Ορθοδοξία και υιοθεσία

[eleimon]

Το δράμα των παιδιών που ζουν εγκαταλελειμμένα σε ιδρύματα συμπυκνώνει η πικρή ιστορία του Σπύρου
Tης Ελευθεριας Τραϊου


Είναι περιττό να ρωτήσεις τι αγαπούν περισσότερο τα εγκαταλελειμμένα παιδιά που φιλοξενούνται στην Παιδόπολη Αγιος Ανδρέας, στο Καλαμάκι. Δεν προλαβαίνεις να μπεις στους θαλάμους τους και όλα ορμάνε στην αγκαλιά σου. Κρέμονται επάνω σου, λένε το όνομά τους, θέλουν να μάθουν το δικό σου. Αμέσως μετά σου κάνουν την ερώτηση που τα απασχολεί περισσότερο. Ποια είσαι, τι ήρθες να κάνεις; Και καθώς ο μικρός που πρώτος θρονιάστηκε στην αγκαλιά σου, δεν λέει να κατέβει, τα υπόλοιπα, αγκαλιάζοντάς σε όπως μπορούν, ρωτάνε: «Είσαι η μαμά του; Ηρθες να τον πάρεις;». Η «Κ» βρέθηκε στο ίδρυμα Αγιος Ανδρέας μια στιγμή μεγάλης χαράς. Τα παιδιά ετοίμαζαν τα σακίδιά τους για την κατασκήνωση. Μέσα σε αυτό το πανηγύρι ξεχωρίσαμε ένα δεκάχρονο παιδί, το μόνο που δεν μας πλησίασε. Καθόταν στην άκρη ενός κρεβατιού, κλεισμένο στον εαυτό του. Ισα που ψιθύρισε «Σπύρος», όταν ρωτήσαμε το όνομά του. Μισή ώρα αργότερα διαπιστώσαμε ότι αυτό ήταν το παιδί για το οποίο ήθελαν να μιλήσουν στην «Κ» η πρόεδρος του ιδρύματος κ. Ελένη Κοσσυβάκη και η κοινωνική λειτουργός κ. Χρυσούλα Δασκαλάκη. Γιατί ήταν απόμακρος και λυπημένος; Επειδή ο Σπύρος δεν θα πήγαινε κατασκήνωση, αλλά στο νοσοκομείο για εξετάσεις.

Ο Σπύρος, ένα πανέμορφο παιδί, λεπτό, ψηλό, με φίνα χαρακτηριστικά, κάτασπρη επιδερμίδα και τεράστια μαύρα μάτια, είναι «νομικά ελεύθερος» για υιοθεσία ή αναδοχή. Ωστόσο, το παιδί παραμένει στα «αζήτητα», επειδή είναι φορέας ιού ηπατίτιδας. Οι γονείς του τον εγκατέλειψαν στο Κέντρο Βρεφών Η ΜΗΤΕΡΑ, όταν ήταν μόλις 22 ημερών. Η μητέρα του δεν εμφανίστηκε δεύτερη φορά. Ο πατέρας του τον επισκεπτόταν για ένα χρόνο. Επειτα εξαφανίστηκε και αυτός. Το ίδρυμα ΜΗΤΕΡΑ φιλοξενεί εγκαταλειμμένα παιδιά έως έξι ετών. Ετσι, όταν ο Σπύρος έφθασε σε αυτήν την ηλικία, χωρίς να τον ζητήσει κάποια οικογένεια για υιοθεσία ή αναδοχή, μεταστεγάστηκε στον Αγιο Ανδρέα όπου φιλοξενούνται παραμελημένα ή κακοποιημένα παιδιά μεγαλύτερης ηλικίας (3-12 ετών). Οι προσπάθειες του ιδρύματος να βρεθούν οι Αλβανοί γονείς του μέσω της Διεθνούς Κοινωνικής Υπηρεσίας, δεν απέδωσαν.

Δύσκολη η αναδοχή

Οπως έδειξαν οι πρόσφατες έρευνες της «Κ» για την υιοθεσία και την αναδοχή, ο Σπύρος δύσκολα θα έβρισκε θετούς γονείς (ζητούν μικρά και υγιή παιδιά, βρέφη έως νήπια), ενώ, όσο περνούν τα χρόνια, μειώνονται και οι πιθανότητες να τοποθετηθεί σε ανάδοχη οικογένεια (έχει μόνο τη φροντίδα του παιδιού το οποίο νομικά ανήκει στους βιολογικούς γονείς του). Μπορεί οι ανάδοχοι γονείς να αναλαμβάνουν πιο εύκολα ένα παιδί με προβλήματα υγείας (κυρίως όταν αυτά είναι αναστρέψιμα όπως π.χ. μια καρδιοπάθεια ή μαθησιακές δυσκολίες), αλλά και αυτοί προτιμούν μικρότερες ηλικίες. Ενα παιδί 12 ετών δεν έχει ελπίδες για αναδοχή.

«Η τοποθέτηση του Σπύρου σε ανάδοχη οικογένεια είναι προτεραιότητα για το ίδρυμα», λέει η κ. Δασκαλάκη. «Η τύχη του χαμογέλασε πριν από δυόμισι χρόνια, όταν τον ανέλαβε μια ανάδοχη οικογένεια, η οποία είχε προηγουμένως υιοθετήσει δύο παιδιά λίγο μεγαλύτερα από τον Σπύρο. Το παιδί έφερε πάνω του τη σφραγίδα του ιδρυματισμού. Δεν είχε ζήσει ποτέ με οικογένεια, με αποτέλεσμα να είναι «διαταρακτικός» στο σπίτι που τον δέχτηκε. Η αναδοχή δεν είναι απλή υπόθεση. Κάθε παιδί θέλει να διασφαλιστεί, να καταλάβει γιατί το πήραν. Είναι ένα μπιμπελό που θα στολίσει το σαλόνι τους ή πράγματι το αγαπάνε; Ετσι δημιουργεί δύσκολες καταστάσεις, εν είδει τεστ, που δοκιμάζουν τις αντοχές και την αγάπη των αναδόχων γονέων. Στην περίπτωση του Σπύρου τα πράγματα ήταν ακόμη πιο δύσκολα, γιατί στην οικογένεια υπήρχαν ήδη δύο παιδιά και μάλιστα υιοθετημένα. Ενιωθε παρείσακτος, δεν είχε την αποκλειστική φροντίδα των αναδόχων γονέων του. Τον κράτησαν ενάμιση χρόνο. Επειτα το παιδί επέστρεψε στο ίδρυμα».

Πρόβλημα υγείας

Από τότε ο Σπύρος δεν μπορεί να βρει άλλη οικογένεια. Το πρόβλημα της υγείας του αποθαρρύνει τους υποψήφιους αναδόχους γονείς, παρότι δεν είναι μεταδοτικό. «Το παιδί παρακολουθείται από το Νοσοκομείο Παίδων. Δεν έχει νοσήσει. Είναι μόνο φορέας ιού ηπατίτιδας, ο οποίος μεταδίδεται σε άλλο άνθρωπο μόνο εάν αυτός έχει πληγή ή αμυχή που θα έρθει σε επαφή με το αίμα του Σπύρου», λέει η κ. Κοσσυβάκη. «Δεν μεταδίδεται με τα ούρα. Αν υπήρχε φόβος εύκολης μετάδοσης του ιού, πρώτοι θα ανησυχούσαμε εμείς για τα άλλα παιδιά μας. Το ίδιο και οι δάσκαλοι του σχολείου του, οι οποίοι γνωρίζουν τι να κάνουν σε περίπτωση π.χ. που το παιδί κτυπήσει και έχει αιμορραγία. Θα πρέπει να τον φροντίσουν φορώντας γάντια. Αν δεν έχουν, θα χρειαστούν αρκετό βαμβάκι».

Η Παιδόπολη Αγιος Ανδρέας φιλοξενεί παιδιά έως 12 ετών. Ποιο θα είναι το μέλλον του Σπύρου, εάν δεν βρει έως τότε αναδόχους γονείς; «Θα μεταστεγαστεί σε ίδρυμα για μεγαλύτερα παιδιά έως την ενηλικίωσή του», λέει η κ. Δασκαλάκη. «Από τη στιγμή που θα γίνει 18 ετών, η Πολιτεία δεν θα έχει καμία υποχρέωση απέναντί του. Δεν υπάρχουν δομές και θεσμοί για την υποστήριξη των παιδιών που γνώρισαν μόνο τον ιδρυματισμό και επομένως είναι πολύ δύσκολο να σταθούν στα πόδια τους μόνα τους. Γι’ αυτό κάνουμε έκκληση για αναδοχή του Σπύρου».

«Μπορώ να γίνω το παιδί σας;»

Στις 22 Δεκεμβρίου του 2005 οι μικροί τρόφιμοι της Παιδόπολης Αγιος Ανδρέας έγραψαν έκθεση με τίτλο «Τα Χριστούγεννα». Παραθέτουμε την έκθεση του Σπύρου.

«Μια φορά και έναν καιρό ήταν ένα παιδάκι που δεν του άρεσαν τα Χριστούγεννα γιατί ένιωθε θλίψη, μοναξιά και έκλαιγε. Γιατί ήθελε τη μαμά του και τον μπαμπά του. Μια μέρα βλέπει έναν χιονάνθρωπο και πήγε και τον διέλυσε. Ο χιονάνθρωπος ήταν ο μπαμπάς του. Ενιωθε πολλή στενοχώρια και είπε στο παιδί: “Εγώ είμαι ο μπαμπάς σου. Εγώ σε αγάπησα, αλλά εσύ δεν με αγαπάς”. Το παιδί έκλαιγε και λέει στον μπαμπά: “Μη φύγεις”. Αλλά εκείνη τη στιγμή έλιωσε ο χιονάνθρωπος. Και την ώρα που έκλαιγε πήγε μια μητέρα εκεί πέρα με το παιδί της και του λέει: “Γιατί κλαις;” Λέει το παιδί: “Δεν έχω οικογένεια και είμαι μόνος μου”. Του λέει η οικογένεια: “Θα σε πάρουμε σπίτι μας”. Το σπίτι τού άρεσε πάρα πολύ. “Μπορώ να είμαι το παιδί σας;” “Ναι, μπορείς να είσαι”».

Η έκθεση είναι αποκαλυπτική για το ποια είναι η μεγαλύτερη προσδοκία του Σπύρου. Οπως άλλωστε και των άλλων παιδιών του ιδρύματος. Θέλουν μια οικογένεια. Κάθε φορά που ένα νέο υποψήφιο ζευγάρι δρασκελίζει το κατώφλι του ιδρύματος, όλα ρωτάνε με αγωνία: «Ηρθαν για μένα; Είναι η σειρά μου;». Το ίδιο ρωτάει και ο Σπύρος, προσδοκώντας ότι θα βρεθούν άνθρωποι εφοδιασμένοι με τα αποθέματα αγάπης και αντοχής που ζητά η περίπτωσή του. Καλή τύχη, Σπύρο.

[aposal]

Ότι δε γίνεται ανθρωπίνως να το αναθέτουμε στο Θεό. Είναι εγωιστικό να επιμένουμε.

Υπάρχει περίπτωση να θέλει ο Θεός να μην αποκτήσει κάποιος παιδί? Και αν ναι,για ποιον λόγο?
Υπάρχει περίπτωση να θέλει ο Θεός να αποκτούν παιδιά,παιδεραστές,ανώμαλοι και βίαιοι άνθρωποι?
Απλά ο καθένας μας παλεύει για την ευτυχία του όπως μπορεί και μαζί με την Θεία θέληση ή τα καταφέρνει ή αποτυγχάνει!

Αποσπάσματα από το βιβλίο «Σκεύος εκλογής» του ιερομονάχου Χριστόδουλου Αγιορείτου

Επειδή ήμασταν κοντά στον Γέροντα πολλά χρόνια και ζήσαμε άπειρες τέτοιες καταστάσεις, είδαμε ότι σ’ όλες τις περιπτώσεις ενεργούσε με τον ίδιο τρόπο. Δηλαδή προσπαθούσε να δώσει στους ανθρώπους να καταλάβουν ότι πρέπει πρώτα απ’ όλα να πλησιάσουν δια μέσου της Εκκλησίας μας και των μυστηρίων της εξομολόγησης και της Θείας Κοινωνίας τον αγαθό μας Πατέρα. Και τότε Εκείνος, ακόμη και χωρίς να Του το ζητήσουν, θα τους δώσει ό,τι δώρο θέλουν, αρκεί να μην είναι κάτι που θα τους βλάψει. Η στέρηση των δώρων, τόνιζε δεν γίνεται επειδή το θέλει ο Θεός, αλλά επειδή ο άνθρωπος έχει απομακρυνθεί από την πηγή όλων των δωρεών, που είναι ο Θεός και φυσικά λόγω της δικής του υπαιτιότητας στερείται από τις ενέργειες της Χάριτος.

Σε όσους πάλι δεν έκαναν παιδιά και αγωνίζονταν με κάθε τρόπο για να αποκτήσουν, είτε με τεχνητή γονιμοποίηση, είτε με υιοθεσία ξένων παιδιών, εξηγούσε ότι ο Θεός γνωρίζει που δεν τους δίνει ένα παιδί και βέβαια το κάνει για το καλό τους. Κάτι θα βλέπει και δεν τους το δίνει. Κι εκείνοι δεν πρέπει να εκβιάζουν τη θέλησή Του για κανένα λόγο, γιατί, εκ των υστέρων, έστω και αν πετύχουν με το δικούς τους ανθρώπινους τρόπους το επιθυμητό – για εκείνους – αποτέλεσμα, θα διαπιστώσουν ότι ο Θεός, φροντίζοντας για το καλό τους, δεν τους έδινε παιδί. Και θα πρέπει να ξέρουν καλά ότι γίνεται καλό, μόνο εκείνο το έργο που είναι σύμφωνο με το θέλημα του Θεού και όχι με την επιμονή και τα δικά μας ανθρώπινα μέσα.