Ψυχοφελή μηνύματα...

[toula]

Η τελευταία είσοδος του Oσίου Πορφυρίου στο Άγιον Όρος.
Κούναγε η βάρκα τόσο πολύ που με δυσκολία πήραμε την ευχή του, και βλέπαμε αυτό το κεφαλάκι να ξεπροβάλλη και με ένα ιλαρό βλέμμα να κοιτάζη εμάς και την θάλασσα.
Περάσαμε τον Αρσανά της Σιμωνόπετρας και πορευόμασταν προς την Γρηγορίου.
Εκεί έπιασε λιμάνι το καΐκι για να κατέβουν τρεις–τέσσερις προσκυνητές, αλλά το καΐκι το έφερε κοντά στο μουράγιο ο γέρω–Συμεών, που με ένα άγκιστρο σαν σάρισα του Μεγάλου Αλεξάνδρου έπιασε την κουπαστή και την έσυρε στο μουράγιο.
Μόλις είδε τον γέροντα Πορφύριο, φωνάζει:
«Ρε, Πορφύριε, εσύ είσαι;».
Ανεβαίνει μία μικρή ανηφόρα και χτυπά το καμπανάκι για να ακούσουν οι γέροντες και φώναζε:
«Ο Πορφύρης, ο Πορφύρης· ελάτε να τον χαιρετήσετε και να πάρετε την ευχή του· ο Πορφύρης μπαίνει μέσα».
»Ποδοβολητά ακούστηκαν και ξεπρόβαλαν καμμιά σαρανταριά νέοι μοναχοί να τρέχουν στο καρδερίμι να πάρουν την ευχή του Γέροντα.
Ο Ιορδάνης φοβούμενος τον καιρό και να μην αναποδογυρίση η βάρκα με τόσους που ερχόντουσαν να χαιρετήσουν, έβαζε την τάξη.
Ο Γέροντας με προσήνεια και οφθαλμό χαρούμενο, τους χαιρετούσε όλους και ασπαζόταν όλων το χέρι.
Τα ίδια γίνανε και στην Διονυσίου.
Στην Αγίου Παύλου είχε τόσο θάλασσα που δεν μπορούσε να πιάση, στην Νέα Σκήτη, το κολωνάκι του Αγίου Όρους όπως λένε, είχαν κατέβει πατέρες στην παραλία ειδοποιημένοι πιθανά τηλεφωνικά από την Γρηγορίου.
Τα ίδια και εδώ, ένα πανηγύρι αγάπης.
»Η θάλασσα μάνιαζε χειρότερα όσο προχωρούσαμε στις άκρες του Αγίου Όρους.
Στην Αγία Άννα μπήκε στο λιμανάκι του Αρσανά ο Ιορδάνης και είπε, «τέρμα, κατεβαίνετε όλοι εδώ».
Τι να κάνουμε; Βγήκαμε από την βάρκα.
Ο γέρων Πορφύριος ακούνητος.
Ο Ιορδάνης ασφάλισε καλά την βάρκα στο μουράγιο, πήρε ξανά τον Γέροντα αγκαλιά και τον έβγαλε έξω.
Ο Γέρων έλεγε, «θα πάμε, Ιορδάνη, θα καλυτερέψη ο καιρός».
Ο Ιορδάνης απάντησε:
«Τόσα χρόνια εγώ δεν είδα σε τέτοια φουρτούνα να καλυτερεύη· παπά, εσύ την δουλειά σου την ξέρεις και εγώ την δικιά μου», ακούμπησε τον Γέροντα σε ένα πεζούλι, αφού του έστρωσε τρεις–τέσσερις κουρελούδες, και του είπε πως θα ειδοποιούσε κάποιο σπίτι της παραλίας να τον φιλοξενήση.
Εγώ δεν έφευγα· ρωτάω τον πατέρα Φώτιο: «Να πάω με τα πόδια ή να μείνω μαζί σας και να γλυτώσω τόσο κόπο;».
Ο πατήρ Φώτιος μου είπε: «Εμείς πάντως θα πάμε, αφού το λέη ο Γέροντας, εσύ κάνε όπως θέλεις».
Περίμενα κανένα μισάωρο, ο καιρός χειροτέρευε, αλλά και ο Γέροντας δεν έφευγε από το πεζούλι. Είχαν έρθει και πατέρες από τα γύρω Κελλιά, του φτειάξανε και φασκόμηλο και κουβέντιαζαν μια χαρά, περιμένοντας να φτειάξη ο καιρός.
Η νεανική μου ανυπομονησία είχε φτάσει στα όριά της.
Πλησίασα τον γέροντα Πορφύριο και τον ρώτησα:
– Πάτερ Πορφύριε, να μείνω μαζί σας, θα πάμε σήμερα ή να φύγω με τα πόδια να πάω στον πάτερ Εφραίμ; Και μου αποκρίθηκε:
– Κάτσε, ευλογημένε, εμείς πάντως θα πάμε.
– Γέροντα, ο καιρός χειροτερεύει, ο Ιορδάνης σκούζει, εσύ έχεις κάπου να πας, εγώ είμαι κοσμικός· πού θα πάω άμα νυχτώση;
– Εσύ, Βαγγέλη μου, μου είπε, έχεις δυο που σε βασανίζουν· το ένα είναι ότι τρως από τα αυτιά σου (εννοούσε ότι μου αρέσουν οι έπαινοι να τους ακούω) και το άλλο βιάζεσαι.
Κάνε όπως σε φωτίσει ο Θεός, εμείς πάντως θα πάμε.
»Αφού είδα και απόειδα, πήρα τα ποδαράκια μου, ανέβηκα τα τόσα σκαλοπάτια της Αγίας Άννης και πήρα τον γκρεμό–γκρεμό παράλληλα με την θάλασσα για τους Δανιηλαίους· και τότε είδα το θαύμα!
Το καΐκι του Ιορδάνη να ταξιδεύη στο γυαλό, πίσω από το καΐκι κύματα μανιασμένα, μπροστά από το καΐκι θάλασσα λάδι, σαν να κόβης βούτυρο με μαχαίρι, ο ουρανός ενώ ήταν καταχνιά είχε ανοίξει και δέσμες φωτός σαν προβολείς σκέπαζαν το καΐκι προς την διαδρομή του.
Καμμιά δεκαριά δελφίνια ήσαν δίπλα στην βάρκα, ο δε γερω–Πορφύριος καθόταν στην άκρη της βάρκας, είχε το χέρι μέσα στο νερό και χάϊδευε τις μουσούδες των δελφινιών, τα οποία χοροπηδούσαν γύρω–γύρω.
Τότε μέσα μου αναφώνησα, «τούτος είναι άγιος».
Πράγματι φτάσανε στα Καυσοκαλύβια και ο Γέροντας ανέβηκε στο Κελλί του και από τότε πια δεν ξαναβγήκε· ακόμη και τα κόκκαλά του χάθηκαν για να μην τον τρέφουν τα αυτιά του.»
Μαρτυρία π. Ευαγγέλου Παπανικολάου, Ιατρού
[Από το βιβλιο : «Ο Όσιος Πορφύριος (Μαρτυρίες-Διηγήσεις-Νουθεσίες)». Α ‘ Μαρτυρίες. Έκδοση «Ενωμένη Ρωμηοσύνη » σελ. 194-200]

[toula]

Γράφει ο Γέροντας Σωφρόνιος στην αδελφή του Μαρία:
Το εκκλησάκι μας δεν είναι μεγάλο.
Σε αυτό δεν χωρούν ελεύθερα όλοι όσοι θέλουν.
Το χρησιμοποιούμε εμείς, μια ομάδα προσώπων που ζούμε στην Αγία Γενεβιέβη του Δρυμού, και οι περισσότεροι είμαστε μοναχοί και μοναχές…
Στην εκκλησία μας μπορώ να λειτουργώ, χωρίς να υψώνω τη φωνή μου.
Αυτό είναι πολύ σημαντικό, γιατί η εξάντληση της δυνάμεως στις εκφωνήσεις δεν είναι μόνο κουραστική αλλά και παρεμποδίζει την προσευχή.
Η ψαλμωδία γίνεται με πολύ σιγανόν τρόπο.
Οι άνθρωποι στέκονται όρθιοι, χωρίς να κινούνται.
Δεν υπάρχει καμία σχεδόν κίνηση στην εκκλησία κατά τη διάρκεια των ακολουθιών.
Τόσο θαυμάσια ησυχία, ώστε να φαίνονται έπειτα σε όλους μας οι άλλες εκκλησίες υπερβολικά θορυβώδεις και ανήσυχες. Σε αυτή λοιπόν την εκκλησία διαβάζω και τις προσευχές εκείνες που σου στέλνω.
Εκτός από την αναστάσιμη λειτουργία της Κυριακής, λειτουργώ δύο φορές την εβδομάδα, την Τρίτη και το Σάββατο:
Στις οκτώ το πρωΐ κατά την τοπική ώρα (η διαφορά μεταξύ μας είναι δύο ώρες· έτσι σε σας εκεί είναι δέκα η ώρα).
Αν θέλεις μπορείς κι εσύ τότε να συμμετέχεις στην ακολουθία μας νοερά.
Ζω –μάλλον ζούμε– σε χώρο πολύ ήσυχο.
Τόσο, που ακόμη και σε σύγκριση με την έρημο μου στον Άθωνα, εδώ εντρυφώ περισσότερο στην ηρεμία της φύσεως και της ησυχίας, ιδιαίτερα κατά τη νύκτα.
Ευχαριστώ αδιάκοπα τον Θεό για τη θαυμαστή ησυχία που περιβάλλει το σπίτι και τον ναό μας. Το εκκλησάκι μας έγινε πολύ ωραίο, παρά τα μηδαμινά εκείνα μέσα που διαθέταμε και διαθέτουμε ακόμη…
Οι ακολουθίες γίνονται στην εκκλησία πάντοτε με κλειστό παράθυρο, δηλαδή σχεδόν σε απόλυτο σκοτάδι όταν τελούμε τον εσπερινό μας.
Μόνο δύο κανδήλια είναι αναμμένα, και μπροστά από αυτά στέκονται επιπρόσθετα μικρά περιοριστικά διαφράγματα, ώστε το φως να μην κτυπά στα μάτια…
Βεβαίως κατά τη διάρκεια της Λειτουργίας αφήνουμε περισσότερο φως.
Ηλεκτρικός φωτισμός, αλλά και αυτός υπολογισμένος, όσο είναι απαραίτητος, για να είναι δυνατή η ανάγνωση και η ψαλμωδία.
Να έχουμε τέτοια βαθειά ησυχία στην εκκλησία που επιτρέπει να τελούνται όλες οι ακολουθίες χωρίς να υψώνεται η φωνή, αλλά να προφέρονται οι λόγοι (εκφωνήσεις και εκτενείς) με φωνή συνηθισμένου διαλόγου που γίνεται σε δωμάτιο, είναι άκρως πολύτιμο προνόμιο.
Αν τελέσω τη λειτουργία, που διαρκεί δύο ως δυόμισι ώρες, όλη η υπόλοιπη ημέρα περνά κάπως σαν «σκιά», σαν κάποια χλωμή ταινία.
Σαν να μην έχω στα χέρια μου τη δύναμη να «στηριχθώ» κάπου.
Ο νους γλιστρά, δεν προσκολλάται σε πράγματα, σε σκέψεις.
Ωστόσο όμως αναγκάζω τον εαυτό μου να επικοινωνεί με τους ανθρώπους.
«Αναγκάζω τον εαυτό μου», αλλά και αναγκάζομαι από τη ροή της ζωής…
Δεν συνήθισα, δεν αφομοίωσα σχεδόν τίποτε από τη συνήθη ζωή των ανθρώπων.
Αισθάνομαι άβολος σε όλα, άπειρος σε όλα τα έργα μου.
Κατά τη συνάντησή μου με τους ανθρώπους νιώθω λίγο «τεχνητός».
Και αυτό, γιατί θέλω να έλθω σε πραγματική επικοινωνία μαζί τους, μολονότι κατά κάποιον τρόπο στις περιπτώσεις αυτές δεν έχω «πραγματικό» ενδιαφέρον για το αντικείμενο της συνομιλίας.
Έτσι λοιπόν, σε μένα τον ίδιο η επικοινωνία αυτή προσφέρει λίγα, ενώ οι άλλοι πρέπει να πλήττουν μαζί μου…
Σωφρόνιος του Έσσεξ.
Επιστολές 5,8.

[toula]

"Φίλησε το χέρι της Παναγίας..
«Ὑπομονή, ὑπομονή, ὑπομονή», καὶ ξύπνησε.."
Ἔξω αὐτὴ ἡ Γερόντισσα, νὰ ποῦμε, δὲν ἀναφέρω τ᾿ ὄνομά της. Καρκίνο, ἐγχειρήσεις, τοῦτο, ἐκεῖνο, αὐτὸ κι ὅμως προσευχομένη εἶδε τὴν Παναγία στὸ θρόνο της. «Περάστε οἱ ὅσιοι», λέει. Ὅλοι οἱ ὅσιοι πέρασαν μπροστὰ σὰν παρέλαση, στὴν Παναγία. «Περάστε οἱ μεγαλομάρτυρες».
Αὐτὴ καθότανε ἐκεῖ, Γερόντισσα ἦταν, Ἡγουμένη. Καὶ στὸ τέλος πῆγε, ἔβαλε μετάνοια φίλησε τὸ χέρι τῆς Παναγίας, ἦταν ἕνα βελοῦδο! Καὶ ἡ Παναγία τῆς εἶπε: «Ὑπομονή, ὑπομονή, ὑπομονή», καὶ ξύπνησε, νὰ ποῦμε. Δηλαδὴ ἂν θέλεις νὰ εἶσαι μαθήτρια καὶ μαθητὴς τοῦ Χριστοῦ, θ᾿ ἀνέβεις κι ἐσὺ ἀπάνω στὸ Σταυρό.
Ἀπαλλαγὴ κανένας Ἅγιος δὲν ἐζήτησε ἀπὸ τὸν Θεό. Ὑπομονὴ νὰ χαρίσει. Ἂν κάνεις ὑπομονὴ θά ῾χεις καὶ λιγάκι μισθό, ἂν θά ῾χεις ἀπαλλαγή, δὲν ἔχεις τίποτες, μισθὸ δὲν ἔχεις.
ΑΓΙΟΣ ΕΦΡΑΙΜ ΚΑΤΟΥΝΑΚΙΩΤΗΣ

[toula]

Έκ της Ευχής εις το Άγιον Πνεύμα
Οσίου Συμεών του Νέου Θεολόγου
Ἐλθέ τό φῶς τό ἀληθινόν, ἐλθέ ἡ αἰώνιος ζωή,
ἐλθέ ἡ ἀΐδιος ἀγαλλίασις, ἐλθέ τό ἀνέσπερον φῶς,
ἐλθέ τῶν κειμένων ἡ ἔγερσις, ἐλθέ τῶν νεκρῶν ἡ ἀνάστασις,
ἐλθέ ὁ δυνατός, ὁ πάντα ἀεί ποιῶν
καί μεταποιῶν καί ἀλλοιῶν μόνῳ τῷ βούλεσθαι!
ἐλθέ τό περιπόθητον ὄνομα
Ἐλθέ ἡ αἰώνιος χαρά, ἐλθέ τό στέφος τό ἀμαράντινον,
ἐλθέ ἡ πορφύρα τοῦ μεγάλου Θεοῦ καί βασιλέως ἡμῶν,
ἐλθέ ἡ ζώνη ἡ κρυσταλλοειδής καί διάλιθος,
ἐλθέ ἡ βασίλειος ἁλουργίς καί αὐτοκρατορική ὄντως δεξιά!
Ἐλθέ, ὅν ἐπόθησε καί ποθεῖ ἡ ταλαίπωρός μου ψυχή,
ἐλθέ ὁ μόνος πρός μόνον, ὅτι μόνος εἰμί, καθάπερ ὁρᾷς!
Ἐλθέ ὁ χωρίσας ἐκ πάντων
καί ποιήσας με μόνον ἐπί τῆς γῆς,
ἐλθέ ὁ γενόμενος πόθος αὐτός ἐν ἐμοί
καί ποθεῖν σε ποιήσας με, τόν ἀπρόσιτον παντελῶς!
Ἐλθέ ἡ πνοή μου καί ἡ ζωή,
ἐλθέ ἡ παραμυθία τῆς ταπεινῆς μου ψυχῆς,
ἐλθέ ἡ χαρά καί ἡ δόξα καί ἡ διηνεκής μου τρυφή!

[toula]

ΓΕΡΩΝ ΙΟΥΣΤΙΝΟΣ ΠΙΡΒΟΥ:
«Σκοπός της παγκόσμιας διακυβέρνησης, τούτη την ώρα, δεν είναι άλλος από την διάλυση του ανθρώπου και τη διάλυση της επαφής μεταξύ των ανθρώπων. Εάν κάποια πολιτικά συστήματα καθυποτάσσουν τα δικαιώματα των ανθρώπων, αυτό το δικτατορικό ηλεκτρονικό σύστημα θα βάλει σε ζυγό την ψυχή, θα καταδυναστεύει τη σκέψη του ανθρώπου. Κάποιοι θέλουν να γίνουμε μόνο νούμερα, όπως οι κρατούμενοι. Προσπαθούν να διαλύσουν τις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων και τη σχέση του ανθρώπου με τον Θεό. Είναι μια προσπάθεια να γίνει η κοινωνία "ρομπότ"»
(«Ζωή Θυσιαζόμενης Αγάπης», σελ. 154)

[toula]

Θυ­μή­σου ότι και εσύ εί­σαι κοι­νω­νός της γή­ι­νης φύ­σε­ως και .....
Ας κα­τα­διώ­κε­σαι εσύ, μην κα­τα­διώ­κεις... Ας σταυ­ρώ­νε­σαι εσύ, μην σταυ­ρώ­νεις... Ας αδι­κεί­σαι εσύ, μην αδι­κή­σεις... Ας συ­κο­φαν­τεί­σαι εσύ, μην συ­κο­φαν­τείς... Γίνε κα­λο­συ­νά­τος και όχι αυ­στη­ρός με το κακό. Μην μι­σή­σεις τον αμαρ­τω­λό... Θυ­μή­σου ότι και εσύ εί­σαι κοι­νω­νός της γή­ι­νης φύ­σε­ως και να ευερ­γε­τείς όλους.
Άγιος Ισαάκ ο Σύρος

[toula]

Εμφάνιση των ψυχών από την Αιωνιότητα κατά το Σαρανταλείτουργο των Χριστουγέννων
Εἶχα πεῖ σέ ἕναν συγκεκριμένο ἱερέα, πού ὑπηρετεῖ σέ μία κοινότητα μέ λίγους κατοίκους, νά ἀρχίση νά κάνη τό Σαρανταλείτουργο τῶν Χριστουγέννων.
Καί ὁ καλός ἱερέας μοῦ λέει:
– Μά, Πανιερώτατε, τό χωριό μας ἔχει λίγους κατοίκους, ἐμεῖς δέν ἔχουμε καί ψάλτες τακτικούς, πῶς θα κάνω σαρανταλείτουργο;
– Βάλε μία γυναῖκα, τοῦ λέω, νά σοῦ λέη ἕνα Κύριε ἐλέησον, τό Ἀμήν καί τό Παράσχου Κύριε.
Ξεκίνησε ο ἱερέας αὐτός, ὄντως, Σαρανταλείτουργα πρίν ἀπό 4 χρόνια.
Την τρίτη χρονιά, περίοδο τῶν Χριστουγέννων, ἔρχεται συγκινημένος καί μοῦ λέει:
– Σέ εὐχαριστῶ, πού μέ ἔβαλες να κάνω Σαρανταλείτουργα, διότι ἔγινες ἡ ἀφορμή ἡ θεία Λειτουργία γιά μένα νά εἶναι ὄχι ἁπλῶς ἀκουστική (βρῆκε και ψάλτες), ὄχι μόνο νά διαβάζουμε εὐχές (νά εἶναι ἀνάγνωσμα), ἀλλά ἔγινε καί ὁρατή… τήν εἶδα μέ τά μάτια μου!
– Κύριε ἐλέησον, τοῦ λέω. Τί εἶδες;
Καί μοῦ λέει:
–Τό πρωΐ μνημόνευσα 2.000 ὀνόματα στην Πρόθεση καί ξεκίνησα τή θεία
Λειτουργία. Τήν ὥρα κατά τήν ὁποία εἶπα Ἐξαιρέτως τῆς Παναγίας, ἀχράντου, ὑπερευλογημένης, ἐνδόξου, Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καί ἀειπαρθένου Μαρίας, καί ἄρχισε ὁ ψάλτης νά ψάλλει ἔξω τό Ἄξιόν ἐστιν ὡς ἀληθῶς μακαρίζειν σε τήν Θεοτόκον, ἄρχισε τό ἱερό, πού ξέρεις ὅτι εἶναι πολύ μικρό, νά ἀνοίγει, μέχρι πού ἔγινε μία τεράστια κερκίδα!
Πάνω σ’ αὐτή εἶδα ὄρθιους ὅλους ἐκείνους πού εἶχα μνημονεύσει στήν Πρόθεση. Ηταν καί ἄνθρωποι τούς ὁποίους ἐγώ ἔθαψα τά τελευταῖα χρόνια, ἀλλά καί ἄνθρωποι ἀπό ἄλλα χωριά, τούς ὁποίους γνώριζα κι ἔχω στά δίπτυχά μου. Μάλιστα ἔβλεπα καί τήν διάθεση τοῦ καθενός. Ἄλλο τόν ἔβλεπα φωτεινό, ἄλλο θλιμμένο, ἄλλο μαυριδερό, ἄλλο γκρίζο…
Ἦταν καί ὁ τάδε, πού πέθανε ἀπό καρκίνο νεότατος πρίν ἀπό λίγα χρόνια,
καί αὐτός ἔλαμπε τόσο πολύ, πού διέχεε φῶς καί στούς διπλανούς του!
Ἀπευθυνόμενος σέ ὅλους αυτούς, τούς ὁποίους ἔβλεπα, τούς εἶπα χαμηλοφώνως γιά νά μήν ἀκούση ἔξω ὁ ψάλτης:
-Τί θέλετε;
Καί ἔγειραν ὅλοι μέ μία ελαφρά κλίση καί μοῦ εἶπαν:
– Σέ ευχαριστούμε, πάτερ! καί έφυγαν.
Μόρφου Νεόφυτος

[toula]

Ακούω μια φωνή να μου λέει συχνά: «Πήγαινε στην Ορθόδοξη Εκκλησία…»
~ Κατά τα μέσα του μηνός Σεπτεμβρίου 1996 ένας ιερέας μας συνόδευσε με τ’ αυτοκίνητο την μεταφορά μιας εγκύου γυναίκας, συζύγου εργάτου τού Κλιμακίου μας, για το μαιευτήριο.
Εκεί συνάντησε και συνομίλησε, κατά την τάξιν, με τον διευθυντή τής κλινικής πού είναι ρωμαιοκαθολικός στο θρήσκευμα και γιατρός στο επάγγελμα. Ή κλινική ανήκει στην προτεστα­ντική Κοινότητα των Μεθοδιστών. Μετά από μία σύντομη συζήτηση για το προκείμενο θέμα, ό ιερεύς χάριν αβρότητος, πρότεινε στον κ. Διευθυντή Μουαγκάλα το όνομά του, μία επίσκεψη και στην δική μας Ορθόδοξη Εκκλησία.
Αλλά πριν ό ίδιος προγραμματίσει μια τέτοια επίσκεψη, δέχθηκε αλλεπάλληλες μυστηριώδεις νυκτερινές προσκλήσεις και μετά τρεις ημέρες τηλεφώνησε στην Ιεραποστολή. Όρισαν κάποια συνάντηση με τον προϊστάμενο ιερομόναχο π. Μελέτιο για το βράδυ τής ερχόμενης Κυριακής.
Μετά την συζήτησή τους o π. Μελέτιος τον έστειλε σε μένα λέγοντάς μου: «Πάρε τον γιατρό να μιλήσετε και ό,τι χρειασθεί να του δώσεις».
Αφού τον χαιρέτισα, ζήτησα περισσότερα στοιχεία για την ζωή του.
Μου είπε τα εξής: «Εγώ, πάτερ, εργάζομαι ως διευθυντής στην Μαιευτική κλινική των Μεθοδιστών. Είμαι ρωμαιοκαθολι­κός στο θρήσκευμα και ήλθα να γνωρίσω κάτι για την δική σας Εκκλησία. Είναι η πρώτη φορά πού μπαίνω στον χώρο αυτό της, Εκκλησίας σας».
Από πού ξεκίνησε το ενδιαφέρον σας για την δική μας Εκκλησία;
Πάτερ, μου συνέβη το εξής περιστατικό:
Επί τρεις συνεχείς νύκτες τώρα, ενώ κοιμάμαι, ακούω μια φωνή να μου λέγει συχνά: «Πήγαινε στην Ορθόδοξη Εκκλησία, πήγαινε στην Ορθόδοξη Εκκλησία». Δεν άντεξα άλλο. Πήρα τηλέφωνο και ήλθα να σάς γνωρίσω.
Του είπα: «O Θεός σ’ αγαπά και φροντίζει για την σωτηρία τής ψυχής σου. Πάρε αυτά τα βιβλία και, αφού τα διαβάσεις, έλα πάλι να μιλήσουμε για τυχόν απορίες σου και κατόπιν να πάρεις κι άλλα βιβλία».
Ήλθε και ξαναήλθε πολλές φορές.Αλλά αυτό κυρίως πού τον συγκλόνισε και τον ώθησε ν’ αποφασίσει να γραφτή στους καταλόγους των Κατηχουμένων τής Εκκλησίας μας ήταν η παρουσίασις βιντεοταινιών με τις Λιτανείες Άφθαρτων Σκηνωμάτων ­των Αγίων τής Εκκλησίας μας, όπως του αγίου Ιωάννου του Ρώσου, του αγίου Σπυρίδωνος Κερκύρας, του αγίου Διονυσίου Ζακύνθου και άλλων. Εθαύμαζε και συγκλονιζόταν απ' αυτό το υπερφυσικό φαινόμενο τής αφθαρσίας σωμάτων των Αγίων μας.
Βαπτίσθηκε με την γιατρό σύζυγο του και τα 6 παιδιά του τα Θεοφάνια του 1998. Τον ακολούθησε κι ένας φίλος του καθηγητής φιλόλογος με την οικογένειά του. Είθε o Θεός να τούς αξιώσει και της αιωνίου ζωής.
από το βιβλίο: «ΑΛΗΘΙΝΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ, ΜΑΓΕΙΑ ΚΑΙ ΘΑΥΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΗ ΣΤΗΝ ΑΦΡΙΚΗ» – ΜΟΝΑΧΟΥ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΑΤΟΥ (ΕΚΔΟΣΙΣ «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ»)

[toula]

«Εμείς που πέσαμε, ας πολεμάμε προπαντός τον δαίμονα της απογοητεύσεως.
Διότι αυτός έρχεται κοντά μας την ώρα της προσευχής και, υπενθυμίζοντας την προηγούμενη κατάσταση της καθαρότητας, επιδιώκει να μας απομακρύνει από την προσευχή.
Μη παραξενεύεσαι λοιπόν κι’ αν ακόμη πέφτεις καθημερινά,ούτε να δραπετεύεις απ’ τον αγώνα, αλλά να στέκεσαι γενναία. Έτσι ο άγγελος, που σε φυλάει, θα σεβασθεί την υπομονή σου. Όταν το τραύμα είναι ζεστό και πρόσφατο, εύκολα γιατρεύεται. Τα χρόνια όμως τραύματα, που είναι μάλιστα αφρόντιστα και διαποιημένα, δύσκολα θεραπεύονται και χρειάζονται πολύ κόπο και φάρμακα και νυστέρια και καυτηριασμούς. Όμως πολλά που είναι ανίατα ή χρειάζονται μακροχρόνιες θεραπείες, θεραπεύονται από τον Θεό, στον Οποίο τα πάντα είναι δυνατά.
Προ της πτώσεως οι δαίμονες μας υποβάλλουν πως ο Θεός είναι φιλάνθρωπος. Ύστερα όμως από την πτώση λένε πως ο Θεός είναι σκληρός.
Μην πιστεύεις σ’ αυτόν που, ύστερα από πτώσεις σε μικρά ελαττώματα, σου λέει: «Αυτό δεν θάπρεπε να το κάνεις ή αυτό δεν είναι τίποτε. Διότι πολλές φορές το θυμό του δικαστή τον εξουδετερώνουν τα μικρά δώρα».
Αγίου Ιωάννου της Κλίμακος

[toula]

Η βάση κάθε Αρετής και η προϋπόθεση της Πνευματικής καρποφορίας!
Ο Θεός βρίσκεται παντού. Και σαν βρει καρδιά, που δεν Του εναντιώνεται, καρδιά ταπεινή, μπαίνει μέσα της και τη γεμίζει χαρά. Τόση είναι η χαρά της καρδιάς, που έχει μέσα της το Θεό, ώστε κολλάει πάνω Του και δεν θέλει ποτέ να Τον αποχωριστεί. Σε καρδιά φουσκωμένη από εγωισμό δεν πλησιάζει ο Κύριος. Κι έτσι αυτή καταθλίβεται, μαραζώνει και σιγολιώνει, βυθισμένη στην άγνοια, τη λύπη και το σκοτάδι.
Όσο αμαρτωλοί κι αν είμαστε, μόλις στραφούμε με μετάνοια και πόθο προς τον Κύριο, η θύρα της καρδιάς μας ανοίγει σ’ Εκείνον. Η εσωτερική ακαθαρσία ξεχύνεται έξω, για να παραχωρήσει τη θέση της στην καθαρότητα, την αρετή, τον Ίδιο το Σωτήρα, τον μεγάλο Επισκέπτη της ψυχής, τον κομιστή της χαράς, του φωτός, του ελέους. Θείο Δώρο είναι αυτή η ευλογημένη κατάσταση, όχι δικό μας κατόρθωμα.
Και αφού είναι δώρο, πρέπει να ευχαριστούμε το Δωρητή με ταπείνωση. Ταπείνωση! Η βάση κάθε Αρετής και η προϋπόθεση της Πνευματικής καρποφορίας! Έχετε ταπείνωση; Έχετε το Θεό. Τα έχετε όλα! Δεν έχετε ταπείνωση; Τα χάνετε όλα!
Αγ. Θεοφάνους του Εγκλείστου,«Ο δρόμος της ζωής» -επιλογές-, Ι.Μ.Παρακλήτου)