Ψυχοφελή μηνύματα...

[toula]

Διηγείτο κάποτε ο γέροντας:
Ήρθε κάποιο πνευματικοπαίδι μου και μου έλεγε:
-Ξέρετε, πάτερ, εγώ δεν την παραδέχομαι τη νηστεία. Τι πάει να πει νηστεία;
Του απάντησα:
-Η νηστεία είναι θεσμός της Εκκλησίας. Νομοθετήθηκε στον Παράδεισο. Νήστευσαν
οι Προφήτες, ο Μωυσής, ο ίδιος ο Κύριος, οι Απόστολοι, οι Πατέρες… Εάν
εξακολουθείς να μη νηστεύεις και να έχεις αυτές τις αντιλήψεις, τότε ν’
αλλάξεις Γέροντα!
Έτσι του είπα.
Εάν όμως μου έλεγε: «Ξέρετε, πάτερ, δέχομαι τη νηστεία όπως την ορίζει η Εκκλησία, αλλά δεν μπορώ να νηστεύσω τόσο. Προσπαθώ όμως κάτι
να καταφέρω», θα του έλεγα: «Σε δέχομαι, παιδάκι μου.
Προσπάθησε όσο μπορείς να ανταποκριθείς σ’ αυτά που λέει η Εκκλησία μας». Αλλά να μου λέει:
«Δεν παραδέχομαι τη νηστεία»!
Ποιος είσαι εσύ; Τι είναι αυτά που λες;
Ακούς εκεί!
Παρόμοια απάντησε σε κάποιον, ο οποίος του ανέφερε στην εξομολόγηση ότι κατέτασσε τις νηστείες στα μικροπράγματα και για το λόγο αυτό δεν τις τηρούσε,
«φροντίζοντας να είναι εντάξει στα βασικά της πίστεώς μας»:
-Δεν μου λές, ήλθες εδώ ως μετανοών αμαρτωλός για να λάβεις άφεση, ή ως νομοθέτης;
Αν ισχύει το πρώτο, δεν μπορείς να κατατάσσεις τη νηστεία στα δευτερεύοντα στοιχεία της χριστιανικής ζωής.
Αν ισχύει το δεύτερο, τότε δεν είσαι μαθητής του Χριστού και δεν μπορώ να σου διαβάσω συγχωρητική ευχή.
Στις μακροχρόνιες και επίμονες προσπάθειες διαφόρων εκκοσμικευμένων εκκλησιαστικών κύκλων για την αναθεώρηση και χαλάρωση των περί νηστείας διατάξεων της Εκκλησίας ο Γέροντας ήταν απολύτως αντίθετος.
Έλεγε:
Είναι τόση η αξία της νηστείας, ώστε κι αν ακόμη δεν είχε θεσπισθεί από την Εκκλησία, θα έπρεπε να την θεσπίσει τώρα, και όχι θεσμό καθιερωμένο από αιώνες,
ο οποίος έχει αναδείξει τόσους Αγίους, να ζητάμε να τον καταργήσουμε ή να τον
αλλοιώσουμε!
[Αποσπάσματα από το βιβλίο «ΥΠΟΘΗΚΕΣ ΖΩΗΣ από τη διδασκαλία του πατρός
Επιφανίου» – Έκδοσις Ιερού Ησυχαστηρίου Κεχαριτωμένης Θεοτόκου Τροιζήνας (σελ.
122-132)]

[toula]

14 Νοεμβρίου μνήμη του εν Αγιοις Πατρός ημών Παλαμά Αρχιεπίσκοπου Θεσσαλονίκης.
Το οραμα του Αγίου Γρηγορίου Παλαμά.
Ο άγιος Γρηγόριος Παλαμάς απέκτησε σοφία μέσω των ουρανίων αποκαλύψεων πού δέχθηκε.
Αφού πέρασε τρία χρόνια ησυχάζοντας σε ένα κελί της Μεγίστης Λαύρας, του γεννήθηκε η ανάγκη να πάει στον κόσμο, ανάμεσα στους ανθρώπους για να τους ωφελήσει με την πνευματική γνώση και εμπειρία του.
Ο Θεός του φανέρωσε αυτή την ανάγκη μέσα από μια ασυνήθιστη οπτασία: κάποια μέρα ο Γρηγόριος, σαν σε ελαφρύ ύπνο, είδε να κρατά στο χέρι του ένα δοχείο υπερχειλισμένο με γάλα. Σιγά-σιγά το γάλα μεταβλήθηκε σε κρασί το οποίο επίσης υπερχείλισε, κυλώντας στα χέρια και στα ρούχα του.
Τότε εμφανίστηκε ένας λαμπρός νεανίας και τού είπε:
«Γιατί δεν έδινες και σε άλλους να δοκιμάσουν αυτό το εξαίσιο ποτό το οποίο σπαταλάς τόσο απρόσεκτα; ή μήπως δεν γνωρίζεις ότι αυτό είναι δώρο της χάριτος του Θεού;».
Ο Γρηγόριος τότε απάντησε: «Μα, εάν δεν υπάρχει κανένας στην εποχή μας ο οποίος να αισθάνεται την ανάγκη να πιει ένα τέτοιο ποτό, σε ποιόν να το δώσω;».
Ο νεανίας αποφάνθηκε:
«Είτε υπάρχουν λίγοι είτε περισσότεροι διψασμένοι γιά ένα τέτοιο ποτό, είσαι υποχρεωμένος να εκπληρώσεις το χρέος σου και να μην παραβλέπεις το δώρο του Θεού!».
Ο Γρηγόριος ερμήνευσε το μεν γάλα ως την κοινή γνώση του κόσμου, συνυφασμένη με το κατά κόσμον πολιτεύεσθαι, το δε κρασί ως την Ορθόδοξη διδασκαλία και ζωή.
Τη δεύτερη φορά ο Γρηγόριος απομόνωσε τον εαυτό του σ’ ένα μοναστήρι, όπου έγραψε το έργο του περί των Αρχών της Ορθοδοξίας.
Την παραμονή της εορτής του άγιου Αντωνίου του Μεγάλου κάλεσαν οι μοναχοί τον Γρηγόριο στην ολονύχτια αγρυπνία τους.
Εκείνος όμως παρέμεινε για να εργαστεί στο κελί του, ενώ όλη η αδελφότητα βρισκόταν στην εκκλησία. Αίφνης του παρουσιάζεται ο ίδιος ο άγιος Αντώνιος και του λέει:
«Η απόλυτη ησυχία είναι καλή, αλλά ορισμένες φορές είναι απαραίτητο να είσαι μαζί με τούς αδελφούς σου!».
Πεπεισμένος από τη θεία αποκάλυψη, ο άγιος σηκώθηκε αμέσως και πήγε στην εκκλησία, στην ομόθυμη χαρά των μοναχών.
(Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, «Ο Πρόλογος της Αχρίδος» – Νοέμβριος, εκδ. Άθως)

[toula]

Δείξε μου έναν αγέρωχο άρχοντα ή έναν λαμπροντυμένο πλούσιο, όταν ψήνεται από τον πυρετό, όταν ψυχομαχεί, και τότε θα σε ρωτήσω:
“Πού είναι εκεί­νος, που περνούσε από την αγορά καμαρωτός και πε­ρήφανος με ακολούθους και σωματοφύλακες;
Πού εί­ναι εκείνος, που φορούσε πανάκριβα ρούχα;
Πού είναι η χλιδή της ζωής του, η πολυτέλεια των συμποσίων του, οι υπηρέτες, οι παρατρεχάμενοι, τα γέλια, οι ανέ­σεις, οι σπατάλες;
Όλα έφυγαν και πέταξαν.
Τί απέ­γινε το σώμα, που απολάμβανε τόση ηδονή;
Πλησίασε στον τάφο και κοίτα τη σκόνη, τη σαπίλα, τα σκουλήκια.
Κοίτα και στέναξε πικρά.
Και μακάρι το κακό να περιοριζόταν σε τούτη τη σκόνη, που βλέπεις.
Από τον τάφο και τα σκουλήκια φέρε τη σκέψη σου στο ακοίμητο σκουλήκι της άλλης ζωής, στο τρίξιμο των δοντιών, στο αιώνιο σκοτάδι, στην άσβεστη φωτιά, στις πικρές και αφόρητες εκείνες τιμωρίες, που δεν θα έχουν τέλος.
Εδώ, στη γη, και τα καλά και τα κα­κά κάποτε, αργά ή γρήγορα, τελειώνουν εκεί, όμως, και τα δύο διαρκούν αιώνια.
Και διαφέρουν ως προς την ποιότητα από τα καλά και τα κακά του κόσμου τούτου τόσο, που δεν είναι δυνατό να εκφράσει κανείς με λόγια.
Τί έγιναν, λοιπόν, όλα εκείνα τα μεγαλεία;
Τί έγι­ναν τα χρήματα και τα κτήματα;
Ποιός άνεμος φύση­ξε και τα πήρε και τα σκόρπισε;
Τί θέλει, πάλι, κι αυτή η ανώφελη δαπάνη για την κηδεία, που και τον νεκρό δεν ωφελεί και τους οικείους του ζημιώνει;
Ο Χριστός αναστήθηκε γυμνός από τον τάφο.
Ας μη γίνε­ται, λοιπόν, η κηδεία αφορμή ικανοποιήσεως της μα­νίας μας για επίδειξη.
Ο Κύριος είπε: «Πείνασα και μου δώσατε να φάω· δίψασα και μου δώσατε να πιω· ήμουνα γυμνός και με ντύσατε» (Ματθ. 25:35-36).
Όμως δεν είπε: «Ήμουνα νεκρός και με θάψατε».
Γιατί, αν μας παραγγέλλει να μην έχουμε τίποτα πε­ρισσότερο από ένα σκέπασμα, όταν ζούμε, πολύ πε­ρισσότερο όταν πεθάνουμε.
Ποιάν απολογία θα δώ­σουμε στο Θεό, λοιπόν, όταν ξοδεύουμε τεράστια πο­σά για να κηδέψουμε ένα νεκρό σώμα, τη στιγμή που ο Χριστός, με τη μορφή των φτωχών συνανθρώπων μας, τριγυρνάει πεινασμένος και γυμνός, κι εμείς αδιαφορούμε γι’ αυτό;
Πηγή: Βιβλίο «Θέματα ζωής». Κείμενα του Αγίου Ιωάννου του Χρυσόστομου. Η επεξεργασία και μετάφραση των κειμένων καθώς και η έκδοση των βιβλίων έχουν γίνει από τους πατέρες της Ιεράς Μονής Παρακλήτου Ωρωπού, Τόμος Α’, σελ. 106-121)

[toula]

«Ποθητέ Πάτερ Χρυσόστομε, κάθε σκέψη προς εσένα είναι για μένα γιορτή και χαρά, πνευματική αγαλλίαση, αρωγός, υγεία και ανάσταση.
Ο άγιος Χρυσόστομος είναι η αιώνια αυγή της ψυχής μου και ολοκλήρου της Ορθοδόξου Εκκλησίας.
Αυτός είναι το πρόσωπο του πιο αγαπητού μεσολαβητή.
Αυτός είναι η πιο εύγλωττη θεόσδοτη γλώσσα του ουρανού και της γης, με την οποία η γη φανερώνει στον ουρανό τους αναστεναγμούς της, τους πόνους της, τις ελπίδες της, τις προσευχές της».
Υπάρχουν αναμφίβολα μερικά «κεκρυμμένα» μυστήρια στην ζωή του αγίου πατρός Ιουστίνου, στην σχέση του προς τον Κύριο, με τις πρεσβείες της Θεοτόκου και του αγίου Ιωάννη του Χρυσοστόμου.
«Κατά την παραμονή της εορτής του αγίου προφήτη Ιερεμία, 1/14 Μαΐου του έτους 1955 τα μεσάνυχτα, στην περιοχή Λέσκοβατς, βλέπω στο όνειρό μου τον άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο, με χρυσόλαμπρο αρχιερατικό φαιλώνιο και βαρύτιμο χρυσό Ευαγγέλιο στα χέρια του, να έρχεται προς εμένα κι εγώ έτρεξα για να τον συναντήσω.
Πέφτω μπροστά στα πόδια του και του φιλώ τα άμφια και τα πόδια.
Αυτός με αρχιερατική αυστηρότητα, τοποθετεί το άγιο Ευαγγέλιο στο κεφαλι μου και διαβάζει…
Όταν τελείωσε την ανάγνωση, τον ρώτησα με χαρά τι διάβασε, κι εκείνος μου απάντησε: “Από το δικό μου ευχολόγιο”.
Αισθάνθηκα τότε μια γλυκύτατη και ανείπωτη χαρά στην ψυχή. Ξύπνησα με την ίδια διάθεση και για πολλή ώρα με κατείχε αυτή η χαροποιός αγαλλίαση και η απερίγραπτη ηδύτητα».
Παρεμφερής με αυτήν την εμπειρία, αλλά ταυτόχρονα και ανεξάρτητη, είναι και η μαρτυρία ενός πνευματικού του παιδιού, το οποίο, το φθινόπωρο του 1966, είδε στο όνειρό του το παρακάτω όραμα :
Βλέπει τον άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο στο κελλί του αρχιμανδρίτη πατρός Ιουστίνου, τον πατέρα Ιουστίνο να κανει μετάνοιες και τον άγιο Χρυσόστομο να τον ευλογεί και να λέγει :
“Αυτός είναι ο ικέτης μου! Αυτός είναι ο αρεστός μου!”
Έτσι καθοδηγείτο αυτός ο θεοφιλής και φιλόχριστος ασκητής, πριν απ’ όλους τους άλλους οδηγούς και διδασκάλους, καθώς εχειραγωγείτο με τον φωτισμό του Αγίου Πνεύματος, ενώ παράλληλα ήταν όλος παραδομένος στον Θεάνθρωπο Χριστό, έχοντας ως ασφαλείς ποδηγέτες τους αγίους Πατέρες της Ορθόδοξης Εκκλησίας.
Τους αγίους δηλαδή του Θεού, προς τους οποίους έτρεφε τέτοια αγάπη και εκτίμηση, ώστε τους είχε αφιερώσει όλη του την ζωή, ερευνώντας και διδάσκοντας την πίστη τους, την εμπειρία τους, αλλά και την χαρμόσυνη αγγελία τους για τον Θεάνθρωπο Χριστό …
(π. Αθανασίου Γιεβτιτς, Βίος του οσίου Ιουστίνου Πόποβιτς, κεφ. 5, σελ 91-93. εκδ Ν. Παναγόπουλου)

[toula]

Γιορτάζει ο χρυσός άγιος.
Ο κολοσσός της Εκκλησίας μας.
Ο Δημοσθένης της Εκκλησίας μας.
Ο ρήτωρ των ρητόρων, ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, ο χρυσούς την γλώτταν, χρυσούς και την καρδίαν.
Μεγάλη υπόθεση ο άγιος Ιωάννης.
Κάποτε, ένας άγιος, αφού ο άγιος Ιωάννης είχε κοιμηθεί, ζήτησε από τον Θεό να δεί τον άγιο Ιωάννη.
Κι ο Θεός τον έφερε στην άλλη ζωή, με παράδοξο τρόπο, τον ήρπαξε, λοιπόν.
Και εκείνος έψαχνε στην άλλη πλάση τον άγιο Ιωάννη.
Και τον ρωτά ένας ουράνιος. «Τι ψάχνετε, δέσποτα; Τι θέλετε;»
«Θέλω τον Κωνσταντινουπόλεως Ιωάννην». —Χρυσόστομος ονομάσθη τον 6ο αιώνα από τους Φράγκους.— «Θέλω τον Ιωάννην της Κωνσταντινουπόλεως».
Και λέει, «Αυτόν δεν μπορείτε να τον δείτε, πάτερ».
«Γιατί;» «Γιατί είναι εκεί όπου η Αγία Τριάς».
Δεν υπάρχει μεγαλύτερος απ’ τον άγιο. Κι από ’κείνον άρχισαν στην Κωνσταντινούπολη, τον 12ο αιώνα, να μαλώνουν μεταξύ τους, ποιος είναι μεγαλύτερος, ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος, ο άγιος Γρηγόριος η ο άγιος Βασίλειος ο Μέγας.
Eίναι ο μεγαλύτερος ανατόμος της ανθρώπινης ψυχής και ο ερμηνευτής των Γραφών και δη των δυσκολοτάτων Επιστολών του αγίου αποστόλου Παύλου.
Όταν ο διάκονός του Πρόκλος, μετέπειτα έγινε και διάδοχός του, πολύ αργότερα, πήγαινε να τον φωνάξει, άκουσε να μιλάει ο άγιος.
Και βάζει το ματάκι του στην κλειδαριά και τι βλέπει;
Τον άγιο να γράφει και στ’ αφτί του να είναι ο απόστολος Παύλος και να του υπαγορεύει και να του ερμηνεύει την εξήγηση των Επιστολών του. Τέτοιος ρήτορας δεν θα περάσει!
Και έμεινε στους αιώνες θρυλικός και παινεμένος ο άγιος.
Και οι άνθρωποι της εποχής του εθαύμασαν δύο πράγματα στον άγιο Ιωάννη: Τη δύναμη του λόγου του, και τι άλλο;
Και τη δύναμη του χαρακτήρος του.
Τη δύναμη του λόγου του και τη δύναμη του χαρακτήρος του!
Εκοιμήθη 14 Σεπτεμβρίου 407 στα Κόμανα του Πόντου. Μέσα στον ναό του αγίου μάρτυρος Βασιλίσκου.
Κι οι τελευταίες λέξεις που προέφερε ήταν: «Δόξα τω Θεώ πάντων ένεκεν».
Του οφείλουμε πολλά του αγίου Ιωάννου. Και ως Έλληνες του οφείλουμε πολλά.
Γιατί είναι εκείνος, ο οποίος, μαζί με τον Ανθέμιο, τον πρωθυπουργό του Αρκαδίου, και με άλλους, έσωσαν τη Pωμιοσύνη, την Ανατολική Ρωμαϊκή αυτοκρατορία, από τη μεγάλη μετανάστευση των λαών και από τη βαρβαρότητα, έσωσαν με δύο μέσα, με την Ορθοδοξία και με το ελληνικόν αίσθημα, λέει ο Κωνσταντίνος Άμαντος, ο μεγάλος αυτός ιστορικός μας.
Με την Ορθοδοξία και με το ελληνικόν αίσθημα! Γιατί, τι έκανε ο άγιος;
Πήρε την ελληνική γλώσσα την οποία κατείχε, —δεν γνώριζε καμμία άλλη, δεν ήξερε άλλη καμμία, τον έφτανε να εκφραστεί— και τι την έκανε τη γλώσσα την ελληνική; Oυράνια! Oυράνια!
Αποθεώθηκε η ελληνική γλώσσα με τον άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο, και τους άλλους, βέβαια, αλλά με τον άγιο έφτασε στο άκρον άωτον.
Του χρωστάμε, λοιπόν, πολλά του αγίου, αλλά η ώρα δεν έχει έλεος.
Και τον αισθανόμεθα τον άγιο.
Γιατί είναι και αμαρτωλών εγγυητής και προστάτης.
Και καθώς εμείς οι κληρικοί διαβάζουμε ευχές, πολλές φορές, αφέσεως και συγχωρήσεως, μας έρχεται στον νού ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, και κάποιοι από μας τον αναφέρουν, κατά την ανάγνωση της ευχής, και ονομαστικώς.
Είναι αμαρτωλών εγγυητής.
Κι εγλύτωσε την ανθρωπότητα και από της φιλαργυρίας τον πικρόν χειμώνα.
Είδατε τι τραβάμε με τη φιλαργυρία τώρα, ε;
Ας μαθαίνομε εμείς οι παράγοντες της αγωγής, και όλοι είμεθα παράγοντες αγωγής, ας μαθαίνουμε τους τροφίμους της αγωγής, τουλάχιστον, ένα πράγμα:
Να μην αγαπάνε τα λεφτά.
Να μην λατρεύουν τα λεφτά.
Να τα χρησιμοποιούν, χρήμα αυτό σημαίνει, χρώμαι τινί, χρησιμοποιώ, και είναι με δοτική, για να τα δίνουμε και να τα παίρνομε.
Τι λένε οι σοφοί Άραβες;
Έχομε για να δίνομε και δίνομε για να έχομε.
Μην γίνουν κειμήλια τα λεφτά. Από το κείμαι, κείνται.
Αλλά είναι χρήματα.
Να είναι χρήματα.
Να τα χρησιμοποιούμε και να μην μας χρησιμοποιούν.
Έτσι λέει και ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, ο χρυσούς την γλώτταν, χρυσούς και την καρδίαν.
Αρχιμανδρίτης Ανανίας Κουστένης,, Φθινοπωρινό Συναξάρι, Τόμος Β´.

[toula]

13 Νοεμβρίου μνήμη του εν Αγίοις Πατρός ημών Ιωάννου του Χρυσοστόμου .
Ας θεωρούμε, λοιπόν, ότι ο άνδρας είναι το κεφά­λι και η γυναίκα το σώμα, όπως αποδεικνύει και τούτος ο αποστολικός συλλογισμός:
«Ο άνδρας είναι η κεφαλή (δηλ. ο αρχηγός) της γυναίκας, όπως και ο Χριστός της Εκκλησίας. Ο Χριστός είναι και ο σω­τήρας του σώματός Του, της Εκκλησίας.
Όπως όμως η Εκκλησία υποτάσσεται στο Χριστό, έτσι και οι γυναίκες πρέπει σε όλα να υποτάσσονται στους άνδρες τους»
(Εφ. 5:23-24).
Εσύ, ο άνδρας, ακούς τον Παύλο, που συμβουλεύ­ει τη γυναίκα να υποτάσσεται σ’ εσένα, και τον επαι­νείς και τον θαυμάζεις.
Ακου, όμως, τι λέει παρακά­τω.
Ακου τι ζητάει από σένα:
«Οι άνδρες ν’ αγαπάτε τις γυναίκες σας, όπως ο Χριστός αγάπησε την Εκ­κλησία και πρόσφερε τη ζωή Του γι’ αυτήν»
(Εφ. 5:25).
Είδες προηγουμένως υπερβολή υποταγής; Δες τώρα υπερβολή αγάπης.
Θέλεις να υπακούει σ’ εσένα η γυναίκα σου, όπως η Εκκλησία υπακούει στο Χρι­στό;
Φρόντιζε κι εσύ γι’ αυτήν, όπως ο Χριστός για την Εκκλησία.
Κι αν χρειαστεί τη ζωή σου να θυσιά­σεις γι’ αυτήν, κομμάτια να γίνεις χίλιες φορές, τα πά­ντα να υπομείνεις και να πάθεις, μην αρνηθείς να το κάνεις.
Καθώς, λοιπόν, ο Χριστός όχι με απειλές, όχι με βρισιές, όχι με φοβέ­ρες, αλλά με πολλή αγάπη και στοργή, με φροντίδα και θυσία κατόρθωσε να εμπνεύσει την ευπείθεια σ’ εκείνην που τόσο Τον είχε λυπήσει, έτσι να κάνεις κι εσύ, έτσι να φέρεσαι στη γυναίκα σου.
Αν δεν σε προ­σέχει, αν σε αντιμετωπίζει με υπερηφάνεια, αν σου δείχνει περιφρόνηση, θα μπορέσεις να τη συμμορφώ­σεις με την πολλή φροντίδα σου, με την αγάπη και την καλοσύνη σου, όχι με την οργή και το φοβέρισμα.
Μόνο έναν υπηρέτη μπορείς να συνετίσεις έτσι, ή μάλλον ούτε κι αυτόν, γιατί γρήγορα θα οργιστεί και θα φύγει από τη δούλεψή σου.
Στη σύντροφο της ζωής σου, στη μάνα των παιδιών σου, στη βάση κάθε χαράς μέσα στην οικογένειά σου, δεν πρέπει με αγριάδα και απειλές να επιβάλλεσαι, αλλά με την αγά­πη και τον καλό τρόπο.
Τί συζυγική ζωή είναι αυτή, όταν η γυναίκα τρέμει τον άνδρα της;
Και ποιά οικογενειακή θαλπωρή θα απολαύσει ο άνδρας, όταν ζει μαζί μέ γυναίκα που τη μεταχειρίζεται σαν δούλα;
Κι αν πάθεις κάτι για χάρη της, μην της το χτυπήσεις.
Ούτε ο Χριστός έκανε κά­τι τέτοιο. «Και τη ζωή του», λέει, «πρόσφερε γι’ αυτήν, θέλοντας έτσι να την καθαρίσει και να την αγιάσει»
(Εφ. 5:25-26).
Αποσπάσματα από το κεφάλαιο «Η χριστιανική συζυγία» του βιβλίου «Θέματα ζωής». Κείμενα του Αγίου Ιωάννου του Χρυσόστομου.

[toula]

Σε λύπησε ο διάβολος όταν σου αφήρεσε τα χρήματα; Λύπησέ τον και σύ, μην του δώσης ευχαρίστησι.
Αν έλθης σε μάντεις, ευχαρίστησες το διάβολο. Αν ευχαριστήσης το Θεό,
έδωσες στο διάβολο το θανάσιμο κτύπημα.
Και πρόσεχε τι γίνεται.
Ούτε τα χρήματα θα βρης, αν έλθης στους μάντεις, διότι δεν είναι στο χέρι
εκείνων να γνωρίζουν – αν και κάπου είπαν και επέτυχαν.
Και την ψυχή σου ακόμη χάνεις και από τους αδελφούς σου θα χλευασθής, και
πάλι αυτά κακώς θα τα χάσης. Διότι ο διάβολος γνωρίζοντας ότι δεν
υποφέρεις τη ζημία, αλλά για τα χρήματα αρνείσαι και το Θεό σου, πάλι
σου δίνει χρήματα για να μπορέσει, πάλι, να σε εξαπατήση και να σε
απομακρύνη από το Θεό.
Και αν ακόμη συμβή να πουν κάτι οι μάντεις, μη θαυμάζετε. Ασώματος είναι ο
διάβολος. Αυτός οπλίζει τους ληστές αυτούς, διότι αυτά δεν γίνονται
χωρίς το διάβολο. Εάν, λοιπόν, οπλίζη αυτούς, γνωρίζει και που
συγκεντρώνονται τα χρήματα. Δεν αγνοεί τους υπηρέτες του. Δεν είναι,
όμως, αυτό παράξενο. Αν δη ότι στενοχωριέσαι με τη ζημία, προσθέτει και
άλλη. Αν δη ότι δεν της δίνεις σημασία και ότι την περιφρονείς, θ’
απομακρυνθή από το δρόμο αυτό. Διότι όπως εμείς διαθέτουμε στους
εχθρούς, εκείνα με τα οποία τους προκαλούμε λύπη, και αν δούμε ότι δε
λυπούνται, απομακρυνόμαστε στη συνέχεια, έτσι ενεργεί και ο διάβολος.
Τι λες;
Δε βλέπεις εκείνους που πλέουν στη θάλασσα, όταν γίνεται τρικυμία,
ότι δε φροντίζουν για τα χρήματα, αλλά και όλη την περιουσία τους τη
ρίχνουν στη θάλασσα, όταν γίνεται τρικυμία; Τι λες άνθρωπε; Συμπράττεις
με την τρικυμία και το ναυάγιο; Πριν το κύμα αφαιρέση τον πλούτο σου,
εσύ κάνεις αυτό με τα δικά σου χέρια; Γιατί πριν από το ναυάγιο
περιβάλλεις τον εαυτό σου με ναυάγιο; Αλλά αυτά θα πη άνθρωπος, που ζη
στα χωράφια και δε γνωρίζει τους κινδύνους στη θάλασσα. Ο ναυτικός,
λοιπόν, ο οποίος γνωρίζει καλά, τι κάνει τη γαλήνη και τι προξενεί τους
κινδύνους στη θάλασσα, θα περιγελάση εκείνον, που λέει αυτά, διότι, γι’
αυτό τα ρίχνω θα πη, για να μη γίνη τρικυμία.
Έτσι κι εκείνος που γνωρίζει τα πράγματα και τους κινδύνους στη ζωή, όταν δη
ότι αναμένεται τρικυμία και ότι τα πνευματικά όντα της πονηρίας θέλουν
να προκαλέσουν ναυάγιο, ρίχνει και τα υπόλοιπα χρήματά του. Έγινε κλοπή;
Εσύ κάνε ελεημοσύνη και ελαφρύνεις το πλοίο. Άρπαξαν οι ληστές;
Εσύ
δώσε τα υπόλοιπα στο Χριστό.
Έτσι θα παρηγορήσης και τη φτώχεια στους
πρώτους.
Ελάφρυνε το πλοίο, μη κρατάς τα υπόλοιπα για να μην πλημμυρίση
το πλοίο.
(Α΄ Θεσσαλονικείς, Γ΄ ΕΠΕ 22, 416-423. PG 62, 413-414)
(«Ο ΔΙΑΒΟΛΟΣ ΚΑΙ Η ΜΑΓΕΙΑ» ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ, ΥΠΟ ΒΕΝΕΔΙΚΤΟΥ ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ, Έκδοσις: Συνοδία Σπυρίδωνος Ιερομονάχου, Νέα Σκήτη Αγίου Όρους)

[toula]

Το Άγιο Πνεύμα, συμπάσχοντας με την ασθένειά μας, έρχεται σ’ εμάς, μολονότι είμαστε ακάθαρτοι από τα πάθη και τις αμαρτίες.
Κι αν βρει το νου να προσεύχεται ειλικρινά μόνο σ’ Αυτό, κυριαρχεί πάνω του, εξαφανίζει όλη τη φάλαγγα των πονηρών λογισμών και σκέψεων, που τον περικυκλώνουν, και τον προτρέπει στον έρωτα της πνευματικής προσευχής.
Έχεις πόθο να προσευχηθείς; Γίνε νεκρός για τη γη. Έχε παντοτινά πατρίδα τον ουρανό όχι με λόγια, αλλά με ζωή αγγελική και με γνώση θεϊκή. Απαρνήσου τα πάντα, για να κληρονομήσεις το παν.
Αν είσαι πραγματικός θεολόγος, θα προσεύχεσαι αληθινά. Κι αν προσεύχεσαι αληθινά, είσαι πραγματικός θεολόγος.
Όσιος Νείλος.
(Η ΦΩΝΗ ΤΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ Νο 29, Έκδοση Ιερά Μονής Παρακλήτου Ωρωπού).

[toula]

12 Νοεμβρίου, μνήμη τοῦ ἐν Αγίοις Πατρὸς ἡμῶν Ἰωάννου ἀρχιεπισκόπου Ἀλεξανδρείας, τοῦ Ἐλεήμονος.
Κάποια άλλη φορά, ενώ βρισκόταν καθ’ οδόν προς την Εκκλησία των αγίων Αναργύρων Κύρου και Ιωάννου, συνάντησε μια χήρα ενδεή και ταλαίπωρη, η οποία άρχισε να του αφηγείται αναλυτικά την κακοπάθειά της.
Οι συνοδοί του πατριάρχη βαρέθηκαν ν’ ακούν τα εκτενή παράπονα της γυναίκας και τον προέτρεπαν να σπεύσει στην Εκκλησία για την Ακολουθία, λέγοντάς του ότι μπορούσε και αργότερα ν’ ακούσει την ιστορία της γυναίκας, όμως ο Ιωάννης είπε:
«Και πώς θα ακούσει ο Θεός εμένα, εάν δεν ακούσω εγώ εκείνη;».
Δεν έφυγε ο άγιος, μέχρι που η αναξιοπαθούσα διηγήθηκε ως το τέλος την ιστορία της..
«Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, Πνευματικό ημερολόγιο, Ο Πρόλογος της Αχρίδος

[toula]

"Μνήμη σήμερα 15 Νοεμβρίου του οσίου πατρός ημών Παϊσίου Βελιτσκόφσκι."
Μετά τον Άγιο Γρηγόριο Παλαμά χθες, ένας μεγάλος Ησυχαστής, πού καταντρόπιασε στην κυριολεξία, την σχολαστική καί νεοπατερική θεολογία της Δύσης.
"Ο βιογράφος του οσίου Παϊσίου Βελιτσκόφσκυ γιά μερικά θαυμαστά γεγονότα πού έζησε βλέποντας τόν όσιο Παΐσιο.."
Μιά φορά μπήκε μέσα στό κελλί του, τού μίλησε, αλλά εκείνος ήταν εξαπλωμένος καί ακίνητος, δέν άκουσε. Καί τότε, όπως διηγείται ο Μητροφάνης, «εγώ παραμένοντας όρθιος τόν κοίταξα καί είδα τό πρόσωπό του σάν νά ήταν πυρωμένο». Επειδή, όμως, αυτός από τήν φύση του «ήταν λευκός καί χλωμός στό πρόσωπο, κατάλαβα ότι η φλόγα τής καρδιάς του, από τήν αγάπη τής προσευχής, διαπέρασε καί τό πρόσωπό του».
Κάποια άλλη φορά είδε τό πρόσωπό του νά λάμπη. «Ο ίδιος δέ από τήν πνευματική χαρά μιλούσε χαμογελώντας μέ ανείπωτη αγάπη, βγάζοντας από μέσα του λόγους πνευματικούς, ήταν δέ σάν νά ενστάλαζε στίς ψυχές μας χαρά».
Ο όσιος Παΐσιος είχε «καί τό χάρισμα τής προοράσεως καί ό,τι προέβλεψε συνέβη», αλλά καί, ενώ βρισκόταν στό κελλί του, γνώριζε τίς διαθέσεις όλων τών αδελφών τής Μονής. Δέν τού έλειπαν δέ καί τά θαύματα. «Ο δέ μακαριστός πατέρας μας έκανε πολλά θαύματα, αλλά, επειδή γι’ αυτό τό θέμα ούτε νά ακούσει δέν ήθελε καί όλα τά απέδιδε στήν τιμιότατη Θεοτόκο, γι’ αυτό κι εγώ θά σταματήσω ώστε νά μήν τού εναντιωθώ, μολονότι γνωρίζω γιά πολλά θαύματα καί πρίν από τόν θάνατό του καί μετά από αυτόν».
Η πορεία καί η ζωή τού οσίου Παϊσίου Βελιτσκόφσκι (1722-1794) είναι θαυμαστή καί εκπληκτική. Η μητέρα του ήθελε νά τόν οδηγήση στόν γάμο καί τήν ιερωσύνη, ώστε δι’ αυτού τού τρόπου νά παραμείνη στήν ιστορία τό επίθετο τής οικογενείας. Καί αυτό γιατί η μητέρα του, όπως διηγείται ο όσιος Παΐσιος, έχασε τόν ιερέα σύζυγό της καί παρέμεινε αυτός τό μοναχοπαίδι της, «η μόνη γιά τά γηρατειά φροντίδα γιά τό σπίτι καί κατά Θεόν παρηγοριά». Όμως, ο όσιος Παΐσιος ακολούθησε άλλο δρόμο καί τελικά έσωσε χιλιάδες ανθρώπους, αναδείχθηκε ένας νέος Μωϋσής στήν Μολδαβία, τήν Βλαχία, τήν Ρωσία καί όλη τήν γύρω περιοχή, οπότε παρέμεινε λαμπρό τό επίθετό του στούς αιώνες. Ακόμη δέ καί η ίδια η μητέρα του, ύστερα από τήν πρώτη θλίψη της, έγινε μοναχή καί εκοιμήθη ως μοναχή.
Ο ίδιος μετέφερε στό Άγιον Όρος τόν ζήλο του γιά τήν ησυχαστική ζωή, αλλά ωφελήθηκε από τήν ησυχαστική παράδοση πού προϋπήρχε σέ αυτό, καίτοι από πολλούς ήταν ξεχασμένη, αλλά διαφυλασσόταν καί στίς βιβλιοθήκες καί σέ μεμονωμένους ασκητές. Αυτό δείχνει ότι η πατερική διδασκαλία είναι η ίδια διά μέσου τών αιώνων, είναι ουσιαστικά η θεολογία τών Προφητών, τών Αποστόλων καί τών Πατέρων, καί δέν μπορεί νά υπερβή αυτήν τήν ορθόδοξη θεολογία, ούτε η σχολαστική θεολογία, ούτε η λεγομένη νεοπατερική-ρωσική θεολογία..
Ναυπάκτου Ιεροθέου