Κατάκριση..

[paulina]

Μία οδός και μάλιστα από τις σύντομες, που οδηγούν στην άφεση των πταισμάτων είναι το να μην κρίνουμε, εφ’όσον είναι αληθινός π λόγος του Κυρίου, Μη κρίνετε, και ου μη κριθήτε (Λουκ. στ’ 37). Όπως δεν συμβιβάζεται η φωτιά με το νερό, έτσι και η κατάκριση με εκείνον που αγαπά την μετάνοια.
(Από το Γεροντικό)

Ακόμη και την ώρα του θανάτου του, αν δεις κάποιον να αμαρτάνει, μήτε τότε να τον κατακρίνεις. Διότι η απόφαση του Θεού είναι άγνωστη στους ανθρώπους. Μερικοί έπεσαν φανερά σε μεγάλα αμαρτήματα, κρυφά όμως έπραξαν πολύ μεγαλύτερα καλά. Έτσι εξαπατήθηκαν οι φιλοκατήγοροι κι εκείνο που κρατούσαν στα χέρια τους ήταν καπνός κι όχι ήλιος.
(Από το Γεροντικό)

Όσοι είναι αυστηροί και σχολαστικοί κριταί των σφαλμάτων του άλλου, νικώνται από αυτό το πάθος, επειδή δεν απέκτησαν ακόμη από τα δικά τους αμαρτήματα ολοκληρωτική φροντίδα και μνήμη. Διότι όποιος αφαιρέσει το περικάλυμμα της φιλαυτίας και δει με ακρίβεια τα δικά του κακά, για τίποτε άλλο δεν θα φροντίσει πλέον στη ζωή του, αναλογιζόμενος ότι ο χρόνος της ζωής του δεν του επαρκεί για να πενθήσει τις δικές του αμαρτίες, έστω κι αν θα ζούσε εκατό έτη κι αν θα έβλεπε ολόκληρο τον Ιορδάνη ποταμό να βγαίνει από τους οφθαλμούς του ως δάκρυ.
(Από το Γεροντικό)

[paulina]

Εμείς οι άθλιοι, ο,τιδήποτε κι αν δούμε ή ακούσουμε ή υποθέσουμε , αρχίζουμε να το κατακρίνουμε, να το σιχαινόμαστε ή να το εξευτελίζουμε δίχως καμιά διάκριση. Εκείνο μάλιστα, που είναι ακόμη χειρότερο, είναι ότι δεν περιοριζόμαστε μόνο στη βλάβη του εαυτού μας, αλλά προχωράμε πιο πέρα. Συναντάμε τον άλλον αδελφό και αμέσως του λέμε "έγινε αυτό κι αυτό". Κι έτσι κοντά σε μας βλάπτουμε και τον άλλο, μια και του βάζουμε στην καρδιά του την αμαρτία. Δεν φοβόμαστε, βλέπετε, αυτόν που είπε: "Ουαί, ο ποτίζων τον πλησίον αυτού ανατροπήν θολερά, (Αβακούμ 2,15), αλλά εκτελούμε το έργο του διαβόλου, δίχως καθόλου να μας μέλλει. Έχει μήπως άλλη δουλειά ο δαίμονας, από το να ταράζει και να βλάπτει; Να, λοιπόν, που κι εμείς με τη συμπεριφορά μας γινόμαστε συνεργοί των δαιμόνων, όχι μόνο για τη δική μας απώλεια, αλλά και για του διπλανού μας. Κάθε ένας που βλάπτει την ψυχή, γίνεται συνεργός και βοηθός των δαιμόνων.
(Αββάς Δωρόθεος)

[paulina]

Ένας αδελφός ρώτησε τον αββά Ιωσήφ: Τί να κάνω, που δεν μπορώ ούτε σκληρή άσκηση να κάνωούτε να δουλέψω και να δώσω ελεημοσύνη;
Και του λέει ο γέροντας: Αν δεν μπορείς να κάνεις τίποτα από αυτά, τουλάχιστον φύλαξε τη συνείδησή σου, ώστε να μην συλλογιστείς κάτι κακό για τον πλησίον σου και να μην τον ατπεινώσεις και θα σωθείς.
(Από το Γεροντικό)

Είναι προτιμότερο να τρώει κανείς και να ευχαριστεί τον Κύριο, παρά να μην τρώει και να κατακρίνει αυτούς που τρώνε κι ευχαριστούν τον Κύριο. Αδελφέ, κάθησες στο τραπέζι; Φάε ψωμί και μην κατακρίνεις τον πλησίον, για να μην καταντήσεις να φας τις σάρκες του αδελφού σου με την κατάκριση. Γιατί είναι γραμμένο: " Οι εσθίοντες τον λαόν μου εν βρώσει άρτου τον Κύριον ουκ επεκαλέσαντο"(Ψαλμ.13:4). Αν έχεις υγιή πίστη, τρώγε ό,τι σου παρθέτουν στο όνομα του Κυρίου, Αν πάλι παρατεθεί κάποιο φαγητό που εσύ δεν το θέλεις, μην το καταφρονήσεις όταν οι περισσότεροι θέλουν να φάνε ευχαριστώντες τον Κύριο.
(Όσιος Εφραίμ)

[paulina]

Αν οι κοσμικοί άνθρωποι θα πάνε στην κόλαση από τις καταχρήσεις,
οι πνευματικοί άνθρωποι θα πάνε στην κόλαση από τις κατακρίσες.
(Γέροντας Παΐσιος)

[paulina]

Από την Κλίμακα του Αγίου Ιωάννου του Σιναΐτου

Άκουσα μερικούς να καταλαλούν και τους επέπληξα. Και για να δικαιολογηθούν οι εργάτες αυτοί του κακού μου απήντησαν ότι το έκαναν από αγάπη και ενδιαφέρον προς αυτόν που κατέκριναν. Εγώ τότε τους είπα να την αφήσουν αυτού του είδους την αγάπη, για να μη διαψευσθεί εκείνος που είπε: «Τον καταλαλούντα λάθρα τον πλησίον αυτού, τούτον εξεδίωκον» (Ψαλμ. ρ΄ 5). Εάν ισχυρίζεσαι ότι αγαπάς τον άλλον, ας προσεύχεσαι μυστικά γι΄ αυτόν και ας μην τον κακολογείς. Διότι αυτός ο τρόπος της αγάπης είναι ευπρόσδεκτος από τον Κύριον.

Μία οδός, και μάλιστα από τις σύντομες πού οδηγούν στην άφεση των πταισμάτων, είναι το να μην κρίνουμε, εφ΄ όσον είναι αληθινός ο λόγος του Κυρίου «μη κρίνετε, και ού μη κριθήτε» (Λουκ. στ΄ 37). Όπως δεν συμβιβάζεται η φωτιά με το νερό, έτσι και η κατάκρισις με εκείνον που αγαπά την μετάνοια.

Οι δαίμονες μας σπρώχνουν πιεστικά ή στο να αμαρτήσουμε ή, αν δεν αμαρτήσουμε, στο να κατακρίνουμε όσους αμάρτησαν, ώστε με το δεύτερο να μολύνουν οι κακούργοι το πρώτο. Ας γνωρίζεις ότι γνώρισμα των μνησικάκων και φθονερών ανθρώπων είναι και τούτο: Τις διδασκαλίες, τα πράγματα ή τα κατορθώματα του άλλου τα κατηγορούν και τα διαβάλλουν με ευχαρίστηση και ευκολία, (νικημένοι και) καταποντισμένοι άθλια από το πνεύμα του μίσους.

[Domna]

Τίποτε δεν είναι χειρότερο από την κατάκριση

Ήταν κάποιος Γέροντας που έτρωγε καθημερινά τρία παξιμάδια. Τον επισκέφθηκε κάποιος αδελφός και όταν κάθησαν να φάνε, έβαλε και για τον αδελφό τρία παξιμάδια. Είδε κατόπιν ο Γέροντας ότι ο αδελφός είχε ανάγκη να φάει περισσότερο και τού ’φερε άλλα τρία. Αφού χόρτασαν και σηκώθηκαν, κατέκρινε ο Γέροντας τον αδελφό και του είπε: «Δεν πρέπει, αδελφέ, να υπηρετούμε τη σάρκα μας». Ο αδελφός έβαλε μετάνοια στον Γέροντα και έφυγε.

Την επόμενη ημέρα όταν έφθασε η ώρα για φαγητό, έβαλε ο Γέροντας τα τρία παξιμάδια για τον εαυτό του. Αλλά αφού τα έφαγε, αισθάνθηκε πάλι να πεινά αλλά συγκρατήθηκε. Την άλλη μέρα πάλι το ίδιο έπαθε και άρχισε να αισθάνεται εξάντληση. Κατάλαβε τότε ο Γέροντας ότι τον εγκατέλειψε ο Θεός και ρίχνοντας τον εαυτό του ενώπιον του Θεού, άρχισε να παρακαλεί μετά δακρύων για την εγκατάλειψη που του έγινε. Και βλέπει έναν άγγελο που του είπε: «Αυτό σου συνέβη, επειδή κατέκρινες τον αδελφό. Να ξέρεις λοιπόν ότι αυτός που μπορεί να εγκρατεύεται ή να κάνει κάποιο άλλο καλό, δεν το κάνει με δική του δύναμη, αλλά η αγαθότητα του Θεού είναι που ενισχύει τον άνθρωπο».

Έλεγαν οι Γέροντες τίποτε δεν είναι χειρότερο από την κατάκριση.

Γεροντικό

http://askitikon.eu/index.php?option=co ... Itemid=383