Όσιος Ονούφριος

[onoufrios]

10.επι τηνενδοτεραν ερημο ιωμεν ερημον

Οταν πια,με ολα αυτα,με δυναμωσε αρκετα,πηρε να μου λεει παραλληλα για τις δολιοτητες και τις ενεδρες των δαιμονων που θα συναντουσα,και οι οποιοι μερικες φορες παιρνοντας αλλη μορφη,υποκριτικα υποδυονταν προσωπα αγγελων,χρησημοποιωντας μαλιστα προωρους μακαρισμους και
συγχαριτηρια,με τα οποια κλεβουν και αρπαζουν τον πνευματικο θυσαυρο,που με τοσο κοπο μαζευουν οι ασθενοτεροι απο τους ερημιτες.
Κι οταν περασαν 30 μερες,που τις περνουσαμε σχεδον νηστικοι,με προσευχες και θεια διδαγματα,οπου ειχαμε αφιερωμενο το νου μας,μου λεει σε μια στιγμη
ελα,τεκνον μου,ηρθε η ωρα να προχωρησουμε στην εσωτερα ερημο,γιατι Εκεινος που κυβερναει τα πραγματα του βιου μας,εκρινε καλο σε εκεινη την ερημο να καμεις τους ασκητικους σου αγωνες,και εκει να να δοθεις στα πνευματικα γυμνασια,με την θεληση σου υπομενοντας πονους και καματους,προπαρασκευαζοντας το αλλο σταδιο της ζωης σου,που ειναι διχως πονους και ταλαιπωριες,οπου θα κερδισεις το λαμπρο στεφανι της υπομονης σου και της καρτεριας.

[onoufrios]

11.και θησει σοι τα αδυτα δυνατα

Μολις ακουσα απο το γεροντα τουτα τα λογια,σηκωθηκα,προθυμος να περπατησω μαζι του,ωσαν να με καλουσε σε γλεντι και οχι σε αγωνες δυσκολους.Αφου περπατησαμε,λοιπον,επι 4 μερες,βλεπουμε απο μακρια ενα μικρο σπηλαιο,και οι δυο μας μολις το αντικρυσαμε νιωσαμε μεγαλη χαρα,και ειπαμε να ξεκουραστουμε για λιγο στη δροσια του.Ακομα υπηρχε μπρος στη σπηλια ενας πολυ υψηλος φοινικας,που εδινε ενα θεαμα τερπνοτατο για τα ματια,που φαινεται να γεμισε με γλυκυτατη ευροσυνη την καρδια και την οψη του γεροντα.και,αφου,εκανε την συνιθησμενη προσευχη και ευχαριστησε το Θεο,γυρισε με χαμογελο και μου ειπε με χαρουμενο προσωπο
τεκνο μου,η χαρη του Θεου ευδοκησε σ'αυτη τη σπηλια να καμεις τους ασκητικους σου αγωνες.παρε δυναμη και ανδρισμο,λοιπον,και εδω θα γνωρισεις τη δυναμη του Χριστου.και αν θελησεις να τηρησεις πιστα τις υποσχεσεις που εδωσες στον κοινο δεσποτη μας,εχοντας συνεχεια στραμενο το νου σου συνεχεια σε Εκεινον και ελαχιστα προσεχοντας ετουτο το κορμι,Εκεινος θα φροντιζει για τα παντα σου,θα δυναμωνει τις αρρωστιες του φυσικου σαρκιου και θα καμει να ναι κατορθωτα οσα για σενα σημερα ειναι αδυνατα.

[onoufrios]

12.αφοσιουσθαι το της αγαπης οφλημα

Οταν συμπληρωνοταν το τριτο δεκαημερο που περνουσαμε σ'εκεινο το τοπο με το γεροντα,ο οποιος με λογια προτρεπτικα και παρακλητικα δυναμωσε αρκετα την ασθενικη μου διανοια,φερνοντας μου πολλα παραδειγματα και λεγοντας μου θεια διδαγματα,με παρεδωκε στα χερια του Θεου και αναχωρησε για το δικο του σπηλαιο.πριν φυγει,συμφωνησαμε,μια φορα το χρονο να ανταμωνουμε,για να δειχνουμε ο ενας στον αλλο το χρεος της αγαπης,πραγμα που συνεχισαμε να κανουμε,ωσπου ο θειος εκεινος γεροντας,πληρη ημερων,αναπαυτηκε εν κυριω,και εγκατεληψε τον παροντα βιο.με τουτα τα χερια μου εφροντισα και επιμεληθηκα στα τελευταια του το τιμιο σωμα του,και το εθαψα στη γη.

[onoufrios]

13.η συνοικος ειχε σιγη

Οταν τελειωσε αυτη τη φραση ο μεγας Ονουφριος,τιλυχθηκε παλι μεσα στην συγκατοικο σιωπη του,ενω εμενα με κυριεψε αμεσως μια στεναχωρια,επειδη η ευλογημενη εκεινη σειρηνα εσιγησε και επαψε να μιλαει.και,οσο αν ηταν τολμηρο και επικινδυνο,πηρα το θαρρος και τον ρωτησα
σε παρακαλω γεροντα,μην παραλειψεις ακομα να μου πεις και τουτο
πως βασταξες,τοσα χρονια,το φοβερο κρυο του χειμωνα,να σε δερνει γυμνο το χιονι,και απο τηναλλα μερια το καλοκαιρι να σε καταφλεγει ο ανυποφορος καυσωνας?πως αντεξες την αφορητη διψα,με την ελλειψη του νερου?πως αντιμετωπισες την υπερβολικα μεγαλη διψα?κι ας μην αναφερω καθολου την γυμνια,διατροφη χωρις ψωμι,την σπηλια διχως πορτα και ζεστα,και ολες τις αλλες-συνηθησμενες για αυτο το τοπο-ταλαιπωριες και κακοπαθιες?

[onoufrios]

14. Iσχυος μετεδωκε και καρτεριας ενεπλησεν.

Μολις σταματησα εγω,αρχισε να μου λεει ο γεροντας, δινοντας αποκριση σε αυτα που τον ρωτουσα
μην παιρνεις ακατορθωτα και για το θεο,αυτα που ειναι αδυνατα για τον ανθρωπο.διοτι,οταν εγω αρχιζα τους ασκητικους αγωνες και η πεινα μου εκανε σφοδροτερες επιθεσεις,και η διψα,και το κρυο και ολες οι αλλες κακοπαθιες που ετρωγαν το σωμα μου-οσο ειχε απομεινει-τοσο,που πολλες φορες, μη μπορωντας να αντεξω τη μαστιγα,επεφτα καταγης,αναισθητος και αφωνος,ωσοτου να ερθει ανωθεν η δυναμις και αν με επισκιασει.κ'εκει που ημουν σε αυτη τη παναθλια κατασταση,να με γεμισει δυναμη,κουραγιο και υπομονη.κι οταν σιγα σιγα συνηθισα στα πιο δυσκολα και σκληρα,αρχισαν να μην μου δυνουν στεναχωρια η λυπη ολα αυτα.αργοτερα ,κ'υστερα απο πολλους κοπους,η χαρη του Θεου με λυπηθηκε και εγειρα στοργικα πανω μου.
καθε μερα με στηριζε και με δυναμωνε με ψωμι και με νερο,με τοση πατρικη στοργη και φιλανθρωπια,χωρις να ξερω πως και με ποιο τροπο τα εστελνε και τα εναποθετε μπρος στην σπηλια μου.αλλα,οπως ειπα και νωριτερα,εκει μπροστα βρισκονταν μια ψηλη χουρμαδια,που μου εδινε ομορφους και γλυκητατους καρπους,σ'ολη τη διαρκεια του χρονου.κι οταν χρειαζομουν και εβαζα στο στομα μου,εστω και ελαχιστο,με γεμιζε με τετοιαν και τοσο γλυκειαν απολαυση,που ειναι αδυνατο να την ονομασω ή να τηνν περιγραψω.

[onoufrios]

15.ευφροσυνη εχων υποπλεων την ψυχη

Μολις μου ειπε τουτα τα λογια ο γεροντας κλειστηκε παλι στη σιωπη του.μα εγω πηρα το θαρρος να τον ρωτησω για πραγματα που απο περιεργεια ηθελα να μαθω.
ποσος χρονος,αραγε,να εχει περασει,γεροντα,απο τοτε που για τελευταια φορα κοινωνησες τα αχραντα Μυστηρια,μια κι δεν υπαρχουν εδω οι καταλληλες προυποθεσεις για να τελεστει η μυστικη και αναιμακτη θυσια?
κι εκεινος μου απαντησε ρωτωντας με
μα μπορεις να φανταστεις πως υπαρχει κατι αδυνατο για τπο Θεο,ή πως δεν ξερει να ανοιξει δρομους εκει που δεν υπαρχουν,ή πως η φιλανθρωπια και η αγαθοτης του μπορουν να παραβλεψουν οσους ελπιζουν σΈκεινον?και βεβαια κανενας απο τους ανθρωπους δεν ειναι αξιος να διακονησει το αθυτον θυμα.ωστοσο,καθε κυριακη,παρουσιαζονται στους κατοικους αυτης της ερημου καποιοι ανθρωποι φωτεινοι και προσχαροι,που γεμιζοντας απο ουρανια ευωδια ολους μας,μας κοινωνουν τα αχραντα Μυστηρια,κύστερα ξαναπετουν προς τον ουρανο.με αυτα τα μυστηρια μενουμε οπλισμενοι,ασφαλισμενοι και φυλαγμενοι απο τις ενεδρες των πονηρων δαινομων,που μας εχθρευονται και μας πολεμουν.μα και αν τυχει καποιος αναχωρητης να ενοχληθει απο την επιθυμια να δει μορφη ανθρωπου,τοτε τον παιρνει αμεσως ο αγγελος και τον ανεβαζει στον ουρανο,δειχνοντας του τα καλλη του παραδεισου,τις χορειες των μελωδουντων αγγελων,τις ομαδες των προφητων,τις συντροφιες των αποστολων,τις συναξεις των μαρτυρων,καθως και τα ταγματα εκεινων που ευχαριστησαν το Θεο με τα εργα τους.και οταν ποια ο αναχωρητης χορτασει την ματια του και την επιθυμια που ειχε,παλι ξαναγυρνα με τον αγγελο στο τοπο της αγωνιας του,δηλαδη στην μοναχικη ησυχια του,με πλημυρισμενη απο ευροφσυνη την καρδια του.
Εγω σαν ακουσα τουτες τις θαυμαστες διηγησεις,κυριευτηκα απο εκσταση και θαμβος και του ειπα
εισαι μακαριος και τρισευλογημενος.πατερ Ονουφριε,που αξιωθηκες να δεις τετοια μυστηρια και οραματα.θα ηθελα σημερα να μακαρισω και τον ιδιο τον εαυτο μου γιατι εφιλεψες την ακοη μου με τοσα λαμπρα και τοσο φοβερα ακουσματα.
οταν προφερα αυτα τα λογια ο γερων Ονουφριος δεν βασταξε το μακαρισμο μου για κεινον και αλλαξε οψη,καταφανερο πως στεναχωρηθηκε.αμεσως μετα μου λεει
καιρος ειναι τωρα,αδερφε Παφνουτιε,να επιστρεψουμε στην σπηλαια μας,και να αφησουμε εκει τουτο το χωμα με το οποιο θα ενωθουμε παλι,με ενα υψηλοτερο τροπο και πιο θεικο.
εγω ακολουθουσα γεματος θαυμασμο,μα και με στεναχωρια.ο θαυμασμος ηταν,φυσικα,για οσα προηγουμενως μου ειχε αφηγηθει ο γεροντας.ενω η στεναχωρια και ο πονος ηταν γιατι ο θανατος μου θα με χωριζε απο την τοση ευεργετικη για μενα παρουσια του.

[onoufrios]

16.ολω τω νω προς θεον εκδεδημηκως

Ετσι υστερα απο πολλες μερες,ξαναμπηκαμε στο σπηλαιο και σταθηκαμε σε ενα σημειο και οι δυο να προσευχηθουμε.οταν τελειωσε η προσευχη μας,ο γεροντας εκαθησε,και επιασε να μου λεει θεια λογια και ψυχοφελεις διηγησεις.κι οταν ο ηλιος εφτασε στην δυση του και με εβλεπε ο γεροντας εξαντλημενο απο την πεινα,μου λεει
μην επιτρεψεις ποτε να χαθει ή να λιγοστεψει η πιστη σου,τεκνον μου.μπορει ταχα να περασει απο την σκεψη σου πως ειναι δυνατον ο Θεος να μας ξεχασει,ή πως πως δεν ειναι ικανος να μας στειλει τα απαραιτητα για να τραφουμε?κι εκεινη την ωρα καθως σηκωσα τα ματια μου,βλεπω στην ακρη του σπηλαιου ενα ψωμι και ενα κανατι γεματο νερο,που απο την αρχη τα πηρα για πλασματα της φαντασιας μου.ο γεροντας το καταλαβε και μου λεει
σου χρειαζοταν πειρα,τεκνον μου,για να μαθεις την αληθεια με την ιδια την προσωπικη σου γευση.τωρα αμεσως θα δεις πως αυτο το ψωμι,που μοιαζει σαν να το εβγαλες αμεσως απο το φουρνο,μας το στελνει ολοκληρο-και οχι μισο,οπως γινοταν ως τωρα-η μεγαλη αγαπη του φιλκοτιμου Δεσποτη μας,που μας προσφερει το δειπνο.κι εγω αποκριθηκα
ναναι χιλιες φορες ευλογημενο το αγιο ονομα του Κυριου.μα εγω,γεροντα μου δεν θα βαλω ουτε ψιχουλο στο στομα μου,ακομα κι αν πεσω κατω απο την πεινα,αν δεν στηριξεις και εσυ την καρδια σου,βαζοντας εστω και λιγο στο στομα σου.
τοτε ο γεροντας,αφου ευχαριστησε για την ανωθεν ευλογια και προσφορα το ευλογησε,απλωσε το σχεδον τρεμαμενο χερι του και πηρε ενα ελαχιστο κομματι ψωμι να το βαλει μετα βιας στο στομα του,ετσι που το πιο πολυ απ'αυτο επεσε κι εμεινε στη σπηλια.κι εγω μεν εφαγα ωσπου να χορτασω,μα ο γεροντας δεν εφαγε σχεδον τιποτε κέμεινε φανερα νηστικος.

ολη εκεινη τη νυχτα περασαμε οι δυο μεσα στις προσευχες και τις δεησεις.ο γεροντας εστεκε σαν ανδριαντας ορθιος,με ολο το νου του φευγατο απο την γη και δωσμενο απέυθειας στο θεο.και οταν ποια ο ηλιος ανεβαινε και προχωρουσε στη τροχια του,ο γεροντας-αλλοιμονο-αφηνε τουτη τη ζωη κι ετοιμαζοταν για την αλλη,τη μακαρια,οπου δεν γνωριζει ηλικιες και γερατεια.το ενιωσα οταν μετα την προσευχη του ορθρου,ειδα το γεροντα τοσο αλλαγμενο,που θα ελεγες πως ειχε κιολας εκδημησει
ειχε μια τετοια χαρη και ευροφοσυνη απλωθει στο μακαριο προσωπο του ,που εσβηνε ολες τις στεναχωριες και την κακοπεραση του ασκητικου του βιου.κι εγω μη μπορωντας να συνελθω απο αυτα που εβλεπα,ειχα απομεινει εκθαμπος.αυτο το διεκρινε ο γεροντας και θαλησε,με λογια καταλληλα,να μου καμει φανερωτερη την εκδημια του,λεγωντας μου τα ακολουθα λογια

[onoufrios]

17.των δεσμων του σωματος απολυομαι

Σημερα,Παφνουτιε,αδερφε μου,λυνονται πια τα δεσμα που με κρατουσαν δεμενο με το σωμα και ταξιδευω προς την αλλη ζωη,την ατελειωτη.και βεβαια σου φαινομαι τωρα,εδω,χαρουμενος και ευτυχισμενος,οχι εξαιτιας των εργων μου-αλλωστε τι απο οσα εχω καμει θα μπορουσε να αξιζει μπρος στα ματια του Θεου,που εδωκε την αχραντη ζωη του,και μαλιστα με σταυρικο θανατο,απο αγαπη για μας-μα παιρνοντας θαρρος απο την φιλανθρωπια Εκεινου.Οταν,λοιπον,απεκδυθω το σκοτεινο τουτο σαρκιο,εσυ πρεπει να φροντισεις για την ταφη του,που για αυτη εχεις εδω σταλει.ετσι,οπως ξερεις,εχει οριστει απο το θειο και φιλανθρωπο αγιο Πνευμα,που κυβερνα την ζωη μας.και οταν πια επιστρεψεις στην αιγυπτο,θελω να αναγγειλεις,σε ολους οσοι κατοικουν και ζουν εκει με θεοσεβεια,πως οποιος προσευχεται στον Χριστο και μνημονευει το ονομα του Ονουφριου,θα τον θυμηθω και εγω μπροστα στο Δεσποτη μου,την ωρα του φοβερου βηματος της κρισεως.ακομη πως αν θρεψει ενα φτωχο στο ονομα μου,θα παρακαλεσω το θεο να μην του στερησει την χαρα να απολαυσει το παραδεισο.και ολα αυτα,βεβαια,δεν θελω να τα αναγγειλεις για χαρη μου-ξερεις δα πως δεν εγνοιαστηκα ποτε και για τιποτε απο τα γιηνα πραγματα-μα επειδη καποιοι απο εκεινους που θα ακουσουν απο το στομα σου αυτες τις ψυχοφελεις διηγησεις,θα ζεσταθει η ψυχη τους και θα γινουν τιμια και εκλεκτα σκευη του θεου.αλλα και εσυ ο ιδιος θα αξιωθεις να γινεις θεατης θειων θεαματων και ακροατης παραδοξων ακουσματων,που θα τα κυρηξεις ολα αυτα στους μοναχους της αιγυπτου,προκοβοντας ο ιδιος στη θεωρια και στην πραξη,προχωρωντας παντα φιλοτιμα την οδο του Κυριου.

[onoufrios]

18.μη ακαρπον τον της ερημου καματον

Μολις τελειωσε αυτα τα λογια του ο γεροντας,εγω επεσα και του αρπαξα τα ποδια,λεγοντας του
Ευλογησε με,Γεροντα,και προσευχησου,να μην απομεινει ακαρπος μητε διχως απολαβη ο κοπος και η εργασια που θα καμω σ'αυτη τηνερημο.κι αν ειναι να αφησεις τη ζωη τουτη για την αλλη,επιτρεψε μου,σε παρακαλω,να κατοικησω σ'αυτη εδω τη σπηλια.ετσι,ακομη και μετα την κοιμηση και την εκδημια σου,δεν θα φυγει απο κοντα σου μητε θα νιωθω πως χωρισαμε.κι εκεινος γυρισε και μου ειπε
τουτο που ζητας δεν σου εχει δωθει απο το Θεο,κ'ετσι δεν μπορω να το ευλογησω ή να το αγιασω,διοτι δεν πρεπει τιποτα να κανουμε αντιθετα προς τα σχεδια της θειας οικονομιας.γιατι δεν πρεπει να μας νικησουν εκεινοι που μας μισουν αδικα και μας επιβουλευονται κρυφα και μας πολεμουν,μητε να μας βρουν αοπλους και αφυλακτους,ωστε να μας κυριεψουν χωρις καμια δυσκολια,μητε να εχουν δικαιολογια για να καταμαρτυρισουν εναντιον μας την φρικτη ωρα της κρισεως.αλλα,αντιθετα,τα ξιφη τους να μπουν στις ιδιες τις καρδιες τους και να συντριβουν οι ιδιοι,πεφτοντας ο ενας πανω στον αλλο,γεματοι απο ντροπη δικαιολογημενοι.ενω,απο την αλλη πλευρα,ως νικηται,ολοι εκεινοι που στηριξαν τις ελπιδες τους στον Κυριο και τον εχουν αναγνωρισει ως μονο αληθινο,αναρχο,αορατο,αναλλοιωτο,διχως καμια μεταβολη,δημιουργο των ορατων και των αορατων,και που οχι μοναχα με το νευμα εδημιουργησε τα παντα,μα και τα συνεχει και τα συντηρει με την θεια προνοια του,χαριζοντας τους τη μονιμη διαρκεια.

[onoufrios]

19.Διισταμαι,αλλα και συνειμι σοι τροπον ετερον

Τελειωνοντας τουτα τα λογια,σηκωθηκε να προσευχηθει πάλι,να ευχαριστησει το θεο,και απο τα ματια μου τρεχανε δακρυα.Μετα,ξαπλωσε με τη πλατη στο χωμα,υπτιος,και σταυρωσε,οπως συνηθιζεται,τα χερια και εκλεισε το στομα και τα ματια,και λεγοντας λογια ευχαριστιας παρεδωκε στον Κυριο το πνευμα του ησυχα,τη μερα που ειχε ο Ιούνιος μηνας εντεκα.τοτε αρχισαν να ψαλουν και να υμνουν οι αγγελοι τον ισαγγελο.επευθημουσαν την προς τον Κυριο εκδημια του μεγαλου αθλητου ολες οι νοερες και υπερουρανιες δυναμεις.οι αγγελοι,οι οποιοι εκπλησονταν κ'εθαυμαζαν ενα ασκητικο σωμα,που ειχε νικησει τους ασαρκους εχθρους,τους δαιμονες.τον εξυμνουσαν ως νικητη και τροπαιουχο,τον εστεφανωσαν τον χειροκροτουσαν,δειχνοντας την αγαλλιαση τους.τον εκαλλουσαν να μπει στις ουρανιες και ευρυχωρες σκηνες των Αγιων,που για χαρη τους ειχε εδω μονιμως ασπαστει τους στεναχωρους τοπους και τροπους ζωης.τον προσκαλουσαν προς την ουρανιαν απολαυση.και γεμιζαν πραγματι απο θεια ευωδια ολη την ερημο,ψαλλοντας για τον αγιο γεροντα τα καταλληλα και αξια επιταφια ασματα.
Κ'εκεινη μεν,την ισαμε με την υψηλη ψυχη του,την κερδισε ο ουρανος.και ξερω πως,οταν ερθει ο καιρος των αμοιβων και των βραβειων,θα σταθει εμπρος στον φρικτο δεσποτικο θρονο χαρουμενη,και θα παρει απο τα χερια του αγωνοθετου τα λαμπρα επαθλα.Εγω,ομως,βλεποντας νεκρο το μακαριο εκεινο σωμα μπροστα μου,εσχισα στα δυο το παλιο ρασο που φορουσα ,με το ενα κομματι σκεπασα το τιμιοτατο εκεινο λειψανο,και με το αλλο το κορμι μου,οπως-οπως.Τοτε παρατηρησα,πως εκει κοντα υπηρχε κατα τυχη μια κοιλη πετρα.εκει,λιοπον,απεθεσα ως θησαυρο πολυτημο το σεπτο σκηνωμα του γεροντα,και βαλα πανω του(για να το σκεπασω ααπ'ολους και απο ολα)πολλα χαλικια που αφθονουσαν εκει.Καθως ομως ,αγαπησα πολυ το τοπο εκεινο,τωρα μέπιασε παλι τρελη επιθυμια να κατοικησω εκει-πως μπορουσα να εγκαταλειψω τον γεροντα Ονουφριο,που και το ονομα του οταν ερχοταν στη μνημη μου ηξερε να μου φερει τοσην ανακουφηση?-και παρακαλουσα το Θεο,πολυ θερμοτερα τωρα,να πει το ναι στη δεηση μου.αλλα εκεινη τη στιγμη συνεβει ενα ξενο και παραδοξο θαυμα,που ειναι δυσκολοπιστευτο.
το δροσερο εκεινο σπηλαιο,με ενα φοβερο κροτο,επεσε και χαθηκε με μιας,ενω ο ψηλοκορφος φοινικας,με τα νοστιμα φοινικια,επεφτε καταγης,βγαλμενος απο τη ριζα.Αυτο το μεγα σημειο μου θυμησε μεγαλοφωνοτα τηνπροφητικη γνωση του γεροντα και με επεισε πια,με τα ιδια τα γεγονοτα,πως ημουν προορισμενος και με ανωθεν αποφαση να παω στην αιγυπτο,κέκει να γινω αψευδης κηρυκας ολων οσα ειδα ή θα ιδω ακομη και θάκουσω.κ'ετσι,λοιπον,μια που δεν μπορεσα ν'αντισταθω στην υψηλη ευδοκια και θεληση,επεσα και προσκυνησα τον ταφο του γεροντα.και ακουμποντας το μετωπο μου στο εδαφος ψιθυρισα
φευγω διχως τη θεληση μου,ω μεγαλη ψυχη και ανταξια των ουρανων,προς τους οποιους ηδη ανεβηκες κέχω εσενα τον ιδιο μαρτυρα της αγαπης μου για σενα.ομως,αν και φευγω και χωριζουμε τοπικα,γνωριζε πως με αλλο τροπο θα ειμαι παντοτε κοντα σου και δεν θα φυγω ποτε απο διπλα σου.