Ορθόδοξες ιστορίες για θαύματα

[g_aggelos]

Θαύματα Αγίου Νεκταρίου

(Από το βιβλίο «Μίλησα με τον Άγιο Νεκτάριο» Β΄ Τόμος)
Λίγα Χρόνια μετά τη κοίμησή του, στα 1939, φέρανε στο μαναστήρι ένα δαιμονισμένο. Τον πήγαν στον τάφο του Δεσπότη. Τότες δεν υπήρχε τα εκκλησάκι πάνω από τον τάφο. Κι ο τάφος ήτανε χαμηλός. Το πεύκο μόνο ήταν κοντά. Οι παπάδες λοιπόν μνημονεύανε το δαιμονισμένο και τόνε διαβάζανε πάνω στον τάφο. Τον κρατούσαν δεμένο με αλυσίδες δύο χωροφύλακες και δύο ναύτες. Δεν μπορούσανε να τον κάνουνε καλά. Τους συντάραζε. Χάλαγε ο κόσμος. Μια στιγμή λοιπόν, ο δαιμονισμένος άρχισε να φωνάζει τόσο δυνατά, που φοβηθήκαμε όλοι: «’Αγιε Νεκτάριε, μ’ έκαψες». Φώναζε το δαιμόνιο που ταλαιπωριόταν από τον ’Αγιο. Σε λίγο, ο άνθρωπος έπεσε σα νεκρός. Αυτό ήταν. Θεραπεύτηκε! Σηκώθηκε και με δάκρυα στα μάτια προσκύνησε τον τάφο, λέγοντας και ξαναλέγοντας: «’Αγιε Νεκτάριε, μ’ έσωσες, σ’ ευχαριστώ»!
’Αλλη μια φορά, φέρανε μια κοπέλα δαιμονισμένη. Ούρλιαζε σαν το θεριό. ’Ολοι όσοι ήμασταν γύρω-τριγύρω, φοβόμασταν. Το πρόσωπό της ήταν αγριωπό σαν αγρίμι. Την ώρα που βαγίνανε τα Άγια, έγινε καλά. Μέρεψε. Γαλήνεψε η μορφή της. Έγινε πεντάμορφη. Κλαίγαμε όλοι μας. Βάραγαν οι καμπάνες.

[g_aggelos]

Θαύματα Αγίου Νεκταρίου

Κάποιος νέος διηγόταν:
«Είμαι Πειραιώτης. Μόλις επέστρεψα από το αλβανικό μέτωπο. Κινδύνεψα. Δίπλα μου ακριβώςε, έπεσε μια οβίδα. ’Ανοιξε ολόκληρο πηγάδι. Εκείνη τη στιγμή, έρχεται αστραπιαία ένας παπάς – που βρέθηκε; - και μου δίνει μια γερή σπρωξιά. Μ΄ έριξε στο χώμα, αντίθετα από την οβίδα. Γλίτωσα, κυριολεκτικά από θαύμα. Όταν γύρισα στο Πειραιά, άρχισα να ρωτώ γνωστούς παπάδες και να κοιτάζω φωτογραφίες ιερωμένων, για να βρω τον παπά μου μ΄έσωσε. Εκείνος, μόλις μ΄ έσπρωξε, εξαφανίστηκε. Ταραγμένος όπως ήμουν, ούτε που μου ’ κοψε να τον αναζητήσω εκείνη τη στιγμή. Ανάμεσα στις φωτογραφίες που μου δείξανε, ήταν και μια του Αγίου Νεκταρίου. Αυτός είναι! Φώναξα ανατριχιασμένος. Γι΄αυτό έρχομαι στο μοναστήρι. Ήθελα κι εγώ, κάτι να προσφέρω στο μοναστήρι του. Ρώτησα κι έμαθα ότι έσπασαν τα κεραμίδια τους και δεν είχαν χρήματα οι μοναχές να τα επισκευάσουν. Ανέλαβα εγώ. Θα τα κάνω καινούργια απ΄την αρχή. Γι΄αυτό πηγαίνω. Είναι η δεύτερη φορά. Όταν πρωτοπήγα, με υποδέχτηκαν οι μοναχές, δίχως να με γνωρίζουν. «Ήρθατε για τα κεραμίδια;» με ρώτησαν! Τα΄ χασα. Δεν είχα πει τίποτα σε κανένα. Βλέποντας την απορία μου, μου είπαν: « Ήρθε χτες βράδυ χαρούμενος ο Δεσπότης μας (σ.σ. ο Άγιος) και μας το είπε!…»».

[g_aggelos]

Θαύματα Αγίου Νεκταρίου

Αυτά μου διηγήθηκε το παληκάρι. Ανεβήκαμε όλοι μαζί στο μοναστήρι. Πήγα στον τάφο, γονάτισα κι άρχισα να κλάιω με λυγμούς. Εκείνη τη στιγμή μια υπέροχη μυρωδιά γιασεμιού απλώθηκε. Άρχισα να ψάχνω μέσα στην αυλή την κρεβατίνα με το γιασεμί. Η Γερόντισσα Παρασκευή με ρώτησε τι ψάχνω. Όταν της εξήγησα, μου είπε: «Δεν έχουμε γιασεμί στο μοναστήρι. Ούτε βασιλικό. Σε υποδέχτηκε ο Άγιος, παιδί μου!». Από τότε, πίστεψα πιο δυνατά στη χάρη του.
Ο Δεσπότης ήταν άγιος από ζωντανός. Ένα πρωί, ήρθε μια πλουσιοτάτη οικογένεια από τις κυκλάδες. Οι γονιοί κι ένα κορίτσι. Τη μικρή την είχαν πάει στην Αγγλία. Την εξέτασαν οι γιατροί και είπαν ότι, άμα γίνει δεκατριών χρονών θα πεθάνει. Το λοιπόν, ξαναπήγαν το παιδί στην Αγγλία, για δεύτερη φορά. Τίποτα. Ήρθαν και πάλι άπρακτοι στο νησί τους. Τότε η μάνα του παιδιού είδε στον ύπνο της το Δεσπότη τον Άγιο Νεκτάριο. Της είπε:
• Παντού το πήγατε το παιδί, παντού το γυρίσατε. Φέρτε το και στο σπίτι μου, στην Αίγινα. Με λένε Νεκτάριο. Μην το ταλιπωρείτε. Αυτό είναι όπως το γέννησες, ολόκαλο!…
Γι αυτό ήρθαν στην Αίγινα. Τους πήγα στο μοναστήρι. Κάνανε λειτουργία και κοινωνήσανε από το Δεσπότη. Εκείνος το σταύρωσε και τους είπε ότι ο Θεός θα το κάνει καλά. Φύγανε οι άνθρωποι. Ύστερ΄από λίγο καιρό, νά΄σου κι ήρθανε πάλι. Το κορίτσι τους ήταν πεντάγερο. Με βρήκανε στην αγορά και σαλτάραν πάνω στην καρότσα να τους πάω στο μοναστήρι. Κάνανε πάλι λειτουργία. Κλαίγανε και γελούσανε μαζί, απ΄τη χαρά τους. Ο Δεσπότης το θεράπευσε το παιδί.

[g_aggelos]

…Αμέτρητα θαύματα γίνονταν από τότε (όταν ζούσε). Δαιμονισμένοι λυτρώνονταν, άρρωστοι θεραπεύονταν, χίλια δυό. Τα μαθαίναμε όλοι οι Αιγινήτες και σταυροκοπιόμασταν. Πολλά, πολλά… Μόνο που τον έβλεπες, αισθανόσουνα πως ήταν θαυματουργός. Γαλήνια η μορφή του. Πράος, γλυκός. Άνθρωπος με πνεύμα Θεού.

…Τρέχω στο κελί του Αγίου. Μόλις μπήκα στην τραπεζαρία του, βλέπω την εσωτερική πόρτα ανοιχτή. Αυτό που αντίκρυσα στη συνέχεια – όπως θα καταλάβετε με άφησε άναυδη. Με γέμισε θαυμασμό. Ο Άγιος δεν πατούσε στο πάτωμα! Στεκότανε στον αέρα, δύο σπιθαμές πάνω από το έδαφος! Τα χέρια του ήσαν υψωμένα προς το εικονοστάσιο του, στην Παναγία και προσευχόταν. Το πρόσωπό του είχε υποστεί μιαν αλλοίωση. Πρόσωπο Αγίου. Όταν είδα αυτό το θαύμα, συγκινήθηκα βαθύτατα…

…’Οταν γύρισα το 1920 από τη Μικρασιατική οπισθοχώρηση, έμαθα πως λίγες ημέρες πριν, μια φτωχιά γυναίκα πήγε ξυπόλητη στο μοναστήρι. Μόλις την είδε ο ’Αγιος, έβγαλε τις παντόφλες του και τις έδωσε. Ύστερ΄ από λίγο, πήγε μα άλλη φτωχιά που πείναγε. Λέει τότε ο Άγιος στις Γερόντισσες:
o Δώστε της να φάει.
o Δεν έχουμε τίποτα, Σεβασμιώτατε, εκτός από λιγοστό ψωμάκι.
o Να το δώσετε αμέσως τους είπε … κι έχει ο Θεός!…
Το πρωί, να΄σου ένας πλούσιος με δύο γαίδουράκια, φορτωμένα ρύζι, ζάχαρη, μακαρόνια, αλεύρι. Δωρεά στη μονή.το ξέρω, γιατί βοήθησα στο ξεφόρτωμα. Θυμάμαι, γύρισε ο Άγιος εκείνη τη στιγμή και λέει με σημασία στην ηγουμένη:
o Γερόντισσα, έχει ο Θεός…
Κι έκανε το σταυρό του.
… Άλλη μια φορά, πήγανε χωρικοί από τον Κοντό και του είπαν ότι με την ανομβρία θα πάθουνε πολλές ζημιές. Ο ’Αγιος έκανε δέηση και άρχισε αμέσως δυνατή βροχή! Τα θυμάμαι πολύ καλά.

• Τι ευλογία, γιαγιά, να ζήσει στο νησί σας ο Άγιος Νεκτάριος!…

Άκου δω. Παντού γίνανε του κόσμου τα εγκλήματα. Κάψανε τα Καλάβρυτα, κάψαν τα χωριά όλα. Εδώ, δεν εράγισε ούτε πέτρα. Δεν άνοιξε μύτη. Για τη χάρη του Αγίου. Μιλώ για την Κατοχή. Ο γερμανός διοικητής Αθηνών, έλεγε ότι άμα περνάγανε τ΄αεροπλάνα τους και πήγαιναν στην Κρήτη, δεν βλέπανε την Αίγινα. Ούτε καταχνιά ήταν, ούτε τίποτα. Κι όμως!μ Αίγινα πουθενά. Τη σκέπαζε ο Άγιος. Από τον καιρό που ήρθε ο Άγιος στον τόπο μας, πάμε από το καλό στο καλύτερο

[g_aggelos]

Ως εκ θαύματος. Aνεύρεσις απολεσθέντος υιού

Tην παρελθούσαν εβδομάδα, κατά τον μεταξύ Mερσίνης και Kύπρου πλουν, έλαβε χώραν εν τω ατμοπλοίω, εν ώ εταξίδευον και ημέτεροι συμπατριώται εκ Kαϊμακλίου επιστρέφοντες εκ Mερσίνας εις Kύπρον, συγκινητικώτατον δράμα οφειλόμενον εις θαύμα προνοίας Θείας μάλλον ή εις τυχαίαν σύμπτωσιν, όπερ εν λεπτομερείαις έχει ως εξής: Γυνή τις εξ Aλλαγιάς, Eλληνίς Oρθόδοξος, προ δεκαεξαετίας απώλεσε τον δωδεκαετή υιόν της, εις μάτην δε επί έτη πολλά αναζητούσα αυτόν ουκ έπαυσε θρηνούσα την συμφοράν της μηδεμίαν ανακούφισιν και παρηγορίαν ευρίσκουσα εν τω κόσμω. Eις τοιαύτην ευρίσκετο κατάστασιν, ότε, προ ολίγων εβδομάδων, είδε καθ’ ύπνους άνθρωπόν τινα ονόματι Aνδρέαν, όστις διεβεβαίου αυτήν ότι θα ανεύρη τον απολεσθέντα υιόν. Φιλόθρησκος και ευσεβής μετά πίστεως απέβλεψεν εις τον καθ’ ύπνους παρουσιασθέντα Ανδρέαν, ως τον Aπόστολον Aνδρέαν, εφ ώ και ήρχετο εις Kύπρον την παρελθούσαν εβδομάδα διά προσκύνημα εις την Mονήν του Aποστόλου Aνδρέου μετά πίστεως ότι θα ανεύρισκε τον απολεσθέντα υιόν, ότε κατά τον πλουν, μετά θρήνων διηγείτο εις τους διερωτώντας αυτήν τα κατά την συμφοράν της και το όνειρον. Mεταξύ των επιβατών ήσαν και τινες Δερβίσαι, ών εις μετά πολλού ενδιαφέροντος και παθητικοτάτης στάσεως παρηκολούθει την δυστυχή γυναίκα, ήν και πλησιάσας ιδιαιτέρως και λεπτομερέστερον μαθών τα κατ’ αυτήν ανεγνώρισεν αυτήν ως μητέρα του και εαυτόν ως υιόν της επιδείξας και το γνωστόν τη μητρί αυτού επί του προσώπου σημείον, εξ ού η μήτηρ εβεβαιώθη ότι είχεν ενώπιόν της τον προσφιλή υιόν της. H συγκινητική σκηνή της αναγνωρίσεως βεβαίως δεν περιγράφεται διά λόγων, αλλά ούτε επί νεκραναστάσει δύναται να υπάρξη τόση χαρά, θερμότατοι δε και διαρκείς υπήρξαν οι ασπασμοί και αι περιπτύξεις, καθ’ άς και εξηγήθη η απώλεια του αρπαχθέντος υπό Tούρκων εξισλαμισθέντος και εκπαιδευθέντος εις Tουρκικόν Iεροσπουδαστήριον. O φιλόστοργος υιός αμέσως απέβαλε το δερβισικόν της κεφαλής κάλυμμα, καθώς και την ενδυμασίαν, ξυρισθείς υπό ενός των ημετέρων συμπατριωτών, οίτινες παρόντες εις την συγκινητικήν σκηνήν μετέσχον της χαράς και εκοινώνησαν του ενθουσιασμού, εξεδήλωσε δε εαυτόν χριστιανόν, πιστόν της μητρός του τέκνον και περιεβλήθη χριστιανικήν ενδυμασίαν. ’Ηδη ευρίσκεται εις Kύπρον μετά της μητρός του εις την Mονήν του Aποστόλου Aνδρέα, όθεν βραδύτερον θα διέλθωσιν εκ Λευκωσίας διά να μεταβώσιν εις Kύκκον. (Φωνή της Kύπρου, 24/6.4.1912).

[g_aggelos]

Η ΟΡΓΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

- «Ο αγ. Αμβρόσιος, μεταβαίνοντας από την έδρα του στη Ρώμη, νυκτώθηκε στο δρόμο και τον φιλοξένησε πλουσιοπάροχα κάποιος άρχοντας. Το πρωί ο άγιος τον ρώτησε, αν πέρασε καμιά θλίψη στη ζωή του, αυτό το έκαμε, γιατί είδε ότι είχε ανυπολόγιστο πλούτο. Ο άρχοντας απάντησε: «Με τις ευχές σου, δέσποτα άγιε, ποτέ ο Θεός δε με λύπησε, ούτε με ζημίωσε καθόλου, ούτε ξέρουμε τι είναι ασθένεια. Μάλιστα μας χάρισε πλούτο, δόξα, τέκνα και κάθε αγαθό».
Ακούγοντας αυτά ο άγιος δάκρυσε και είπε ιδιαιτέρως στους συνοδούς: «Πάμε να φύγουμε αμέσως απ’ αυτό το καταραμένο αρχοντικό, προτού ξεσπάσει η οργή του Θεού». Και επειδή εκείνοι δεν έδειχναν να βιάζονται, τους το ξανάπε εντονότερα. Μόλις απομακρύνθηκαν άνοιξε η γη και κατάπιε το αρχοντικό με όλη την οικογένεια».

[g_aggelos]

Ο άγιος Διονύσιος ο Ζακύνθου συγχωρεί στο εξομολογητήριό του τον φονέα του αδελφού του!

-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*--*-*-*-*-*-

Ο μακαριστός πατήρ Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος, αυτή η φωτερή, σύγχρονη φυσιογνωμία της Εκκλησίας της Ελλάδος, όταν ταξίδευε εκτός Αθηνών προς την Καλαμάτα (και αυτό γινόταν σπάνια) μέσα στην παραδειγματική πτωχεία του, άφηνε στο κεντρικό συρτάρι του γραφείου του δεκαπέντε μέχρι είκοσι χιλιάδες δραχμές και ένα σημείωμα που έγραφε στον υποψήφιο διαρρήκτη στην οδό Μακεδονίας με τις πολλές και συχνές ληστείες: “Χρήματα ή άλλα πολύτιμα αντικείμενα δεν υπάρχουν πουθενά στο διαμέρισμα. Πάρτε αυτά τα χρήματα και ο Θεός μαζί σας” (“Ορθόδοξη Μαρτυρία”, αρ. 59).
Ο π. Επιφάνιος το έκανε αυτό αγαπώντας χριστιανικά μέχρις αυτοθυσίας. Και για να διασώσει από πιθανές βεβηλώσεις ιερά μικροαντικείμενα στο απέριττο εικονοστάσι του φτωχικού του σπιτιού ασήμαντης υλικής αξίας, ανυπολόγιστης όμως πνευματικής.

[g_aggelos]

ΤΑ ΔΕΝΤΡΑ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ

Μια ενδιαφέρουσα αναφορά για τη Μονή της Παναγίας της Σαλαμιώτισσας υπάρχει στο βιβλίο HISTORIC CYPRUS του RUPERT GUNNIS, ο οποίος φαίνεται ότι είχε επισκεφθεί τη Μονή αρχές του 20ού αιώνα. Αφού κάνει μια μικρή αναφορά όσον αφορά στην τοποθεσία και στην εσωτερική κατάσταση του Ναού μάς διασώζει το πιο κάτω περιστατικό.
Γύρω στη Μονή υπήρχε αριθμός μεγαλόπρεπων δρυών, οι οποίοι ήταν ιερά δέντρα αφιερωμένα στην Παναγία και τα οποία δεν επιτρεπόταν να κόβονται.
Δέκα περίπου χρόνια προηγουμένως, δηλαδή γύρω στο 1920, ένας κάτοικος του χωριού ήταν αποφασισμένος να κόψει ένα απ’ αυτά. Η Παναγία τού παρουσιάστηκε τρεις φορές στον ύπνο του, προειδοποιώντας τον να μην προχωρήσει σε υλοποίηση της απόφασής του. Δυστυχώς ο άνθρωπος αυτός σκληρύνοντας την καρδία του, ένα πρωί μαζί με τους δύο γιους του έκοψαν έναν από τους μεγαλύτερους δρυς.
’Οχι πολύ πριν το βράδυ μαζί με τους γιους του φόρτωσαν τα ζώα τους με ξύλα και ξεκίνησαν να επιστρέψουν στο χωριό. ’Εκαναν μόνο μερικά βήματα, όταν δύο οχιές εμφανίστηκαν ξαφνικά μέσα από τα χόρτα και επιτέθηκαν στο μεγάλο γιο με αποτέλεσμα να πεθάνει το ίδιο βράδυ. Μέσα στον ίδιο χρόνο πέθανε και ο άλλο γιος του, από μια μυστήρια και καταθλιπτική ασθένεια.
Κάτωθεν του Ναού, σημειώνει επίσης, υπάρχει ένα χωράφι γόνιμο έδαφος όπως είναι και το υπόλοιπο έδαφος που το περιβάλλει, αλλά τα αμπέλια δεν μεγαλώνουν σ’αυτό παρά τις προσπάθειες των χωρικών. Το παράξενο αυτό φαινόμενο είναι θέμα πολλών συζητήσεων στο χωριό.

[g_aggelos]

Ο ’Αγιος Επιφάνιος μια μέρα έστειλε κάποιον στον Αββά Ιλαρίωνα, κάνοντας του τούτη την παράκληση:
- ’Ελα για να ιδωθούμε πριν εγκαταλέιψωμε το σώμα μας. Κι όταν έφθασε έννοιωσαν και οι δύο μεγάλη χαρά. Για γεύμα τους έφεραν ένα πουλί.
Ο Επιφάνιος το πήρε και το έδωσε στον αββά. Τότε ο γέροντας του είπε:
-- Συγχώρησέ με, αλλά από τότε που φόρεσα το μοναχικό σχήμα δεν έχω φάει κρέας.
Τότε ο επίσκοπος του απάντησε:
-- Εγώ, από τότε που έγινα μοναχός δεν άφησα κανένα να κοιμηθή με παράπονο εναντίον μου και δεν πλάγιασα με παράπονο εναντίον κανενός άλλου. Ο γέροντας του απάντησε.
-- Συγχώρησόν μοι, ότι η ση πολιτεία μείζων εστι της εμής.

[stratos]