Θαύματα και αποκαλύψεις από τη Θεία Λειτουργία

[NIKOSZ]

Η εμφάνιση της Θεοτόκου

Ζούσε στη χώρα των Αλαμανών ένας ιερέας πολύ ενάρετος, ο Πελάγιος, που έτρεφε ξεχωριστή ευλάβεια στην Υπεραγία Θεοτόκο.

Ο διάβολος όμως τον φθόνησε και του έσπειρε λογισμό απιστίας για τη Θεία Κοινωνία. « Πώς είναι δυνατόν », σκεφτόταν , « να γίνονται το ψωμί Σώμα και το κρασί Αίμα Χριστού; »

Από τους λογισμούς αυτούς έπεφτε σε μεγάλη θλίψη, αλλά δεν τολμούσε να συμβουλευθεί κανέναν άνθρωπο. Για αυτό πρόστρεξε στην ίδια την Παναγία και την παρακάλεσε να τον πληροφορήσει σχετικά.

Κάποια μέρα λοιπόν, ενώ λειτουργούσε, όταν έφτασε στο « Εξαιρέτως της Παναγίας αχράντου… » , εξαφανίστηκε από το δισκάριο ο άγιος Άρτος.

Ερεύνησε ο Πελάγιος τριγύρω αλλά δεν τον βρήκε.

- Παναγία μου ! φώναξε τρομαγμένος, γνωρίζω ότι για την ολιγοπιστία και την αμφιβολία μου με σιχάθηκε ο Χριστός και έφυγε από μπροστά μου για να μην κοινωνήσω, ο ανάξιος. Εσύ όμως παρακάλεσέ Τον να με συγχωρήσει!

Βλέπει τότε μπροστά στην αγία τράπεζα την υπερένδοξη Βασίλισσα με το θείο Βρέφος στην αγκαλιά της να του λέει:

- Αυτό το Βρέφος είναι ο Ποιητής της οικουμένης. Ο Υιός και Λόγος του Θεού. Τέλειος Θεός και τέλειος άνθρωπος. Αυτός πέθανε στο Σταυρό για τη σωτηρία του κόσμου και αναστήθηκε. Αυτός και τώρα καθημερινά συγκαταβαίνει με θαυμαστό τρόπο στο σχήμα του ψωμιού και του κρασιού, για την πολλή αγάπη Του στους ανθρώπους, και προσφέρεται σε αυτούς για τον αγιασμό της ψυχής τους. Ψηλάφησέ Τον λοιπόν κι ερεύνησε άφοβα, για να διαπιστώσεις ότι πρόκειται για αληθινή θεωρία , ότι είναι σώμα πραγματικό με σάρκα και αίμα ,καθώς Τον γέννησα.

Έτσι ακριβώς γίνονται ο άρτος και ο οίνος όταν λειτουργείς. Επειδή όμως η ανθρώπινη φύση δεν μπορεί να φάει σάρκα ωμή και να πιει αίμα, για αυτό με πάνσοφο τρόπο ο Παντοδύναμος προσφέρεται με τη μορφή του ψωμιού και του κρασιού ,ώστε να μπορεί ο καθένας να Τον μεταλαμβάνει με λαχτάρα και πόθο, Κοινώνησε λοιπόν και εσύ με ευλάβεια και πίστη , για αυτό όποιος Τον παίρνει μέσα του άξια , γίνεται μέτοχος της θείας δόξας Του.

Με αυτά τα λόγια η Δέσποινα απέθεσε το Βρέφος στην αγία τράπεζα, κι αφού Το προσκύνησε ταπεινά ,έγινε άφαντη.

Τότε ο ιερέας πήρε με φόβο και χαρά στα χέρια του το θείο Βρέφος. Το ασπάσθηκε ευλαβικά και διαπίστωσε πως ήταν πράγματι ένα ζωντανό βρέφος με αληθινή σάρκα. Ύστερα Το ακούμπησε στην αγία τράπεζα, έπεσε στη γη και προσευχήθηκε με δάκρυα:

- « Πιστεύω, Κύριε, και ομολογώ πως Εσύ είσαι ο Υιός του Θεού, που γεννήθηκες από την αειπάρθενη Μαρία. Σε ευχαριστώ για τη χάρη που αξιώθηκα σήμερα ο ανάξιος, και παρακαλώ να μου συγχωρέσεις την παλιά μου δυσπιστία. Και τώρα αξίωσέ με να Σε κοινωνήσω όχι σαν Βρέφος, αλλά σαν Άρτο » .

Αφού προσευχήθηκε έτσι με πίστη ,σηκώνεται, και βλέπει μπροστά του τον άγιο Άρτο όπως και πριν. Μετέλαβε με ευφροσύνη, και συνέχισε σε όλη του τη ζωή να ιερουργεί τα θεία Μυστήρια με περισσή ευλάβεια.


Από το βιβλίο « Θαύματα και αποκαλύψεις από τη Θεία Λειτουργία »
Ιερά Μονή Παρακλήτου

[NIKOSZ]

Βοήθεια των αβοηθήτων

Το πόσο μπορεί να βοηθήσει η θεία λειτουργία τους χριστιανούς ,που μνημονεύονται σε αυτήν , φαίνεται και από τα ακόλουθα περιστατικά ,που διηγείται ο άγιος Γρηγόριος ο Διάλογος ,πάπας Ρώμης ( 590 - 604 ) :

Ζούσε κάποτε ένας αιχμάλωτος μακριά από τους δικούς του και δεμένος με βαρειές αλυσίδες. Η γυναίκα του συνήθιζε σε τακτές μέρες να τελεί για χάρη του τη θεία λειτουργία.

Μετά από χρόνια ο αιχμάλωτος επέστρεψε στην πατρίδα του. Ανέφερε τότε στη γυναίκα του, πως ορισμένες μέρες οι αλυσίδες λύνονταν αόρατα και παράδοξα, κι έτσι ανακουφιζόταν λιγάκι.

Κατάπληκτη εκείνη, διαπίστωσε πως αυτό συνέβαινε τις μέρες ακριβώς που γινόταν για τη σωτηρία του η θεία λειτουργία.

Ένας ναύτης ταξίδευε μαζί με τον επίσκοπο Πανόρμου Αγάθωνα για τη Ρώμη. Στη διάρκεια του ταξιδιού ο ναύτης βρισκόταν μέσα σε μια βάρκα, που ήταν δεμένη με σχοινί στο πίσω μέρος του πλοίου . Κάποια στιγμή από την τρικυμία κόπηκε το σχοινί και η βάρκα εξαφανίστηκε.

Το πλοίο ξέπεσε σε ένα νησί ,την Ούστιβα. Εκεί ο επίσκοπος περίμενε τρεις μέρες μήπως φανεί η βάρκα με το ναύτη. Τέλος έβγαλε το συμπέρασμα ότι ο ναύτης πνίγηκε. Έδωσε λοιπόν εντολή να γίνει θεία λειτουργία για την ανάπαυση της ψυχής του.

Όταν ο επίσκοπος έφτασε στην Ιταλία , εκεί, στην πόλη του Πόρτου, συνάντησε απροσδόκητα το ναύτη. Η χαρά του ήταν απερίγραπτη.

- Πώς γλύτωσες από το ναυάγιο; τον ρώτησε με φιλόστοργη περιέργεια.

- Για πολλήν ώρα, άγιε δέσποτα, πάλευα με τα άγρια κύματα . Η βάρκα γέμισε νερά και αναποδογύρισε πολλές φορές. Από την προσπάθεια να συγκρατηθώ επάνω της, τελικά εξαντλήθηκα και κάποια στιγμή λιποθύμησα. Τότε, κι ενώ ούτε ξύπνιος ήμουν ούτε κοιμισμένος, εμφανίζεται μπροστά μου, μες στο πέλαγος, κάποιος , που μου πρόσφερε ψωμί. Έφαγα και δυνάμωσα. Σε λίγο πέρασε ένα πλοίο , που με παρέλαβε και με έβγαλε σώο σε κάποιαν ακτή.

- Μήπως θυμάσαι ποια μέρα εμφανίστηκε εκείνος ο άγνωστος , που σου πρόσφερε ψωμί; Ρώτησε ο επίσκοπος.

Η απάντηση του ναύτη τον γέμισε έκπληξη. Ήταν η μέρα που τέλεσε για χάρη του τη θεία λειτουργία στην Ούστιβα !


Από το βιβλίο « Θαύματα και αποκαλύψεις από τη Θεία Λειτουργία »
Ιερά Μονή Παρακλήτου

[NIKOSZ]

Η αξία της προσκομιδής

Η θεία χάρη που αναβλύζει από την αναίμακτη θυσία, προσφέρεται όχι μόνο στους ζωντανούς, αλλά και στους νεκρούς. Για αυτό οι λειτουργοί δεν παύουν να δέονται όχι μόνο « υπέρ υγείας » ,αλλά και « υπέρ αναπαύσεως των ψυχών των κεκοιμημένων δούλων του Θεού ».

Όσο περισσότερη είναι η πίστη και η αγάπη των ιερέων , τόσο μεγαλύτερος είναι και ο κατάλογος των ονομάτων ,που μνημονεύουν στην προσκομιδή.

Ο παπα- Σάββας ο πνευματικός, μια οσιακή αθωνίτικη μορφή ( 1821 – 1908 ) ,φαινόταν, με το μικροσκοπικό του σώμα, ένας άσημος καλόγερος. Όταν όμως λειτουργούσε, φαινόταν μεγαλοπρεπής, και το πρόσωπό του έλαμπε σαν πρόσωπο αγγέλου.

Στην προσκομιδή ,μνημόνευε ονόματα « ων ουκ έστιν αριθμός » . Χρησιμοποιούσε ένα πολύ μεγάλο δισκάριο, και για δυο-τρεις ώρες έβγαζε μερίδες και μνημόνευε ακατάπαυστα.

- Άγιε πνευματικέ, πολύ κουράζεσαι με τόσα ονόματα , του έλεγαν από αγάπη μερικοί πατέρες.

- Δεν κουράζομαι, απαντούσε εκείνος. Αντίθετα, αισθάνομαι μεγάλη χαρά. Ωφελούνται πολύ οι μνημονευόμενοι. Η ωφέλειά τους είναι χαρά μου.
Νέος ακόμα ιερέας ο παπα- Σάββας δέχτηκε κάποια αποκάλυψη ,με την οποία ο Θεός του φανέρωσε την μεγάλη ωφέλεια που αποκομίζουν οι ψυχές από την μνημόνευση. Την κατέγραψε, λίγο πριν την κοίμησή του ,σαν απάντηση σε εκείνους που τον ρωτούσαν για ποιο λόγο μνημόνευε καθημερινά τόσα ονόματα.

« Το 1843, έγραφε, μου έδωσαν αρκετά ονόματα ,για να κάνω σαρανταλείτουργο. Τη μέρα που θα τελούσα την τελευταία λειτουργία ,περιμένοντας το γέροντά μου να πάρω καιρό, αποκοιμήθηκα ακουμπώντας στο αναλόγιο και είδα το εξής αποκαλυπτικό όνειρο:

Ήμουν φορεμένος την ιερατική στολή και στεκόμουν μπροστά στην αγία τράπεζα ,πάνω στην οποία βρισκόταν ο άγιος δίσκος της λειτουργίας , γεμάτος με το Αίμα του Χριστού.

Βλέπω τότε άγγελο Κυρίου με μορφή ιερέως να παίρνει το χαρτί με τα ονόματα από την προσκομιδή και να πλησιάζει στην αγία τράπεζα. Εκεί, αφού έβαλε το χαρτί κοντά στον άγιο δίσκο, βουτάει τη λαβίδα στο Aίμα του Χριστού και σβήνει ένα όνομα ,και πάλι βουτάει και σβήνει, μέχρι που τελείωσαν όλα τα ονόματα και καθάρισε το χαρτί.

Μετά τη θεία λειτουργία ανέφερα το όνειρο στο γέροντά μου κι εκείνος μου είπε:

Εσύ δεν είσαι άξιος για να συγχωρεθούν οι αμαρτίες εκείνων ,που μνημόνευσες. Με την πίστη έλαβαν την άφεση των αμαρτιών τους.

Αυτό το όνειρο είναι η αιτία που μνημονεύω τα ονόματα όλων .


Από το βιβλίο « Θαύματα και αποκαλύψεις από τη Θεία Λειτουργία »
Ιερά Μονή Παρακλήτου

[NIKOSZ]

Το χάρισμα της προσευχής

Ο Στάρετς Σαμψών ( + 1979 ) παρακινούσε τα πνευματικά του παιδιά να παρακαλούν επίμονα τον Θεό για την απόκτηση του χαρίσματος της προσευχής λέγοντας: « Δίδαξέ με , Κύριε, να προσεύχομαι . Δεν ξέρω να προσεύχομαι » .

« Μερικές φορές », συμπλήρωνε ο στάρετς , « το μυστικό αυτό μας αποκαλύπτεται στη θεία λειτουργία όταν κοινωνάμε » .

« Γνώρισα έναν ιερέα που δεν μπορούσε να μάθει να προσεύχεται. Κάποτε λοιπόν, την ώρα που κοινωνούσε, πήρε το Σώμα του Χριστού με το αριστερό του χέρι, το έβαλε πάνω στο δεξί και άρχισε να διαβάζει ,όπως συνήθως ,την ευχή: « Πιστεύω ,Κύριε, και ομολογώ… » . Όταν τελείωσε , κι ενώ από τα μάτια του έτρεχαν δάκρυα ,άρχισε να παρακαλεί θερμά: « Μάθε με , Κύριε, να προσεύχομαι. Δεν έμαθα ακόμα να προσεύχομαι. Μόνο που διαβάζω τις ευχές » .

« Αμέσως , καθώς ο ίδιος διηγήθηκε, το πρόσωπό του φωτίστηκε από ένα αόρατο φως και μέσα του άνοιξε ένας άλλος νους . Άρχισε τότε να διαβάζει για δεύτερη φορά το « Πιστεύω, Κύριε… » χωρίς να σηκώνει τα μάτια από το δεσποτικό Σώμα. Τον πλησιάζει ο διάκος και του λέει : « Πάτερ, ο κόσμος περιμένει » .

« Το κοινωνικό είχε τελειώσει, αλλά ο ιερέας ,όσο κι αν προσπαθούσε ,δεν μπορούσε να συνέλθει. Στεκόταν σαν να τα είχε χαμένα ,σαν στήλη άλατος. Και τούτο, γιατί κατάλαβε τι είναι η προσευχή. Ένιωσε πως αναστήθηκε. Από τότε έκλαιγε ασταμάτητα. Και ποτέ δεν μπόρεσε να ατενίσει το πανάχραντο Σώμα του Κυρίου χωρίς δάκρυα.


Από το βιβλίο « Θαύματα και αποκαλύψεις από τη Θεία Λειτουργία »
Ιερά Μονή Παρακλήτου

[tinios]

΄Οταν ο Μητροπολίτης Χίου Παντελεήμων Φωστίνης (+1962) ηταν ιεροκήρυκας Αττικής, πήγε κάποτε να λειτουργήσει στο φθισιατρείο της "Σωτηρίας".

Εκεί του έφεραν οι νοσοκόμοι μια μεγάλη πιατέλα με πολλά κουταλάκια.

-Τι τα φέρατε αυτά; τους ρώτησε.

-Μας είπαν οι γιατροί να κοινωνήσετε με αυτά τους ασθενείς,αρχίζοντας από τους πιό ελαφρά και προχωρώντας στούς πιό βαριά

-Δεν χρειάζονται αυτά,απάντησε με πίστη ο ιερέας. ΄Εχω την Αγία Λαβίδα.

Πραγματικά , στη Θεία Λειτουργία κοινώνησε κανονικά τους ασθενείς και ύστερα πλησίασε την Ωραία Πύλη για να καταλύσει. Το έκανε αυτό για να τον βλέπουν όλοι, και να μάθουν οι γιατροί ότι η Θεία Κοινωνία είναι φωτιά που καίει τα πάντα.






«Ως φλόξ πυρός».


Ο ’Οσιος Σέργιος του Ραντονέζ (= 1392) είναι ο ιδρυτής της περίφημης Λαύρας της Αγίας τριάδος, στο Ζαγκόρσκ της Μόσχας, κι ένας από τους πιο αγαπημένους αγίους του ρωσσικού λαού.

Κάθε φορά που λειτουργούσε, τον αξίωνε ο Θεός να έχει συλλειτουργό έναν άγγελο. Κάποτε ο π. Συμεών, που υπηρετούσε σαν εκκλησιαστικός, είδε μια φλόγα να βγαίνει από την αγία τράπεζα και να περιβάλλει τον όσιο. Τον είδε ολόκληρο λουσμένο σ’ αυτό το υπερκόσμιο φως.

Όταν ο όσιος ετοιμάστηκε να μεταλάβει, η φλόγα υψώθηκε, μαζεύτηκε σαν ένα πέπλο και βυθίστηκε στο άγιο ποτήριο. Αφού κοινώνησε, απομακρύνθηκε από την αγία τράπεζα και ρώτησε τον κατάπληκτο μοναχό:

Γιατί, παιδί μου, φαίνεσαι τόσο ταραγμένος;
Αξιώθηκα, γέροντα, να δω τη χάρη του Αγίου Πνεύματος να σε περιβάλλει!…
Τότε ο όσιος του είπε επιτακτικά:

’Οσο ζω, να μη φανερώσεις σε κανένα αυτό που είδες!.





Από το βιβλίο « Θαύματα και αποκαλύψεις από τη Θεία Λειτουργία »
Ιερά Μονή Παρακλήτου

[NIKOSZ]

Προσφέρων και προσφερόμενος »

ΑΝΩΝΥΜΟΣ ησυχαστής ,συγγραφέας του βιβλίου « Νηπτική θεωρία » ,διηγείται την ακόλουθη θαυμαστή εμπειρία του:

« Ενώ λειτουργούσα μαζί με το γέροντά μου, είδα σε όραμα τον Κύριο Ιησού Χριστό. Φορούσε αρχιερατική στολή και λειτουργούσε σύμφωνα με την τάξη της Εκκλησίας. Παραδόξως όμως, αυτός ήταν και “ ο προσφέρων και ο προσφερόμενος ” . Στη λειτουργία συμμετείχαν και μερικοί από τη συνοδία του γέροντά μου. Δυο από αυτούς είχαν πρόσωπα ολόλαμπρα από τη θεία χάρη ,σαν πρόσωπα αγγέλων. Το σχήμα, το ολοσταύρι και ο σταυρός που κρατούσαν , άστραφταν πιο δυνατά κι από την αστραπή!
« Λειτουργούσε μαζί μας κι ένας διάκονος .

Την ώρα που ο διάκονος μνημόνευε τα ονόματα των χριστιανών, έσκυψε σπλαχνικά προς το μέρος του ο Χριστός και είπε: “ Ας είναι κι αυτοί μαζί μου στη βασιλεία μου ”. »

« Βλέποντας μπροστά μου τον γλυκύτατο Ιησού ,έκλαιγα από χαρά και θαύμαζα ,γιατί αξιώθηκα να απολαύσω τη θέα Του. Κι όταν τον ασπάσθηκα στο πανάχραντο στήθος Του, ένιωσα να λιώνω σαν κερί από την πολλή κατάνυξη και τα δάκρυα. Πήρα τότε θάρρος και του είπα κλαίγοντας: « Μνήσθητί μου, Κύριε, εν τη βασιλεία σου ». Κι αμέσως ακούω τον Ιησού με τη μελίρρυτη φωνή Του να μου λέει :

“ Ας γίνει όπως είπες ”.

« Ύστερα συνήλθα από το όραμα. Εκείνη όμως τη μέρα, κάθε φορά που το θυμόμουν, η καρδιά μου πλημμύριζε από κατάνυξη ».


Από το βιβλίο « Θαύματα και αποκαλύψεις από τη Θεία Λειτουργία »
Ιερά Μονή Παρακλήτου

[NIKOSZ]

Θαυμαστή θεοπτεία

Ο ΠΑΠΑ-ΤΥΧΩΝ , ο γνωστός Ρώσος αγιορείτης ησυχαστής της Καψάλας ( + 1968 ) όταν λειτουργούσε ,έλεγε στον ψάλτη να στέκεται έξω από το εκκλησάκι , στον μικρό διάδρομο, κι από κει να εκφωνεί το « Κύριε ελέησον » . Ήθελε να είναι τελείως μόνος και να κινείται άνετα στην προσευχή του.

Την ώρα του χερουβικού, ο παπα-Τύχων μεταφερόταν σε ουράνιους κόσμους, και παρέμενε εκεί για είκοσι έως τριάντα λεπτά. Ο ψάλτης έπρεπε να επαναλάβει τον ύμνο πολλές φορές μέχρι τη μεγάλη είσοδο.

- Τι έβλεπες και τι άκουγες ,γέροντα, τη μισή εκείνη ώρα; τον ρωτούσε μετά την λειτουργία.

Και ο γέροντας απαντούσε με τα χαριτωμένα , σπασμένα ελληνικά του:

- Χερουβείμ - Σεραφείμ δοξολογούσε Θεό. Εγώ πετάω, πα, πα, πα! Την ώρα του χερουβικού φύλακας άγγελος ανεβάσει. Μετά από μισή ώρα φύλακας άγγελος κατεβάσει… Πω, πω, εγώ λειτουργήσει…

Ο παπα - Τύχων κοινωνούσε καθημερινά από τον άγιο Άρτο. Ο ίδιος δεν έψελνε ποτέ, πάντα λειτουργούσε.



Από το βιβλίο « Θαύματα και αποκαλύψεις από τη Θεία Λειτουργία »
Ιερά Μονή Παρακλήτου

[NIKOSZ]

Ο πλανεμένος αναχωρητής

ΚΑΠΟΙΟΣ αναχωρητής, από αμάθεια πιο πολύ, δεν ήθελε να παραδεχθεί πώς ο άγιος "Άρτος που μεταλαμβάνουμε είναι το Σώμα του Κυρίου. Οι γέροντες της Σκήτης, όταν το έμαθαν, τον κάλεσαν και τον κατήχησαν με την ορθή διδασκαλία της Εκκλησίας για τα άχραντα Μυστήρια. Εκείνος όμως επέμενε στην πλάνη του. οι πατέρες τον άφησαν, αλλά προσευχήθηκαν να τον φωτίσει ο Θεός, ώστε να καταλάβει την αλήθεια.

Μία Κυριακή ο αναχωρητής συμμετείχε στη θεία λειτουργία από το άγιο βήμα του ναού της Σκήτης. Τη στιγμή που ο ιερέας πήρε στα χέρια του το πρόσφορο για να προσκομίσει, ο πλανεμένος μοναχός είδε κατάπληκτος ένα βρέφος ξαπλωμένο πάνω στην αγία τράπεζα. Κι όταν άρχισε να διαμελίζει τον Άρτο φάνηκε άγιος άγγελος από το θυσιαστήριο
κρατώντας ατό χέρι του ένα μαχαίρι. Συγχρόνως με τον ιερέα διαμέλισε κι Αυτός το θείο Βρέφος κι έχυσε το Αίμα Του ατό άγιο Ποτήριο.

Ο αναχωρητής ταράχθηκε. Μα ύστερα από λίγο, όταν πήγε να κοινωνήσει, συνέβη κάτι πιο φοβερό. Είδε μέσα ατό άγιο Ποτήριο ανθρώπινη σάρκα βαμμένη στο αίμα. Κλαίγοντας τότε ομολόγησε την πλάνη του και παρακάλεσε τον Κύριο να σκεπάσει με τη χάρη Του τα θεία Μυστήρια, για να τολμήσει να κοινωνήσει. Πραγματικά, μέσα ατό άγιο Ποτήριο είδε πάλι ψωμί και κρασί, από τα οποία μετάλαβε ευχαριστώντας το Θεό.

Από το βιβλίο « Θαύματα και αποκαλύψεις από τη Θεία Λειτουργία »
Ιερά Μονή Παρακλήτου

[NIKOSZ]

Ο δύσπιστος μοναχός

ΕΝΑΣ μοναχός πάλευε με λογισμούς αμφιβολίας, για το αν τα τίμια Δώρα είναι πραγματικά Σώμα και Αίμα Χριστού η απλά σύμβολα και τύποι. Οι άλλοι μοναχοί, όταν ενημερώθηκαν σχετικά, τον κάλεσαν σε μία θεία λειτουργία, στη διάρκεια της οποίας προσεύχονταν όλοι θερμά να του δείξει ο Θεός με θαύμα την αλήθεια, για να διώξει τους λογισμούς της απιστίας. Μετά την απόλυση, ο αδελφός Αυτός διηγήθηκε στους άλλους τα έξης: «Όταν ο διάκονος ανέβηκε στον άμβωνα για να διαβάσει το Ευαγγέλιο, είδα ν' ανοίγει η στέγη της εκκλησίας. Μετά την ευχή της προσκομιδής, είδα να σχίζονται οι ουρανοί και να κατεβαίνει φωτιά πάνω στα τίμια Δώρα.

'Ύστερα παρουσιάστηκε πλήθος αγγέλων κι ανάμεσά τους ένα Παιδί. Μαζί τους κατέβηκαν άλλα δύο πρόσωπα με ομορφιά απερίγραπτη. Κατόπι ν οι άγγελοι στάθηκαν κυκλικά γύρω από την αγία τράπεζα, ενώ το Βρέφος ενθρονίστηκε πάνω α' αυτήν. Όταν πλησίασαν οι ιερείς για να τεμαχίσουν τον άρτο της προθέσεως, είδα εκείνα τα δύο πρόσωπα να πιάνουν το Παιδί από τα χέρια και τα πόδια, και μ' ένα μαχαίρι να το σφάζουν, χύνοντας το αίμα Του ατό άγιο Ποτήριο. Στη συνέχεια έκοψαν το Σώμα του σε μικρές μερίδες, που τις τοποθέτησαν πάνω στά τεμάχια των άρτων. Αμέσως τότε οι άρτοι μεταβλήθηκαν κι αυτοί σε σάρκα.

"Στο «Μετά φόβου...», στους αδελφούς που πλησίαζαν, προσφέρονταν κομμάτια από σάρκα. Μόλις όμως έλεγαν «αμήν», γινόταν άρτος στα χέρια τους. όταν πλησίασα κι εγώ, μου δόθηκε σάρκα και δεν μπορούσα να μεταλάβω. Τότε ένιωσα μία φωνή να ψιθυρίζει στ' αυτί μου: Άνθρωπε, γιατί δεν μεταλαμβάνεις; δεν σου προσφέρεται αυτό ακριβώς που ζήτησες; Λυπήσου με, Κύριε. δεν μπορώ να μεταλάβω σάρκα. Μάθε λοιπόν πώς, αν μπορούσε ο άνθρωπος να μεταλά6ει καθαρή σάρκα, τότε μέσα στο άγιο ποτήριο θα υπήρχε σάρκα, όπως την είδες εσύ.

Επειδή όμως δεν μπορεί να μεταλάβει κάτι τέτοιο, όρισε ο Θεός τους άρτους της προθέσεως. Αν λοιπόν πίστεψες ότι ο αγιασμένος αυτός" Άρτος είναι το ίδιο το Σώμα του Χριστού, μετάλαβε αυτό που έχεις στο χέρι σου! Πιστεύω, Κύριε, απάντησα τότε συντριμμένος. Αμέσως η σάρκα που κρατούσα έγινε πάλι Άρτος. Ευχαρίστησα το Θεό και κοινώνησα. Αφού τελείωσε η ιερή μυσταγωγία, είδα ν' ανοίγει πάλι η στέγη του ναού και ν` ανεβαίνουν οι Αγγελικές δυνάμεις στον ουρανό.

Από το βιβλίο « Θαύματα και αποκαλύψεις από τη Θεία Λειτουργία »
Ιερά Μονή Παρακλήτου

[NIKOSZ]

Σημεία θαυμαστά

Ο ΟΣΙΟΣ Θεόδωρος ο Συκεώτης (6ος-7ος αι) καταγόταν από το χωριό Συκεών της Αναστασιουπόλεως της μεγαλύτερης επαρχίας της Άγκυρας. Ήταν νόθος γιος πόρνης, αλλ` αυτό όμως δεν εμπόδισε το Θεό να τον αναδείξει σε σκεύος εκλογής Του και τίμιο αρχιερέα. Τελικά, ο Φιλήσυχος Θεόδωρος εγκατέλειψε την επισκοπή και επιδόθηκε απερίσπαστος στην αγαπημένη του άσκηση και ησυχία. Κάποτε πέρασε από το κελί του ένας κατάδικος, ο Γεώργιος, με τους φρουρούς του, για να πάρουν την ευχή του.

Οι στρατιώτες παρακάλεσαν τον όσιο να συμβουλεύσει το Γεώργιο. Πραγματικά, ο όσιος τον νουθέτησε, κι εκείνος, κατανυγμένος, ζήτησε να μεταλάβει. Λύστε τον, παιδιά μου, από τα δεσμά για να τον κοινωνήσω, παρακάλεσε τους φρουρούς ο όσιος. δεν τολμάμε, γέροντα, γιατί είναι δυνατός. Κι αν θελήσει να κάνει καμιά τρέλα δεν θα μπορέσουμε να τον σταματήσουμε, δικαιολογήθηκαν εκείνοι.

Τότε ο θεοφόρος Θεόδωρος πήρε στα χέρια του το άγιο ποτήρια, σήκωσε τα μάτια του ψηλά και αναστέναξε. την ίδια στιγμή οι αλυσίδες λύθηκαν κι έπεσαν κάτω με θόρυβο. ΟΙ στρατιώτες τρόμαξαν κι έτρεξαν ν' ασφαλίσουν τις πόρτες. Μην τον φοβάστε, τους καθησύχασε ο όσιος. Γνωρίζω τη σύνεσή του. δεν θα κάνει καμιά απερισκεψία. Έτσι λοιπόν κοινώνησε τον κατάδικο, κι ύστερα έβαλε σ' όλους να φάνε. Μετά το φαγητό, οι φρουροί του πέρασαν πάλι τις αλυσίδες και συνέχισαν το δρόμο τους.