Ψυχοφελή μηνύματα...

[toula]

«Παρακάλεσε τον Θεόν να χαρίση πένθος και ταπείνωσι εις την καρδιά σου!
Αλλά να προσέχης πάντοτε τις αμαρτίες σου!
Να μην κρίνης τους άλλους, μα να φέρεσαι σα να είσαι πιό κάτω απ’ όλους!
Να μην πιάνης φιλίες με γυναίκα, μήτε με παιδί, μήτε με αιρετικό!
Απόκοψε το υπερβολικό θάρρος από πάνω σου!
Να κυριαρχής πάνω εις την γαστέρα σου!
Πρόσεχε την γλώσσα σου!
Και αν κάποιος συζητήση μαζί σου, να μην πιάσης φιλονεικία μαζί του!
Αν σου μιλάη σωστά, πες του:
“Ναί”!
Αν όμως όχι, πες του:
“Εσύ ξέρεις πώς ομιλείς”!
Και μην τσακώνεσαι μαζί του, γιά όσα είπε!
Έτσι ο λογισμός σου, θα ειρηνεύη πάντοτε!!»!!!
Γεροντικόν!

[toula]

«Εις εκείνους που βλέπουν οράματα και δίνουν πίστι εις αυτά,
τους παρακαλώ να καταλάβουν,
πως δι’ αυτό εμφανίζεται μέσα τους η υπερηφάνεια και μαζί της η γλύκα της κενοδοξίας, εις την οποία δεν ζει το ταπεινό πνεύμα της μετανοίας…
Κι εδώ ευρίσκεται ο κίνδυνος, διότι είναι αδύνατον να νικήσης τους εχθρούς χωρίς ταπείνωσι!»!!!
Όσιος Σιλουανός ο Αθωνίτης

[toula]

Μερικοί βασικοί κανόνες γιά μία σωστή ἐξομολόγηση
1ον)Ὀφείλεις νά ὁμολογήσεις «ὅλες τίς ἁμαρτίες σου, ὅπως ἀκριβῶς ἔγιναν. Τίποτα δέν θά κρύψεις, τίποτα δέν θ’ ἀλλοιώσεις, σέ κανέναν ἄλλο δέν θά ρίξεις ὁποιεσδήποτε εὐθύνες γιά τίς δικές σου πτώσεις. Ἐπίσης, δέν θά ἀρκεσθεῖς σέ μία ξερή «καταλογογραφική» ἀπαρίθμηση τῶν ἁμαρτημάτων, ἀλλά θά κάνεις καί μία γενική παρουσίαση τῆς ψυχικῆς σου καταστάσεως, τῶν παθῶν καί τῶν ροπῶν σου, τῶν ἐλαττωμάτων καί τῶν ἀδυναμιῶν σου, ἔτσι ὥστε ὁ πνευματικός, σάν γιατρός ψυχῶν, νά σχηματίσει σφαιρική εἰκόνα τῆς ἀσθένειάς σου καί νά σέ βοηθήσει ἀποτελεσματικά στή θεραπεία της».
Ἄν κρύψεις σκόπιμα (ὄχι ἐπειδή ξέχασες) κάποιες ἤ ἔστω μία ἁμαρτία, ἐπειδή ντράπηκες, μένεις ἀσυγχώρητος καί γιά τίς ἄλλες πού εἶπες. Εἶναι γνωστή ἡ ἱστορία μέ τόν διακριτικό, ὁ ὁποῖος ἔβλεπε τά φίδια (δαίμονες-πάθη) νά βγαίνουν ἀπό τό στόμα ἐκείνου πού ἐξομολογεῖτο. Ὅταν, ὅμως, ὁ ἐξομολογούμενος ἔκρυψε μία ἁμαρτία ἐπειδή ντράπηκε, τό φίδι πού ἀντιστοιχοῦσε στήν ἀνεξομολόγητη ἁμαρτία, ὄχι μόνο δέν βγῆκε, ἀλλά καί ὅλα τά ὑπόλοιπα φίδια(δαίμονες-πάθη) πού εἶχαν βγεῖ ξαναμπῆκαν στόν ταλαίπωρο καί ἀτελῶς ἐξομολογηθέντα ἄνθρωπο.
2ο) Ὁ τρόπος περιγραφῆς τῶν ἁμαρτιῶν ἀπό μέρους σου πρέπει νά εἶναι ἰδιαίτερα προσεκτικός, ὥστε νά συνδυάζει τήν ἀκρίβεια, τήν λιτότητα, τήν σαφήνει καί τή σεμνότητα. Δηλαδή, θά ἀναφέρεις συνοπτικά καί χωρίς πολλά λόγια τίς συνθῆκες καί τά ἐπιμέρους στοιχεῖα κάθε ἁμαρτίας — τό ποῦ, τό πῶς, τό πότε κ.λ.π. — γιά νά καταλάβει ὁ πνευματικός τό βάρος της. Ἀπό τό ἄλλο μέρος, πάλι, πρέπει ν’ ἀποφεύγεις τίς λεπτομερεῖς καί φλύαρες ἀφηγήσεις, πού εἶναι κουραστικές, κάποτε μάλιστα καί σκανδαλιστικές. Ἴσως μάλιστα ὑποκρύπτουν καί μία τάση ἀνθρωπαρέσκειας καί δικαιολόγησης τοῦ ἑαυτοῦ σου μπροστά στόν Πνευματικό. Αὐτές οἱ ἀνούσιες λεπτομέρειες, μήτε ἐσένα ὠφελοῦν μήτε τόν Πνευματικό. Ἄς σημειωθεῖ ἰδιαίτερα, ὅτι, ἄν ἁμάρτησες μαζί μέ ἄλλο ἤ ἄλλα πρόσωπα (λ.χ. ἔκανες μία κλοπή μέ μερικούς φίλους σου ἤ ἔπεσες σέ σαρκικό ἁμάρτημα μέ κάποιο πρόσωπο), καλύτερα εἶναι νά μήν ἀποκαλύψεις τήν ταυτότητά τους. Μετανόησε ἐσύ γιά τό δικό σου ἁμάρτημα, καί ἄφησέ τους αὐτούς στήν κρίση καί τό ἔλεος τοῦ Κυρίου.
Μία σωστή ἐξομολόγηση ἔχει τά ἀκόλουθα δέκα ἰδιώματα:
1. Εἶναι σύντομη ἀλλά καί περιεκτική, γίνεται δηλαδή χωρίς παραλείψεις, ἀλλά καί χωρίς περιττολογίες, κενολογίες, ταυτολογίες, λοξοδρομίες ἤ ἀκόμα καί παραμυθολογίες. Ἐκ τῶν προτέρων θά πρέπει νά ἔχουμε κατά νοῦν τί θά ποῦμε (ἤ νά τά ἔχουμε σημειωμένα σ’ ἕνα μικρό χαρτί) καί νά μήν προσπαθοῦμε ἐκείνη τή στιγμή νά θυμηθοῦμε ἤ νά ἀνακαλύψουμε τίς ἁμαρτίες μας.
2. Εἶναι ταπεινή, γίνεται δηλαδή μέ συναίσθηση ἁμαρτωλότητας καί ἐνοχῆς, συναίσθηση πού ἀντανακλᾶται στά λόγια καί στήν ὅλη ἐμφάνιση-στάση τοῦ χριστιανοῦ. Δέν εἶναι σωστό λ.χ. νά κάθεται κανείς σταυροπόδι ἤ νά ἀπαντάει στό κινητό του τήν ὥρα τῆς ἐξομολόγησης. Εἰδικά γιά τό κινητό θά πρέπει ἐκ τῶν προτέρων νά ἔχει φροντίσει, ὥστε νά εἶναι στήν ἀθόρυβη λειτουργία ἤ τελείως ἀπενεργοποιημένο.
3. Εἶναι εἰλικρινής, δέν περιέχει δηλαδή τίποτα λιγότερο καί τίποτα περισσότερο ἀπό τήν καθαρή ἀλήθεια, χωρίς προφάσεις, χωρίς δικαιολογίες, χωρίς ἐνοχοποίηση ὄχι μόνο ἄλλων ἀνθρώπων, μά οὔτε κι αὐτοῦ τοῦ διαβόλου!
4. Εἶναι ἄμεση, γίνεται δηλαδή χωρίς ἀναβολή. Μόλις ἡ συνείδηση σέ ἐλέγξει γιά κάποια ἁμαρτία, πρέπει νά τρέξεις στόν πνευματικό νά τήν ἐξομολογηθεῖς, γιατί δέν ξέρεις ποιά στιγμή θά σ’ ἐπισκεφθεῖ ἀπροειδοποίητα ὁ θάνατος.
5. Εἶναι διακριτική, χαρακτηρίζεται δηλαδή ἀπό εὐθυκρισία, ὀρθοφροσύνη καί σύνεση, καθώς καί ἀπό διατύπωση σαφῆ, προσεκτική καί εὔτακτη.
6. Εἶναι πλήρης, περιλαμβάνει δηλαδή ὅλα τά ἁμαρτήματα· τίποτα δέν πρέπει νά παραλείπεται γιά νά εἰπωθεῖ σέ ἄλλον πνευματικό.
7. Εἶναι τελωνική, γίνεται δηλαδή μέ βαθειά εὐλάβεια καί συντριβή, μέ μίαν ἁγία ντροπή, σάν ἐκείνη τοῦ τελώνη τῆς εὐαγγελικῆς παραβολῆς, πού δέν τολμοῦσε οὔτε τά μάτια του νά σηκώσει στόν οὐρανό, ἀλλά χτυποῦσε τό στῆθος του κι ἔλεγε: «Θεέ μου, σπλαχνίσου με τόν ἁμαρτωλό» (Λουκ. 18:13).
8. Εἶναι μυστική, δηλαδή πέρα ἀπό τόν ἱερέα – πνευματικό καί τόν ἐξομολογούμενο χριστιανό, οὔτε μαθαίνει, οὔτε ἐπιτρέπεται νά μάθει ἄλλος κανείς τό περιεχόμενο τῆς ἐξομολογήσεως. Τό ἀπόρρητο τῆς ἐξομολόγησης ἰσχύει ὄχι μόνο γιά τόν ἱερέα-Πνευματικό ἀλλά καί γιά τόν ἐξομολογούμενο Ἄν κάποιος – πρᾶγμα ἀπίθανο καί πρακτικά, βέβαια, σχεδόν ἀδύνατο – ἀκούσει τήν ἐξομολόγηση ἄλλου, ἔχει χρέος νά μήν τήν ἀποκαλύψει ποτέ καί σέ κανέναν, ἀλλά νά πάρει μαζί του στόν τάφο ὅ, τι ἄκουσε. Πολύ περισσότερο ὁ Πνευματικός δέν μπορεῖ νά φανερώσει σέ καμιά περίπτωση ἁμαρτίες πού τοῦ ἐξομολογήθηκαν, ἔστω κι ἄν αὐτό τό πληρώσει μέ τή ζωή του.
9. Εἶναι ἀρχή νέας ζωῆς. Μαζί μέ τήν ἐξομολόγηση παίρνεις στερεή ἀπόφαση ν’ ἀγωνιστεῖς εὐσυνείδητα, ὥστε ὄχι μόνο νά μήν ἐπαναλάβεις τά ἁμαρτήματα πού ἐξομολογήθηκες, ἀλλά καί νά ἐπανορθώσεις, ἄν αὐτό εἶναι πρακτικά δυνατό, ὅ, τι κακό ἔκανες (λ.χ. νά ἀποζημιώσεις ὅποιον ἀδίκησες, νά ἐπιστρέψεις κάτι πού ἔκλεψες, νά ζητήσεις συγγνώμη ἀπ’ αὐτόν πού ἔβρισες κ.ο.κ.). Σέ ἀντίθετη περίπτωση ἡ μετάνοιά σου δέν εἶναι ἀληθινή.
10. Συνοδεύεται, τέλος, ἀπό πρόθυμη ἀποδοχή τοῦ ἐπιτιμίου ἤ τοῦ κανόνα, πού ἴσως θά σοῦ ὁρίσει ὁ πνευματικός (νηστεία ἤ ἐλεημοσύνη ἤ ὁ,τιδήποτε ἄλλο θεωρήσει πρόσφορο), καί πού δέν ἀποτελεῖ «ποινή» ἤ «τιμωρία», ἀλλά ἕνα θεραπευτικό καί παιδαγωγικό μέσο, πού ἀποσκοπεῖ στήν πνευματική ὑποβοήθηση καί θεραπεία σου»
Από το βιβλίο ''Πώς θα σωθούμε'' , Ἐκδ.Ἱερά Μονή Παρακλήτου

[toula]

Είπε ο μακαριστός Γέρων Αθανάσιος Μυτιληναίος:
Με την ομαδική προσευχή κατεβάζει ο πιστός τον Θεό στη γη, ενώ με την ατομική προσευχή ανεβάζει ο πιστός τον εαυτό του στον Ουρανό και συναντάται με τον Θεό.

[toula]

Εἶπε ἡ ἀμμᾶς Συγκλητική:
«Αὐτοὺς ποὺ πρωτοέρχονται στὸν Θεὸ τοὺς περιμένει ἀγῶνας καὶ κόπος πολύς, ὕστερα ὅμως ἀκολουθεῖ χαρὰ ἀνείπωτη. Ὅπως ἀκριβῶς αὐτοὶ ποὺ θέλουν ν᾿ ἀνάψουν φωτιά, στὴν ἀρχὴ καπνίζονται καὶ τὰ μάτια τους δακρύζουν καὶ κατόπιν πετυχαίνουν αὐτὸ ποὺ θέλουν. Καὶ μάλιστα ἡ Γραφὴ λέει, «ὁ Θεός μας εἶναι φωτιὰ ποὺ κατακαίει».
Ἔτσι πρέπει κι ἐμεῖς τὴ θεϊκὴ φωτιὰ νὰ τὴν ἀνάψουμε μέσα μας μὲ δάκρυα καὶ κόπο».

[toula]

Είπε γέρων:Η αγιότητα δεν είναι αναγκαστική κ ούτε επιβάλλεται.
Δεν αγιάζεις με το ζόρι. Σε αγιαζει ο Παράκλητος γιατί σε θέλει δικό του. Εσύ μόνο να ετοιμάζεσαι. Θα ρθει κ ήρθε.

[toula]

Πρέπει να είσαι σαν πεθαμένος στην έρευνα των επιγείων πραγμάτων,
τα οποία, και αν ακόμα είναι συγχωρεμένα (επιτρεπτά), δεν είναι όμως και αναγκαία. (Άγιος Νικόδημος Αγιορείτης)

[toula]

Η φροντίδα για τα γήϊνα οδηγεί αυτούς που χάσκουν......
μπροστά στα βιοτικά σε μεγάλο γκρεμό!
(Όσιος Νείλος ο Ασκητής)

[toula]

Ας μη μας κυριεύει η μανία για τα ζητήματα της επίγειας ζωής και τότε θα είμαστε πάντοτε άγρυπνοι και προσεκτικοί.
Σε κάθε δε περίσταση να ρυθμίζουμε τον εαυτό μας σύμφωνα με το συμφέρον της ψυχής μας.
Όπως εκείνος που έχασε το φως του σκοντάφτει σε πολλά εμπόδια, έτσι και εκείνος, που θα λησμονήσει το φόβο του Θεού, διαρκώς βασανίζεται από διάφορες φροντίδες, μέριμνες και λύπες.
Όταν κάποιος άνθρωπος ξοδεύει όλη του την φροντίδα για να εξετάζει υπερβολικά τη ζωή των άλλων, θα έχει ως συνέπεια οι οικογενειακές του υποθέσεις να παραμελούνται και θα πηγαίνουν απ’ το κακό στο χειρότερο.
(Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος)

[toula]

Οι Χριστιανοί ομολογούν και πιστεύουν στην Ανάσταση των νεκρών. Πώς λοιπόν, να περιφρονήσουμε το σώμα με το οποίο θα αναστηθούμε;
Κάποιοι μαθητές μου, ομολόγησαν ότι παράτησαν το πάθος του καπνίσματος όταν πηγαίνοντας σε κάποιο Μοναστήρι άκουσαν έναν δαιμονισμένο να φωνάζει: ''Δεν θέλω λιβάνι,θέλω καπνό από τσιγάρο''!
Γέροντας Θεόφιλος Παραϊάν(1929-2009)