Ψυχοφελή μηνύματα...

[toula]

Εξαιρετικός π.Βασίλειος Θερμός! :
Όταν μιλάς με πολιτικούς αντιλαμβάνεσαι γιατί δεν πάει μπροστά η Ελλάδα. Εσύ έχεις στο νου σου τα προβλήματα της χώρας και εκείνοι το συμφέρον του κόμματός τους. Εσύ διερωτάσαι ποιες είναι οι κατάλληλες λύσεις και πώς θα εφαρμοσθούν και εκείνοι την ίδια ώρα αναλογίζονται πώς το κόμμα τους θα βγει ζωντανό από την όποια συγκεκριμένη ‘πολεμική’ συνθήκη του δημόσιου βίου. Όσοι πολίτες αγαπούν και πονάνε τον τόπο τους, με λίγα λόγια, βρίσκονται αντιμέτωποι με κάποιους που επικεντρώνονται μόνο στην πολιτική τους επιβίωση. Ασύμβατες τροχιές.
Ιδιοτέλεια, Φόβος, Ανευθυνότητα. Αυτά κατ’ εμέ απαρτίζουν το τρίπτυχο της εκκλησιαστικής μας κουλτούρας.
Η μακρόχρονη εμπειρία μου με τα εκκλησιαστικά πράγματα μέ έχει εφοδιάσει με την επίγνωση ότι συμβαίνει ακριβώς το ίδιο, απλώς σε ατομικό επίπεδο. Μιλάω με αρχιμανδρίτες για αλλαγές που φρονώ ότι χρειάζεται να γίνουν και εκείνοι σκέφτονται ότι, αν τις υποστηρίξουν, δεν θα γίνουν ποτέ επίσκοποι. Συζητώ με μητροπολίτες για τα απαραίτητα ανανεωτικά βήματα και εκείνοι διστάζουν διότι η κρυφή ατζέντα τους είναι να γίνουν ο επόμενος αρχιεπίσκοπος. Άλλοι δρόμοι, είμαστε αλλού ο καθένας. Μέ έχει εκπλήξει σε ποιο βαθμό το πλάνο ζωής τους έχει καθορίσει και τον τρόπο του σκέπτεσθαι. (Φυσικά και με έγγαμους κληρικούς συμβαίνει αυτό, για άλλα μικροσυμφέροντα: πώς θα αποκτήσουν ή θα διατηρήσουν την εύνοια του επισκόπου, πώς δεν θα έλθουν σε σύγκρουση με τον προϊστάμενο της ενορίας κ.ά.).
Είναι η ατομική ιδιοτέλεια η μόνη αιτία για την οποία τίποτε δεν αλλάζει στην Εκκλησία μας; Όχι, υπάρχει και άλλη – ο φόβος. Από τότε που εμφανίσθηκε το διαδίκτυο οι φονταμενταλιστές οργιάζουν με φωνές και ύβρεις, διαδίδοντας κατηγορίες για προδοσία της Ορθοδοξίας κ.ο.κ. Τα δίκτυά τους μεταφέρουν με ακαριαία ταχύτητα την τρομοκρατική τους ψυχοπαθολογία, από το σπίτι μιας καλοπροαίρετης χριστιανικής οικογένειας μέχρι την έρημο του Αγίου Όρους. Αποτελεί ακράδαντη πεποίθησή μου πως οι επίσκοποί μας φοβούνται – όχι ότι έχουν οι ίδιοι ανανεωτικές προθέσεις (πλην ελαχίστων), αλλά ίσως δεν θα γίνονταν εμπόδιο σε ανανεωτικές απόπειρες κληρικών αν δεν επιθυμούσαν διακαώς να μη μπουν στο στόχαστρο των εκκλησιαστικών τρομοκρατών. Όμως εξελέγησαν για να είναι ηγέτες, όχι φοβισμένοι ουραγοί.
Κυριολεκτικά, όπως έχω γράψει επανειλημμένα, η Εκκλησία μας κατάντησε όμηρος των φονταμενταλιστών. Ειδικά τις τελευταίες δεκαετίες έχουμε πάει πίσω αντί να προχωρούμε μπροστά. Και όσο εκπέμπεις το μήνυμα ότι τους φοβάσαι, τόσο αυτοί ενθαρρύνονται. Είναι απλό.
Ο ιστότοπος ετούτος, λοιπόν, ερευνά γιατί ο λαός εγκαταλείπει σταδιακά την Εκκλησία. Μήπως διότι η Εκκλησία μας, όπως είναι τώρα, αποτελεί απλώς ένα απομεινάρι του παρελθόντος; Μήπως επειδή δεν υπάρχει η βούληση να αλλάξει;
Κοιτάξτε γύρω σας. Οι Ορθόδοξες τοπικές Εκκλησίες είναι διχασμένες διότι προτιμούν να κάνουν γεωπολιτική αντί για επανευαγγελισμό.
Οι εκκλησιαστικές ανακοινώσεις γίνονται σε ‘ξύλινο’ γραφειοκρατικό ύφος, όπου απουσιάζουν και η αλήθεια και η συμπόνοια.
Συνοδικές αποφάσεις και εγκύκλιοι εκδίδονται ‘στο πόδι’, χωρίς μελέτη, χωρίς διαβούλευση, χωρίς γνώμη ειδικών.
Οι εκλογές μητροπολιτών ακόμη (πήραμε ήδη 25 χρόνια από τον εικοστό πρώτο αιώνα!) διεξάγονται με κρυφές συναλλαγές, εύνοιες, υποχρεώσεις, ισορροπίες κτλ, δηλαδή με αναξιοκρατία. (Σημειώστε πως εν γένει η αναξιοκρατία αποτελεί ενδημική πληγή της ελληνικής κοινωνίας, τον κύριο λόγο για τον οποίοι οι επιστήμονες του εξωτερικού δεν επιστρέφουν, κατά δηλώσεις τους).
Επίσης, επιλέγουμε και χειροτονούμε κληρικούς στην τύχη, χωρίς κριτήρια, χωρίς ψυχολογική αξιολόγηση της ωριμότητας. Και όταν αργότερα σφάλλουν και σκανδαλίζουν αρκούμαστε να τους τιμωρούμε, δίχως να μαθαίνουμε το παραμικρό από τα λάθη μας.
Η γλώσσα της λατρείας συνεχίζει να λειτουργεί ως απολίθωμα, την ώρα που όλοι οι άλλοι Ορθόδοξοι χρησιμοποιούν την σύγχρονη μορφή της – δεν πειράζει που δεν καταλαβαίνει κανείς, αρκεί να τηρείται το υποτιθέμενο χρέος μας προς το παρελθόν μας! (Στο βιβλίο μου Σύνεσις και παράνοια αναπτύσσω το θέμα διεξοδικά).
Γίνονται πολλά καλά πράγματα στην Εκκλησία μας, εννοείται. Αλλά μεμονωμένα, εξαιτίας συγκεκριμένων ατόμων. Απουσιάζει κάθε έννοια στρατηγικής. Και έτσι προστίθεται και τρίτο αίτιο, η ανευθυνότητα και η προχειρότητα.
Ιδιοτέλεια, Φόβος, Ανευθυνότητα. Αυτά κατ’ εμέ απαρτίζουν το τρίπτυχο της εκκλησιαστικής μας κουλτούρας. Και ένα μόνο τους θα ήταν αρκετό για να αδρανοποιήσει τους μηχανισμούς αλλαγής. Με τα τρία μαζί η παρουσία μας στο σήμερα έχει παραλύσει.
Προτάσεις και ιδέες υπάρχουν και κατατίθενται διαρκώς. Διάθεση να ασχοληθούμε λείπει.
Είχα γράψει προ ετών ότι ως Εκκλησία χάσαμε την ευκαιρία να προσεγγίσουμε τη γενιά της μεταπολίτευσης. Τώρα παρατηρούμε σε αργή κίνηση να χάνεται η επαφή, όχι μόνο με τα παιδιά τους, αλλά με τα εγγόνια τους. Πρόκειται για τη μεταμοντέρνα γενιά. Αν για τους 40άρηδες και 50άρηδες η Εκκλησία είναι συνειρμικά συνυφασμένη με μεσαιωνικές εμμονές και με οικονομικά σκάνδαλα, για τους εφήβους και νέους του σήμερα είναι απλώς ‘ούφο’. Κάτι άσχετο και ακατανόητο, που δεν αξίζει ούτε λίγα δευτερόλεπτα προσοχής.
Γιατί; Διότι πάψαμε προ πολλού να ζούμε έναν υπαρξιακό Χριστιανισμό, παρά μόνο προβάλλουμε έναν ιδρυματικό Χριστιανισμό, δέσμιο της κεκτημένης συνήθειας και του παρελθόντος. Και (με λύπη πολλή το λέω), δεν έχουμε καμία δικαιολογία γι’ αυτό. Παλιότερα, όταν εγώ ήμουν παιδί, όντως δεν διαθέταμε ούτε θεολογία κατάλληλη ούτε πρόσωπα. Τότε ήμασταν στάσιμοι από αληθινή φτώχεια.
Αλλά από τότε έχει συμβή κοσμογονία. Η θεολογική ανανέωση με την οποία ευλογηθήκαμε, αναχωνευμένη πλέον μέσα από το έργο σύγχρονων θεολόγων, κληρικών και λαϊκών, μάς έχει προσφέρει άφθονες δυνατότητες αναπροσανατολισμού.
Προτάσεις και ιδέες υπάρχουν και κατατίθενται διαρκώς. Διάθεση να ασχοληθούμε λείπει. Το τρίπτυχο συμφερόντων, φόβου, και ανευθυνότητας κυβερνά τις πράξεις μας και τις στοχεύσεις μας. Συνεπώς η απάντησή μου στα ερωτήματα δεν μπορεί να είναι μονοσήμαντη. Χρειαζόμαστε δέσμη μέτρων και τομών, που θα εμπνέονται όμως από στρατηγική.
Η ιστορία δεν περιμένει. Γενιές χάνονται, ενόσω εμείς μεριμνούμε για ιερατικές και αρχιερατικές στολές, ψάλλουμε φήμες, ασκούμε κολακεία, και μαζεύουμε τυχερά. Και επαναπαυόμαστε σε όσους συμφωνούν μαζί μας. Γι’ αυτό πολύτιμη εδώ θα γίνει η ζύμωση με τους θεολόγους καθηγητές – είναι τα στελέχη εκείνα που δέχονται καθημερινά τις πιέσεις της εποχής μας, ενσαρκωμένες σε πρόσωπα.
Τι άλλο πια να πεις; Μόνο προσευχή…

[toula]

π. Δημητρίου Τσουρού στη Romfea.gr

«Εμείς ως Προτεστάντες και Ευαγγελικοί αποδίδουμε ελλειμματική τιμή στην Μαρία. Ήταν πολύ σημαντική. Υπήρξε όχημα για τον Κύριο και Σωτήρα μας […] Εμείς ως Ευαγγελικοί δεν μιλάμε αρκετά για την Μαρία, δεν την τιμούμε αρκετά. Η Μαρία ήταν ξεκάθαρα σημαντική για τους πρώτους χριστιανούς […] Πιστεύω ένας από τους τρόπους για να διορθώσουμε τον τοξικό φεμινισμό στην Αμερική είναι η Μαρία. Η Μαρία είναι η λύση. Να έχουμε περισσότερες νέες κοπέλες να είναι ευλαβείς, σεβαστικές, γεμάτες από πίστη […]. Η Μαρία είναι ένα εκπληκτικό παράδειγμα και νομίζω ότι είναι ένα αντιστάθμισμα απέναντι στο μεγάλο βαθμό τοξικότητας του φεμινισμού στη σύγχρονη εποχή» ( https://www.youtube.com/watch?v=OPDMgkWNNzQ ).

Τα πρόσφατα λόγια του δολοφονηθέντος Ευαγγελικού συντηρητικού ακτιβιστή Charlie Kirk δεν φαίνεται να εντάσσονται σε ένα πλαίσιο “διπλωματίας του συντηρητισμού” — δηλαδή μιας στρατηγικής επίκλησης της Θεοτόκου ως μέσου προσέγγισης του πολυπληθούς σώματος συντηρητικών Ρωμαιοκαθολικών και της αυξανόμενης κοινότητας Αμερικανών Ορθοδόξων.

Αντιθέτως, παρά τις συνήθεις ιδεολογικές αγκυλώσεις που χαρακτηρίζουν τον πολιτικό χώρο στον οποίο ανήκε, ο Kirk έδειχνε να διατηρεί μια αξιοσημείωτη αυθεντικότητα και εσωτερική ελευθερία στη διαμόρφωση της θρησκευτικής του ταυτότητας.

Η αναφορά του στην Θεοτόκο δεν μοιάζει εργαλειακή, αλλά πηγάζει από έναν ειλικρινή θαυμασμό προς το πρόσωπό της, το οποίο αντιμετωπίζει ως πρότυπο πνευματικής αρετής και ηθικής αντίστασης στις παθολογίες του σύγχρονου πολιτισμού.

Υπάρχουν βάσιμες ενδείξεις ότι, προς το τέλος της ζωής του, ο Charlie Kirk άρχισε να συνειδητοποιεί τα όρια της Προτεσταντικής θεολογικής παράδοσης. Φαίνεται πως διαισθανόταν ότι η Προτεσταντική σκέψη, όσο κι αν διακρίνεται για την έμφαση στη Γραφή και την προσωπική πίστη, εξαντλείται μέσα στις δικές της ερμηνευτικές προϋποθέσεις και δεν επαρκεί για να σταθεί απέναντι στα επιχειρήματα και το ιστορικό βάθος του αρχαίου χριστιανισμού.

Ως συνέπεια αυτής της πνευματικής ανησυχίας, άρχισε να στρέφει το ενδιαφέρον του προς παραδοσιακότερες χριστιανικές κοινότητες.

Αφενός, άρχισε να συμμετέχει –μαζί με τη Ρωμαιοκαθολική σύζυγό του– στην κυριακάτικη θεία λειτουργία της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας. Αφετέρου, έδειξε ανοιχτά ένα αρχικό αλλά ειλικρινές ενδιαφέρον για την Ορθόδοξη Παράδοση.

Στο πλαίσιο αυτής της διερεύνησης, φιλοξένησε στη διαδικτυακή του εκπομπή τον π. Ιωάννη Strickland – έναν θεολογικά συγκροτημένο και βαθιά μορφωμένο Ορθόδοξο κληρικό της «Ορθόδοξης Εκκλησίας στην Αμερική» (OCA) – προσφέροντάς του μάλιστα γενναιόδωρο τηλεοπτικό χρόνο και σοβαρό ακροατήριο. (μικρό απόσπασμα: ( https://www.youtube.com/watch?v=q040dp_WSFI ).

Σε άλλη δημόσια τοποθέτησή του, ο Kirk επιχείρησε να ερμηνεύσει το αυξανόμενο φαινόμενο Αμερικανών Προτεσταντών που εγκαταλείπουν τις ευαγγελικές τους ρίζες, αναζητώντας πνευματικό βάθος και θεσμική συνέχεια σε κοινότητες που σέβονται τη ζώσα εκκλησιαστική παράδοση — όπως είναι η Ορθοδοξία.

Αυτή η στροφή του Kirk, έστω και στα σπέρματά της, ενδέχεται να σηματοδοτούσε την έναρξη μιας εσωτερικής μετακίνησης προς τον ιστορικό Χριστιανισμό ( https://www.youtube.com/watch?v=CT0B8Fbby0Q ).

Το ειλικρινές και συνειδητό ενδιαφέρον του Charlie Kirk για την Ορθοδοξία επιβεβαιώθηκε με σαφήνεια λίγες μόλις ημέρες μετά τον τραγικό του θάνατο από τον γνωστό τηλεπαρουσιαστή και πολιτικό σχολιαστή Tucker Carlson.

Στη διαδικτυακή του εκπομπή, αφιερωμένη στη μνήμη του Kirk, ο Carlson έκλεισε με μια ουσιαστική και υψηλού επιπέδου συνομιλία με τον π. Josiah Trenham – έναν ιδιαίτερα αναγνωρίσιμο και θεολογικά καταρτισμένο Ορθόδοξο κληρικό που διακονεί στην Αντιοχειανή Αρχιεπισκοπή της Βορείου Αμερικής.

Ο π. Josiah ασκεί ένα αξιοσημείωτο ποιμαντικό έργο στην Καλιφόρνια και συγκαταλέγεται ανάμεσα στις πιο επιδραστικές φωνές της Ορθοδοξίας στην αγγλόφωνη Αμερική.

Κατά τη διάρκεια της συνομιλίας, που ξεκινά στο 1:27:05 του επεισοδίου και διαρκεί έως τη λήξη, ο Tucker Carlson δεν έκρυψε ούτε το δικό του προσωπικό ενδιαφέρον για την Ορθοδοξία, ούτε τη συγκίνησή του για τη θεολογική αναζήτηση του Kirk ( https://www.youtube.com/watch?v=V5iCxIu7Syw ).

Ο θάνατος του Charlie Kirk έφερε με δραματικό τρόπο στην επιφάνεια ένα διττό και αναντίρρητο φαινόμενο που διαμορφώνεται με αυξανόμενη ένταση στο εσωτερικό της αμερικανικής θρησκευτικής πραγματικότητας:

Πρώτον, η μεταστροφή Αμερικανών στην Ορθοδοξία δεν είναι πλέον περιθωριακό γεγονός, αλλά μια ηχηρή και πολυδιάστατη πραγματικότητα.

Η ερμηνεία αυτού του φαινομένου απαιτεί σοβαρότητα, θεολογική διάκριση και βαθιά γνώση του πολιτισμικού πλαισίου· δεν επιδέχεται επιφανειακές αναγνώσεις, ούτε ρομαντικές απλουστεύσεις ή θριαμβολογικές προσεγγίσεις.

Δεύτερον, η ίδια η Ορθοδοξία στις Η.Π.Α. (συχνά με όχημα αγγλόφωνες κοινότητες με έμφαση στην παραδοσιακότητα) — όχι απλώς θεσμικά, αλλά ως βιωμένη εκκλησιαστική εμπειρία — αποκτά φωνή στον αμερικανικό δημόσιο λόγο, μέσω μιας ποιμαντικής παρουσίας που διατηρεί με συνέπεια την παραδοσιακή της ταυτότητα, χωρίς να αποκόπτεται από τις ανάγκες και τα ερωτήματα της σύγχρονης κοινωνίας.

Δίνει έμφαση στη λατρευτική ζωή με τη χρήση της αγγλικής γλώσσας στη λατρεία, διδάσκει την ακρίβεια στο ευαγγελικό ήθος και τη ζωή της «εν Χριστώ» άσκησης, εκφράζεται μέσα από ζωντανές λατρεύουσες κοινότητες με ζηλευτό πολλές φορές έργο φιλανθρωπίας και ιεραποστολικής μαρτυρίας και συνομιλεί με ποιμαντική ενσυναίσθηση με την αμερικανική κοινωνία, ούσα ταυτόχρονα εξαιρετικά προσεχτική στο να μην προβαίνει σε εκπτώσεις στην Πίστη.

Η Ορθόδοξη Εκκλησία στις Ηνωμένες Πολιτείες αγωνίζεται όχι απλώς να είναι "παρούσα" — αλλά να καθίσταται ενεργή, ακουστή και προφητική.

[toula]

Πόσο μεγάλο πράγμα είναι το βίωμα.
Όσα βιβλία κι αν διαβάσεις, όσες κατηχήσεις κι αν ακούσεις, η καρδιά μαθαίνει αλλιώς, με τον πόνο, με τις χαρές, με τα δάκρυα, με την αγάπη των προσώπων που σημάδεψαν τη ζωή σου.
Όταν με ρωτούν πώς ξεκίνησα να προσεύχομαι, η ψυχή μου δεν πάει σε σελίδες βιβλίων, αλλά στα βάσανα που με μύησαν στο «Κύριε ελέησον» και στη μακαριστή μου γιαγιά. Θυμάμαι το καντηλάκι της, που έλαμπε τα βράδια πάνω στα πρόσωπα της Παναγίας και των Αγίων, που μου ψιθύριζε πως δεν είμαι μόνος. Εκεί, στην ησυχία του χωριού, βρήκα την πύλη της προσευχής.
Ο Μητροπολίτης Λεμεσού Αθανάσιος διηγείται πως γνώρισε ένα παιδί που έφτασε στα όρια της αθεΐας. Είχε γκρεμίσει όλα τα επιχειρήματα, όλες τις θεωρίες περί Θεού. Μα ένα πράγμα δεν μπόρεσε ποτέ να ξεπεράσει: την εικόνα της μάνας του γονατιστή, να προσεύχεται με δάκρυα για τα παιδιά της και για όλο τον κόσμο. Αυτή η εικόνα λύγισε τον σκληρό νου του και άνοιγε την καρδιά του.
Γιατί η καρδιά πάντα μιλά πιο δυνατά από το μυαλό.
Το μυαλό μας έχει όρια. Η καρδιά ποτέ.
Είναι πλατιά σαν τον ουρανό για να χωρά τον Θεό.
Κι όταν κατεβείς απ’ το θόρυβο των λογισμών και μπεις στο ταμείο της καρδιάς, εκεί θα βρεις κρυμμένα όλα τα μυστικά. Εκεί θα ανακαλύψεις τον παράδεισο που ήδη κουβαλάς μέσα σου.
-π. λίβυος-

[toula]

Πώς πηγαίνουμε τελικά στην εξομολόγηση ;
Στην εξομολόγηση πάμε να συναντήσουμε τον Χριστό. Δεν πάω να λύσω προβλήματα, πάω με τη χάρη του Θεού να τα κουβαλήσω. Πάω να ξαναβρώ τον χαμένο στόχο, δηλαδή τη συνάντηση με τον Νυμφίο που έχασα. Χάθηκα στο δάσος με τα θηρία και πάω στον πνευματικό να βρω πάλι τον δρόμο της επιστροφής. Δεν πάω στο Μυστήριο απλά για να πάρω μια ευχή να κοινωνήσω, δεν πάω σαν επισκέπτης να κάτσω στην Αγία Τράπεζα αλλά ως υιός. Πάω να δω τα δικά μου τα λάθη και όχι των άλλων. Πάω να πάρω την ευθύνη που την πέταξα εδώ και εκεί. Δεν πάω να πάρω εντολές για να ικανοποιήσω τον Θεό, αλλά φάρμακα για να θεραπευτώ. Πάω να πέσω να κλάψω και να αναπαυθώ στην αγκαλιά του Χριστού. Πηγαίνω στο Μυστήριο όχι γιατί με πίεσαν ή πρέπει να πάω, αλλά διότι νιώθω και βιώνω ότι έχω χάσει τον δρόμο και λαχταρώ την επιστροφή στην αγκαλιά Του. Πάω ερωτευμένος, διαλυμένος και άρρωστος αλλά ξέρω ότι στην αγκαλιά Του όλα θα θεραπευτούν. Πηγαίνω να πω το μεγάλο ΝΑΙ και να αγωνιστώ. Δεν πάω για να τα έχω καλά με τον Θεό, αλλά για να βρω τον χαμένο μου υγιή εαυτό και τότε θα αλλάξει και η σχέση με τον Θεό. Αν όταν πας για εξομολόγηση δεν νιώθεις ότι πας να συναντήσεις τον Χριστό και απλά πηγαίνεις στον πνευματικό για κουβεντούλα ή κουτσομπολιό, τότε λάθος πόρτα χτύπησες. Η εξομολόγηση δεν είναι κουβέντα είναι Μυστήριο και εντός του Μυστηρίου συντελούνται πολλά. Το μέρος γίνεται κολυμβήθρα, τα δάκρυα αγιασμός και ανανέωση του βαπτίσματος κι εμείς επιστρέφουμε με χαρά στην καθαρότητα του βαπτίσματος.
π. Σπυρίδων Σκουτής – euxh .gr

[toula]

Aν στη θέση της ελληνικής σημαίας ήταν η σημαία της Παλαιστίνης θα είχε καεί το Σύνταγμα.
Αν μίλαγε υπέρ του Ισραήλ και ότι δεν τρέχει και τίποτα που πεθαίνουν τα παιδιά στη Γάζα θα είχε καεί η Ελλάδα.
Ο συγκεκριμένος κύριος κάνει πλακίτσα με την Πηγάδα του Μελιγαλά μέσα στην οποία ρίχτηκαν και σκοτώθηκαν ακόμη και μικρά παιδιά και είπε μάλιστα να γίνει Airbnb για να πηγαίνουν διακοπές οι Ναζί. Από την άλλη, για τον Τσάρλι Κερκ ανέφερε ότι η σφαίρα βρήκε στόχο.
Το χειρότερο είναι ότι το ακροατήριο που χασκογελάει και χειροκροτεί όλο αυτό το μίσος.
Όταν ο Σεφερλής έκανε σάτιρα με το Nemo, ξεσηκώθηκε το σύμπαν. Τότε η σάτιρα είχε όρια.
Αν βάλεις ελληνική σημαία στο μπαλκόνι σου θα σε πούνε εθνικιστή και φασίστα, ενώ αν βγάλεις πανό στον δρόμο που διαολοστέλνει την οικογένεια, είσαι προοδευτικός και υπέρ της ελευθερίας του λόγου.
Δεν κάνουν σάτιρα, κάνουν πολιτική και προπαγάνδα. Χρησιμοποιούν τη σάτιρα και την τέχνη για να περάσουν αυτά που θέλουν και μετά να κρύβονται πίσω από το κάλυμμα της τέχνης, του πολιτισμού και της σάτιρας.
Δεν είναι τυχαίο που υπερασπίζονται τη σάτιρα μόνο όταν είναι για την ελληνική σημαία, την ορθόδοξη πίστη και την παραδοσιακή οικογένεια. Θέλουν να γκρεμίσουν τα θεμέλια του έθνους. Έχουν συγκεκριμένο στόχο.
Δεν θα σατιρίσουν ούτε θα υπερασπιστούν ποτέ το δικαίωμα κάποιου να κάνει σάτιρα με τον Μωάμεθ, τη σημαία της Παλαιστίνης, της Τουρκίας, ένα gay ζευγάρι ή ένα trans άτομο, γιατί έχουν επιλεκτική ευαισθησία.
Από την άλλη έχουν βρει σαν «καραμέλα» το ταμπελάκι: «Είσαι φασίστας!».
Το λένε και οι ίδιοι με το σύνθημά τους, θέλουν να διαλύσουν τα πάντα.
Αυτό που δεν έχουν καταλάβει και δεν θέλουν να καταλάβουν είναι ότι είναι φασίστες οι ίδιοι. Η σάτιρα τελικά έχει όρια, τα ΔΙΚΑ ΤΟΥΣ όρια.
Θα είμαστε απέναντι…. Όχι με βία, αλλά με ομολογία αγάπης, πίστης, ήθους, προσευχής και αντίστασης, λόγου και επιχειρημάτων.
Καλή μετάνοια . . .
π. Σπυρίδων Σκουτής – euxh .gr

[toula]

Το σφίξιμο, το σπρώξιμο φέρνει αντίδραση.
Ο κόπος για τον Χριστό, ο πόθος ο αληθινός είναι Χριστού αγάπη, είναι θυσία, είναι ανάλυσις.
Αυτό ένιωθε και ο Δαβίδ: «Επιποθεί και εκλείπει η ψυχή μου εις τας αυλάς του Κυρίου».
Ποθεί με λαχτάρα και λιώνει η ψυχή μου απ΄ την αγάπη του Θεού. Αυτό του Δαβίδ ταιριάζει με το στίχο του Βερίτη που μ΄ αρέσει:
«Συντροφιά με τον Χριστό λαχτάρησα να ζήσω, ως να φθάσει κι η στερνή στιγμή να ξεψυχήσω».
Χρειάζεται προσοχή και προσπάθεια, για να κατανοεί κανείς αυτά που μελετάει και να τα ενστερνίζεται. Αυτός είναι ο κόπος που θα κάνει ο άνθρωπος.
Στην κατάνυξη, στη ζέση, στα δάκρυα θα μπει μετά χωρίς να κοπιάσει. Αυτά ακολουθούν, είναι δώρα Θεού.
Ο έρωτας θέλει προσπάθεια;
Με την κατανόηση, των τροπαρίων και κανόνων και των Γραφών έλκεσαι ευφραινόμενος, μπαίνεις μέσα στην αλήθεια ευφραινόμενος. «Έδωκας ευφροσύνην εις την καρδίαν μου», όπως λέγει ο Δαβίδ.
Έτσι αυθόρμητα μπαίνεις στην κατάνυξη, αναίμακτα. Καταλάβατε;
Εγώ ο καημένος επιθυμώ ν΄ ακούω τα λόγια των Πατέρων, των ασκητών, τα λόγια της Παλαιάς και της Καινής Διαθήκης.
Σ΄ αυτά θέλω να εντρυφώ. Αυτά καλλιεργούν το θείο έρωτα.
Τα επιθυμώ και προσπαθώ, αλλά δεν μπορώ. Αρρώστησα και «το μεν πνεύμα πρόθυμος, η δε σαρξ ασθενής».
Δεν μπορώ να κάνω μετάνοιες. Τίποτα.
Επιθυμώ, έχω ζήλο και έρωτα να είμαι στο Άγιον Όρος και να κάνω μετάνοιες, να προσεύχομαι, να λειτουργώ και να είμαι μ΄ έναν ακόμα ασκητή.
Είναι καλύτερο να είναι δύο.
Το είπε και ο ίδιος ο Χριστός: «Ου γαρ εισί δύο ή τρεις συνηγμένοι εις το εμόν όνομα, εκεί ειμί εν μέσω αυτών».
Άγιος Πορφύριος.
Περί του Θείου έρωτος.

[toula]

"Μη φοβού! Εγώ είμι το Α και το Ω"
(Άποκάλ.1,8).
Τάδε έφη ο Κύριος Ιησούς Χριστός στον αγαπημένο μαθητή Του Ιωάννη κατά τη Θεία αποκάλυψη πού αυτός δέχθηκε στο νησί της Πάτμου.
Μη φοβού!
Τί να μη φοβάσαι;
Μη φοβάσαι τον ειδωλολατρικό διωγμό της Εκκλησίας.
Μη φοβάσαι τους βασανιστές πού καταδιώκουν πανταχόθεν τούς πιστούς Μου.
Μη φοβάσαι τους αυτοκράτορες πού εξαπολύουν διωγμούς εναντίον των χριστιανών.
Μη φοβάσαι τους πανίσχυρους τυράννους τού κόσμου τούτου, αυτούς πού χλευάζουν και λοιδορούν την ταπείνωσή Μου κατά τον θάνατό Μου επί του Σταυρού.
Μη φοβάσαι τους δαίμονες πού τυφλώνουν τούς ανθρώπους με διάφορα πάθη, γιά να μην μπορούν να δουν και να διακρίνουν την αλήθεια, πού Εγώ έφερα στον κόσμο.
Μη φοβάσαι τίποτα!
Πώς μπορώ, Κύριέ μου, να μη φοβάμαι;
Πώς να μη φοβόμαστε, όταν όλος ο κόσμος είναι οπλισμένος μέχρι τα δόντια και πάνοπλος πυκνώνει τις γραμμές του εναντίον μας, οι οποίοι είμαστε μικροί σε αριθμό και άοπλοι;
Μη φοβάσαι, διότι Εγώ είμι ο πρώτος και ο έσχατος, και ο ζων… το Άλφα και το Ωμέγα.
Όλες οι υπερδυνάμεις πού στρέφονται εναντίον σας, δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένας τυφώνας από τη, χώρα των νεκρών.
Όμως, Εγώ είμαι ο ζων … και ιδού ζων είμι εις τούς αιώνας… είμι ο ών και ο ην και ο Ερχόμενος (Άποκάλ. 1,18 και : ο προ των αιώνων και μετά τη, συντέλεια των αιώνων Θεός.
Εγώ είμι πριν από την αρχή των πάντων και μετά το τέλος όλης της κτίσεως.
Όλα τα κτίσματα είναι οριοθετημένα μέσα σε ένα χρονικό φάσμα, το οποίο έχω μετρήσει γιά κάθε κτιστό πλάσμα και έξω από αυτό δεν μπορούν να επεκταθούν.
Μη φοβάσαι, διότι εγενόμην νεκρός, και ιδού ζων είμι.
Μη φοβάσαι ούτε τον θάνατο!
Εγώ είμι πριν από τον θάνατο και μετά τον θάνατο.
Ο θάνατος είναι ο υπηρέτης μου κι εγώ επιτρέπω στον υπηρέτη μου να Με υπηρετεί στον κόσμο.
Παρέδωσα τον εαυτό Μου στον υπηρέτη Μου γιά τρεις μόνο ημέρες και μετά τον διέταξα να Με αφήσει και τώρα, ιδού, ζω!
Εγώ είμαι ο Δεσπότης του θανάτου και της ζωής ο Δεσπότης του χρόνου και της αιωνιότητας, ο παντοκράτωρ.
Μη φοβάσαι! Ιδού ζων είμι εις τούς αιώνας των αιώνων.
Είμαι ζωντανός γιά πάντα.
Εσύ επίσης θά είσαι μαζί Μου ζωντανός.
Αλλά και όλοι όσοι παραμένουν σ’ Εμένα πιστοί και δεν φοβούνται, αυτοί θά ζουν μαζί Μου!
Μη φοβού! Εγώ είμι το Α και το Ω (Άποκάλ.1,8).
Ω Κύριε, αιώνιε και αθάνατε, αυτά τα ιερά λόγια Σου ας αντηχούν στις ψυχές των πιστών δούλων Σου όποτε εγείρεται ένα κύμα διωγμού εναντίον της άγιας Εκκλησίας Σου, ώστε, ομοφρόνως στηριγμένοι στον βραχίονά Σου τον υψηλό, να μη φοβόμαστε.
Σοι πρέπει πάσα δόξα, τιμή και προσκύνησις εις τούς αιώνας των αιώνων!
Αμήν.
Ο Πρόλογος της Αχρίδος – Μάρτιος. Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς Εκδόσεις ΆΘως, 195
prologue.orthodox.cn/March21.htm

[toula]

Ο Κύριος απορροφά εμέ ολοκληρωτικώς.
Και βλέπω και δεν βλέπω την περιβάλλουσαν εμέ πραγματικότητα.
Το βλέμμα μου ολισθαίνει προς αυτήν κατ’ εκείνας τας στιγμάς, όταν είμαι απησχολημένος μετά των αναποφεύκτων αναγκών της καθ’ ημέραν ζωής.
Αλλ’ είτε υπνώ, είτε γρηγορώ, ο Θεός περιβάλλει εμέ στενώτερον ή ο αήρ τον οποίον αναπνέω.
Κατά τας παρελθούσας δεκαετίας η χάρις πολυτρόπως εξεχύθη επ’ εμέ αφθόνως, κατά καιρούς ως ευρύς ποταμός, ενίοτε δε ως καταρράκτης, τουτέστιν ως πτώσις «ζώντος ύδατος» επί την κεφαλήν μου.
Συνέβαινε – και συμβαίνει – ως να διηνοίγοντο ενώπιόν μου αι απέραντοι εκτάσεις του ωκεανού· ή ως αστάθμητος μηδαμινότης να εκρεμώμην επάνω ιδιομόρφου νοεράς αβύσσου …
Πηγή: "Περί Προσευχής" Αρχιμανδρίτου ΣΩΦΡΟΝΙΟΥ (Σαχάρωφ). Μετάφρασις εκ του Ρωσικού Ιερομονάχου Ζαχαρίου. Ιερά Πατριαρχική και Σταυροπηγιακή Μονή Τιμίου Προδρόμου. Έσσεξ Αγγλίας 1993.

[toula]

Τῇ ΚϚ´ (26ῃ) τοῦ μηνὸς Σεπτεμβρίου, ἡ Μετάστασις τοῦ ἁγίου καὶ ἐνδόξου Ἀποστόλου καὶ Εὐαγγελιστοῦ, Φίλου ἐπιστηθίου, Παρθένου, Ἠγαπημένου, Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου
Άραγε μπορεί κανείς να εύρη μεγαλύτερα απ' αυτά τα ονόματα διά να τον επαινέση;
Ενώ σ' όλους τους άλλους ανθρώπους δεν θα μπορούσε να εύρη ούτε όλα αυτά μαζί, σ' αυτόν όμως ανήκουν και άλλα μεγαλύτερα απ' αυτά.
Διότι δεν είναι μόνον αγαπημένος και παρθένος, αλλά και υιός της Παρθένου και μάλιστα αυτής της μητροπαρθένου και Θεομήτορος, αφού έγινε κατά χάριν αυτό που ήτο σ' αυτήν ο Χριστός κατά φύσιν.
Αφού λοιπόν μόνος απέκτησε την ίδια μητέρα με τον Χριστό, είναι και μόνος αυτός απ' όλους αδελφός του και σ' όλα συγγενής και εξομοιωμένος με τον Υιό του Θεού. Υιός αγαπητός εκείνος και αυτός επίσης μαθητής αγαπητός.
Εκείνος υπάρχει μέσα στον κόλπο του Πατρός και αυτός με την χάρι Εκείνου είναι επιστήθιος στον Ιησού.
Παρθένος Εκείνος και αυτός παρθένος με την χάρι Εκείνου.
Παρθένου υιός Εκείνος, της ιδίας και αυτός.
Εβρόντησεν εξ ουρανού ο Κύριος, είναι και αυτός η βροντή. γι' αυτό και αποκαλείται μ' αυτό το όνομα περισσότερο από τους άλλους, δηλαδή βροντή και υιός της βροντής.
Και μάλιστα βροντή θεολογικωτάτη, η οποία αντηχεί σ' όλα τα πέρατα και θεολογεί τον Λόγο του Πατρός πως υπήρχε από την αρχή, αχώριστος από τον Θεό, πως είναι Θεός και έχει μέσα του τη ζωή και ακόμη πως είναι το φως το αληθινό, το οποίο φωτίζει κάθε άνθρωπο που έρχεται στον κόσμο και τέλος πως δι' αυτού έγιναν στην αρχή τα πάντα.
TOY EN ΑΓΙΟΙΣ ΠΑΤΡΟΣ ΗΜΩΝ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ
ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ ΤΟΥ Παλαμά.
Απόσπασμα ομιλίας εις τον Άγιον Απόστολον και Ευαγγελιστήν και εξαιρετικώς ηγαπημένον υπό του Χριστού Ιωάννην τον Θεολόγο.

[toula]

Η νύχτα της επίγειας διαδρομής μας τελειώνει.
Όλοι οι κόποι της νύχτας είναι έτσι κι αλλιώς
μάταιοι, τα δίχτυα μας είναι άδεια, οι καρδιές μας γεμάτες κακία, οι ψυχές κι ο
νους μας λιμοκτονούν, αφού έχουν στερηθεί τη βοήθεια του Θεού.
Ο πράος Κύριος στέκεται δίπλα στο πλοίο του καθενός
μας και μας καλεί.
Εκείνος, ο παντογνώστης
Δημιουργός, ζητάει από τον καθένα μας να τον αφήσουμε να μπει στο πλοίο και να
ταξιδέψουμε μαζί Του μακριά από τις σκιές και τις φουρτούνες της ζωής, στα
μεγάλα βάθη της πνευματικής θάλασσας. Εκεί θα γεμίσουμε το πλοίο μας με όλα τα αγαθά
που επιθυμούμε.
Ας τον υπακούσουμε τώρα, την ώρα που μας καλεί, γιατί όταν χαράξει η μέρα δε θα τον δούμε πια ως αιτούντα, αλλ’ ως Κριτή.
Ας μην απορρίψουμε το αίτημά Του να μπει στην καρδιά και στην ψυχή μας, όπως δεν το απέρριψε ο Πέτρος.
Δε μας το ζητάει για δική Του χάρη, αλλά για δική μας. Να ξέρεις πως δεν είναι εύκολο στον Πάναγνο να μπει κάτω από ακάθαρτη στέγη.
Να ξέρεις πως αυτό που κάνει είναι θυσία, που την κάνει όμως από αγάπη για μας.
Δε μας ζητάει να μπει μέσα για να πάρει, άλλα για
να δώσει.
Το μόνο που θέλει, είναι να
δεχτούμε τη βοήθεια και τη θυσία Του.
Αδελφοί μου, ας αφουγκραστούμε τη φωνή που
μας καλεί, προτού φτάσει στ’ αυτιά μας η φωνή του Κριτή.
Δόξα και αίνος στον Κύριο και
Σωτήρα μας Ιησού Χριστό, μαζί με τον Πατέρα και το Αγιο Πνεύμα, την ομοούσια
και αδιαίρετη Τριάδα, τώρα και πάντα και στους αιώνες των αιώνων. Αμήν.
(Απόσπασμα από το βιβλίο «ΚΥΡΙΑΚΟΔΡΟΜΙΟ Β’ –
ΟΜΙΛΙΕΣ Ε’ Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς», Επιμέλεια – Μετάφραση: Πέτρος Μπότσης,
Αθήνα 2013)