Γιατί εγώ να υστερώ;

[trader21]

Μέσα στην οικογένεια, στο χώρο ερ­γασίας, στις κοινωνικές μας σχέ­σεις, συναναστρεφόμαστε καθημε­ρινά με πολλούς ανθρώπους, πολύ δια­φορετικούς μεταξύ τους. Όλοι τους δια­φέρουν, στο χαρακτήρα, στις ικανότητες, στα χαρίσματα τους. Κάποιοι ξεχωρίζουν σε έναν τομέα και άλλοι σε άλλον. Άλλοι είναι εσωστρεφείς, άλλοι διαχυτικοί. Άλ­λοι συναισθηματικοί και άλλοι άνθρωποι της ψυχρής λογικής. Κάποιοι έχουν εξω­τερικά χαρίσματα, που προκαλούν θαυ­μασμό, και άλλοι εσωτερικά, που δεν φαί­νονται, δεν εντυπωσιάζουν.

Σ’ αυτή λοιπόν την καθημερινή μας τριβή μαζί τους συμβαίνει κάποτε μέσα μας να κάνουμε συγκρίσεις, να μειονε­κτούμε, να ζηλεύουμε.

Γιατί να μην έχω κι εγώ εκείνο το χάρισμα;
Γιατί να υ­στερώ σε κείνο το θέμα ή το άλλο;
Γιατί ό άλλος να υπερτερεί σε ομορφιά, σε δύ­ναμη, σε λόγο, σε διανοητικά προσόν­τα;

Έμενα με αδίκησε ό Θεός;

Και έτσι συχνά αισθανόμαστε κατώτεροι, ανίκα­νοι, ελλειμματικοί. Μελαγχολούμε, μαραζώνουμε, υποφέρουμε. Και δημιουρ­γούμε πρόβλημα και στον εαυτό μας και στους γύρω μας.

Είναι όμως έτσι τα πράγματα; Μας αδί­κησε ό Θεός;

Όχι βέβαια. Ο Θεός δεν αδίκησε καν­ένα. Σε όλους έδωσε χαρίσματα «κατά το μέτρον τής δωρεάς» του (Εφεσ. δ' 7). Σύμφωνα δηλαδή με το μέτρο της σοφί­ας και της δικαίας κρίσεως του, γνωρί­ζοντας προαιωνίως τον καθένα μας, τον χαρακτήρα μας, τις διαθέσεις μας και την αγάπη μας προς Αυτόν.

Κανείς δεν συγκεντρώνει στο πρόσω­πο του όλα τα χαρίσματα. Άλλοι έχουν άλλα χαρίσματα, και άλλοι άλλα. Πρέπει επομένως ο καθένας μας να μένει ευχα­ριστημένος με τα πολλά και ιδιαίτερα προσωπικά του χαρίσματα, χωρίς να αισθάνεται ότι μειονεκτεί απέναντι στους αδελφούς του. Δυστυχώς όμως εμείς επειδή έχουμε άγνοια του εαυτού μας, θέλουμε διαρκώς κάτι ανώτερο, κάτι πε­ρισσότερο.

Είναι τραγικό να μας έχει χαρίσει ό Θε­ός τόσα πολλά χαρίσματα, και μείς αντί να χαιρόμαστε γι’ αυτά, να βασανιζόμα­στε και να γογγύζουμε για τα άλλα πού δεν έχουμε και να ποθούμε διαρκώς κάτι άλλο, κάτι μεγαλύτερο, μένοντας ανικα­νοποίητοι, αξιολύπητοι, άδειοι. Έτσι ό­μως υποφέρουμε και δυσκολεύουμε και τούς άλλους.

Υπάρχουν άνθρωποι πού αδίκησαν τον εαυτό τους, κατέστρεψαν την οικογένεια τους και την εργασία τους, επειδή είχαν κυριευθεί από το πάθος της ζήλειας. Ενώ άλλοι, πού δεν είχαν εξωτε­ρικά εντυπωσιακά χαρίσματα, προόδευ­σαν πολύ περισσότερο από κάποιους ικανούς και σπουδαίους, δημιούργησαν πολύ καλύτερες οικογένειες και είχαν ασυγκρίτως ανώτερες επιτυχίες στα παι­διά τους και στις εργασίες τους, επειδή ακριβώς είχαν ταπείνωση.

Επιπλέον ο Απόστολος Παύλος μας συνιστά να επιδιώκουμε τα χαρίσματα όχι τα μείζονα, αλλά τα «κρείττονα», τα ωφελιμότερα (Α' Κορ. ιβ' 31). Να επιδι­ώκουμε δηλαδή την αγάπη, την πίστη, την αγιότητα. Αυτά τα ανώτερα και ωφε­λιμότερα χαρίσματα ο Θεός τα δίνει σε όλους μας. Και αυτά πρέπει να αξιοποι­ήσουμε περισσότερο. Διαφορετικά χωρίς τα κρείττονα χαρίσματα, χωρίς την αγά­πη για παράδειγμα, γινόμαστε «χαλκός ήχων ή κύμβαλον άλαλάζον» (Α' Κορ. ιγ' 1).

Εάν δεν έχουμε αγάπη, γράφει ό καθηγητής Παναγιώτης Τρεμπέλας, δεν θα μας σώσουν οι διάφορες ικανότη­τες που έχουμε. Η αγάπη επιβάλλει να επιζητούμε τα χαρίσματα, που ωφελούν τους άλλους και όχι εκείνα που διεγεί­ρουν το θαυμασμό των άλλων για μάς.

Επομένως σε τελική ανάλυση αυτό που προσδιορίζει κυρίως την αξία των χαρι­σμάτων μας δεν είναι αυτά καθεαυτό τα χαρίσματα αλλά ο τρόπος και ο σκοπός για τον όποιο τα χρησιμοποιούμε.

Υπάρ­χει χάρισμα που το χρησιμοποιεί κανείς για τον Θεό και τους αδελφούς του ή αποκλειστικά για τον εαυτό του. Το κάθε χάρισμα λοιπόν που το αξιοποιούμε για τη δόξα του Θεού, ας φαίνεται στα μάτια των ανθρώπων μικρό, ας μην εντυπω­σιάζει. Δεν είναι μικρό. Είναι μεγάλο, δι­ότι μπορεί να μας ανοίξει τους ουρανούς και να οδηγήσει στη σωτηρία και μας και πολλούς άλλους γύρω μας.

Ας προσπαθήσουμε συνεπώς να ανι­χνεύσουμε μέσα μας και να βρούμε ποιά χαρίσματα έδωσε ο Θεός σε μας προ­σωπικά. Αν αυτά αρχίσουμε να τα καλλι­εργούμε με τον καλύτερο τρόπο, τότε θα αλλάξει η ζωή μας. Αξιοποιώντας ιδιαι­τέρως τα συγκεκριμένα χαρίσματα, που μας έδωσε ο Θεός, θα δούμε θαυμαστές αλλοιώσεις του Θεού στη ζωή μας, θα γίνουμε καινούργιοι άνθρωποι, πνευμα­τικοί, χαριτωμένοι. Και δοξολογητικά θα ευχαριστούμε τον Κύριο για όλα όσα μάς χάρισε, για όσα γνωρίζουμε και για όσα δεν γνωρίζουμε ακόμη.

Ας κάνουμε επομένως ένα νέο ξεκίνη­μα. Και οι καρποί θα είναι πλούσιοι και θαυμαστοί.



(άρθρο από το περιοδικό "ΣΩΤΗΡ")