Αποσπάσματα από " Εμφανίσεις και θαύματα της Παναγίας

[gkou]

[ Ο πεινασμένος οδοιπόρος

Η μονή των Ιβήρων είναι πολύ φιλόξενο μοναστήρι. Αυτό αποδίδεται και στο ακόλουθο περιστατικό:
Ένας φτωχός εργάτης ,κουρασμένος από το δρόμο έφτασε το μεσημέρι πεινασμένος στην πύλη της μονής. Ζήτησε μόνο λίγο ψωμί από τον πορτάρη, γιατί βιαζόταν να συνεχίσει την πορεία του.
Ο πορτάρης, άγνωστο γιατί, δεν του έδωσε οπότε ο φτωχός αναστέναξε βαθιά και έφυγε νηστικός.
Ανεβαίνοντας προς τις Καρυές, σταμάτησε για λίγο στη σκιά ενός δέντρου. Λυπημένος και κουρασμένος καθώς ήταν, ξάπλωσε καταγής.
Ξαφνικά ακούει βήματα να πλησιάζουν. Ανασηκώνεται και βλέπει μπροστά του μια γυναίκα με ένα βρέφος στην αγκαλιά. Με ύφος συμπαθητικό και φωνή γλυκιά τον ερωτά:
- Τι έχεις; Μήπως είσαι άρρωστος;
- Όχι, απάντησε εκείνος, αλλά πεινώ. Παρακάλεσα τον θυρωρό της μονής Ιβήρων να μου δώσει ψωμί , αλλά δεν μου έδωσε.
- Άκου, παιδί μου. Δεν πρέπει να παραπονείσαι για τον θυρωρό. Θυρωρός αυτής της μονής είμαι εγώ. Να επιστρέψεις αμέσως και να ζητήσεις ψωμί εκ μέρους μου. Κι αν δεν σου δώσουν ,πλήρωσέ το με αυτά τα χρήματα. Σε περιμένω εδώ. Λέγοντας αυτά έδωσε στον εργάτη τρία φλουριά. Εκείνος, ανύποπτος για όσα έβλεπε και άκουγε, ξεκίνησε για το μοναστήρι. Χτύπησε την πύλη και κρατώντας επιδεικτικά τα χρήματα ζήτησε και πάλι από τον θυρωρό ψωμί, χωρίς να παραλείψει να αναφέρει τη συνομιλία του με τη γυναίκα. Όταν άκουσε ο μοναχός για γυναίκα και είδε τα σπάνια νομίσματα , κατάλαβε ότι πρόκειται για θαύμα. Χτύπησε την καμπάνα, συγκεντρώθηκαν οι αδελφοί και άκουσαν με θαυμασμό το παράδοξο γεγονός. Διαπίστωσαν μάλιστα ότι τα νομίσματα εκείνα ήσαν αφιερωμένα από πολλά χρόνια στη θαυματουργή εικόνα. Βλέποντας όμως η Παναγία την ανάγκη του φτωχού , τα παρέλαβε και του τα έδωσε με μητρική ευσπλαχνία. Οι μοναχοί με φόβο και ευλάβεια τα επανέφεραν στην εικόνα της Πορταϊτισσας , η οποία με το θαύμα αυτό τους δίδαξε τη μεγάλη αρετή της φιλοξενίας. ]

Από το βιβλίο " Εμφανίσεις και θαύματα της Παναγίας "
Ιερά Μονή Παρακλήτου

[gkou]

[ Η Παναγία των Λιθινών

Στην Κρήτη, στο χωριό Λιθίνες της επαρχίας Σητείας, υπάρχει ένας αρχαίος ναός της Παναγίας, που πανηγυρίζει στις 8 Σεπτεμβρίου. Στο τέμπλο του ξεχωρίζει η εικόνα της « Παναγίας των Λιθινών », πλαισιωμένη με αναρίθμητα αφιερώματα, γιατί είναι πολύ θαυματουργή.
Η εκκλησία έχει μεγάλη αυλή και ξενώνα. Συχνά οι κάτοικοι περνούν από το προαύλιο της εκκλησίας, για να κερδίσουν δρόμο και να φθάσουν συντομώτερα στο σπίτι τους. Αν όμως αγοράσουν κρέας και περάσουν από κει περίοδο Τεσσαρακοστής , το κρέας βγάζει σκουλήκια, τα οποία εύκολα διακρίνονται.
Το θαύμα αυτό δεν συνέβαινε σε παλαιότερες μόνο εποχές . Μερικοί σύγχρονοι, που ήταν δύσπιστοι , έκαναν μια δοκιμή. Αγόρασαν φρέσκο κρέας σε περίοδο νηστείας και πέρασαν μέσα από το προαύλιο του ναού. Διαπίστωσαν όμως κι αυτοί ότι το κρέας είχε σκουληκιάσει. Κάποτε ένας χασάπης δοκίμασε να περάσει κρατώντας μισό αρνί. Στη μέση όμως της αυλής παρέλυσαν τα πόδια του κι έπεσε κάτω φωνάζοντας τρομαγμένος.
Με τον τρόπο αυτό η Θεοτόκος ενισχύει στη συνείδηση των πιστών τον θεσμό της νηστείας. ]

[ Παναγία η Εικοσιφοίνισσα

Το μοναστήρι της Παναγίας της Εικοσιφοίνισσας με τη θαυματουργή και αχειροποίητη εικόνα της δεσπόζει σκαρφαλωμένο στις καταπράσινες πλαγιές του Παγγαίου. Η ίδια η Θεοτόκος παρήγγειλε με άγγελο στον πρώτο κτίτορα άγιο Γερμανό ( 9ος αιώνας ) , να αναγείρει τη μονή. Κι από τότε δεν παύει με κάθε τρόπο να μεριμνά και να ενδιαφέρεται για αυτήν .
Κάποια ημέρα παρουσιάστηκε σε ένα νέο 18 χρονών , που όργωνε κοντά στο μοναστήρι και του είπε:
- Να έρθεις , σε χρειάζομαι. Έχω ανάγκη στο μοναστήρι μου. Κι εκείνος σαν άλλος Ελισσαίος άφησε τα ζώα ζευγμένα και ξεκίνησε αμέσως για τη μονή ,όπου έγινε μοναχός με το όνομα Δαμασκηνός ( Τσομπάξης ) , και αργότερα ηγούμενος. Ο πατήρ Δαμασκηνός έβλεπε την Παναγία μέσα στην εκκλησία να επιστατεί. Κι όταν ανέβαινε τις σκάλες των κελλιών, την έβλεπε να κατεβαίνει, και αντιστρόφως. Το 1908 οι Τούρκοι ληστές πλησίασαν μια νύχτα το μοναστήρι. Η πύλη ήταν ασφαλισμένη με βαριά σίδερα. Άφησαν λοιπόν ένα σκοπό εκεί και οι υπόλοιποι κάρφωναν καρφιά για να ανεβούν στο τείχος. Ξαφνικά ακούνε τον σκοπό να φωνάζει:
- Βοήθεια, σώστε με! Μια γυναίκα μαυροφόρα με έχει αρπάξει από τα μαλλιά. Βοήθεια! Οι Τούρκοι τρομοκρατημένοι πήδηξαν αμέσως από το τείχος και έφυγαν. ]

[gkou]

[Τα ρεβύθια της μάγισσας

Στην εποχή μας η μαγεία έχει περικοσμηθεί με πολλά εύηχα επίθετα ,για να εξαπατά ευκολώτερα τους αφελείς. Πρέπει όμως να ξεκαθαρίσουμε ότι υπό οποιαδήποτε συγκάλυψη κι αν ασκείται η μαγεία, είναι ένας από τους τρόπους που χρησιμοποιεί ο διάβολος για να πλανέψει τον άνθρωπο , να τον απομακρύνει από τον Θεό και να τον συντρίψει σωματικά και ψυχικά.
Ας δούμε αυτή την αλήθεια στο επόμενο περιστατικό: Κάποια γυναίκα, παντρεμένη στην Αθήνα, δεν ζούσε αρμονικά με τον σύζυγό της , γιατί εκείνος την απατούσε. Της συνέστησαν τότε μια μάγισσα , που θα της έλυνε τάχα το πρόβλημα. Αυτή της διάβασε κάτι μαγικά και της έδωσε εννιά ρεβύθια να τα έχει στο σπίτι της.
Από τότε όμως είχε συνεχώς στον ύπνο της εφιάλτες. Έβλεπε διαρκώς έναν αγριάνθρωπο με απαίσια όψη, που απειλούσε να τη σκοτώσει.
Πέρασε καιρός. Κάποια μέρα, ενώ βάδιζε μπροστά από τον ιερό ναό της Καπνικαρέας στην Αθήνα, είδε που πουλούσαν εικόνες της Παναγίας της Εικοσιφοίνισσας ( αντίγραφα της θαυματουργής εικόνας , που φυλάσσεται στο ομώνυμο μοναστήρι της, κοντά στη Δράμα ) .
Αγόρασε μία εικόνα και προσευχόταν στην Παναγία, παρακαλώντας τη να μην ξαναδεί πια αυτόν τον νυκτερινό εφιάλτη. Το βράδυ όμως ο αγριάνθρωπος ξαναφάνηκε στον ύπνο της. Εκείνη τότε βάζει τις φωνές :
- Παναγία μου, βοήθησέ με και σώσε με! Την ίδια στιγμή βλέπει να παρουσιάζεται μια γυναίκα με ένα παιδί στην αγκαλιά. Τρομοκρατημένη της φωνάζει:
- Φύγε ! Κι εσύ κακός άνθρωπος είσαι! Ο αγριάνθρωπος στο μεταξύ, μόλις είδε τη γυναίκα με το μωρό – που δεν ήταν άλλη από την Παναγία- εξαφανίστηκε αμέσως. Τότε η Θεοτόκος μπήκε στο δωμάτιό της και της είπε:
- Εγώ δεν είμαι κακός άνθρωπος. Είμαι η Παναγία. Αυτός έρχεται εδώ και σε τρομάζει , επειδή έχεις τα ρεβύθια. Πέταξε τα και δεν θα ξαναέρθει. Όταν ξυπνήσεις κοίταξε στο εικονοστάσι και θα δεις την εικόνα μου. Πραγματικά , όταν ξύπνησε είδε την εικόνα της Παναγίας στο εικονοστάσι, όπου της είχε βάλει την προηγούμενη μέρα. Πέταξε αμέσως τα ρεβύθια κι ο εφιάλτης σταμάτησε. Φυσικά, δεν έφταιγαν τα ρεβύθια το πρόβλημά της , αλλά το γεγονός ότι τα είχε στο δωμάτιό της κάνοντας υπακοή και δείχνοντας απόλυτη εμπιστοσύνη στη μάγισσα, στο όργανο του σατανά. Έτσι αρνιόταν τον Χριστό, τον " λύοντα τα έργα του διαβόλου ". Αυτό όμως έδινε δικαιώματα στον σατανά, και του έλυνε τα χέρια για να την τρομοκρατεί. ]

[gkou]

[ Μια έκτρωση που δεν έγινε

Τα πρώτα παιδιά που απέκτησε η Ευτυχία Αλεξάνδρου ήταν αγόρια, αλλά δεν επέζησαν. Κατόπιν έφερνε στη ζωή μόνο κορίτσια.
Το 1939 μετοίκησε οικογενειακώς στο Χαρτούμ του Σουδάν. Εκεί έμεινε πάλι έγκυος, αλλά στενοχωρημένη από τις προηγούμενες εμπειρίες της αποφάσισε να κάνει έκτρωση.
Το ίδιο βράδυ ,βλέπει στον ύπνο της ένα συγκλονιστικό όνειρο: Ήταν μεγάλη Παρασκευή, κι ετοιμαζόταν να μπει στον Ορθόδοξο ναό της Ευαγγελίστριας του Χαρτούμ. Τη στιγμή εκείνη ο ιερέας, ντυμένος τα άμφιά του και κρατώντας το ιερό Ευαγγέλιο, της είπε:
- Είσαι αμαρτωλή!
Αμέσως η Ευτυχία γονάτισε συγκινημένη και ζήτησε συγνώμη . Τότε ο ιερέας την οδήγησε στο εσωτερικό του ναού , εκεί όπου ήταν ο επιτάφιος ,και της είπε:
- Εγώ δεν είμαι άξιος για να σε συγχωρήσω. Από δω να ζητήσεις συγνώμη.
Γυρίζει η γυναίκα και βλέπει κοντά στον επιτάφιο την εικόνα της Παναγίας να θρηνεί. Από τα θεία μάτια της έτρεχαν αληθινά δάκρυα. Κάποια στιγμή γυρίζει προς την Ευτυχία και της λέει:
- Κοίταξε! Είχα ένα και το έχασα. Πρόσεξε μη χάσεις κι εσύ αυτό που κρατάς μέσα σου.
Ύστερα ο ιερέας έβγαλε από πάνω του ένα μεγάλο σταυρό , τον πέρασε στον λαιμό της και της είπε:
- Πρόσεξε μη χάσεις τον σταυρό που φοράς.
Όταν ξύπνησε , έφερε με κάθε λεπτομέρεια στη μνήμη της το όνειρο. Πείστηκε με αυτό πως έπρεπε με κάθε θυσία να κρατήσει το παιδί της.
Σε πέντε μήνες γέννησε ένα αγοράκι. Με κατάπληξη είδε αποτυπωμένο στο στέρνο του το σημείο του τιμίου σταυρού. Έταξε τότε στην Παναγία να φέρει το μικρό και να το βαφτίσει στην Τήνο. Δυστυχώς μεσολάβησε ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος και αναγκάστηκε να το βαφτίσει στο Χαρτούμ. Δεν παρέλειψε όμως να το ονομάσει Ευάγγελο.
Μεγαλώνοντας το παιδί έμαθε από τη μητέρα του την ιστορία της γεννήσεώς του και ρίζωσε μέσα του η επιθυμία να προσκυνήσει τη Μεγαλόχαρη.
Κάποια χρονιά , στο πανηγύρι της Παναγίας, ήρθε και ο μικρός Ευάγγελος στην Τήνο, προσκυνητής με την μητέρα του. Ήθελε μάλιστα να παραμείνει όλη τη νύχτα στον ναό, γιατί επιθυμούσε και πίστευε πως θα έβλεπε την Παναγία.
Ο μεγάλος εσπερινός είχε προχωρήσει και ο δεσπότης κήρυττε κάτω από τον κεντρικό πολυέλαιο . Ξαφνικά βλέπει ο Ευάγγελος από τον γυναικωνίτη , όπου βρισκόταν , ένα δυνατό φως που έλαμπε σαν τον ήλιο κι έπαιρνε κάποτε μια κόκκινη απόχρωση. Συγχρόνως βλέπει να πλησιάζει μία ωραία νέα γυναίκα. Είχε παράστημα ηγεμονικό , φορούσε φωτοστέφανο , και με υψωμένο το δεξί της χέρι ευλογούσε τα πλήθη… ]

[gkou]

[ Θείες παρηγορίες

Η ασκητική ζωή του γέροντος Ιωσήφ του ησυχαστού ( +1959 ) , του μοναχού που αγωνίσθηκε στην πρώτη γραμμή των βιαστών του Αγίου Όρους, φάνηκε ξεχωριστή από το ξεκίνημά της. Τη χαρακτήριζε η σκληρή αγωνιστικότητα, που είχε σαν συνέπεια τους σφοδρούς πειρασμούς των δαιμόνων, αλλά και τις έντονες παρηγορίες της θείας χάριτος. Αυτό καταφαίνεται στα ακόλουθα περιστατικά:

« Τον καιρό που ασκήτευα στη Βίγλα, διηγείται ο ίδιος, δοκίμασα ένα δυνατό πειρασμό. Κατέφυγα τότε με δάκρυα στην προσευχή, με κάποιο παράπονο προς τον Θεό για την έλλειψη της βοήθειάς Του. Απευθυνόμουν επίσης και στην Υπεραγία Θεοτόκο και την ικέτευα. Ξάφνου, καθώς ήμουν στραμμένος προς τον Άθωνα , βλέπω να βγαίνει από το εκκλησάκι της Παναγίας μία φωτεινή ακτίνα, να σχηματίζει κάτι σαν ουράνιο τόξο και να ακουμπά επάνω μου. Αμέσως ένιωσα αλλοίωση σωματική και πνευματική , και άρχισα να λέω την ευχή ρυθμικά και εντελώς αβίαστα. Ήμουν πλημμυρισμένος από φως, πνευματική ευωδία και χαρά. Κι αφού παρηγορήθηκα αρκετά, αποσύρθηκε το κατάλευκο φως στην πρώτη του θέση.

Άλλη φορά, ενώ δοκίμαζα τη βία ενός σφοδρού πειρασμού, ένοιωσα ξαφνικά την καρδιά μου να πλημμυρίζει από θεϊκή αγάπη. Σαν να βρέθηκα τότε σε μια πεδιάδα και περπατούσα ανάλαφρα. Περπατώντας άκουσα ομιλίες. Γυρίζω και βλέπω ένα στρατηγό να μου μιλά με πολύ οικειότητα και να μου λέει:
- Καλώς ήρθες, πάτερ Ιωσήφ. Σε περίμενα. Πέρασε να προσκυνήσεις. Αμέσως με έπιασε από το χέρι , κατεβήκαμε μια πολυτελή σκάλα και βρεθήκαμε σε ένα μεγαλόπρεπο ναό. Ο ναός είχε ωραιότατα στασίδια γεμάτα από φωτόμορφους νέους, που έψαλλαν μελωδικούς ύμνους. Οι νέοι αυτοί με προσκαλούσαν να πλησιάσω και μου φέρνονταν με πολλή οικειότητα.
- Έλα, πάτερ Ιωσήφ, πάμε να προσκυνήσεις, είπε ο οδηγός μου. Κι αφού με οδήγησε μπροστά στην εικόνα της Παναγίας ,πήρε ύφος παρακλητικό και μου είπε:
- Δέσποινα, δείξε μου τη δόξα σου στον δούλο σου ,για να μην καταποντιστεί από τη λύπη. Βλέπω τότε την Παναγία όχι πια σαν εικόνα, αλλά ζωντανή και ολόσωμη, να βαστά στην αγκαλιά της τον Σωτήρα. Δεν μπόρεσα να αντέξω τη θεϊκή της δόξα κι έπεσα στο έδαφος.
- Δέσποινα, Δέσποινα, ψιθύρισα κλαίγοντας, μη με εγκαταλείπεις. Κι εκείνη , με τη μελιστάλακτη και παρήγορη φωνή της, είπε στον οδηγό μου :
- Πάρε τον τώρα στον τόπο του να αγωνίζεται και να έχει την ελπίδα του σε μένα. Από τότε η φράση αυτή ήταν για μένα η μόνιμή μου παρηγορία.


Για ένα διάστημα ησύχαζα στην έρημο της Μικράς Αγίας Άννης. Όταν κάποτε πλήθυναν οι πειρασμοί και οι θλίψεις , μπήκα στο εκκλησάκι της καλύβης, προχώρησα στην εικόνα της Παναγίας και την παρακαλούσα κλαίγοντας. Βλέπω τότε να αστράφτει η εικόνα και να παίρνει η Θεοτόκος διαστάσεις κανονικές. Την έβλεπα μπροστά μου ζωντανή, ολόσωμη, υπέρφωτη και ηλιόμορφη. Έσκυψα μπροστά , μη μπορώντας άλλο να την ατενίζω , και την άκουσα να μου λέει:
- Δεν σου είπα να έχεις την ελπίδα σου σε μένα; Γιατί αποθαρρύνεσαι;
Ύστερα έγειρε λίγο προς το μέρος μου, οπότε το θείο Βρέφος άπλωσε το χεράκι του και με χάιδεψε στο κεφάλι και στο μέτωπο τρεις φορές.
Αμέσως η ψυχή μου πλημμύρισε από αγάπη, παρηγοριά και φως. Έπεσα στο έδαφος και με πόθο φιλούσα το σημείο που είχε σταθεί η Παντάνασσα, γιατί εκείνη είχε ήδη επιστρέψει στην εικόνα της. Το σημείο αυτό ευωδίαζε για καιρό , υπενθυμίζοντάς μου συνεχώς τη μακαρία της υπόσχεση » . ]

[gkou]

[ Το άσπρο ψωμί

Ο όσιος ιερομόναχος παπα-Τύχων ( 1884-1968 ) , ρώσος στην καταγωγή , ασκήτεψε για εξήντα χρόνια στον Άθωνα. Είχε την συνήθεια, από τη μεγάλη του ευλάβεια στην Παναγία, να διαβάζει πολλές φορές την ημέρα τους χαιρετισμούς κλαίγοντας.
Ένα θαύμα της Παναγίας στάθηκε η αιτία, για να αποφασίσει ο παπα- Τύχων τη μοναχική του αφιέρωση. Στη Σιβηρία, από όπου καταγόταν, είχαν πολύ σιτάρι και το ψωμί τους ήταν άσπρο.
Όταν σε νεαρή ηλικία περιόδευε στα ρωσικά μοναστήρια, έφτασε κάποτε και στη Μόσχα. Εκεί έτρωγαν μαύρο ψωμί , που δεν το είχε συνηθίσει, για αυτό και δεν μπορούσε να το φάει. Έτσι έμεινε μερικές μέρες νηστικός.
Περνώντας κάποτε έξω από ένα φούρνο, βλέπει μια γυναίκα να του προσφέρει ένα ψωμί κάτασπρο και ζεστό. Χρήματα δεν είχε να το πληρώσει. Μπήκε όμως στο κατάστημα για να βρει την γυναίκα και να την ευχαριστήσει.
- Που είναι η γυναίκα που μου έδωσε το ψωμί; ρώτησε τον φούρναρη.
- Καμιά γυναίκα δε βγήκε από το μαγαζί μου, απάντησε εκείνος. Άλλωστε εδώ δεν έχουμε άσπρο ψωμί.
Ο νεαρός κοίταξε το άσπρο αχνιστό ψωμί που κρατούσε στα χέρια του, και βούρκωσαν τα μάτια του από τη συγκίνηση. Τότε έλαβε την εσωτερική πληροφορία πως το δώρο αυτό ήταν της Παναγίας. Ευχαρίστησαν κι οι δυο την Θεοτόκο, και ο φούρναρης πήρε λίγο από το ψωμί σαν ευλογία. Με το ψωμί αυτό ο παπα- Τύχων τρεφόταν σε όλο το διάστημα της προσκυνηματικής του περιοδείας.
Ύστερα από αυτό το θαύμα αποφάσισε να αφιερωθεί στον Θεό και να γίνει μοναχός. ]

[gkou]

[ Η Σκέπη της Θεοτόκου

Η εορτή της αγίας Σκέπης της Θεοτόκου ( 1η , και αργότερα , 28η Οκτωβρίου ) αντλεί την υπόθεσή της από τον βίο του οσίου Ανδρέα, του δια Χριστόν σαλού. Η εμφάνιση της Θεοτόκου στον όσιο έγινε αφορμή να καθιερωθεί η εορτή αυτή.
Το περιστατικό συνέβη στη νότια πλευρά του ναού των Βλαχερνών, στο παρεκκλήσιο της αγίας Σορού, όπου φυλάσσονταν η εσθήτα, ο πέπλος και μέρος της ζώνης της Θεοτόκου.
Στο παρεκκλήσιο αυτό γινόταν κάποτε ολονυκτία. Εκεί πήγε να προσευχηθεί και ο όσιος Ανδρέας μαζί με τον μαθητή του άγιο Επιφάνιο.
Ήταν η ώρα περίπου δέκα το βράδυ, οπότε ο όσιος βλέπει τη Θεοτόκο να προχωρεί από τις βασιλικές πύλες προς το άγιο θυσιαστήριο.
Φαινόταν πολύ ψηλή και είχε λαμπρή τιμητική συνοδεία λευκοφόρων αγίων. Ανάμεσά τους ξεχώριζαν ο Τίμιος Πρόδρομος και ο Θεολόγος Ιωάννης , οι οποίοι βάδιζαν δεξιά και αριστερά της. Από τους λευκοφόρους άλλοι προπορεύονταν και άλλοι ακολουθούσαν ψάλλοντας ύμνους και άσματα πνευματικά.
Όταν πλησίασαν στον άμβωνα , είπε ο όσιος Ανδρέας στον Επιφάνιο:
- Βλέπεις , παιδί μου, την Κυρία και Δέσποινα του κόσμου;
- Ναι, τίμιε πάτερ, αποκρίθηκε ο νέος.
Η Θεοτόκος την ώρα εκείνη γονάτισε και προσευχήθηκε για πολλή ώρα. Παρακαλούσε τον Υιό της για τη σωτηρία του κόσμου και έβρεχε με δάκρυα το πρόσωπό της. Ύστερα μπήκε στο άγιο θυσιαστήριο και προσευχήθηκε για τους πιστούς που αγρυπνούσαν.
Όταν τελείωσε τη δέησή της , με μια κίνηση χαριτωμένη και σεμνή έβγαλε από την άχραντη κεφαλή της το αστραφτερό μαφόριο , και το άπλωσε σαν σκέπη με τα πανάγια χέρια της πάνω στο εκκλησίασμα.
Έτσι απλωμένο το έβλεπαν και οι δυό τους για πολλή ώρα να εκπέμπει δόξα θεϊκή. Όσο φαινόταν εκεί η Θεοτόκος, φαινόταν και το ιερό μαφόριο να σκορπίζει τη χάρη του. Όταν εκείνη άρχισε να ανεβαίνει στον ουρανό, άρχισε κι εκείνο να συστέλλεται λίγο-λίγο και να χάνεται. ]

[gkou]

[ Ο βλάσφημος ψαράς

Στο πίσω Λιβάδι της Πάρου, προπαραμονή Δεκαπενταύγουστου 1931, βρίσκονταν τρεις ομάδες ψαράδων ,που ψάρευαν τις νύχτες με τα γρι-γρι στο στενό μεταξύ Πάρου και Νάξου .
Εκείνη τη νύχτα η μια ομάδα έμεινε στο μικρό λιμάνι . Οι ψαράδες το έριξαν στο πιοτό , το πιοτό έφερε το κέφι, κι εκείνο παρεξηγήσεις και βαρειές κουβέντες. Ούτε την Παναγία δεν σεβάστηκαν οι βλάσφημοι. Του κάκου προσπαθούσαν ο λιμενοφύλακας και ο μαγαζάτορας του μικρού λιμανιού να τους συγκρατήσουν.
Απότομα ο ουρανός βάρυνε. Η θάλασσα άρχισε να μουγγρίζει. Σε μισή ώρα το κύμα σηκώθηκε βουνό , παρασύροντας το ψαροκάικο και τις βάρκες με τις λάμπες, μέχρι που τις πέταξε σπασμένες στη στεριά. Κατόπιν η θάλασσα γαλήνεψε ,κι ένα καΐκι από τη Νάξο φάνηκε να μπαίνει στο λιμανάκι. Ο καπετάνιος του απόρησε βλέποντας τα συντρίμμια στη στεριά.
- Πώς έγινε αυτό; ρώτησε. Εγώ ταξίδευα με θάλασσα γυαλί!
- Ήταν θαύμα της Παναγίας , εξήγησε ένας από τους ψαράδες του γρι-γρι.
Οι περισσότεροι συμφώνησαν. Δυο-τρεις όμως μίλησαν ειρωνικά κι έδωσαν άλλη εξήγηση:
- Ήταν ανεμοστρόβιλος. Καλά που δεν μας σήκωσε στον ουρανό τις βάρκες! Όρεξη δεν είχε η Παναγιά – να μην τη στολίσω και τώρα – να καταπιάνεται με μας τους ψαράδες.
Αυτά είπε και πήγε να δει τη ζημιά που είχε πάθει η δική του ψαρόβαρκα. Τη βρήκε σμπαραλιασμένη. Έφτυσε τότε έξαλλος πάνω στα συντρίμμια, βλαστήμησε πάλι την Παναγία και αποσύρθηκε να κοιμηθεί.
Μόλις ξάπλωσε, είδε ολοζώντανη την Παναγία, - σαν σε όνειρο, σαν σε ξύπνιο- να τον πλησιάζει και να τον ερωτά:
- Γιατί ,παιδί μου, δεν με σέβεσαι;
- Τι είναι αυτά που μου λες , κυρά μου; Θύμωσε εκείνος. Δεν σε ξέρω καθόλου. Πότε δεν σε σεβάστηκα;
- Δεν με ξέρεις; Τότε γιατί όλο με βλαστημάς;
Στα λόγια αυτά τινάχθηκε όρθιος. Έκανε να φωνάζει, να τρέξει , αλλά δεν μπορούσε. Τα πόδια του είχαν βυθιστεί ως τα γόνατα στην άμμο. Έκανε τον σταυρό του . Και τότε είδε πάλι , ξεκάθαρα πια, την Παναγία και την άκουσε να του λέει:
- Έλα στο σπίτι μου, στην Εκατονταπυλιανή, στην Παροικιά της Πάρου. Έλα εκεί να με προσκυνήσεις.
Ο Λιάκουρας έφυγε την ίδια στιγμή σχεδόν τρέχοντας. Έφθασε στην Εκατονταπυλιανή λίγο μετά την ανατολή του ηλίου. Έτρεξε γρήγορα στο εικόνισμα της Θεοτόκου. Στη θεία της μορφή αναγνώρισε τη γυναίκα του οράματός του. Γονάτισε και προσευχήθηκε ώρες ολόκληρες. Ύστερα γύρισε στο πίσω Λιβάδι. Εκεί διαπίστωσε ένα καινούριο θαύμα : Οι βάρκες και το ψαροκάικο έστεκαν στη στεριά χωρίς καμμία ζημία! ]

[gkou]

[ Παναγία η Νιαμονίτισσα

Η μυροβόλος Χίος, η « παιπαλόεσσα » , κατά τον Όμηρο, για το βραχώδες και ορεινό έδαφός της, εθεωρείτο από τους αρχαίους « ως μία των Μακάρων νήσων » για τα φυσικά της πλεονεκτήματα.
Αυτή η ονομασία θα της ταίριαζε μεταφορικά και για την ευλάβεια των κατοίκων της. Στην αρχαιότητα ήταν γεμάτη αγάλματα και ειδωλολατρικούς ναούς. Αλλά και στη χριστιανική εποχή το πλήθος των ιερών ναών της κινεί την περιέργεια του κάθε επισκέπτου. « Η χιακή κοινωνία σημειώνει ο Μ. Ιουστινιάνης το 1606, είναι ευλαβέστατη , ενώ ο κλήρος της πολύ πιο αξιόλογος από άλλων περιοχών » . Έχει επίσης να επιδείξει πολλούς αγίους και πολλά μοναστήρια.
Λίγα χιλιόμετρα από την πρωτεύουσα του νησιού, στους πρόποδες του Προβάτου όρους, προβάλλει το πιο αξιόλογο μοναστήρι της Χίου, η παλαίφατη Νέα Μονή. Το πατριαρχικό αυτό σταυροπήγιο , με τα βασιλικά χρυσόβουλα και τα περίφημα ψηφιδωτά , είναι οχυρωμένο από φυσικά και τεχνητά τείχη και πύργους , τμήματα των οποίων σώζονται μέχρι σήμερα.
Οι κτιριακές εργασίες της μονής άρχισαν το 1034 από τους χιώτες Νικήτα, Ιωσήφ και Ιωάννη. Πολύτιμο συμπαραστάτη στην προσπάθεια τους αυτή είχαν τον Βυζαντινό αυτοκράτορα Κωνσταντίνο Θʼ τον Μονομάχο.
Στα ιστορικά της μονής είναι διάχυτη η παράδοση για τη θαυμαστή εύρεση της Παναγίας Νιαμονίτισσας. Αυτή τη θαυματουργή εικόνα ανακάλυψαν μέσα σε πυκνό δάσος οι τρεις κτίτορες , τριγυρισμένη από αδιαπέραστα βάτα και χαμόκλαδα.
Η θεία μορφή της Θεοτόκου παριστάνεται σε μια ιδιότυπη και μοναδική στάση : Κρατά στα χέρια το θείο Βρέφος ,αλλά εικονίζεται όρθια , με ανοιχτή τη μητρική αγκαλιά και τα πόδια σε στάση βηματισμού.
Η ιερή εικόνα της Νιαμονίτισσας σώζεται συχνά η ίδια θαυματουργικά από πυρκαγιές , αλλά και σώζει από σφαγές, επιδρομές και λοιπές περιπέτειες, που δοκίμασε η Νέα Μονή στην ιστορική διαδρομή της. ]

[gkou]

[ Ο χρυσοχόος

Κάποτε οι μοναχοί ανέθεσαν σε ένα χιώτη χρυσοχόο να επενδύσει με χρυσό ένα μέρος της ιερής εικόνας (της Παναγίας της Νιαμονίτισσας ) , για να την προφυλάξουν από τη φθορά. Ο εκκλησιάρχης την τοποθέτησε στον κυρίως ναό , και ο τεχνίτης άρχισε την εργασία του με ευλάβεια.
Ξαφνικά ακούει μια γλυκειά φωνή να του λέει ψιθυριστά:
- Ελαφρά χτύπα, ελαφρά. Να ʼ χης την ευχή μου, γιατί η εικόνα είναι παλαιά!
Σηκώνει τα μάτια ο χρυσοχόος και βλέπει μια μεγαλόπρεπη γυναίκα με ολόχρυση φορεσιά. Δεν πρόλαβε να τη ρωτήσει ποια ήταν , γιατί μπήκε αμέσως στο ιερό βήμα από τη νότια πύλη. Τρέχει να την προφθάσει, αλλά Εκείνη είχε εξαφανιστεί. Μπαίνει στο ιερό , και τότε αναγνωρίζει στη μορφή της πλατυτέρας τη γυναίκα, που πριν λίγο του είχε φανερωθεί. ]

[ Η ευλαβής δωρήτρια

Κάποια ευλαβής χιώτισσα , από το χωριό Καλιμασσιά, αφιέρωσε όλη την περιουσία της στη Νέα Μονή. Κάποτε όμως αρρώστησε και βρέθηκε σε μεγάλη ανάγκη. Τότε οι συγγενείς της, αντί να τη βοηθήσουν , την εγκατέλειψαν και την πίκραναν με λόγια σκληρά:
- Ας έρθει , της έλεγαν, να σε κοιτάξει η Νέα Μονή, αφού της έγραψες την περιουσία σου.
Εκείνη δεν έπαυε να προσεύχεται θερμά στην Παναγία ζητώντας τη βοήθειά της. Κι ένα βράδυ, μέσα στον πόνο και την απελπισία της, βλέπει στον ύπνο της μια γυναίκα. Η γυναίκα αυτή την πλησίασε, την παρηγόρησε και μεταξύ των άλλων της είπε:
- Μη φοβάσαι. Η ασθένειά σου θεραπεύτηκε. Πάρε αυτό το φλουρί και θα φροντίζω εγώ για σένα.
- Ποία είσαι; ρώτησε η άρρωστη.
- Είμαι η Νέα Μονή.
Με τα λόγια αυτά ξύπνησε η γυναίκα θεραπευμένη, κρατώντας στο δεξί της χέρι το φλουρί. Πήγε στο μοναστήρι, διηγήθηκε το όνειρό της στον ηγούμενο Άνθιμο και του παρέδωσε το φλουρί , που της είχε χαρίσει η Παναγία. ]