
Ο άγιος Ιωάννης δουλεύει πολύ, πάρα πολύ, επάνω σ’ αυτό. Σ’ όλες τις ψυχές και υπάρξεις και στον καθένα χωριστά. Με μοναδικό τρόπο. Οπότε δουλεύει στους αιώνες ο άγιος Ιωάννης. Και δεν κάθεται καθόλου. Αναπαμό δεν έχει και ησυχία δεν βρίσκει. Γιατί αγαπάει τόσο πολύ τους ανθρώπους ο άγιος Ιωάννης, που γίνεται θυσία. Που κοπιάζει. Που προσπαθεί. Που κλαίει. Που θρηνεί. Που ικετεύει. Που παρακαλεί, για όλους μαζί και τον καθένα μας.
Γι’ αυτό και η Παράδοση της Εκκλησίας, και η εικονογραφική αλλά και η Θεολογία μας, τον έταξε στα αριστερά του Χριστού. Στα ζερβά του Χρίστου, που λέει ένα τραγουδάκι από τη Θράκη μας. Και να παρακαλεί εκεί, με δεξιά θέση την Παναγία, να παρακαλεί τον αφέντη τον Χριστό για όλο τον κόσμο. Για κάθε ψυχή. Για κάθε απολωλός πρόβατο. Για κάθε αμετανόητο. Για κάθε δυσκολεμένο. Για κάθε μοναχικό άνθρωπο.
Γιατί ο άγιος Ιωάννης έζησε στην έρημο από τα σπάργανα, ακόμη, που λεν τα τροπάρια και το Ευαγγέλιο, π’ ακούσαμε το πρωί, στη Θεία Λειτουργία. Έζησε μόνος του. Μόνος με τον Θεό. Μόνος με τους αγγέλους. Και μόνος με τους πειρασμούς και τους δαίμονες και τις δυσκολίες. Το τρυφερό αυτό παιδάκι, να ‘ν’ ολομόναχο στην έρημο. Αλλά ήτανε επ’ αυτό Χάρις Θεού. Τον επεσκίαζε η Θεία Χάρις.
Άλλωστε, το ίδιο του το όνομα το λέει αυτό. Τι σημαίνει Ιωάννης; Ήταν όνομα, που πρώτη φορά ακουγόταν στην οικογένεια αυτή. Και έλεγαν, να τον βάλουνε Ζαχαρία. Τι σημαίνει Ιωάννης; Το ’πε ο Αρχάγγελος Γαβριήλ, κατά την ήμερα του ευαγγελισμού του Ιωάννου, στον Ζαχαρία. «Και το όνομα αυτού κληθήσεται Ιωάννης». Τι σημαίνει Γιοχάναν; Δώρον Θεού. Τι σημαίνει δώρον; Χάρις! «Και Χάρις Θεού ην επ’ αυτώ».
Είναι το δώρο του Θεού σε μας. Στα ελληνικά θα μεταφραζόταν ο Ιωάννης Θεόδωρος. Θεόδωρος! Συμπίπτουν εννοιολογικά Ιωάννης και Θεόδωρος. Είναι δώρο του Θεού στην Εκκλησία. Στην ανθρωπότητα. Στην οικουμένη. Στην ψυχή μας. Σε όλους.
Μεγάλος άγιος. Μεγάλη χάρη. Μεγάλο δώρο. Μεγάλη ομορφιά. Γι’ αυτό, ας το γνωρίζουμε αυτό. Και ας τον εκμεταλλευόμεθα τον άη-Γιαννάκο. Μην τον αφήνουμε. Είμαστε, πολλές φορές, μόνοι. Και αισθανόμεθα απαρηγόρητοι. Και αισθανόμεθα δυσκολία. Ας του μιλάμε. Ας τον φωνάζομε. Ο άγιος εκεί είναι. Δίπλα μας είναι. Κοντά μας είναι. Κολλητός μας είναι. Και θα πείτε δεν μιλάει. Δεν μιλάει, γιατί έχει εντολή απ’ τον Θεό, να μην παραβιάσει την ελευθερία μας. Το ξέρετε αυτό; Να μην παραβιάσει τήν ελευθερία μας!
Κι οι πεθαμένοι μας, πολλές φορές, θέλουνε να ’ρθουν. Να μας σκουντήσουν. Να μας ρίξουν και μια καρπαζιά, μ’ αυτά που κάνομε. Να μας συνεφέρουν. Να μας οδηγήσουν στα λάθη μας. Κι όμως, δεν τους αφήνει ο Θεούλης. Δεν τους αφήνει ο Θεούλης! Γιατί; Μην παραβιάσει την ελευθερία μας! Τι δώρο είν’ η ελευθερία! Τι δώρο Θεού! Άλλα και τι ευθύνη! Τι βάρος! Τι δυσκολία!
Μακαριστός π. Ανανίας Κουστένης
«Δε μπορώ ν’ ασπασθώ μονάχα μια φορά την εικόνα της Παναγίας και να την αποχωριστώ. Όταν Την πλησιάζω, σαν μαγνήτης με τραβάει κατά πάνω Της. Και πρέπει να είμαι μόνος, γιατί θέλω ώρες να Την ασπάζομαι. Λες και γεμίζει η ψυχή μου από μια ζωντανή πνοή κι από τόση χάρη, που δε μ’ αφήνει να φύγω.Αγάπη, έρωτας Θεού, φωτιά που καίει! Κι αν είναι και θαυματουργή η Εικόνα, με το που μπαίνεις μες την εκκλησία, σε καταλαμβάνει αυτό το φαινόμενο και αναδύει τόση ευωδιαστή πνοή, που μένεις εκστατικός και λες ότι δεν βρίσκεσαι πια στον εαυτό σου, αλλά μέσα σ’ έναν ευωδιαστό Παράδεισο!…»
(Όσιος Ιωσήφ Ησυχαστής)
ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ ΥΠΕΡ ΠΑΝΤΩΝ ΤΩΝ ΒΟΡΕΙΟΗΠΕΙΡΩΤΩΝ ΤΩΝ ΚΟΙΜΗΘΕΝΤΩΝ Η ΑΠΩΛΕΣΘΕΝΤΩΝ ΚΑΤΑ ΤΑ ΔΥΣΚΟΛΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΟΥ ΑΘΕΙΣΤΙΚΟΥ ΚΑΘΕΣΤΩΤΟΣ ΤΟΥ ΕΜΒΕΡ ΧΟΤΖΑ
ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ ΓΙΑ ΠΡΟΣΕΥΧΗ
Αγαπητοί μου αδελφοί, επειδή πολλές φορές κατά το μυστήριο της εξομολόγησης άκουσα ότι κατά τα δύσκολα χρόνια της αθεϊστικής περιόδου του Εμβέρ Χότζα, πολλοί συνάνθρωποι μας εκοιμήθησαν ή απωλέσθησαν χωρίς ουδεμίαν εκκλησιαστικήν ακολουθίαν νεκρωσίμου πομπής, για τον λόγο αυτό την Κυριακή 5 Οκτωβρίου 2025 το πρωί κατα την θεία Λειτουργία θα διαβάσουμε στον Ιερό Ναό Αγίου Ελευθερίου οδού Αχαρνών ΚΟΙΝΟΝ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟΝ για όλους αυτούς τους αδελφούς μας.
Παρακαλούνται όλοι οι εκ της Βορείου Ηπείρου προερχόμενοι και εγκαταβιούντες πλέον στην Αθήνα να προσέλθουν στην θεία Λειτουργία ώστε να ενώσουμε τις προσευχές μας υπερ αναπαύσεως τους και να αποδώσουμε έστω και καθυστερημένα τις δέουσες εκκλησιαστικές τιμές.
Όλοι οι συγγενείς μπορούν από νωρίς την Κυριακή ή απο την παραμονή να φέρουν φωτογραφίες γονέων, παππούδων, γιαγιάδων και συγγενών τους, τις οποίες θα τοποθετήσουν σε τραπέζια εντός του σολέα του ναού μας.
Παρακαλούμε διαδώστε το μήνυμα αυτό σε ολους τους βορειοηπειρώτες.
Μετά πολλών ευχών και ευλογιών
(Πηγή: Άγιος Νικόδημος Αγιορείτης, Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού, Τόμος Α΄, Εκδόσεις Δόμος, 2005)