Ψυχοφελή μηνύματα...

[toula]

«Εύκολα, ευκολότατα ο Χριστός μπορεί να μας δώσει ό,τι επιθυμούμε. Και κοιτάξτε το μυστικό.
Το μυστικό είναι, να μην το έχετε στο νου σας καθόλου να ζητήσετε το συγκεκριμένο πράγμα. Το μυστικό είναι να ζητάτε την ένωσή σας με τον Χριστό ανιδιοτελώς, χωρίς να λέτε, «δώσ' μου τούτο, εκείνο...».
Είναι αρκετό να λέμε: «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με».
Δεν χρειάζεται ο Θεός ενημέρωση από εμάς για τις διάφορες ανάγκες μας. Εκείνος τα γνωρίζει όλα ασυγκρίτως καλύτερα από εμάς και μας παρέχει την αγάπη Του. Το θέμα είναι ν' ανταποκριθούμε σ' αυτή την αγάπη, με την προσευχή και την τήρηση των εντολών Του. Να ζητάμε να γίνει το θέλημα του Θεού· αυτό είναι το πιο συμφέρον, το πιο ασφαλές για εμάς και για όσους προσευχόμαστε. Ο Χριστός θα μας τα δώσει όλα πλούσια. Όταν υπάρχει έστω και λίγος εγωισμός, δεν γίνεται τίποτα...».
Όσιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης

[toula]

Κοί­τα­ξε μια φορά τον Κύ­ριό σου καρ­φω­μέ­νο πάνω στο Σταυ­ρό και γε­μά­τον από Αίμα.
Πρό­σε­ξέ Τον, πως το ακάν­θι­νο στε­φά­νι στην κε­φα­λή, με πρό­σω­πο τα­πει­νω­μέ­νο και φτυμ­μέ­νο και με ξη­ραμ­μέ­να χεί­λη, φω­νά­ζει και πα­ρα­κα­λεί τον Πα­τέ­ρα Του, για να συγ­χω­ρέ­σει τους σταυ­ρω­τές του: ''Πά­τερ άφε­ς'' (Λουκ. 23,34), μο­λο­νό­τι μπο­ρού­σε να δια­τά­ξει τη γη και να τους κα­τα­πιεί αυ­το­στιγ­μή! Και απ' αυτό να σκε­φτείς το εξής: Αν Εκεί­νος ο Παν­το­δύ­να­μος Δε­σπό­της του κό­σμου, συγ­χώ­ρε­σε την αμαρ­τία των τό­σων θα­να­τη­φό­ρων εχθρών του, ποιό σπου­δαίο πράγ­μα εί­ναι, αν εσύ ο τι­πο­τέ­νιος, αν εσύ ο βρω­με­ρός και το τι­πο­τέ­νιο σκου­λή­κι της γης, μι­μη­θείς Εκεί­νον και συγ­χω­ρέ­σεις τους εχθρούς σου από την καρ­διά σου!...
Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης

[toula]

"'Ιν' ουν μη μόνον κατά την αγάπην τούτο γενώμεθα, αλλά και κατ' αυτό το πράγμα, εις εκείνην ανακερασθώμεν την σάρκα.
Διά της τροφής γαρ τούτο γίνεται ης εχαρίσατο, βουλόμενος ημίν δείξαι τον πόθον, ον έχει περί ημάς. Διά τούτο ανέμειξεν εαυτόν ημίν, και ανέφυρε το σώμα αυτού εις ημάς, ίνα έν τι υπάρξωμεν, καθάπερ σώμα κεφαλή συνημμένον. Των γαρ σφόδρα ποθούντων εστί τούτο δείγμα".
***
«Θέλει να γίνουμε σώμα του όχι μόνο με την αγάπη αλλά να αναμειχθούμε πραγματικά με τη σάρκα του. Κι αυτό γίνεται με την τροφή που μάς χάρισε, θέλοντας να μάς δείξει τον έρωτα που έχει για μάς. Γι' αυτό ανάμειξε τον εαυτό του και το σώμα του με μάς για να γίνουμε ένα πράγμα, όπως ένα σώμα ενωμένο με την κεφαλή του. 'Ετσι κάνουν όσοι αγαπούν σφόδρα».
Ιωάννου του Χρυσοστόμου, Εις Ιωάννην ομιλία 46, PG 69, 260 όπως περιέχεται στο Γ. Φλωρόφσκυ, Το σώμα του ζώντος Χριστού. Μια ορθόδοξη ερμηνεία της Εκκλησίας [Le corps du Christ vivant 1948], (μτφρ. Ι. Παπαδόπουλος, έκδ. Αρμός, Αθήνα 1999, σσ. 73-74).

[toula]

«Όταν κάνουμε κάποιο καλό, δεν το κάνουμε εμείς. Το κάνει ο Θεός δι’ ημάς!
Ποτέ, λοιπόν, δεν πρέπει να οικειοποιηθούμε την Δόξα που πρέπει να δοθή εις τον Κύριον.
Ποτέ να μην λέμε:
“Ξέρεις τί κάνω εγώ! Ξέρεις πόσους βοήθησα εγώ!”.
Προηγουμένως στις σκάλες, με συνάντησε μία ψυχή και μου είπε:
“Αν δεν ήσουν εσύ...”.
Μου κόπηκε η φωνή... Διότι αυτό που είπε η κυρία, ήταν βλασφημία. Αν δεν ήμουν εγώ, ή αν δεν ήταν ο Θεός;;;
Την βρύση πρέπει να δοξάζουμε ή τον Μαραθώνα που τροφοδοτεί την βρύση; Τί θα έφτιαχνε η βρύση χωρίς τον Μαραθώνα;
Είναι βλασφημία να κλέβουμε την Δόξα του Θεού...»!!!
Δημήτριος Παναγόπουλος.
Λαϊκός Ιεροκήρυξ

[toula]

Ο άνθρωπος που δέχεται στην καρδιά του την αγάπη του Χριστού ανυψώνεται στο «αρχαίο κάλλος της εικόνος του Θεού».
Σ’ αυτήν ακριβώς τη μεταμορφωτική και ανυψωτική δυναμική, όπως ο Πέτρος μεταποιείται από απλό ψαρά σε «αλιέα ανθρώπινων ψυχών», έτσι και ο κάθε ένας από εμάς μπορεί να ακολουθήσει το δικό του παράδειγμα. Η ακολουθία όμως του Χριστού προϋποθέτει την απάρνηση όλων εκείνων των ψεύτικων στηριγμάτων, τα οποία αφήνουν τον άνθρωπο να κλυδωνίζεται στα κύματα κρίσεων και τη μίμηση του παραδείγματος των αποστόλων, οι οποίοι «αφέντες άπαντα ηκολούθησαν αυτώ».

[toula]

Αυτός υπήρξε ο άγιος Κυριακός ο Αναχωρητής......
Πολλοί από τους οσίους της Εκκλησίας μας έχουν τον τίτλο του Αναχωρητή, κι’ αυτό διότι είχαν πάρει τη μεγάλη απόφαση να αναχωρήσουν σωματικά από τον πτωτικό κόσμο στις ερήμους, αλλά όμως ψυχικά να βρίσκονται κοντά στους κοσμικούς, με την προσευχή τους. Ένας από τους μεγάλους Αναχωρητές υπήρξε και ο άγιος Κυριακός, ο οποίος πήρε το προσωνύμιο του Αναχωρητή.
Γεννήθηκε στην Κόρινθο το 448, όταν βασίλευε στην Κωνσταντινούπολη ο αυτοκράτορας Θεοδόσιος ο Μικρός (408-450). Ο πατέρας του ονομαζόταν Ιωάννης και ήταν πρεσβύτερος της Εκκλησίας της Κορίνθου και η μητέρα του ονομαζόταν Ευδοξία. Αμφότεροι ήταν πιστοί και ενάρετοι άνθρωποι και γι’ αυτό φρόντισαν να αναθρέψουν το παιδί τους με ευσέβεια, πίστη και φόβο Θεού. Ο Κυριακός από μικρό παιδί είχε δείξει σημάδια πνευματικής ωριμότητας. Στοχάζονταν συνεχώς το μυστήριο της Θείας Οικονομίας, την αγάπη του Θεού να σωθεί το ανθρώπινο γένος, χάρις στην ενανθρώπηση του Κυρίου μας Ιησού Χριστού.
Αυτές οι σκέψεις τον οδήγησαν να αφιερωθεί στο Θεό. Όταν έφτασε στην εφηβική ηλικία αποφάσισε να ακολουθήσει τον μοναχικό βίο, επιλέγοντας τους Αγίους Τόπους ως τόπο της άσκησής του. Έφυγε λοιπόν για τα Ιεροσόλυμα, να πατήσει τα άγια χώματα που είχαν πατήσει τα πανάγια πόδια του Λυτρωτή Χριστού. Εκεί συνάντησε στην αρχή έναν μεγάλο ασκητή, τον Ευστόργιο, στον οποίο προσκολλήθηκε για αρκετό καιρό. Ακούγοντας ακούραστος τις παραινέσεις του αγίου Γέροντα απέκτησε μεγάλη ψυχική ωφέλεια και πνευματική ωριμότητα. Μετά άκουσε για τον Μέγα Ευθύμιο και τις αρετές του. Ζητώντας την ευλογία του Ευστόργιου, πήγε κοντά του, γενόμενος δεκτός από εκείνον. Εκεί ενδύθηκε και το μοναχικό σχήμα.
Επειδή όμως υπήρχε η συνήθεια να μη δέχονται αγένειους νέους, λόγω σκανδαλισμού, ο Μέγας Ευθύμιος τον έστειλε στη Μονή του Αγίου Γερασίμου του Ιορδανίτη, όπου έγινε δεκτός και του ανατέθηκε το διακόνημα του μαγείρου. Εκεί ο Κυριακός διακονούσε με μεγάλη προθυμία τους αδελφούς και ασκούνταν ο ίδιος στην πίστη και στην αρετή. Νήστευε, αγρυπνούσε και προσεύχονταν ατέλειωτες ώρες. Τρέφονταν μόνο με λίγο άρτο και νερό, κάθε δύο ημέρες. Έτσι σε λίγο χρονικό διάστημα άρχισαν να διαφαίνονται οι αρετές του και η αγιότητά του. Ο ίδιος ο ηγούμενος άγιος Γεράσιμος και όλη η αδελφότητα τον εκτιμούσαν και τον αγαπούσαν.
Μετά από εννέα χρόνια και ενώ ο ίδιος ήταν είκοσι οκτώ ετών, κοιμήθηκε ο Γέροντάς του Γεράσιμος. Ο Κυριακός γύρισε στη Λαύρα του αγίου Ευθυμίου, όπου έγινε δεκτός από τον ηγούμενο Ηλία. Όμως δεν έμεινε για πολύ, διότι έβλεπε με πίκρα τη διαμάχη της Μονής με τη διπλανή Μονή του Οσίου Θεοκτίστου, για οικονομικές διαφορές. Πήρε την απόφαση να φύγει και να εγκατασταθεί στη Μονή Σουκά. Εκεί έμεινε πολλά χρόνια, διακονώντας και σημειώνοντας πνευματική πρόοδο. Εκεί αξιώθηκε να δεχτεί και το αξίωμα του Πρεσβυτέρου και απέκτησε τη φήμη του σπουδαίου πνευματικού άνδρα.
Όντας στην ηλικία των εβδομήντα επτά ετών, αποφάσισε να φύγει για την έρημο, να ζήσει την ευλογημένη ζωή της ερημικής ησυχίας. Με έναν υποτακτικό του αναχώρησε για την σκληρή έρημο Νατουφά, στην οποία φύτρωναν μόνο πικρά σκυλοκρέμμυδα. Με την προσευχή του ο άγιος τα πικρά και ακατάλληλα χόρτα έγιναν γλυκά και η τροφή των δύο αναχωρητών επί τέσσερα χρόνια. Μέσα στην ησυχία της ερήμου οι δύο άνδρες προσεύχονταν, αγρυπνούσαν, πολεμούσαν το διάβολο κατά μέτωπο και απέκοπταν τα πάθη τους. Ο άγιος Κυριακός είχε καθαρθεί και έμοιαζε με τους αγγέλους. Μάλιστα είχε φτάσει στο σημείο αγιότητας να βγάζει δαιμόνια από κατεχόμενους. Θεράπευσε κάποιον δαιμονισμένο στη χώρα των Θεώνων.
Το θαύμα αυτό έγινε γνωστό στην ευρύτερη περιοχή. Πολλοί άρρωστοι και ιδίως δαιμονισμένοι έτρεχαν να βρουν τη γιατρειά τους από το άγιο ασκητή. Αυτό όμως τον ενοχλούσε, διότι τον απέκοπτε από τον πνευματικό του αγώνα. Γι’ αυτό αποφάσισε να αναχωρήσει πιο βαθειά στην έρημο του Ρουβά, τρεφόμενος με ρίζες αγρίων φυτών. Αλλά οι άρρωστοι έφταναν ως εκεί για να βρουν θεραπεία και ο άγιος ανταποκρίνονταν στη λαχτάρα τους. Αλλά και πάλι ο άγιος θεώρησε την κατοικία του αυτή ακατάλληλη από την κοσμοσυρροή. Έφυγε για άλλη πιο μακρινή έρημο, τη Σουσακείμ. Εκεί έζησε επτά χρόνια ως επίγειος άγγελος. Τον καιρό εκείνο έπεσε φοβερό θανατικό στην περιοχή. Οι μοναχοί της Λαύρας του Σουκά έτρεξαν στον άγιο να τους σώσει από την πανώλη. Ο Κυριακός τους λυπήθηκε, γύρισε στη Λαύρα και με τις προσευχές του κατόρθωσε να διώξει την αρρώστια. Έμεινε στο κελί του αβά Χαρίτωνος πέντε χρόνια. Από εκεί αναγκάστηκε να πολεμήσει την αίρεση του ωριγενισμού, με επιτυχία. Ο ίδιος ο Ωριγένης (+254) και κυρίως οι μαθητές του, είχαν πέσει σε σημαντικές πλάνες, όπως «η προΰπαρξη των ψυχών» και η «αποκατάσταση των πάντων», οι οποίες καταδικάστηκαν από την Ε΄ Οικουμενική Σύνοδο (553).
Διάνυε ήδη το ενενηκοστό ένατο έτος της ηλικίας του. Είχε επιθυμήσει να ζήσει και πάλι στην αγαπημένη του έρημο Σουσακείμ. Εκεί έζησε ακόμη εννέα έτη. Λίγο πριν το τέλος της επί γης ζωής του πήγαν να τον επισκεφτούν κάποιοι μοναχοί από τη Λαύρα Σουκά και να πάρουν την ευλογία του. Τον βρήκαν να προσεύχεται χωρίς κούραση, παρά τα εκατόν οκτώ έτη του, με πλήρη σωματική ρώμη και πνευματική διαύγεια. Ο άγιος ασκητής, αφού τους ευχαρίστησε και τους ευλόγησε κοιμήθηκε ειρηνικά το 556 και αγία του ψυχή πέταξε στα ουράνια για να συναντήσει τον Κύριο στον Οποίο είχε αφιερώσει ολόκληρη τη ζωή του. Η μνήμη του τιμάται στις 29 Σεπτεμβρίου.
Αυτός υπήρξε ο άγιος Κυριακός ο Αναχωρητής. Σωματικά στην έρημο και πνευματικά στον κόσμο, καθ’ ότι η ορθόδοξη ασκητική δεν είναι απόκοσμη, αλλά αγώνας για την κάθαρση του κόσμου από τη δουλεία της αμαρτίας.
ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου Καθηγητού

[toula]

Ὁ Ἰησοῦς Χριστός, ἀδελφοί, ὁ σαρκωμένος Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, ὑπῆρξε λοιπὸν διδάσκαλος, μέγας διδάσκαλος ὅμως καὶ μοναδικός:
Ὑπῆρξε διδάσκαλος τῆς ἀλήθειας, τῆς μόνης ἀλήθειας: «Ἐγὼ εἰς τοῦτο γεγέννημαι καὶ εἰς τοῦτο ἐλήλυθα εἰς τὸν κόσμον, ἵνα μαρτυρήσω τῇ ἀληθείᾳ» (Ἰω.18,37), διακήρυξε στὸν Πιλᾶτο.
Καὶ τοῦτο, γιατὶ ὁ ἴδιος εἶναι ἡ Αὐτοαλήθεια: «Ἐγὼ εἰμὶ ἡ ὁδὸς καὶ ἡ ἀλήθεια καὶ ἡ ζωή», (Ἰω.14,6), θὰ εἰπεῖ κάποτε στοὺς αὐθάδεις καὶ ἀπίστους Ἰουδαίους.
Καὶ ἡ διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ μας εἶναι ὄντως ἀληθινή, γιατὶ δέν εἶναι ἀνθρώπινη, εἶναι θεία. Τὸ Εὐαγγέλιο, ἡ χαρμόσυνη ἀγγελία γιὰ τὴ σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου ἀπὸ τὸν μόνο ἀληθινὸ Θεό, οἱ θεῖες ἀλήθειες, τὰ δόγματα τῆς πίστης μας, δέν εἶναι ἀνακάλυψη, ἀλλὰ ἀποκάλυψη.
Δέν εἶναι κατασκεύασμα ἀνθρώπου, ἀλλὰ ἀποκάλυψη τοῦ ἐνανθρωπήσαντος Θεοῦ. Αὐτὴ εἶναι ἡ εἰδοποιὸς διαφορὰ τῆς Ὀρθοδοξίας ἀπὸ ὁποιαδήποτε ἄλλη πίστη ἢ θρησκεία ἢ αἵρεση.

[toula]

Τι δίδαξε όμως ο Κύριός μας, ο Ιησούς Χριστός;
Ζητείτε πρώτα την Βασιλεία του Θεού και εγώ θα σας δώσω όλα όσα είναι αναγκαία για να ζείτε καλά. Το ακούτε αδελφοί μου; Να μη ζητάμε πρώτα από το Θεό την προσωπική, την οικογενειακή ή και όλου του κόσμου την σωματική υγεία, αλλά να ενδιαφερόμαστε πρώτα για το πώς θα σώσουμε την ψυχή μας.
Πώς θα φθάσουμε στην θέωση, για να εισέλθουμε στην Βασιλεία του Θεού. Αυτό πρέπει πρώτα να μας απασχολεί και να το επιζητούμε με πόθο. Όλα τα άλλα, όπως υποσχέθηκε ο Κύριός μας, θα τα φροντίσει Εκείνος για εμάς.

[toula]

«Παναγία μου, Παναγία μου πρόφθασε».
Νὰ προσεύχεσθε στὴν Παναγία μὲ τοὺς Χαιρετισμοὺς καὶ τὴν Παράκλησή της.
Ἂν δὲν προλαβαίνετε, νὰ τῆς φωνάζετε: «Παναγία μου, Παναγία μου πρόφθασε».
Τὸ ὄνομά της, τὰ ἔχει ὅλα μέσα.
Νὰ λέτε πολλὲς φορὲς καὶ τὸ «Χαῖρε Νύμφη ἀνύμφευτε». Καὶ μόνο νὰ πεῖτε μὲ τὴν καρδιά σας: «Ἅγιος ὁ Θεός, Ἅγιος Ἰσχυρός, Ἅγιος Ἀθάνατος ἐλέησον ἡμᾶς» ἔχει τέτοια δύναμη, ποὺ μπορεῖ νὰ σᾶς κρατήσει ὅλη τὴν ἡμέρα. Ἀρκεῖ νὰ τὸ λέτε ὅπως πρέπει.
Μακαριστὴ Γερόντισσα Γαλακτία

[toula]

Λέγομεν ὅτι ἡ νοερά προσευχή εἶναι γιά ὅλους τούς χριστιανούς.
Η νοερά προσευχή, λέγεται καί καρδιακή. Ρωτᾶς ἄν καὶ ἡ προφορική μπορεῖ νά λέγεται καρδιακή.
Η προσευχή, ἂν δέν εἶναι καθαρή, οὔτε ἡ νοερά οὔτε ἡ προφορική, μπορεῖ νά λέγεται καρδιακή. ```Καρδιακή εἶναι ἡ προσευχή, ὅταν τόν νοῦν τόν καταπίνει κυριολεκτικά ἡ καρδία.```
Ἐκεῖ βόμβες νά πέφτουν, τό σπίτι νά καίεται, ὁ νοῦς, δέν ἐννοεῖ νά βγῆ ἀπό τήν καρδιά, ἔστω κι ἄν κινδυνεύει νά καῆ.
Γι' αὐτό χρειάζεται νά καλλιεργούμε καί τίς ἀρετές, ἀλλά καί τήν ἀδιάλειπτον εὐχήν. Ὅσο μποροῦμε τό "Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με" ἀπό τά χείλη καί τήν καρδιά νά μή λείπη. Οταν συνηθίσης νά λές συνέχεια τό "Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με", τόσο γλυκαίνεσαι, τόσο σέ τραβᾶ νά λές συνέχεια αὐτήν τή μικρήν εὐχούλα, ὥστε οὔτε πεινᾶς, οὔτε να μιλήσης θέλεις, οὔτε νά λές ὁ,τιδήποτε ἄλλο.
Γέροντας Χαράλαμπος Διονυσιάτης
________