Δημοσίευση
από Captain Yiannis » Σάβ Ιαν 03, 2009 3:21 pm
Έχει πει ο Πατήρ Λεόντιος Μοναχός Διονυσιάτης
α, Από τη Γραφή:
Στο βιβλίο της Γενέσεως, το α΄ βιβλίο της Παλαιάς Διαθήκης, ο Ιακώβ απαρηγόρητος για την νομιζόμενη απώλεια του υιού του Ιωσήφ, μιλάει για κατέβασμα στον Άδη, στον οποίο θεωρεί ότι πήγε και ο Ιωσήφ: «συνήχθησαν δε πάντες οι υιοί αυτού και αι θυγατέρες και ήλθον παρακαλέσαι αυτόν, και ουκ ήθελε παρακαλείσθαι λέγων ότι καταβήσομαι προς τον υιόν μου πενθών εις άδου». (Γέν. 37,35).
Και όταν η γη άνοιξε και κατάπιε τον Κορέ και όλους όσους αντιτάσσονταν στον Μωυσή, τότε όπως αναφέρεται στο Βιβλίο των Αριθμών, κατέβηκαν στον Άδη όλοι αυτοί και μάλιστα ζώντες: «... και ηνοίχθη η γη και κατέπιεν αυτούς και τους οίκους αυτών και πάντας τους ανθρώπους τους όντας μετά Κορέ και τα κτήνη αυτών. Και κατέβησαν αυτοί και όσα εστίν αυτών ζώντα εις άδου, και εκάλυψεν αυτούς η γη»... (Αρ. 16,33).
Παρατηρούμε δηλ. ότι δίκαιοι (όπως ο Ιακώβ και Ιωσήφ) και άδικοι (όπως οι άνθρωποι του Κορέ), όλοι κατέβαιναν στον Άδη, ο οποίος έτσι φαίνεται σαν ο γενικός τόπος στον οποίο πήγαιναν οι ψυχές των νεκρών. Αυτό συνέβαινε πράγματι λένε οι Πατέρες της Εκκλησίας μέχρι να αφανισθεί η δύναμη του Άδη από τον Κύριο Ιησού Χριστό.
Παρατηρούμε επίσης ότι ο Άδης είναι μέσα στη Γη, διότι οι του Κορέ έφθασαν ζώντες σ' αυτόν όταν ανοίχθηκε η Γη, αλλά και γενικά αναφέρεται πάντα να είναι κάτω από τον τόπο που ζούμε τώρα στη Γη. Ο Κύριος κατάγει (οδηγεί κάτω) στον Άδη, και ανάγει (το αντίθετο, φέρνει επάνω): «Κυριος θανατοί και ζωογονεί, κατάγει εις άδου και ανάγει» (Βασ. Α΄ 2,6).
Οπωσδήποτε στον Άδη δεν είναι ευχάριστα τα πράγματα. Δεν είναι δυνατόν στον Άδη να περιμένεις καλοπέραση, λέει και ο σοφός Σειράχ: «...ότι ουκ έστιν εν άδου ζητήσαι τρυφήν». (Σοφ. Σειρ. 14,16)
Κατά τον ψαλμωδό υπάρχουν διάφορα επίπεδα στον Άδη, ανώτερα και κατώτερα, όπως συμπεραίνεται από τον 85ο ψαλμό: «...ερρύσω την ψυχήν μου εξ άδου κατωτάτου». (13)
Πρόκειται για καταστάσεις που διαφέρουν στην αίσθηση περισσότερης ή λιγότερης άνεσης, και δεν είναι αναγκαστικά διαφορετικές στάθμες τοπικά, διότι δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι πρόκειται για τόπους στους οποίους ζουν ψυχές και όχι σώματα. Εάν πρόκειται για ψυχές, τότε σε τι χρειάζεται ο χώρος θα μπορούσε να ερωτήσει κάποιος. Βέβαια ο χώρος δεν χρειάζεται με την έννοια που εμείς ξέρουμε, και είναι απαραίτητος τώρα για να ζουν τα σώματα ξεχωριστά το καθένα στο χώρο του, ανάλογα με τις διαστάσεις του. Για τις ψυχές δεν υπάρχουν οι γνωστές διαστάσεις μήκος, πλάτος και ύψος, αλλά κατά τον Άγιο Ιωάννη το Δαμασκηνό οι ψυχές δεν βρίσκονται παντού όπως ο Θεός, αλλά λέμε γι αυτές ότι είναι κάπου. Πχ είναι στο Ουρανό, οπότε τότε δεν είναι στη Γη. ΄Η είναι στον Άδη οπότε τότε δεν είναι ούτε στη Γη ούτε στον Ουρανό.
Ότι είναι και τοπικά απομακρυσμένοι ο Άδης και ο Ουρανός γίνεται αντιληπτό από χωρία όπως του Ωσηέ που ο Κύριος λέει: «...εάν κατακρυβώσιν εις άδου, εκείθεν η χείρ μου ανασπάσει αυτούς, και εάν αναβώσιν εις τον ουρανόν, εκείθεν κατάξω αυτούς»... (Ωσηέ 9,2)
Ο Άδης μπορεί να χαρακτηρίζει κάποτε και το πως αισθάνονται οι ζωντανοί όταν βρίσκονται σε κατάσταση λύπης και πειρασμών. Επίσης στα προφητικά βιβλία της Παλαιάς Διαθήκης αυτά που λέει ο προφήτης σε πρώτο πρόσωπο αφορούν συχνά την κάθοδο του Μεσσία στον Άδη για την απελευθέρωση των ψυχών των δικαίων και όχι τον ίδιο τον προφήτη. Πολύ γνωστή είναι η περίπτωση του προφήτη Ιωνά, (εκ κοιλίας άδου κραυγής μου ήκουσας φωνής μου. Ιωνάς 2,3) που με την τριήμερη παραμονή του στην κοιλιά του κήτους, συμβόλιζε την παραμονή του Κυρίου Ιησού Χριστού στον Άδη, έως την Ανάστασή του την τρίτη ημέρα. Όμοια και ο προφήτης Δαβίδ όταν λέει «...ουκ εγκαταλείψεις την ψυχήν μου εις άδου ουδέ δώσεις τον όσιόν σου ιδείν διαφθοράν», δεν μιλάει για τον εαυτό του αλλά για τον Κύριο, γιατί όπως εξηγεί στις Πράξεις των Αποστόλων ο κορυφαίος Παύλος, ο ίδιος ο Δαβίδ και απέθανε και ετάφη και το μνήμα του μένει μέχρι σήμερα. (Πρ. 2,27).
Ο Άδης έχει σχέση όμως με την Κόλαση;
Κόλαση σημαίνει τιμωρία αλλά και ο τόπος της τιμωρίας. Αναφέρεται σε μια οριστική κατάσταση που θα μετάσχουν όσοι δεν θέλησαν σ' αυτή τη ζωή να κάνουν πράξεις άξιες της σωτηρίας τους, όσοι δεν αγάπησαν το Θεό και τον συνάνθρωπό τους. Ο Άδης όπως είδαμε είχε άλλοτε (προ Χριστού) πολλούς κρατουμένους, άλλοτε λίγους (επί Ιησού Χριστού), ενώ μέχρι την ημέρα της Κρίσεως υπάρχει η δυνατότητα να ελευθερωθούν ψυχές από αυτόν με τη μεσιτεία άλλων μελών της Εκκλησίας, στην οποία ο Χριστός παραχώρησε τη δυνατότητα να χρησιμοποιεί τις δυνάμεις του. Οπωσδήποτε λοιπόν ο Άδης είναι μια προσωρινή κατάσταση, στην οποία κρατούνται κάποιες ψυχές, οι οποίες όμως δεν ξέρουμε τι θα γίνουν μέχρι ή κατά την ώρα της οριστικής Κρίσεως κατά την 2α Παρουσία του Κυρίου. Τότε θα αναστηθούν και τα σώματα, και τότε θα υπάρξει οριστική απόφαση για το που θα διαμένει αιώνια έκαστος. (Για την αιωνιότητα της Κολάσεως βλ. από τον όσιο Θεοφάνη τον έγκλειστο).
Κάτω από τη Γη λοιπόν, στα καταχθόνια ή Αδη, κρατιούνται προσωρινά οι ψυχές των αμαρτωλών. Ενώ οι ψυχές των αγίων οδεύουν προς τον Ουρανό, και από εκεί περνάνε σε άλλους άϋλους Ουράνιους κόσμους. Ο μέγας Αντώνιος είδε σε όραμα τον Σατανά σαν τεράστιο γίγαντα να προσπαθεί να εμποδίσει τις ψυχές που θέλανε να ανέβουν στον Ουρανό. Άλλες κατάφερνε να τις ρίξει κάτω στη Γη, ενώ άλλες του ξέφευγαν (όσες δεν είχαν σοβαρές αμαρτίες). Ο ίδιος ο Σατανάς είναι εγκλωβισμένος στον περίγειο χώρο, δηλ του έχει απαγορευθεί πλέον να βρίσκεται στον Ουρανό. Ο Κύριος διαβεβαιώνει ότι είδε τον Σατανά ως αστραπή εκ του Ουρανού πεσόντα. Και ο Ησαίας απορεί: «πως εξέπεσεν εκ του ουρανού ο εωσφόρος ο πρωϊ ανατέλλων; συνετρίβη εις την γην ο αποστέλλων προς πάντα τα έθνη» (Ησ. 14,12). Για τον λόγο αυτό ο Σατανάς που ονομάζεται και Εωσφόρος, έχει ρίξει το μεγαλύτερο βάρος της προσπάθειάς του στον έλεγχο των ψυχών στον αέρα, και πήρε γι' αυτό από τη Γραφή το όνομα «άρχων του αέρος». Διαμένει όμως και στον Άδη: «...νυν δε εις Άδην καταβήση και εις τα θεμέλια της γης». (Ησ. 14,15)
Βρίσκεται λοιπόν και ο «Εχθρός» (αυτό σημαίνει σατανάς) μαζί με τις ψυχές που εμπόδισε να ανέβουν προς τον Ουρανό, στα κατώτερα μέρη της Γης, στον Άδη. Και αυτό προσωρινά μέχρι την ημέρα της Κρίσεως οπότε θα τιμωρηθεί για όλα όσα θα έχει εργαστεί ως τότε.
Από την παραβολή του πλουσίου και του Λαζάρου, μαθαίνουμε για τον πλούσιο ότι βρίσκεται σε βάσσανα στον Άδη, και μάλιστα ότι υποφέρει από την φλόγα που υπάρχει εκεί: «οδυνώμαι εν τη φλογί ταύτη». (Λουκ. 16,24).
Κανείς δεν είναι τέλειος και κανείς δεν θα πρέπει να απαιτεί από τους άλλους τελειότητα.
Όλοι ως ατελείς πορευόμαστε και με ατέλειες συμπορευόμαστε.
Η τελειότητα δεν ανήκει στους ανθρώπους παρά μονάχα στον Θεό.