Ψυχοφελή μηνύματα...

[toula]

Αν ρίξουμε μια προσεκτική ματιά στη ζωή μας και προσπαθήσουμε να καταλάβουμε
πόσο χρόνο έχουμε αφιερώσει στο πνεύμα μας και πόσο στην ψυχή μας, θα δούμε ότι έχουμε αφήσει μόνο λίγα ψίχουλα για το πνεύμα.
Αρχιμανδρίτης Ραφαήλ (Καρέλιν),
από το βιβλίο "ΣΥΝΤΟΜΑ ΓΙΑ ΤΟ ΑΠΕΙΡΟ"

[toula]

«Σου είπαν λόγο; Σε ύβρισαν; Σε προσέβαλαν;
Στάσου στην προσευχή!
Αντί να πής λόγια, αντί να δίνης απαντήσεις, προσευχήσου με όλη σου την καρδιά, διότι είναι ώρα πειρασμού…
Αυτός είναι ο αγώνας!»!!!
Άγιος Άνθιμος ο εν Χίω!!

[toula]

Είπε ο Άγιος Παΐσιος σε κάποιον με σοβαρό πρόβλημα οράσεως:
«Όταν οι άνθρωποι δεν καταλάβουν το βαθύτερο νόημα της ζωής, βασανίζονται και με τις ευλογίες και με τις ευκαιρίες που τους δίνει ο Θεός γιά την σωτηρία τους.
Ενώ, όποιος τοποθετείται σωστά, όλα τα χαίρεται!
Και κουτσός να είναι, το χαίρεται!
Και να μην του κόβη πολύ, το χαίρεται!
Και πτωχός να είναι, το χαίρεται!
Καταλαβαίνω, βέβαια, πόσο δυσκολεύονται οι ανάπηροι και προσεύχομαι πολύ γι’ αυτούς, και πιό πολύ γιά τις κοπέλες! Γιά ένα αγόρι μία αναπηρία δεν είναι και τόσο βαρειά· γιά μία κοπέλα όμως, που θέλει να αποκατασταθή, είναι δύσκολο...
Ιδίως οι τυφλοί, πόσο δυσκολεύονται…
Οι καϋμένοι δεν μπορούν να εξυπηρετηθούν· όταν περπατούν, σκοντάφτουν... Στην προσευχή μου ζητώ από τον Θεόν να δώση στους τυφλούς τουλάχιστον λίγο φως, γιά να μπορούν κάπως να αυτοεξυπηρετούνται»!!!
Και τον ερώτησε ο σχεδόν τυφλός αδελφός:
«Γέροντα, και εγώ στενοχωριέμαι που δεν μπορώ να διαβάσω έστω και ένα Κεφάλαιο από το Ευαγγέλιο, διότι δεν βλέπω καλά… Μας έχετε πει πως, αν διαβάζη κανείς κάθε μέρα ένα Κεφάλαιο, αγιάζεται».
Και απήντησε πάλι ο Άγιος γέροντας:
«Γιατί να στενοχωριέσαι γι’ αυτό;
Εάν διαβάσης λίγους στίχους ή μόνο μία λέξη ή απλώς ασπασθής το Ευαγγέλιο, δεν αγιάζεσαι; Άλλωστε, εσύ δεν εγνώρισες τώρα τον Χριστό... Γιατί δεν μελετάς νοερά όσα διάβασες ή όσα άκουσες μέχρι τώρα;
Όλη η βάσι είναι η σωστή τοποθέτησι!
Να πης:
“Τώρα ο Θεός με θέλει έτσι, πριν από λίγα χρόνια με ήθελε αλλιώς”!
Ένας ευλαβής δικηγόρος στα γεράματά του δεν έβλεπε και μου είπε κάποτε:
“Κάνε γέροντα, προσευχή να μπορώ λίγο να διαβάζω και να γνωρίζω τα προσφιλή μου πρόσωπα”.
Και του είπα:
“Τα προσφιλή πρόσωπα τα γνωρίζεις και από την φωνή.
Όσο γιά το διάβασμα, τόσα χρόνια διάβαζες...
Τώρα να λες την Ευχή! Φαίνεται ότι τώρα ο Θεός αυτό θέλει από σένα!»!
Και από τότε ο καϋμένος ένοιωθε μεγαλύτερη χαρά από ότι, όταν έβλεπε!»!!!
Πηγή: Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου Λόγοι / «Οικογενειακή Ζωή» (3ο Κεφάλαιο).
Ι. Ησυχαστήριο «Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος», Σουρωτή!!

[toula]

ΓΙΑ ΤΙΣ ΚΟΣΜΙΚΟΤΗΤΕΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΗΣΥΧΙΑ
Οι κοσμικές συγκεντρώσεις μας δεν είναι παρά συναθροίσεις ηθοποιών που υποκρίνονται. Τι κωμωδία!Το πώς σας βλέπουν οι άλλοι να μην το λογαριάζετε. Μόνο του Θεού η κρίση έχει βαρύτητα, ως αλάθητη.Εμείς οι άνθρωποι δεν γνωρίζουμε καλά-καλά ούτε τον ίδιο μας τον εαυτό, πολύ περισσότερο τον πλησίον.
Όσιος Θεοφάνης ο Έγκλειστος
* * *
Μέσα μας εἶναι ὁ θησαυρός. Ἀπ᾿ ἔξω εἶναι ξέρακας, κι ἂς μὴ μᾶς ξεγελᾶ ἡ φασαρία καὶ τὰ ψεύτικα πυροτεχνήματα. Ὅποιος ζεῖ ἐξωτερικά, ζεῖ ψεύτικα. Ὅποιος ζεῖ ἐσωτερικά, ζεῖ ἀληθινά. Ξέρω καλὰ τί εἶναι ἡ ζωὴ ποὺ ζοῦνε οἱ λεγόμενοι κοσμικοὶ ἄνθρωποι, οἱ ἄνθρωποι ποὺ διασκεδάζουνε, ποὺ ταξιδεύουνε, ποὺ ξεγελιοῦνται μὲ λογῆς-λογῆς θεάματα, μὲ ἀσημαντολογίες, μὲ σκάνδαλα, μὲ διάφορες ματαιότητες, ποὺ ἀπὸ μακρυὰ φαντάζουνε γιὰ κάποιο πρᾶγμα σπουδαῖο καὶ ζηλευτό, ἐνῷ σὰν τὰ δεῖ κανένας ἀπὸ κοντά, ἀπορεῖ γιὰ τὴ φτώχεια ποὺ ἔχουνε καὶ τὸ πόσο κούφιοι εἶναι οἱ ἄνθρωποι ποὺ ψευτογελιοῦνται μ᾿ αὐτὰ τὰ γιατροσόφια τῆς εὐτυχίας. Ξέρω λοιπὸν καλὰ αὐτὴ τὴ ζωή, γιατί, ἀναγκαστικά, ἔζησα, κάποιες φορές, μὲ ἀνθρώπους πλούσιους, ποὺ μὲ προσκαλούσανε στὰ σπίτια τους, στὶς ἐπαύλεις τους, στὰ κόττερά τους καὶ στὶς ἄλλες διασκεδάσεις τους. Μελαγχολία μ᾿ ἔπιανε ἀπὸ κείνη τὴν κατάσταση. Ἔβλεπα δυστυχισμένους ἀνθρώπους, ποὺ κάνανε τὸν εὐτυχισμένο, κατάδικους ποὺ κάνανε τὸν ἐλεύθερο. Ἀλλά, ἂν δὲν καταγινόντανε μὲ τόσες ψεύτικες χαρές, θὰ πέφτανε στὴ βαρεμάδα, στὴ λεγόμενη ἀνία. Ἢ τὸ ἕνα, ἢ τὸ ἄλλο. Ἄδειοι ἀπὸ κάθε οὐσία, τρισδυστυχισμένοι. Ἡ ψυχὴ εἶναι ἀνύπαρκτη κι ἀνύπαρκτη ἡ εὐτυχία, ἡ βασιλεία τοῦ θεοῦ. Πῶς νὰ γίνει ψωμί, σὰν δὲν ὑπάρχει προζύμι; Πῶς νὰ μὴν εἶναι ὅλα ἄνοστα, ἀφοῦ δὲν ὑπάρχει τὸ ἁλάτι;Λοιπόν, ὅποτε ἀναγκαζόμουνα νὰ πάγω γιὰ λίγο κοντὰ σὲ τέτοιους κοσμικοὺς ἀνθρώπους, πρᾶγμα ποὺ γινότανε σπάνια, γιὰ νὰ μὴν τοὺς προσβάλω, ἀφοῦ μὲ προσκαλούσανε μὲ εὐγένεια, δὲν ἔβλεπα τὴν ὥρα καὶ τὴ στιγμὴ νὰ ἀποτραβηχτῶ στὸ καβούκι μου, νὰ γυρίσω στὸ φτωχὸ σπίτι μου καὶ στ᾿ ἀγαπημένα πράγματα ποὺ βρίσκουνται γύρω μου. Ἔβλεπα πῶς ἀντὶ νὰ πάρω κάτι ἀπὸ ὅλη ἐκείνη τὴν τυμπανοκρουσία, ὅπως πιστεύει ὁ πολὺς ὁ κόσμος, ἐγὼ ἔδινα, ἔδινα ξύπνημα στοὺς κοιμισμένους, ξεμούδιασμα στοὺς μουδιασμένους, ζωὴ στὴ μονοτονία τους.
Φώτης Κόντογλου
* * *
Από το Γεροντικόν
Εἶπε ἡ ἀμμᾶς Εὐγενία:«Μᾶς συμφέρει σὰν ζητιάνοι νὰ ζοῦμε, ἀρκεῖ μόνο νὰ εἴμαστε μαζὶ μὲ τὸν Ἰησοῦ. Γιατὶ ὅποιος εἶναι μαζὶ μὲ τὸν Ἰησοῦ, εἶναι πλούσιος κι ἂν ἀκόμη ὑλικὰ εἶναι φτωχός. Αὐτὸς ὁ ὁποῖος προτιμᾷ τὰ γήινα ἀπὸ τὰ πνευματικά, θὰ χάσει καὶ τὰ δυό, ἐνῷ ἐκεῖνος ποὺ ἐπιθυμεῖ τὰ οὐράνια, θὰ βρεῖ ὁπωσδήποτε καὶ ἐπίγεια ἀγαθά».
Ἕνας ἀδελφὸς ζοῦσε σὲ κοινόβιο, κρατώντας αὐστηρὴ ἄσκηση.
Ὅταν μερικοὶ ἀδελφοὶ τῆς Σκήτης ἄκουσαν γι᾿ αὐτόν, ἦρθαν νὰ τὸν δοῦν καὶ μπῆκαν στὸν τόπο, ὅπου ὁ ἴδιος ἐργαζόταν.
Ἐκεῖνος ἀφοῦ τοὺς ἀσπάστηκε, στράφηκε πίσω καὶ ἄρχισε νὰ ἐργάζεται.
Οἱ ἀδελφοὶ βλέποντας αὐτὸ ποὺ ἔκανε τοῦ λένε: «Ἰωάννη, ποιὸς σοῦ ἔδωσε τὸ σχῆμα ἢ ποιὸς σὲ ἔκανε μοναχὸ καὶ δὲν σοῦ δίδαξε νὰ παίρνεις ἀπ᾿ τοὺς ἀδελφοὺς τὸ ἐπανωφόρι καὶ νὰ τοὺς λές: εὐχηθεῖτε ἢ καθῖστε;»
Τοὺς ἀπαντᾶ:
«Ὁ Ἰωάννης ὁ ἁμαρτωλὸς δὲν εὐκαιρεῖ γι᾿ αὐτά».
Έλεγαν για τον αββά Ωρ ότι κάποτε θέλησε να τον επισκεφθεί στο φαράγγι που έμενε,κάποιος τρανός άρχοντας, για να τον γνωρίσει και να τον ευεργετήσει σε ό,τι χρειάζεται.Οι μαθητές του, του ανήγγειλαν με χαρά το γεγονός,αλλα Εκείνος απαντησε σταθερα και ατάραχα: Μπα,δεν το βλέπω πιθανο να περνάει τούτο δω το φαράγγι.

[toula]

«Έχω και εγώ μία μικρή πείρα από την πνευματική τρέλλα, η οποία προέρχεται από τον θείο έρωτα. Φθάνει τότε ο άνθρωπος στην θεία αφηρημάδα και δεν θέλει να σκέφτεται τίποτε εκτός από τον Θεό, τα θεία, τα πνευματικά, τα ουράνια. Ερωτευμένος πιά θεϊκά, καίγεται εσωτερικά, γλυκά, και ξεσπάει εξωτερικά, παλαβά, μέσα στον θείο χώρο της σεμνότητος, δοξολογώντας τον Θεό».
«Όταν φουντώνει ο θείος έρως, ούτε κοιμάται κανείς ούτε τρώει, κάνει διαρκώς προσευχή, άσκηση και μετάνοιες, και τρέφεται περισσότερο από την ουράνια θέρμη. Και αν τον ζητούν να πάει κάπου, παλεύει, ποσπαθεί να βγη από την κατάσταση αυτή, αλλά δεν μπορεί· πέφτει κάτω δηλαδή… Γι’ αυτό πάει πιο βαθιά στην έρημο, για να μην τον διακόπτουν».
***
Με ρώτησε ένας λαϊκός στο Καλύβι: “Καλά, τι κάνεις εσύ εδώ; Μέρα-νύχτα τι κάνεις;” Ήταν γύρω ανθισμένες οι σουσούρες, όλη η πλαγιά γεμάτη λουλούδια. Μοσχοβολούσε ο τόπος! “Τι τραβάω, του λέω, όλη την ημέρα να ποτίσω και να περιποιηθώ όλα αυτά που βλέπεις! Και στον ουρανό βλέπεις την νύχτα πόσα κανδήλια ανάβω! Δεν προλαβαίνω να τα ανάψω όλα!” Με κοίταζε! “Την νύχτα, λέω, δεν βλέπεις κανδήλια επάνω; Εγώ τ’ ανάβω!!! Προλαβαίνω; Δεν είναι απλό σε τόσα κανδήλια να βάζης κανδηλήθρες, λάδι!!” Τάχασε ο καημένος.
Άγιος Παΐσιος

[toula]

π. Αυγουστίνος Βλάχος

Στην Εκκλησία δεν καταλαβαίνουμε πως πλησιάζουν τα Χριστούγεννα από τους στολισμούς, τα λαμπάκια και τα μελομακάρονα, που κι αυτά έχουν τη χάρη τους και τα χαιρόμαστε βεβαίως και τα απολαμβάνουμε κι εμείς. Καταλαβαίνουμε πως πλησιάζουν τα Χριστούγεννα από την πρώτη φορά που θα ψαλλούν οι καταβασίες της εορτής.
Αύριο λοιπόν, στον Όρθρο, θα ψάλλουμε πρώτη φορά για φέτος:
«Χριστός γεννάται δοξάσατε! Χριστός εξ ουρανών απαντησατε! Χριστός επί γης υψώθητε! Άσατε τω Κυρίω πάσα η γη και εν ευφροσύνη ανυμνήσατε λαοί ότι δεδόξασται!».
Ο υμνογράφος ξεκινά από τότε που οι Ισραηλίτες πέρασαν την Ερυθρά Θάλασσα και είδαν ότι ο Θεός τους έσωσε. Τότε είπαν αυτό το «δεδόξασται». Η Εκκλησία το τοποθετεί στην αρχή των Χριστουγέννων για να μας δείξει ότι η Γέννηση είναι έργο της σωτηρίας μας. Ο Θεός μπαίνει στην ιστορία με τρόπο ανατρεπτικό και η δημιουργία καλείται ν’ ανταποκριθεί σ’ αυτή τη φανέρωση Του. Η φράση δεν περιγράφει απλώς τη χαρά της εορτής, είναι αναγγελία σωτηρίας. Ο υμνογράφος δεν λέει «ήρθε η γιορτή» αλλά «δεδοξάσθη ο Θεός γιατί επενέβη». Η Γέννηση είναι θεϊκή ενέργεια ανάλογη με την έξοδο από την Αίγυπτο, είναι νέο Πάσχα, νέα διάβαση, αυτή τη φορά όχι από τη θάλασσα αλλά από τη φθορά στη ζωή.
«Τω προ των αιώνων, εκ Πατρός γεννηθέντι αρρεύστως Υιώ, και επ' εσχάτων εκ Παρθένου, σαρκωθέντι ασπόρως, Χριστώ Τω Θεώ βοήσωμεν, ο ανυψώσας το κέρας ημών, Άγιος ει Κύριε».
Εδώ εκφράζεται η καρδιά της Χριστολογίας. Ο Χριστός είναι πριν από κάθε χρόνο, γεννημένος από τον Πατέρα χωρίς αρχή και στα έσχατα λαμβάνει σάρκα από την Παρθένο, χωρίς ανθρώπινη συμβολή. Η Εκκλησία δεν επιχειρεί να εξηγήσει το πώς. Διατυπώνει το γεγονός όπως ακριβώς το παρέλαβε. Ο Υιός γίνεται άνθρωπος και η ανθρώπινη φύση ανακτά την αξιοπρέπειά της. Το «ανύψωσας το κέρας ημών» δηλώνει αυτήν ακριβώς την αποκατάσταση. Οι Πατέρες της Εκκλησίας είδαν εδώ όχι έναν γενικό «εξευγενισμό» του ανθρώπου αλλά την πραγματική αναστήλωση της φύσεώς μας, που είχε ταπεινωθεί από την αμαρτία. Είναι ο Χριστός που σηκώνει το βάρος του ανθρωπίνου προσώπου και το επαναφέρει στο ύψος για το οποίο είχε προοριστεί: Στην κοινωνία με Τον Θεό!
«Ράβδος εκ της ρίζης Ιεσσαί και άνθος εξ αυτής Χριστέ, εκ της Παρθένου ανεβλάστησας, εξ όρους ο αινετός, κατασκίου δασέως, ήλθες σαρκωθείς εξ απειράνδρου, ο άϋλος και Θεός, δόξα τη δυνάμει Σου Κύριε».
Ο υμνογράφος εδώ στηρίζεται άμεσα στην προφητεία του Ησαΐα για τη ρίζα του Ιεσσαί, δείχνοντας ότι ο Χριστός έρχεται από τη γενεαλογία του Δαβίδ αλλά γεννιέται με τρόπο που υπερβαίνει τη φυσική σειρά της καταγωγής. Το «εκ της Παρθένου ανεβλάστησας» δηλώνει ότι η Γέννηση δεν προέρχεται από ανθρώπινη σπορά αλλά από τη θεία ενέργεια που δρα μέσα στη μήτρα της Παρθένου. Η φράση «εξ όρους κατασκίου δασέως» δεν είναι ποιητική υπερβολή αλλά βιβλική εικόνα της θείας σκιάς που καλύπτει τον τόπο της φανέρωσης Του Θεού. Το «όρος» είναι η Θεοτόκος που γίνεται χώρος της επισκίασης, όπως προαναγγέλλεται στον Ευαγγελισμό. Το «σαρκωθείς εξ απειράνδρου» επιβεβαιώνει την αειπαρθενία της Παναγίας και δηλώνει ότι ο άϋλος Λόγος προσλαμβάνει πλήρη ανθρώπινη φύση χωρίς ν' αλλοιώνει τη θεότητά Του, φανερώνοντας ότι η Γέννηση είναι πράξη σωτηρίας και όχι αποτέλεσμα φυσικών όρων. Οι Πατέρες που εντρυφούν στη Γέννηση, τονίζουν ότι το μυστήριο της, δεν είναι απλώς θαυμαστό, είναι σωτηριώδες, γιατί εδώ συναντιούνται άφθαρτη θεότητα και φθαρτή ανθρωπότητα, χωρίς σύγχυση και χωρίς διάλυση και μέσω αυτής της ένωσης, θεραπεύεται η ρίζα της ανθρώπινης τραγωδίας.
«Θεός ων ειρήνης, Πατήρ οικτιρμών, της μεγάλης Βουλής Σου τον Άγγελον, ειρήνην παρεχόμενον απέστειλας ημίν, όθεν θεογνωσίας, προς φως οδηγηθέντες, εκ νυκτός ορθρίζοντες, δοξολογούμεν Σε Φιλάνθρωπε».
Ο Χριστός ονομάζεται Άγγελος της Μεγάλης Βουλής και πάλι από τον προφήτη Ησαΐα. Άγγελος σημαίνει Εκείνος που φανερώνει. Η βουλή είναι το θέλημα Του Θεού για τον άνθρωπο, το σχέδιο της σωτηρίας. Ο Χριστός έρχεται ως ειρήνη που δίνει στον άνθρωπο καθαρή και σωτήρια κατεύθυνση. Η θεογνωσία παρουσιάζεται ως φως που ανοίγει το νου. Η μετάβαση από τη «νύχτα» στην «ορθρία», το πρωί δηλαδή, δεν είναι ποιητική εικόνα αλλά πατερικός τρόπος να δηλωθεί η κάθαρση του νου από τη σκοτεινιά της πλάνης. Ο άνθρωπος, μέσα στην παρουσία Του Χριστού, παύει να ζει διστακτικά και τυφλά κι αρχίζει να βαδίζει με επίγνωση προς Τον Θεό.
«Σπλάγχνων Ιωνά, έμβρυον απήμεσεν, ενάλιος θηρ, οίον εδέξατο, τη Παρθένω δε, ενοικήσας ο Λόγος και σάρκα λαβών, διελήλυθε φυλάξας αδιάφθορον, ης γαρ, ουχ υπέστη ρεύσεως, την τέκουσαν κατέσχεν απήμαντον».
Όπως ο Προφήτης Ιωνάς βγήκε από την κοιλία του κήτους χωρίς φθορά, έτσι και ο Χριστός περνά από τη μήτρα της Παρθένου, χωρίς να θίξει την ακεραιότητά της. Αυτό και πάλι δεν είναι σχήμα αλλά διατύπωση του μυστηρίου της αειπαρθενίας. Ο Λόγος προσλαμβάνει την ανθρώπινη φύση με τρόπο που τη διατηρεί ακέραιη. Οι Πατέρες βλέπουν εδώ τον τύπο της αδιάφθορης εισόδου και εξόδου της θεότητας μέσα στην ανθρώπινη φύση, με τρόπο που δεν τραυματίζει αλλά θεραπεύει. Η Παρθένος μένει αδιάφθορη όχι μόνο σωματικά αλλά και ως εικόνα της Εκκλησίας που δέχεται μέσα της Τον Χριστό και παραμένει καθαρή, όταν ζει με καθαρότητα.
«Οι Παίδες ευσεβεία συντραφέντες, δυσσεβούς προστάγματος καταφρονήσαντες, πυρός απειλήν ουκ επτοήθησαν, αλλ’ εν μέσω της φλογός, εστώτες έψαλλον, ο των Πατέρων Θεός ευλογητός ει».
Οι Τρεις Παίδες στη Βαβυλώνα, δείχνουν ότι η παρουσία Του Θεού προστατεύει τη φύση ακόμη και μέσα στη φλόγα. Η φωτιά δεν τους άγγιξε γιατί ήταν εκεί ο Θεός. Μ’ αυτή την εικόνα η Εκκλησία εξηγεί ότι και στη Γέννηση, η θεότητα δεν καταστρέφει την ανθρώπινη φύση. Τη δροσίζει, την αποκαθιστά, τη διατηρεί και τη στηρίζει.
Κι αυτό βρίσκει συνέχεια παρακάτω:
«Θαύματος υπερφυούς η δροσοβόλος, εξεικόνισε κάμινος τύπον, ου γαρ ους εδέξατο φλέγει νέους, ως ουδέ πυρ της Θεότητος, Παρθένου ην υπεδύ νηδύν, διό ανυμνούντες αναμέλψωμεν, ευλογείτω η κτίσις πάσα Τον Κύριον και υπερυψούτω εις πάντας τους αιώνας».
Η δροσοβόλος κάμινος εδώ, γίνεται η Παναγία. Όπως η φωτιά δεν έκαψε τους Τρείς Παίδες, έτσι και η θεότητα δεν έθιξε τη Θεοτόκο. Η χάρη Του Θεού ενεργεί με τρόπο που προστατεύει την ανθρώπινη φύση. Η Εκκλησία καλεί όλη την κτίση να ευλογήσει Τον Θεό γιατί μέσα στη Γέννηση ενώνονται ο ουρανός και η γη. Εδώ το «δροσοβόλος», δηλώνει ότι η παρουσία Του Θεού γίνεται παρηγορητική και ζωοποιός, όχι καταστρεπτική για τον άνθρωπο. Το μυστήριο της Γέννησης είναι η πρώτη μεγάλη αποκάλυψη της νέας, αποκατεστημένης σχέσης Θεού και ανθρώπου, όπου η θεία φωτιά δεν κατακαίει αλλά δροσίζει, δεν αφανίζει αλλά ζωοποιεί.
Και τέλος:
«Μυστήριον ξένον ορώ και παράδοξον, ουρανόν το σπήλαιον, θρόνον χερουβικόν την Παρθένον, την φάτνην χωρίον εν ω ανεκλίθη ο αχώρητος, Χριστός ο Θεός, ον ανυμνούντες μεγαλύνομεν».
Εδω ο υμνογράφος δεν προσπαθεί να εξηγήσει κάτι που δεν εξηγείται. Απλώς το μαρτυρεί: Ένα ταπεινό σπήλαιο γίνεται ουρανός, γιατί εκεί μέσα έρχεται να κατοικήσει ο Θεός. Η Παρθένος γίνεται θρόνος Του Χριστού, όχι σαν αντικείμενο αλλά ως πρόσωπο που προσφέρει την καρδιά της σ' Εκείνον. Και η φάτνη, ένα παχνί για ζώα, γίνεται ο τόπος όπου ξαπλώνει Εκείνος που δεν χωρά σε κανέναν τόπο. Όταν η ωδή λέει «ο Αχώρητος», θέλει να μας θυμίσει ότι ο Θεός δεν περιορίζεται πουθενά κι όμως δέχεται να περιοριστεί από αγάπη. Κι έτσι το σπήλαιο, που ήταν σκοτεινό και φτωχό, γίνεται εικόνα της δικής μας ζωής. Γιατί μέσα στο δικό μας σκοτεινό μέρος, εκεί που δεν περιμένουμε τίποτα καλό, μπορεί πάλι να έρθει ο Χριστός. Πως; Αν Του αφήσουμε λίγο χώρο. Αυτό είναι το παράδοξο που βλέπει ο υμνογράφος. Όχι μια εντυπωσιακή σκηνή αλλά Τον Θεό που καταδέχεται να μπει στην πιο ταπεινή πραγματικότητα για να την φωτίσει από μέσα. Και το μόνο που μένει σ' εμάς να κάνουμε, είναι αυτό που λέει στο τέλος: Να Τον μεγαλύνουμε, όχι γιατί καταλάβαμε το μυστήριο που προαναφέραμε αλλά γιατί το είδαμε να γίνεται για χάρη μας.
Βλέπουμε λοιπόν πως οι καταβασίες των Χριστουγέννων, δεν μας εισάγουν απλώς στην όμορφη αυτή περίοδο των Χριστουγέννων. Μας διδάσκουν το πραγματικό της νόημα. Ότι ο Θεός δεν κατεβαίνει για ν' αλλάξει εξωτερικά όσα βλέπουμε αλλά για ν' αλλάξει βαθιά όσα είμαστε. Γι' αυτό κάθε φορά που ακούγεται αυτό το «Χριστός γεννάται δοξάσατε», νιώθω ότι η Εκκλησία μας υπενθυμίζει πως η σωτηρία δεν είναι κάτι που περιμένουμε παθητικά αλλά κάτι που αρχίζει μέσα μας, όταν στρέφουμε το νου μας εκεί όπου φανερώνεται ο Θεός.
Και ίσως το μεγαλύτερο όφελος τους να είναι, ότι πριν φτάσουμε στη σπηλιά της Βηθλεέμ, μας περνούν απ' όλη την ιστορία της σωτηρίας! Μας θυμίζουν την Ερυθρά Θάλασσα, τον Ησαΐα, τον Ιωνά, τους Τρεις Παίδες, τη σκιά Του Θεού, τη φωνή των προφητών, την υπόσχεση που κρύφτηκε μέσα στους αιώνες. Μας διδάσκουν ότι η Γέννηση δεν έγινε ξαφνικά αλλά ήταν το τέλος μιας μακράς πορείας κατά τη διάρκεια της οποίας ο Θεός ετοίμαζε τον κόσμο Του και έκτοτε συνεχίζει να ετοιμάζει την καρδιά του καθενός μας.
Κι έτσι, μέσα στο ναό, πριν καν δούμε στολισμένο δέντρο, πριν καν δούμε φάτνη, πριν ακούσουμε κάλαντα, πριν γευτούμε μελομακάρονα, πριν μιλήσουμε για άστρο, ποιμένες και μάγους, η Εκκλησία βάζει μπροστά μας το πιο ηχηρό και ξεκάθαρο μήνυμα: Ότι ο Θεός έρχεται! Ότι η ανθρώπινη φύση έχει μέλλον! Ότι η ζωή μας δεν τελειώνει στην αδυναμία! Ότι ο κόσμος, όσο κι αν σκοτεινιάζει, έχει ήδη δεχθεί φως που δεν σβήνει!
Και σκέφτομαι πως αν οι άνθρωποι άκουγαν με προσοχή και καταλάβαιναν τι λένε πραγματικά αυτές οι καταβασίες, θ’ αντιλαμβάνονταν ότι τα Χριστούγεννα, δεν στεκόμαστε μπροστά σε μια τρυφερή αφήγηση, σε μια όμορφη ιστορία αλλά σε μια αποκάλυψη: Ότι δεν έχουμε έναν Θεό μακρινό, έχουμε έναν Θεό που μπαίνει στη φτώχεια μας, που δεν ντρέπεται το σκοτάδι μας, που δεν αποφεύγει τις ρωγμές μας αλλά τις αγγίζει για να τις μεταμορφώσει. Κι όπως η θεότητα δεν έκαψε τη φάτνη, έτσι δεν καίει ούτε τη δική μας ζωή. Τη φωτίζει! Τη δροσίζει! Την κάνει χώρο όπου μπορεί ν' αναπαυθεί. Κι έτσι καταλαβαίνει κανείς πως ο Αχώρητος Θεός, χωρά τελικά μόνο εκεί που Τον αφήνουν με απλότητα και ταπείνωση να ξαπλώσει. Και τότε η Γέννηση γίνεται ένα προσωπικό γεγονός, που μπορεί να συμβεί μέσα μας κάθε φορά που κάνουμε την καρδιά μας ένα μικρό σπήλαιο, για να 'ρθει Εκείνος και να γίνει φως στο πιο κρυφό και πηχτό μας σκοτάδι.
Αύριο, όταν ακουστεί το πρώτο «Χριστός γεννάται δοξάσατε», θα είναι σαν ν' ανοίγει πάλι ο ουρανός. Και τότε καταλαβαίνει κανείς, ότι τα Χριστούγεννα δεν τα φέρνουν τα πολύχρωμα λαμπάκια. Τα φέρνει ο Λόγος που γίνεται άνθρωπος! Αυτός που μας σηκώνει όταν δεν έχουμε τη δύναμη να Τον σηκώσουμε εμείς..
Αυτός που γεννιέται για ν' αναστηθεί μέσα μας..!

[toula]

Η προσευχή μας κατά τη διάρκεια της Τεσσαρακοστής των Χριστουγέννων θα μπορούσε να συνοψισθεί σε μια μόνο λέξη: "Έρχου!" Είναι το "Έρχου, Κύριε Ιησού!" με το οποίο τελειώνει η Αποκάλυψη.
Αν προφέρουμε αυτό το κάλεσμα με ειλικρίνεια και ζήλο, τότε γίνεται αληθινή ασκητική προσπάθεια. Πραγματικά, η ελπίδα και η προσμονή του Κυρίου αυξάνουν μέσα στην καρδιά μας. Κάθε μέρα της Τεσσαρακοστής, αυτό το "Ερχου!" μας γεμίζει όλο και περισσότερο, προφέρεται με μεγαλύτερη ένταση, και διώχνει μακριά τους λογισμούς, τις νοερές εικόνες, τα πάθη που είναι ασύμβατα με την έλευση του Χριστού.
Αυτό το "Έρχου!" μας καθαρίζει και μας φλογίζει, θα μπορούσε να δώσει το δικό του ιδιαίτερο χρώμα στην προσευχή μας. Μακάρι να μπορέσουμε, κάθε μέρα της Τεσσαρακοστής αυτής, να προφέρουμε το κάλεσμα μας προς τον Κύριο με τρόπο όλο και λιγότερο ατελή!" "Το άγγελμα της χαράς απευθύνεται και σ’ εμένα προσωπικά. Γεννήθηκε και για μένα ένας Σωτήρας. Ας αναγνωρίσουμε στη Γέννηση του Χριστού ένα δώρο πολύ προσωπικό κι ας το δεχτούμε με χαρά και ευγνωμοσύνη"....
+ μον. Λεβ Ζιλέ

[toula]

Μην περιμένεις τις μεγάλες δοκιμασίες για να σταθείς όρθιος,
η αληθινή πειθαρχία χτίζεται στις μικρές, καθημερινές στιγμές.
Εκεί όπου κανείς δεν βλέπει, αλλά ο Θεός βλέπει τα πάντα.

Κράτα την καρδιά σου καθαρή,
όχι μόνο από τα μεγάλα πάθη,
αλλά κι από τις μικρές παραχωρήσεις που σιγά-σιγά γίνονται συνήθεια.
Διότι ο εχθρός της ψυχής δεν έρχεται πάντα με θόρυβο τις περισσότερες φορές έρχεται σαν σκέψη «ασήμαντη»,
σαν κατανόηση «ανθρώπινη», σαν δικαιολογία «αθώα».

Μάθε να λες «όχι» έγκαιρα,
για να μη χρειαστεί αργότερα να παλεύεις με δεσμά που εσύ έπλεξες.

Και όταν πέσεις γιατί όλοι πέφτουμε, μη μείνεις στο χώμα.
Η ντροπή της πτώσης δεν είναι τίποτα μπροστά στην ευλογία της επιστροφής.
Ορθώσου, ακόμη κι αν τρέμεις.
Ο Θεός αγαπά εκείνον που δεν εγκαταλείπει τον αγώνα.

[toula]

Τό νά θέλουμε νά μᾶς πεῖ κάποιος “συγγνώμη” γιά τό κακό, γιά τήν ἀδικία πού μᾶς ἔκανε, αὐτό εἶναι ἐγωισμός. Καλύτερα νά μήν μᾶς ζητήσει συγγνώμη γιά μᾶς. Γι’ αὐτόν εἶναι καλύτερα νά ζητήσει συγγνώμη, γιά νά ἀποκατασταθεῖ μπροστά στόν Θεό.

Ὑπάρχει αὐτή ἡ κοσμική λογική, πού μᾶς ἔχει ποτίσει πάρα πολύ. Θυμᾶμαι, ὅτι ἤμουνα σέ μία κατασκήνωση μέ παιδιά καί τούς ἔλεγα:

– Πρέπει νά συγχωροῦμε

– Ναί, λέει, πάτερ, ἀλλά ἐάν δέν μᾶς ζητήσει συγγνώμη ὁ ἄλλος, πώς θά συγχωρέσουμε;

Βλέπετε, ἡ λογική τοῦ μικροῦ παιδιοῦ… Αὐτή εἶναι ἡ κοσμική λογική.

Ὀφείλεις νά συγχωρέσεις, πρίν σοῦ ζητήσει συγγνώμη, ἐάν εἶσαι Χριστιανός. Καί ἐάν ἔρθει καί σοῦ πεῖ “συγγνώμη”, ἀκόμα καλύτερα γι’ αὐτόν.

Γιά σένα, ἐάν εἶσαι ἔξυπνος πνευματικά, εἶναι τό ἴδιο, γιά νά μή πῶ ὅτι καλύτερα νά μή ζητήσει συγγνώμη, γιατί ἐσύ ταπεινώνεσαι καί παίρνεις τόν μισθό σου ὁλόκληρο ἀπό τόν Θεό. Ἀλλά βέβαια εὔχεσαι ἀπό ἀγάπη νά ταπεινωθεῖ καί ἐκεῖνος νά ζητήσει συγγνώμη, ὄχι γιά μᾶς, νά ἱκανοποιηθεῖ ὁ ἐγωισμός μας καί νά πειστοῦμε ὅτι ἐμεῖς ἔχουμε δίκαιο, ἀλλά γιά νά εὐεργετηθεῖ ὁ ἀδελφός καί νά ἔρθει σέ συναίσθηση καί νά ἀποβάλλει τήν κακία ἀπό μέσα του.

Ἱερομ. Σάββα Ἁγιορείτου
Ἑπομένως, συγχωροῦμε πάντοτε, πρίν μᾶς ζητήσουν συγγνώμη.

[toula]

Λίγες σκέψεις γύρω από την ευλογία της μνημόνευσης

Υπάρχουν κάτι χαρτάκια που μοιάζουν μικρά, μα κουβαλούν κόσμους ολόκληρους. Είναι εκείνα που αφήνουμε στο Άγιο Θυσιαστήριο, γραμμένα με χέρι που πολλές φορές τρέμει, μα με καρδιά που πονά και ελπίζει.

Πίσω από κάθε όνομα κρύβεται μια ιστορία μια πληγή που δεν φαίνεται, ένας σταυρός που δεν ξέρουμε πόσο βαραίνει, ένα αίτημα που δεν τολμά κανείς να πει φωναχτά.

Και όμως… εκεί, στην αγκαλιά της Θείας Λειτουργίας, όλα χωρούν.
Κι ο Χριστός, ο μόνος που ξέρει τα βάθη, τα παίρνει κι αθόρυβα τα κάνει φως.

Μην ξεχνάς λοιπόν να τους γράφεις…
Όσους αγαπάς, όσους πονούν, όσους κουράστηκαν.
Και βάλε, αν θέλεις, κι εκείνον που έγινε στήριγμά σου στον δρόμο τον πνευματικό, εκείνον που σε βάπτισε στην πίστη, κι εκείνον που σε δυσκολεύει γιατί κι αυτός έχει ανάγκη από μνήμη αγάπης, περισσότερο ίσως κι από όλους.

Δεν είναι απλές λέξεις σε ένα χαρτί είναι θέσεις σε ένα «καράβι» που σαλπάρει προς το έλεος του Θεού.

Και δεν είναι ωραίο να φεύγει μισοάδειο…

Όσο σκοτάδι απλώνει ο πειρασμός, τόσο εμείς απαντούμε με φως,
όσο σηκώνει ο κόσμος θλίψη, τόσο εμείς υψώνουμε προσευχή.
Γιατί η μνημόνευση δεν είναι απλώς μια πράξη είναι πρόσκληση.
«Έλα, Κύριε… φόρεσέ μας λίγη από τη δική Σου χαρά.»

Κι Εκείνος, ως πάντοτε, απαντά με εκείνο το τρυφερό, σιωπηλό
«Καλώς ήρθες παιδί μου… εδώ δεν είναι τόπος θανάτου, αλλά Ζωής».

Με ευλάβεια για όσα κουβαλούν αυτά τα χαρτάκια,
και με εμπιστοσύνη στον Μόνο που μπορεί να τα γλυκάνει όλα.