Αποσπάσματα από το βιβλίο "Αμαρτωλών Σωτηρία"

Πνευματικά άρθρα και Αναγνώσματα.Αποσπάσματα από διάφορα βιβλία.

Συντονιστές: ntinoula, Συντονιστές

pavmaria
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 830
Εγγραφή: Τετ Οκτ 05, 2005 5:00 am
Επικοινωνία:

Αποσπάσματα από το βιβλίο "Αμαρτωλών Σωτηρία"

Δημοσίευση από pavmaria »

(Επιλογή και διασκευή ψυχωφελών κειμένων από το βιβλίο “ΑΜΑΡΤΩΛΩΝ ΣΩΤΗΡΙΑ” του μοναχού Αγαπίου Λάνδου του Κρητός)


ΠΩΣ ΘΑ ΣΩΘΟΥΜΕ


ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ


“Γνωριμία με τον εαυτό μας”


Ο Προφήτης Ιερεμίας, θρηνώντας για τις ταλαιπωρίες των ανθρώπων και την αδυναμία της ανθρώπινης φύσεως, έλεγε:

“Γιατί γεννήθηκα; Για να βλέπω κόπους και βάσανα; Γιατί δεν με θανάτωνε ο Κύριος στη μήτρα της μητέρας μου;” (πρβλ. Ιερ. 20:18,17).

Ο προφήτης είχε κατανοήσει τι είναι ο άνθρωπος και τι η επίγεια ζωή του. Εσύ άραγε έχεις αυτή την επίγνωση;

Φρόντισε, αδελφέ, να γνωρίσεις τον εαυτό σου, να καταλάβεις τι και ποιος είσαι, γιατί τούτο αποτελεί την επιστήμη των επιστημών και την πιο μεγάλη σοφία.

Πιο χρήσιμη και ωφέλιμη είναι η γνώση του εαυτού σου, παρά οι γνώσεις της αστρονομίας, της φυσικής, των μαθηματικών, της ιατρικής.

Γιατί αυτές εξαντλούνται στην παρούσα ζωή, ενώ η αυτογνωσία έχει προεκτάσεις και στη μέλλουσα.

Για τον υψηλό τούτο σκοπό χρειάζονται σκληρός αγώνας, οξύτατη παρατηρητικότητα, πολλή προσευχή και ενίσχυση του Θεού.

Πρέπει να εισχωρήσεις με το νου μέσα στην καρδιά σου και να εξετάσεις προσεκτικά το είναι σου.

Όσο καλύτερα γνωρίσεις την ψυχή σου, τον έσω άνθρωπο, τόσο καλύτερα θα γνωρίσεις και τον Κύριο, γιατί, διαπιστώνοντας το μεγαλείο και την ανωτερότητα της ψυχής, αποκτάς καθαρότερη την επίγνωση της άπειρης και ασύλληπτης μεγαλοσύνης του Θεού.

Να στοχάζεσαι πάντα τη συντομία και το άδηλο τέρμα της παρούσας ζωής, συνειδητοποιώντας την προσωρινότητα και την ασημαντότητά σου, γιατί αυτός είναι ο δρόμος που σε φέρνει κοντά στον Κύριο.

Όσο γνωρίζεις τον εαυτό σου, τόσο ταπεινώνεσαι, και όσο ταπεινώνεσαι, τόσο αποκτάς φόβο Θεού, που είναι η αρχή της σοφίας, κατά το Σολομώντα (Παροιμ. 1:7).

Αν θέλεις να μάθεις ποιος είσαι, πάρε πρώτα-πρώτα έναν καθρέφτη και κοίταξε μέσα τον εαυτό σου. Κοίταξε και σκέψου: Αυτός που βλέπεις, ο “άλλος” άνθρωπος του καθρέφτη, από τι αποτελείται; Από χώμα και νερό! Όσο επίσημος, πλούσιος ή άρχοντας ή σοφός, κι αν είσαι, δεν αξίζεις περισσότερο από ένα πήλινο αγγείο. Ένα πτώμα είσαι ουσιαστικά, μια εικόνα με λίγο χρώμα και κίνηση, που σου δάνεισε η ζωή για λίγα χρόνια. Κι έπειτα; Ξαναγίνεσαι πτώμα και χώμα!

Να τι είσαι ως προς το σώμα. Αλλά και ως προς το πνεύμα, αν βγάλεις το Θεό και τη χάρη Του, δεν είσαι παρά ένας φίλος της ματαιότητος, εχθρός της δικαιοσύνης, καταφρονητής της αλήθειας, κληρονόμος της κολάσεως. Από κάθε άποψη, δηλαδή, είσαι ένα πλάσμα ταλαίπωρο και αξιοθρήνητο -στις βουλές σου τυφλός, στις επιθυμίες σου ακάθαρτος, στα λόγια και τα έργα σου μάταιος, ένα τίποτα, ένα μηδέν, κι ας νομίζεις πώς είσαι κάποιος σπουδαίος.

Ο πιο μεγάλος ηρωισμός και η πιο θαυμαστή γενναιοφροσύνη βρίσκονται στην ταπεινή αναγνώριση της μηδαμινότητός μας.

Αυτή, άλλωστε, είναι η αρχή της λυτρώσεως από πολλά πάθη και ελαττώματα.

Πολλές φορές ο Κύριος ρωτούσε τους ασθενείς, πού θεράπευε, τι ήθελαν και αν επιθυμούσαν να γίνουν καλά. Όχι πώς δεν ήξερε τη βουλή και την επιθυμία τους, αλλά για να συνειδητοποιήσουν καλύτερα την κατάστασή τους και να την ομολογήσουν ξεκάθαρα. Θυμάσαι τι έλεγε και ο προφήτης Δαβίδ, όταν ζητούσε από το Θεό να τον συγχωρήσει; “Αναγνωρίζω την παρανομία” (Ψαλμ. 50:5).

Τον μεγαλύτερο κίνδυνο διατρέχει ο ασθενής εκείνος πού δεν γνωρίζει την αρρώστια του. Όσοι έχουν χάσει τα λογικά τους, πάχουν από την πιο σοβαρή ασθένεια. Μά δεν το καταλαβαίνουν ούτε θλίβονται γι΄αυτό, αλλά τους βλέπεις να γελούν και να χαίρονται, με τρόπο πού σε κάνει να κλαις. Μήπως όμως δεν μοιάζουν σ΄αυτούς και όσοι τάχα λογικοί άνθρωποι δεν γνωρίζουν τον εαυτό τους και τη φύση τους και τον προορισμό τους;

Το κακό, αδελφέ, δεν είναι έξω από μας. Μέσα μας είναι. Γι΄αυτό και τόσο δύσκολα θεραπευόμαστε, επειδή δεν βλέπουμε την αρρώστια μας.

Πληγές πού δεν φαίνονται και αμαρτίες που δεν αναγνωρίζονται, δεν διορθώνονται.

Σε τούτον τον αγώνα αξίζει να βάλεις όλον τον πόθο σου και να ρίξεις όλες τις δυνάμεις σου.

Τι είσαι; Από πού ήρθες; Πού βρίσκεσαι και πού πηγαίνεις; Πρίν από τη σύλληψή σου δεν υπήρχες. Δεν ήσουνα τίποτα. Ο Θεός οικονόμησε να έρθεις στον κόσμο κι Εκείνος σου έδωσε ό,τι έχεις, τόσο τα φυσικά σου χαρίσματα-ρώμη, ομορφιά, ευφυϊα, αισθήσεις κ.λ.π. -όσο και τα επίγεια αποκτήματα, που εξαρτώνται άμεσα από τα χαρίσματα- χρήματα, περιουσία, αξιώματα. Επομένως, “τι έχεις πού να μην το έλαβες; Και αφού το έλαβες από το Θεό, γιατί καυχιέσαι σαν να μην το είχες λάβει ως δώρο;” (Α΄Κορ. 4:7). Αν δεν έχεις τελείως τυφλωθεί από την υπερηφάνεια και τη φιληδονία, αν δεν έχεις σκοτιστεί πέρα για πέρα από το διάβολο, το πνεύμα του σκότους, αν είσαι λογικό πλάσμα του Θεού, “κατ΄εικόνα και καθ΄ομοίωσιν” Εκείνου, δεν μπορείς παρά να ομολογήσεις την ανεκδιήγητη ευεργετικότητά Του, πού όλα σου τα χάρισε, βασιλιά της κτίσεως σ΄έκανε, αλλά και με το ίδιο Του το Αίμα σε λύτρωσε από τον αιώνιο θάνατο. Και τότε θα ταπεινωθείς βαθιά, και η ταπείνωση αυτή θα είναι η αρχή της μετάνοιας και της σωτηρίας σου. Η ταπείνωση αυτή θα σε κάνει να ποθήσεις ακτανίκητα τον Ευεργέτη και Σωτήρα σου.

Λέγεται πώς κάποτε ο αείμνηστος και ευσεβής βασιλιάς Θεοδόσιος ο Μέγας (379-395) πρόσταξε κι έβαλαν το θρόνο του στην ακροθαλασσιά.

Ύστερα κάθησε εκεί όπως και στο παλάτι, μπροστά στους άρχοντες και τους αξιωματούχους, και είπε δυνατά για να τον ακούσουν όλοι:

- Θάλασσα, με τη δύναμη και την εξουσία που έχω, σε διατάζω να μην προχωρήσεις πέρ΄από τα όρια σου και να μη βρέξεις το θρόνο μου!

Οι άρχοντες απορούσαν με όσα έβλεπαν και άκουγαν, γιατί δεν καταλάβαιναν τι σκοπό είχε ο βασιλιάς. Δεν πέρασε όμως πολλή ώρα, κι ένα δυνατό κύμα, που ήρθε ξαφνικά, όχι μόνο το θρόνο έβρεξε, μά και το βασιλιά έκανε μούσκεμα από το κεφάλι ως τα πόδια. Τότε ο σοφός Θεοδόσιος νουθέτησε τους ακροατές του:

- Ας μάθουν όλοι, πώς η δύναμη των κοσμικών βασιλέων είναι πρόσκαιρη και μάταιη. Αιώνιος και αληθινός Βασιλιάς όλης της κτίσεως είναι μόνο ο Βασιλιάς των βασιλέων, Αυτός που δημιούργησε από το μηδέν τον ουρανό και τη γη και τη θάλασσα και όλα όσα υπάρχουν σ΄αυτά, ορατά και αόρατα.

Και μπροστά στα μάτια των κατάπληκτων αρχόντων, κατέβηκε από το θρόνο και τράβηξε για την εκκλησία, όπου έβγαλε το στέμμα του και το απόθεσε μ΄ευλάβεια στην ιερή κεφαλή του Εσταυρωμένου. Από την ημέρα εκείνη και ως το θάνατό του δεν ξαναφόρεσε το διακριτικό της βασιλικής του εξουσίας.

Ας στοχαστούμεν, λοιπόν, κι εμείς τη μηδαμινότητα και τη ματαιότητα της εξουσίας που τυχόν έχουμε.

Ας στοχαστούμε τη βραχύτητα της ζωής μας κι ας μη μένουμε προσκολλημένοι σ΄αυτήν.

Ας μην κυνηγάμε τα ψεύτικα, για να κερδίσουμε τ΄αληθινά, που μας υπόσχεται ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός.
pavmaria
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 830
Εγγραφή: Τετ Οκτ 05, 2005 5:00 am
Επικοινωνία:

Δημοσίευση από pavmaria »

(Επιλογή και διασκευή ψυχωφελών κειμένων από το βιβλίο “ΑΜΑΡΤΩΛΩΝ ΣΩΤΗΡΙΑ” του μοναχού Αγαπίου Λάνδου του Κρητός)


ΠΩΣ ΘΑ ΣΩΘΟΥΜΕ


ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ


“Η ματαιότητα του κόσμου”


Όλα του κόσμου τα πράγματα και όλες της γης οι ασχολίες, έξω από τη διακονία του Κυρίου, είναι ψεύτικα και μάταια. “Ματαιότης ματαιοτήτων, τά πάντα ματαιότης”, λέει ο σοφός συγγραφέας του Εκκλησιαστή (1:2). Μάταιη και άστατη είναι η κοσμική δόξα. Πλανεμένοι και μικρόμυαλοι όσοι κυνηγούν τα υλικά πλούτη, τις τρυφές και τις απολαύσεις της σύντομης αυτής ζωής, γιατί δεν ξέρουν ότι πίσω τους ακολουθεί θλίψη αιώνια.

Η φοβερά ημέρα της δευτέρας παρουσίας του Χριστού θα φανερώσει περίτρανα το κέρδος του φτωχού και τη ζημιά του πλούσιου, την αξία του άσημου και την κενότητα του δοξασμένου. Την ώρα εκείνη δεν θα χρησιμεύουν τα χρήματα και τα κτήματα, οι επιστημονικές γνώσεις και τα διπλώματα, η αναγνώριση και η φήμη, η ευφυϊα και η πανουργία, η ρητορεία και η επιχειρηματολογία, αλλή η καθαρή συνείδηση, η ενάρετη πολιτεία και τα καλά έργα.

Υπολόγισε πόσο χρόνο από την ως τώρα ζωή σου, τη ζωή που σου χάρισε ο Θεός για να Τον υπηρετήσεις -ή μάλλον για ν΄αγωνιστείς πνευματικά και να σωθείς, γιατί ο Θεός δεν έχει ανάγκη τις υπηρεσίες σου- υπολόγισε, λέω, πόσο χρόνο σπατάλησες σε έργα μάταια, άχρηστα ή και εφάμαρτα. Κάθε λεπτό που πέρασε, δεν γυρίζει πίσω. Οι μέρες, οι μήνες και τα χρόνια τρέχουν. Ο θάνατός σου, όσο κι αν δεν θέλεις να το συλλογίζεσαι, πλησιάζει, είναι δίπλα σου! Πότε θα σ΄αγγίξει; Είναι άγνωστο. Όταν όμως θα γίνει αυτό, τί αξία θα έχουν οι κόποι σου για τις επίγειες ματαιότητες; Ποιός θα σε βοηθήσει τότε; Οι ικανότητές σου, η ευφυϊα σου, η γνώση σου, τα χρήματά σου, η φήμη σου; Όχι! Οι συγγενείς, πού ίσως περίμεναν με κρυφή λαχτάρα το θάνατό σου για να σε κληρονομήσουν; Όχι! Οι φίλοι, πού τόσο συχνά αποδείχθηκαν συμφεροντολόγοι και αχάριστοι; Όχι! Αλλά ποιός; Μόνο ο φιλεύσπλαχνος και φιλάνθρωπος Θεός, Εκείνος που εσύ αγνόησες ή καί καταφρόνησες, μολονότι όλα, όσα έχεις, από τα χέρια Του τα πήρες.

Έστω και τώρα, λοιπόν, έλα κοντά Του. Ό,τι κι αν κάνεις κάτω από τη σκέπη και μέσα στο νόμο του Χριστού, είναι καλό και ωφέλιμο.

Μακριά απ΄Αυτόν, όλα είναι μάταια και χαμένα.

Γι΄αυτό ο μακάριος Παύλος έλεγε:

“Αυτά πού ήταν άλλοτε για μένα κέρδη και πλεονεκτήματα, με την πίστη στο Χριστό τα είδα σαν ζημιά και μειονεκτήματα. Πραγματικά, όλα εξακολουθώ να τα θεωρώ μειονεκτήματα σε σχέση με τό ασύγκριτα ανώτερο αγαθό που κέρδισα γνωρίζοντας τον Ιησού Χριστό, τον Κύριό μου. Γι΄αυτόν τα πέταξα όλα και τα θεωρώ σκουπίδια, για να κερδίσω το Χριστό και να ενωθώ μαζί του” (Φιλιπ. 3:7-9).


Τί αφροσύνη, να μή μιμούμαστε τον απόστολο, αλλά να σαγηνευόμαστε από τον κόσμο, που η σημερινή μορφή του δεν θα διαρκέσει πολύ, τον κόσμο, που ο άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος ρητά μας συμβουλεύει να μήν αγαπάμε:

“Μήν αγαπάτε τόν κόσμο, μήτε όσα είναι του κόσμου. Αν κάποιος αγαπάει τον κόσμο, δεν έχει μέσα του την αγάπη για τον Πατέρα. Γιατί όλα όσα είναι του κόσμου -η σαρκική επιθυμία, η λαχτάρα ν΄αποκτήσουμε ό,τι βλέπουν τά μάτια μας και η υπεροψία πώς κατέχουμε γήινα αγαθά- δεν προέρχονται από τόν Πατέρα, αλλ΄από τον αμαρτωλό κόσμο. Ο κόσμος, όμως, περνάει και φεύγει, καί μαζί του φεύγουν και οι επιθυμίες του, ενώ όποιος εκτελεί το θέλημα του Θεού, θα ζήσει αιώνια” (Α΄Ιω. 2:15-17).

Μιμήσου, λοιπόν κι εσύ τον απόστολο. Μίσησε τον πρόσκαιρο πλούτο, και θα γίνεις αιώνια πλούσιος σε χάρη Θεού. Καταφρόνησε την τιμή, καί θα τιμηθείς ανέκφραστα από τον Κύριο. Απαρνήσου τη σαρκική ηδυπάθεια, καί θ΄απολαύσεις την ουράνια ηδονή. Πολέμησε τη ραθυμία και την οκνηρία, και θ΄αναπαύεσαι αιώνια. Υπόμεινε τη φτώχεια και τη γυμνότητα, και θα ντυθείς στολή θεοϋφαντη. Οικειώσου το πένθος, και θα χαίρεσαι παντοτινά. Δέξου καρτερικά τη χλεύη και το διωγμό για το Χριστό, και θα δοξαστείς απ΄τους αγγέλους. Κοντολογίς, αρνήσου τη φιλοκοσμία και εγκολπώσου τη φιλοθεϊα.


Άκουσε, αδελφέ, τί μας λέει ο Κύριος: “Μπείτε στο δρόμο της αρετής από τη στενή πύλη..., είναι στενή η πύλη και γεμάτος δυσκολίες ο δρόμος που οδηγεί στην αιώνια ζωή” (Ματθ. 7:13, 14). Και στενή πύλη δεν είναι εκείνη του πλούτου και της τρυφής, αλλά της φτώχειας και της θεληματικής στερήσεως. Θλιμμένη οδός δεν είναι εκείνη της δόξας και των τιμών, αλλά της ταπεινώσεως και των παθημάτων. Αυτή την πύλη πέρασε κι αυτή την οδό βάδισε ο Θεάνθρωπος στη γη.


Μιμήσου τον Ιησού. Γίνε φτωχός, όπως Εκείνος, και ταπεινώσου, όπως Εκείνος.

Άφησε σήμερα εκούσια όσα αύριο θα στερηθείς ακούσια.

Αρνήσου τα φθαρτά για ν΄απολαύσεις τα άφθαρτα.

Μήν αγαπάς τόν κόσμο, γιατί “η αγάπη για τον αμαρτωλό κόσμο είναι έχθρα εναντίον του Θεού” (Ιακ. 4:4).

Μήν ταυτίζεσαι με τους κοσμικούς ανθρώπους και μήν επηρεάζεσαι από το πνεύμα τους, γιατί “όλος ο κόσμος βρίσκεται στην εξουσία του διαβόλου” (Α΄Ιω. 5:19).

Ταυτίσου με τον Κύριο και το θέλημά Του, και θα κερδίσεις τα πάντα.
pavmaria
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 830
Εγγραφή: Τετ Οκτ 05, 2005 5:00 am
Επικοινωνία:

Δημοσίευση από pavmaria »

(Επιλογή και διασκευή ψυχωφελών κειμένων από το βιβλίο “ΑΜΑΡΤΩΛΩΝ ΣΩΤΗΡΙΑ” του μοναχού Αγαπίου Λάνδου του Κρητός)


ΠΩΣ ΘΑ ΣΩΘΟΥΜΕ

ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ



“Λόγοι παρηγοριάς στους θλιμμένους”


Όσα διάβασες ως εδώ, θα ήταν άρκετά για να παρηγορηθείς και να καταλάβεις πόσο ωφελείσαι από τις θλίψεις, αν δεν ήσουν κι εσύ, όπως όλοι μας, άνθρωπος αδύναμος. Για την αδυναμία, λοιπόν, και τη χαυνότητα της φύσεως, καθώς και για μεγαλύτερη ψυχική σου ενίσχυση, διάβασε και όσα είναι γραμμένα πιο κάτω.




α΄. Η καλύτερη παρηγοριά για τους θλιμμένους είναι η επίγνωση των αμαρτημάτων τους

Το πρώτο σου γιατρικό, το πρώτο παυσίπονο που θα πάρεις στον καιρό των θλίψεων, ας είναι τούτος ο καλός λογισμός, που αναφέραμε και ρίν, όται για τις πολλές σου αμαρτίες σου άξιζαν χειρότερα δεινά. Και μην τολμήσεις να πεις, όπως μερικοί ανόητοι, ότι δεν έχεις κάνει κανένα κακό. Όλοι έχουμε αμαρτήσει, με τον ένα τρόπο ή με τον άλλο. Όταν οι άγιοι Τρεις Παίδες μέσα στο καμίνι δόξαζαν το Θεό λέγοντας, “Ας είσαι δοξασμένος Κύριε, γιατί με ακρίβεια και δικαιοκρισία ξεσήκωσες όλα τούτα εναντίον μας, εξαιτίας των αμαρτιών μας” (Δαν., Προσ. Άζαρ.: 2, 4), τι να πούμε εμείς; Όταν ο μέγας Παύλος ομολογούσε ότι είναι ο πρώτος των αμαρτωλών (Α΄Τιμ. 1:15), δεν θα είμαστε αναίσθητοι και θρασύτατοι αν αρνηθούμε τη δική μας αμαρτωλότητα;

Όταν, λοιπόν, σε χτυπήσει μια συμφορά, αναλογίσου πόσες φορές παραβίασες τις θείες εντολές, πόσες φορές υπερηφανεύθηκες, θύμωσες, αδίκησες, έβρισες, υποκρίθηκες, συκοφάντησες ή μ΄οποιονδήποτε άλλο τρόπο έσφαλες ενώπιον του Κυρίου, από τον οποίο τόσο έχεις ευεργετηθεί, και απέναντι στους συνανθρώπους σου, τους οποίους οφείλεις ν΄αγαπάς σαν τον εαυτό σου. Και τότε θα παραδεχθείς και θα ομολογήσεις με ντροπή, ότι και αυτή και άλλη βαρύτερη παίδευση έπρεπε να σου στείλει η δικαιοκρισία του Θεού, πού, όπως δεν αφήνει αρετή αβράβευτη, έτσι δεν αφήνει και αμαρτία απαίδευτη.

Αν για έναν και μόνο υπερήφανο λογισμό τιμωρήθηκε τόσο αυστηρά ο Εωσφόρος, πού σαν άγγελος ήταν το εκλεκτότερο δημιούργημα του Πλάστη, πόσο πρέπει να τιμωρηθείς εσύ, ο άνθρωπος, πού τόσες φορές και με τόσους τρόπους έχεις υπερηφανευθεί ενώπιον Θεού και ανθρώπων; Αν για μια και μόνη παράβαση εξορίστηκε ο Αδάμ από τον παράδεισο, τι πρέπει να πάθεις εσύ, που τόσες παραβάσεις και ανομίες κάνεις καθημερινά;

Με τέτοιες και άλλες παρόμοιες σκέψεις θα παρηγορηθείς και θα καταλάβεις πώς οι θλίψεις, που δοκιμάζεις, είναι ασήμαντες μπροστά σ΄αυτές που θα σου άξιζαν, όταν μάλιστα έτσι καθαρίζεσαι και αποκτάς ελπίδα σωτηρίας. Γιατί είναι σαν να χρωστάς σε κάποιον χίλια φλουριά, κι απ΄αυτά να πληρώνεις μόνο δέκα στο δανειστή σου, που σου χαρίζει μεγαλόψυχα τα υπόλοιπα.




β΄. Η παρηγοριά της προσευχής

Δεν υπάρχει στον κόσμο υψηλότερη εργασία από την προσευχή, γιατί αυτή ενώνει τον άνθρωπο με τον Θεό. Για το μεγαλείο και τη σπουδαιότητά της, τους τρόπους και τ΄αποτελέσματά της μας μιλούν διεξοδικά οι ιερές Γραφές και οι άγιοι Πατέρες. Εδώ τώρα θα τονίσουμε μόνο πόσο βοηθάει στις θλίψεις.

Πραγματικά, δεν υπάρχει πιο μεγάλη παράκληση από την καταφυγή στον Κύριο με την προσευχή.

“Στον Κύριο προσευχήθηκα δυνατά, όταν με βρήκαν θλίψεις, και με άκουσε”, λέει ο προφήτης Δαβίδ (Ψαλμ. 119:1).

Αυτό έκαναν όλοι οι άγιοι στις θλίψεις τους, και η θεία βοήθεια δεν αργούσε, όπως δεν αργεί ποτέ ν΄ανταποκριθεί στην ικεσία του δικαίου. Είναι, άλλωστε, ρητή η υπόσχεση του Κυρίου:

“Ζήτησε τη βοήθειά μου στη θλίψη σου, και θα σε γλυτώσω απ΄αυτήν” (Ψαλμ. 49:15).

Μόλις, λοιπόν, πέσει επάνω σου ηθλίψη,μη μικροψυχήσεις, μην ταραχθείς. Στρέψε ικετευτικά τα μάτια σου στον ουρανό, και ζήτα ταπεινά τη θεία βοήθεια.

Αν συμφέρει την ψυχή σου και συμβάλλει στη σωτηρία σου η απαλλαγή από τη δοκιμασία, να μην έχεις αμφιβολία ότι ο Θεός θα εισακούσει την προσευχή σου και θα σε απαλλάξει. Αν όμως αυτό είναι ασύμφορο για την ψυχή σου -πράγμα που μόνο Εκείνος, ο πάνσοφος, γνωρίζει- μήτ΄εσύ δεν θα πρέπει να το θέλεις.

Καλύτερα είναι να θλίβεσαι πρόσκαιρα τώρα, παρά να στερηθείς την αιώνια ζωή.

Όπως και να έχει το πράγμα, μη σταματήσεις να προσεύχεσαι. Γιατί πολλές φορές ο Κύριος επιτρέπει να μας βρουν οι θλίψεις για να τρέξουμε κοντά Του.

Όταν όλα πηγαίνουν καλά, Τον ξεχνάμε. Και όταν αρχίζουν τα προβλήματα, τότε Τον θυμόμαστε! Είμαστε κι εμείς σαν τ΄άμυαλα παιδάκια, πού, όταν είναι χορτάτα και δεν έχουν καμιά δυσκολία, το ρίχνουν στο παιχνίδι και ξεχνούν τους γονείς τους, όταν όμως πεινάσουν ή πέσουν και χτυπήσουν που θενά, τότε τρέχουν κλαίγοντας στους γονείς και ζητούν βοήθεια.

Όλα τα καλά με την προσευχή τ΄αποκτάμε. Και όλα τα λυπηρά με την προσευχή τα ξεπερνάμε. Γι΄αυτό ο Ιησούς είπε:

“Να μένετε άγρυπνοι και να προσεύχεστε αδιάκοπα” (Λουκ. 21:36).

Με την προσευχή θα νικήσεις κι εσύ τις θλίψεις, με την προσευχή θ΄αποκτήσεις τις αρετές, με την προσευχή θα ενωθείς με τον Κύριο, με την προσευχή θα γίνεις μέτοχος της μακαριότητός Του.




γ΄. Επτά ωφέλιμες και παρήγορες σκέψεις

Στον καιρό των θλίψεων θα ωφεληθείς πολύ, αν φέρνεις συχνά στο νου σου τις ακόλουθες σκέψεις, μελετώντας και αναλύοντάς τες σε βάθος και πλάτος με τον δικό σου τρόπο και λογισμό.

1. Τι ήσουνα πρίν γεννηθείς, πρίν κάν συλληφθείς στη μήτρα της μητέρας σου; Δεν είχες μήτε σώμα μήτε ψυχή μήτε αίσθηση καμιά. Δεν ήσουνα τίποτα! Και το τίποτα, το μηδέν, είναι λιγότερο κι από ένα άχυρο, ένα χορταράκι, έναν κόκκο σκόνης. Γιατί αυτά έχουν ύπαρξη, εσύ όμως πρίν από τη σύλληψή σου δεν είχες.

2. Στοχάσου την ευσπλαχνία του πανάγαθου Θεού, πού από το τίποτα σε δημιούργησε “κατ΄εικόνα” Του, δίνοντάς σου όχι μόνο το υπερθαύμαστο ανθρώπινο σώμα, αυτό το θαύμα των θαυμάτων, με την ποικιλία των οργάνων και των λειτουργιών και των αισθήσεων, αλλά και τη μοναδική θεοειδή ψυχή, με τον λογικό νου, τη θέληση, τη μνήμη και τις άλλες δυνάμεις.

3. Αναλογίσου μετά απ΄αυτό, πόση πρέπει να είναι η ευγνωμοσύνη σου σ΄Εκείνον, τον ύψιστο και πανάγαθο Ευεργέτη σου, από τον οποίο πήρες δωρεάν τόσα χαρίσματα, πόσο χρωστάς να Τον αγαπάς, να Τον ευχαριστείς, να Τον δοξολογείς, να Τον υπηρετείς, και πόσο να προσέχεις, ώστεποτέ να μην Του φταίξεις και να μην Τον πικράνεις.

4. Αναλογίσου τώρα την αγνωμοσύνη σου απέναντι στον Πλάστη σου, μια και έκανες ακριβώς τα αντίθετα απ΄αυτά που έπρεπε. Αντί να Τον αγαπάς και να Τον ευχαριστείς και να Τον υμνείς και να Τον ευαρεστείς, εσύ Τον καταφρόνησες και Τον εγκατέλειψες και Τον λύπησες, προτιμώντας τα πρόσκαιρα πράγματα και τις εφάμαρτες ηδονές.

5. Συλλογίσου πόσες τιμωρίες θα σου άξιζαν για την αχαριστία σου τούτη και πόσο δίκιο θα είχε ο Κύριος, αν σου στερούσε όλα όσα σου έδωσε, ακόμα και τη ζωή, το μεγαλύτερο δώρο Του. Αυτή η σκέψη, πιο πολύ απ΄όλες τις άλλες, θα σου εμπνεύσει θείο φόβο και θα σε βοηθήσει να υπομείνεις κάθε θλίψη, καθώς θα παραδεχθείς αναμφίβολα πώς υποφέρεις λιγότερο απ΄όσο σου πρέπει.

6. Θαύμασε την άπειρη και ανερμήνευτη αγαθότητα του Θεού μας, πού, ενώ μπορεί αυτήν ακριβώς τη στιγμή να σε τιμωρήσει βαριά και να σε θανατώσει και να σε κολάσει αιώνια, περιμένει ο πολυεύσπλαχνος τη μετάνοιά σου. Κι αν σε παιδεύει τώρα με μικρές και παροδικές θλίψεις, το κάνει για το καλό σου, σαν στοργικός Πατέρας, για να βγεις από τον κακό δρόμο της αμαρτίας και να έρθεις στον ίσιο της αρετής, ώστε τελικά, λουσμένος και καθαρισμένος στο λουτρό των λυπηρών, ν΄αξιωθείς την απόλαυση του παραδείσου.

7. Αποφάσισε, από δω κι εμπρός τουλάχιστον, να δαπανήσεις όλη την υπόλοιπη ζωή σου, τη ζωή που ανήκει σ΄Εκείνον και όχι σ΄εσένα, στη διακονία και στη δόξα Του. Να Τον τιμάς και να Τον ευχαριστείς ακατάπαυστα για τις ευεργεσίες Του, αλλά και ν΄αποδέχεσαι καρτερικά κι αγόγγυστα τις δοκιμασίες που παραχωρεί σαν φάρμακα και γιατρικά της κακίας σου. Να θυσιάσεις, τέλος, πρόθυμα, και τιμή και περιουσία και ζωή ακόμα, παρά να Τον αρνηθείς ή να παραβείς τις εντολές Του.

Αυτά να σκέφτεσαι και να μελετάς, και θα δ
εις πόσο καρπό και πόση ωφέλεια θα σου δώσουν στον καιρό των θλίψεων.




δ΄. Η Θεία Κοινωνία

“Μπροστά στα μάτια εκείνων που με θλίβουν, μου έστρωσες τραπέζι πνευματικό” (Ψαλμ. 22:5).

Η Τράπεζα του Κυρίου, τα άχραντα θεία Μυστήρια, το Σώμα και το Αίμα του Χριστού, είναι ο μεγαλύτερος θησαυρός που μας χάρισε ο ενανθρωπήσας Υιός του Θεού.

Μήτε ανθρώπινη γλώσσα μήτε αγγελική μπορεί να εκφράσει τη χάρη, να περιγράψει τη δύναμη, να προσδιορίσει την αξία του θησαυρού τούτου.

Η Θεία Κοινωνία έκανε τους μάρτυρες και τους οσίους να υπομείνουν με χαρά όλες τις θλίψεις τους.

Η θεία Κοινωνία μπορεί να στηρίξει τώρα και τις δικές μας καρδιές στις δύσκολες περιστάσεις που μας βρίσκουν.

Πλησίαζε συχνά, λοιπόν, κι εσύ, που θλίβεσαι, στο άγιο Ποτήριο, “μετά φόβου Θεού, πίστεως και αγάπης”.

Μετά την πρέπουσα πνευματική προετοιμασία, παίρνε μέρος στην πνευματική Τράπεζα που ετοίμασε ο Θεάνθρωπος, με εδέσματα τη Σάρκα και το Αίμα Του.

Γιατί ηΘεία Κοινωνία δεν προσφέρεται μόνο “εις άφεσιν αμαρτιών και εις ζωήν αιώνιον”, είναι και η θεραπεία των ασθενών, είναι και η παρηγοριά των θλιμμένων.

Είναι η πιο μεγάλη ενίσχυση και κάθε δοκιμαζόμενο άνθρωπο, καθώς ομολογούν από την πείρα τους πολλοί χριστιανοί.





ε΄. Παρήγοροι λόγοι στους φτωχούς

Μια από τις πιο μεγάλες θλίψεις σ΄αυτόν τον κόσμο είναι η φτώχεια. Όταν ο άνθρωπος δεν έχει τα αναγκαία υλικά πράγματα, υποφέρει και στενοχωριέται, ιδιαίτερα μάλιστα βλέποντας τους άλλους να έχουν σε αφθονία όσα αυτός στερείται. Εκείνοι, νεότεροί του ίσως, έχουν χρήματα, σπίτια, κτήματα, αυτός ούτ΄ένα καλύβι. Εκείνοι είναι καλοντυμένοι, αυτός σχεδόν γυμνός. Εκείνοι χορταίνουν μ΄ό,τι φαγητό επιθυμήσουν, αυτός με δυσκολία εξασφαλίζει το καθημερινό του ψωμί.

Κάνοντας αυτές τις διαπιστώσεις ο φτωχός, θλίβεται τόσο, πού άλλοτε μισεί τη ζωή και ζητάει το θάνατο, άλλοτε πάλι αγανακτεί και καταριέται και βλαστημάει Θεό και ανθρώπους.

Αυτό όμως δεν οφείλεται παρά στην αγνωσία μας. Δεν γνωρίζουμε τι πραγματικά μας ωφελεί και τι πραγματικά μας βλάπτει.

Γιατί, αν γνωρίζαμε, θα χαιρόμασταν στη θλίψη και θα λυπόμασταν στην ευτυχία.

Θαρρούν οι περισσότεροι ότι ο πλούτος είναι το μεγαλύτερο αγαθό της ζωής και η φτώχεια το μεγαλύτερο κακό. Εσύ όμως, αδελφέ, πρέπει να μάθεις την αλήθεια, τι είναι δηλαδή αυτός ο πλούτος που ποθείς και πού η στέρησή του σε θλίβει.

Ο Κύριος, στην παραβολή του σπορέως (Ματθ. 13:1-23), παρομοιάζει τον πλούτο με τ΄αγκάθια, πού πνίγουν το λόγο Του και δεν τον αφήνουν να καρποφορήσει στην ψυχή του ανθρώπου. Τι άλλο, αλήθεια, κάνουν οι πλούσιοι και οι κυνηγοί του πλούτου, παρά να πνίγονται ακατάπαυστα μέσα στις μέριμνες για τη συγκέντρωση επίγειων αγαθών, αφήνοντας έτσι ακαλλιέργητη την ψυχή τους και αδιαφορώντας για τη σωτηρία τους;

Μια τέτοια δραστηριότητα, όμως, έχει και άλλες ολέθριες συνέπειες. Γιατί όποιος κυνηγάει το χρήμα, κάνει και παρανομίες και απάτες και καταχρήσεις και κλοπές και άλλες πολλές αμαρτίες. Όπως λέει ο απόστολος Παύλος, “όσοι θέλουν να πλουτίσουν, πέφτουν σε πειρασμό, σε παγίδα του διαβόλου και σε πολλές επιθυμίες ανόητες και βλαβερές, που βυθίζουν τους ανθρώπους στην καταστροφή και στο χαμό” (Α΄Τιμ. 6:9). Γι΄αυτό και ο προφήτης Δαβίδ συμβουλεύει: Αν δείτε να τρέχει μπροστά σας σαν ποτάμι ο πλούτος, μην προσκολλάτε σ΄αυτόν την καρδιά σας και μη θαμπώνεστε από την εφήμερη λάμψη του (Ψαλμ. 61:11). Κακίζει μάλιστα ο ψαλμωδός τους ανθρώπους που αγαπούν τη ματαιότητα και ζητούν το ψεύδος (Ψαλμ. 4:3), γιατί, σαν λογικά πλάσματα του πάνσοφου Θεού, θα έπρεπε να κυβερνιούνται από τον λογικό τους νου και όχι από τις επιθυμίες τους, σαν τ΄άλογα ζώα.

Εσύ, λοιπόν, αδελφέ, μίσησε τον πλούτο και αγάπησε τη φτώχεια. Μίσησε τα υλικά και αγάπησε τα πνευματικά. Μίσησε τα εφήμερα και αγάπησε τα αιώνια.

Μίσησε τη μέριμνα, που σκορπίζει το νου και τον απομακρύνει από τον Κύριο, και αγάπησε την αμεριμνία, που σε φέρνει κοντά στον Κύριο.

Μίσησε την αμαρτία, που συντροφεύει τον πλούτο, και αγάπησε την αρετή, που συντροφεύει τη φτώχεια. Τι κι αν στερείσαι εδώ; Θ΄απολαύσεις εκεί, στον ουρανό.

“Μακάριοι εσείς οι φτωχοί, γιατί δική σας είναι η βασιλεία του Θεού”, βεβαίωσε ο Ιησούς (Λουκ. 6:20). Τι κι αν δεν μοιάζεις στον Κροίσο ή στο Μίδα ή στο Μαικήνα; Μοιάζεις στο Χριστό, στο Σωτήρα σου, που έζησε πάνω στη γη μέσα σε έσχατη πενία. Γεννήθηκε σ΄ένα ταπεινό σπήλαιο, τοποθετήθηκε στο παχνί των αλόγων, μεγάλωσε στερημένα στο σπίτι του φτωχού μαραγκού Ιωσήφ, ως τη θυσία Του, δεν είχε “πού να γείρει το κεφάλι” (Ματθ. 8 :20, και τέλος πέθανε πάνω στο σταυρό γυμνός, εγκαταλειμένος, μην έχοντας ούτ΄ένα ποτήρι νερό στην επιθανάτια και αγωνιώδη εκείνη δίψα Του.

Είσαι φτωχός; Είσαι μακάριος! Γιατί και στον Ιησού μοιάζεις -τι μεγαλύτερη τιμή απ΄αυτή;- και της βασιλείας Του θα γίνεις μέτοχος, στρέφοντας το ενδιαφέρον σου από τα υλικά στα πνευματικά και φροντίζοντας για τη σωτηρία σου. Αν το κάνεις αυτό, μπορεί να είσαι φτωχός, ο Θεός όμως δεν θ΄αφήσει να σου λείψει τίποτε από τα αναγκαία, όπως το υποσχέθηκε: “Πρώτα απ΄όλα να επιζητείτε τη βασιλεία του Θεού και την επικράτηση του θελήματός του, κι όλα τα επίγεια αγαθά θ΄ακολουθήσουν” (Ματθ. 6:33).

Μην ξεχνάς, τέλος, ότι μια μέρα θα πεθάνει και ο πλούσιος. Και ενώ εσύ, όπως είπαμε, αν σήκωσες τη φτώχεια σου με υπομονή και ευχαριστία και δοξολογία του Θεού, θα πας στους κόλπους του Αβραάμ, σαν τον φτωχό Λάζαρο, ο πλούσιος θα καταλήξει στον άδη και θ΄ακούσει από το στόμα του πατριάρχη:

“Παιδί μου, εσύ απόλαυσες την ευτυχία στη ζωή σου, τώρα, λοιπόν, υποφέρεις” (πρβλ. Λουκ. 16:25).




ς΄. Παρήγοροι λόγοι στους αρρώστους και τους αναπήρους

Δεν υπάρχει αμφιβολία πώς κι απ΄τον πλούτο ποθητότερο επίγειο αγαθό είναι η σωματική υγεία και αρτιμέλεια. Γι΄αυτό και όλοι οι άνθρωποι σκορπάνε πρόθυμα και αφειδώλευτα τα χρήματά τους για χάρη της υγείας τους, ενώ απεναντίας ποτέ δεν θυσιάζουν την υγεία τους για τα χρήματα.

Όσο, λοιπόν, η υγεία θεωρείται σαν το μέγιστο αγαθό, τόσο η αρρώστια, από το άλλο μέρος, σαν το μέγιστο δεινό. Αν όμως ήξεραν οι άρρωστοι τι ωφέλεια έχουν από την αρρώστια, αν ήξεραν οι ανάπηροι τι κέρδος αποκομίζουν από την αναπηρία, θα παρηγορούνταν πολύ και θα σήκωναν με μεγάλη υπομονή τους πόνους και τις οδύνες τους. Γιατί η σωματική ασθένεια μπορεί να δώσει πολλούς πνευματικούς καρπούς, όταν ο άνθρωπος την αντιμετωπίσει με γνώση και σύνεση. Ας θυμηθούμε και πάλι τον Ιώβ, που δοξάστηκε και βραβεύτηκε από το Θεό περισσότερο για την αξιοθαύμαστη υπομονή του, στον καιρό της φρικτής αρρώστιας του, παρά για τις προηγούμενες αγαθοεργίες και την αρετή του. Βέβαια, ο Ιώβ ήταν δίκαιος, ενώ εσύ κι εγώ είμαστε αμαρτωλοί. Μα γι΄αυτό ακριβώς πρέπει να σηκώσουμε με καρτερία και ευχαριστία την ασθένεια, επειδή απ΄αυτήν θα βγούμε πολλαπλά κερδισμένοι.

Πρώτον, η ασθένεια του σώματος γίνεται αιτία να γιατρευτούμε από την ασθένεια της ψυχής, την αμαρτία. Καθώς με τα πικρά βότανα και φάρμακα θεραπεύεται η σάρκα, έτσι με τους πικρούς πόνους ο άρρωστος έρχεται συχνά σε συναίσθηση και κατάνυξη, αναγνωρίζει τις αμαρτίες του, μετανοεί, εξομολογείται, αλλάζει ζωή, σώζεται.

Δεύτερον, η αρρώστια εξασθενίζει το σώμα και επιφέρει κατάπτωση όλων των δυνάμεων του ανθρώπου. Μαζί μ΄αυτές μειώνεται και η φυσική ορμή προς την αμαρτία, και ιδιαίτερα οι σαρκικές κινήσεις. Πολύ ωφελούνται έτσι οι ράθυμοι, οι αμελείς κι εκείνοι που δεν έχουν ισχυρή θέληση, γιατί δεν εγκρατεύονται από μόνοι τους. Αρκετοί άνθρωποι, όταν είναι υγιείς, δαπανούν ασυλλόγιστα τη δύναμή τους σε αμαρτίες. Όταν όμως αρρωστήσουν, και μάλιστα βαριά, τότε ούτε θέλουν ούτε και μπορούν ν΄αμαρτήσουν, οπότε συχνά μετανοούν και σωφρονίζονται.

Τρίτον, οι πόνοι και οι ταλαιπωρίες, στις οποίες υποβάλλεται κανείς όταν ασθενήσει, αντισταθμίζουν, θα μπορούσαμε να πούμε, τις προηγούμενες αμαρτίες και παραλείψεις του. Έτσι πρέπει να σκέφτεσαι, και να μην παραπονιέσαι. Πονούν λ.χ. τα μέλη σου; Πονούν τώρα, γιατί πρωτύτερα τα είχες κάνει όργανα ηδυπάθειας και ασωτίας. Σου επέβαλε ο γιατρός σκληρή και μακροχρόνια δίαιτα; Στε
ρείσαι τώρα αναγκαστικά εκείνα πού δεν στερήθηκες πρωτύτερα, όταν καταφρονούσες τις νηστείες της Εκκλησίας. Υποφέρεις από αϋπνίες; Να πού τώρα ξαγρυπνάς ακούσια, και μάλιστα βασανιστικά, ενώ πρωτύτερα δεν πήγες ούτε μια φορά εκούσια σε κάποιαν αγρυπνία της Εκκλησίας. Με τέτοιες σκέψεις θα ταπεινώνεσαι και θα μετανοείς και θα προσεύχεσαι με δάκρυα στον Κύριο για να σε συγχωρήσει, οπότε είναι μεγαλύτερη η ωφέλειά σου από την αρρώστια παρά από την υγεία.

Τέταρτον, οι οδύνες και τα παθήματα σε κάνουν μιμητή του πάθους του Χριστού. Όσο περισσότερο πάσχεις, τόσο πιο πολύ μοιάζεις σ΄Εκείνον και σταυρώνεσαι μαζί Του. Έτσι όμως και θα δοξαστείς επίσης μαζί Του στον παράδεισο. Πές μου, υπάρχει μεγαλύτερο κέρδος απ΄αυτό;

Για όλους αυτούς τους καρπούς, υπόμενε καρτερικά την ασθένεια και μη θλίβεσαι. Να θυμάσαι και να βιώνεις τα ωραία και παρήγορα λόγια του αποστόλου Παύλου: “Αν και ο εξωτερικός μας άνθρωπος, δηλαδή το σώμα μας, φθείρεται, ο εσωτερικός όμως άνθρωπος, δηλαδή η ψυχή μας, μέρα με τη μέρα ανανεώνεται. Γιατί οι θλίψεις μας, που περνούν γρήγορα και γι΄αυτό είναι ελαφριές, μας προετοιμάζουν για ολοένα και μεγαλύτερο πλούτο αιώνιας δόξας. Δεν στοχεύουμε σ΄αυτά που φαίνονται, αλλά σ΄αυτά που δεν φαίνονται, γιατί όσα φαίνονται είναι πρόσκαιρα, ενώ όσα δεν φαίνονται είναι αιώνια” (Β΄Κορ. 4:16-18 ).

Όλα τούτα, βέβαια, αφορούν κι εσένα που δοκιμάζεσαι από κάποιαν αναπηρία. Είσαι τυφλός και λυπάσαι, επειδή δεν μπορείς να δεις το φως του ήλιου και τις ομορφιές της γής; Μάλλον να χαίρεσαι, γιατί δεν έχεις λόγο να παρακαλείς το Θεό μαζί με τον ψαλμωδό Δαβίδ, “Στρέψε αλλού τα μάτια μου, για να μη δούν τις ματαιότητες του κόσμου” (Ψαλμ. 118:37). Δεν θα ήταν καλύτερα για το Δαβίδ να είχε χάσει τα μάτια του, παρά να δει τη Βηρσαβεέ, γεγονός που τον οδήγησε σε τέτοια εγκλήματα (Β΄Βασ. 11:1-27); Και πόσοι άλλοι άνθρωποι από τα μάτια τους γκρεμίστηκαν στο βάραθρο της αμαρτίας και χάθηκαν ελεεινά; Άλλωστε, μάτια σωματικά έχουν και τ΄άλογα ζώα, εσύ όμως έχεις τα πιο πολύτιμα μα΄τια της λογικής ψυχής σου, με τα οποία μπορείς ν΄ατενίζεις νοερά το θείο πρόσωποο του ουράνιου Πατέρα, που αντικρύζουν οι άγιοι άγγελοι.

Όμοια, αν είσαι κουφός ή άλαλος, μην πικραίνεσαι. Γιατί έτσι έχεις ησυχία από εξωτερικούς θορύβους, και μπορείς ν΄ακούσεις, να προσέξεις και να οικειωθείς καλύτερα τα θεία λόγια που λαλεί μυστικά στην ψυχή σου ο Κύριος. Επιπλέον αποφεύγεις τα ψυχοβλαβή ακούσματα, τις αισχολογίες, τις βλασφημίες, τα άσεμνα τραγούδια και άλλα παρόμοια.

Με ανάλογες σκέψεις να παρηγοριέσαι αν είσαι παράλυτος ή ανίατα άρρωστος, ή αν, τέλος πάντων, δεν έχεις χαρά και απόλασυη σε τούτο τον κόσμο, αλλ΄απεναντίας πόνους και ποικίλα προβλήματα υγείας. Να σκέφτεσαι, όπως είπαμε, πόσην ωφέλεια προξενούν αυτά στην ψυχή σου, και να δοξάζεις το Θεό που σε καθαρίζει εδώ με την ασθένεια και σου χαρίζει αιώνια αγαλλίαση στη βασιλεία Του.



z΄. Παρήγοροι λόγοι σ΄αυτούς που πενθούν για το θάνατο αγαπημένων τους προσώπων

Όταν επιστρέφει κανείς από την ξενητιά στην πατρίδα του, είναι όλος ευφροσύνη και αγαλλίαση, επειδή έρχεται να δει τους συγγενείς και τους αγαπημένους του. Όταν βρίσκεται κανείς κλεισμένος σε σκοτεινή φυλακή και τον αφήσουν ελεύθερο, χοροπηδάει απ΄τη χαρά του, επειδή, από τον ζοφερό εκείνο τόπο της καταδίκης, βγήκε στο φως και βρήκε τη λευτεριά του. Και όταν ο ταλαιπωρημένος και θαλασσοπνιγμένος ναυτικός φτάνει στο λιμάνι, λυτρωμένος από τ΄άγρια κύματα και τους κινδύνους, νιώθει μεγάλη ανακούφιση, επειδή έφτασε στον προορισμό του και δεν φοβάται πια τίποτα.

Πικρή ξενητιά, σκοτεινή φυλακή και άγρια θάλασσα είναι τούτη η ζωή, αδελφέ. Όσο βρισκόμαστε πάνω στη γη, έχουμε θλίψεις και βάσανα και στενοχώριες.

Μόνο όταν, με του Θεού το θέλημα, πεθαίνουμε, τότε τελειώνει η ξενητιά και η εξορία μας, τότε βγαίνει από τη φυλακή του σώματος η αθάνατη ψυχή μας, τότε πηγαίνουμε στο ποθητό λιμάνι της αναπαύσεως, “ένθα ούκ έστι πόνος, ού λύπη, ού στεναγμός, αλλά ζωή ατελεύτητος”.

Όποιος, λοιπόν, πικραίνεται και λυπάται για τον βιολογικό θάνατο φίλου ή συγγενούς του, είναι ασύνετος. Όχι μόνο δεν πρέπει να λυπάται, αλλά και να χαίρεται, γιατί ο αγαπημένος του άφησε το χωμάτινο σώμα και αναχώρησε για τους ουρανούς, όπου θα ντυθεί ένα άλλο, αιώνιο και άφθαρτο. Αυτό ποθούσε ο απόστολος Παύλος, όταν έλεγε: “Ξέρουμε πώς, αν η επίγεια σκηνή πού κατοικούμε, δηλαδή το σώμα, διαλυθεί, έχουμε στους ουρανούς κατοικία αιώνια, οικοδομημένη από το Θεό κι όχι από ανθρώπινα χέρια. Γι΄αυτό τώρα στενάζουμε, περιμένοντας με λαχτάρα να ντυθούμε το ουράνιο σώμα μας” (Β΄Κορ. 5:1-2). Άλλτε πάλι διακήρυσσε ότι γι΄αυτόν “το να ζει” σήμαινε “ζωή με το Χριστό και το να πεθάνει ήταν κέρδος”, και ότι φλεγόταν από την επιθυμία “να φύγει απ΄αυτόν τον κόσμο και να είναι μαζί με το Χριστό” (Φιλιπ. 1:21, 23).

Έτσι αντιμετωπίζουν το θάνατο οι αληθινοί χριστιανοί: Σαν τέλος της απατηλής και αρχή της αυθεντικής ζωής, σαν τέλος του πολέμου και αρχή της ειρήνης, σαν τέλος του μόχθου και αρχή των βραβείων. Γιατί, λοιπόν, κλαίς για το θάνατο του γονιού σου ή του παιδιού σου ή του συντρόφου σου ή του φίλου σου;

Ίσως θα πεις, ότι αυτό είναι μια φυσική εκδήλωση της ανθρώπινης ψυχής, που θλίβεται για το χωρισμό, και ότι από την αρχή του κόσμου οι άνθρωποι θρηνούσαν τους νεκρούς τους -όχι μόνο οι άπιστοι και ειδωλολάτρες, μά κι όσοι πίστευαν στον αληθινό Θεό. Πράγματι, όπως διαβάζουμε στη Γραφή, ο Αβραάμ θρήνησε το θάνατο της Σάρρας (Γεν. 23:2). Ο Ιωσήφ έκλαψε για το θάνατο του πατέρα του Ιακώβ και πένθησε μαζί μ΄όλη την Αίγυπτο για εβδομήντα ημέρες (Γεν. 5:1-3). Έκλαψαν και οι Εβραίοι για το θάνατο του Μωυσή (Δευτ. 34:8 ). Μα κι αυτός ο Θεάνθρωπος Ιησούς δάκρυσε για τον νεκρό φίλο Του Λάζαρο (Ιω. 11:35).

Τι σημαίνουν όλα τούτα τα περιστατικά;

Άκουσε, αδελφέ. Δεν είναι αμαρτία να κλάψεις και να πενθήσεις για τον αγαπημένο άνθρωπο που έχασες. Να κλάψεις όμως μετρημένα, συγκρατημένα, εύλογα και εύτακτα. Αυτό είναι φυσικό και ανθρώπινο. Γιατί ο θάνατος είναι ένας πρόσκαιρος χωρισμός. Μήπως κι όταν ένας συγγενής μας φεύγει για μακρινό ταξίδι, δεν κλαίμε που χωριζόμαστε; Ανάρμοστα όμως και αδικαιολόγητα είναι τ΄αστέρευτα δάκρυα, ο υπέρμετρος θρήνος, ο απελπισμένος οδυρμός και τ΄άλλα καμώματα πολλών, γυναικών κυρίως, που χτυπιούνται και δέρονται και μοιρολογούν και τραβάνε τα μαλλιά τους… Τι πράγματα είν΄αυτά; Χριστιανοί είμαστε ή άπιστοι;

Με την απόγνωση, που τόσο πληθωρικά εκδηλώνεις, άραγε τι κερδίζεις;

Μήπως οικοδομείς εκείνους που σε βλέπουν;

Ή μήπως -το κυριότερο- ωφελείς το νεκρό; Όχι.

Κι εσύ αποδεικνύεσαι κενός, φιλόσαρκος, ολιγόπιστος, προσκολλημένος στη ματαιότητα.

Και στους άλλους εμπνέεις τα ίδια αισθήματα, ενώ θα μπορούσες να τους διδάξεις με τη συμπεριφορά και τον καλό σου λόγο.

Αλλά και στο νεκρό, που υποτίθεται ότι αγαπάς τόσο πολύ, δεν προσφέρεις τίποτα σε τούτη την κρίσιμη ώρα.

Αν ο αγαπημένος σου, πρίν κοιμηθεί, εξομολογήθηκε με συναίσθηση και κοινώνησε με κατάνυξη, όχι μόνο δεν πρέπει να θρηνείς, αλλ΄απεναντίας να πανηγυρίζεις, γιατί σώθηκε και θ΄αναστηθεί ολόλαμπρος όταν θα ξανάρθει ο Κύριος, για να ευφραίνεται αιώνια κοντά Του.

Δεν έχεις παρά ν΄αγωνιστείς κι εσύ, πρίν σ΄επισκεφθεί απρόσκλητα ο θάνατος, για να συνευφραίνεσαι μαζί του στον παράδεισο.

Αν πάλι ήταν αμελής κι έφυγε πνευματικά απροετοίμαστος, τα όψιμα δάκρυά σου δεν τον βοηθούν. Ούτε να τον αναστήσουν μπορούν, για να μετανοήσει, ούτε να τον σώσουν. Και τώρα, όμως, μπορείς να παρηγορήσεις και να βοηθήσεις την ψυχή του. Γιατί κανένας δεν μπορεί να προεξοφλήσει την κρίση του πολυεύσπλαχνου και απειράγαθου Θεού. Άφησε, λοιπόν, τα δάκρυα και κάνε κάτι ουσιαστικό για το νεκρό. Πρώτα-πρώτα, να προσεύχεσαι ακατάπαυστα για την άφεση των αμαρτιών του. Κι έπειτα, να κάνεις ελεημοσύνες και αγαθοεργίες για την ανάπαυσή του, να δίνεις προσφορές σε εκκλησίες και μοναστήρια για να μνημονεύουν τ΄όνομά του στις θείες λειτουργίες, να καλείς ιερείς για να του διαβάζουν μνημόσυνα και τρισάγια. Έτσι δεν ωφελείς μόνο την ψυχή του κεκοιμημένου, αλλά και τον εαυτό σου.

Γατί όπως γράφει στο “Τριώδιον” ο όσιος Νικ
ηφόρος ο Ξανθόπουλος, με πολλές πατερικές αποδείξεις, “Τα μνημόσυνα, οι ελεημοσύνες και οι λειτουργίες που γίνονται για τους κεκοιμημένους, προξενούν σ΄αυτούς μεγάλη ωφέλεια και ανάπαυση”. Αλλά “κι εκείνος που κάνει τούτες τις προσφορές για τους κεκοιμημένους, έχει μισθό από το Θεό, για την αγάπη που δείχνει προς τους συνανθρώπους του, όπως ακριβώς κι εκείνος που αλείφει με άρωμα τον πλησίον του, ευωδιάζει πρώτα-πρώτα ο ίδιος”.

Να, λοιπόν, τι πρέπει να κάνεις, αντί να θρηνείς ανώφελα. Και πέρα απ΄αυτά, ο θάνατος του άλλου ας γίνει αφορμή να μελετήσεις σοβαρά τη ματαιότητα του κόσμου τούτου, να σκεφτείς ότι ίσως σήμερα κιόλας θα τον αφήσεις κι εσύ για πάντα, αιφνίδια και απροσδόκητα, κι έτσι να μετανοήσεις και να διορθώσεις το φρόνημα και την πολιτεία σου. Επίσης, αν έχεις φίλο ή γνωστό που πλησιάζει στο θάνατο, μη διστάσεις να τον συμβουλέψεις σχετικά. Πρότρεψέ τον να εξομολογηθεί με καθαρότητα και συντριβή, να κοινωνήσει τα άχραντα Μυστήρια, να ετοιμαστεί όπως πρέπει για τη μεγάλη συνάντηση με τον Κύριο. Μ΄αυτόν τον τρόπο θα συμβάλεις στη σωτηρία ενός ανθρώπου, η αποβίωση του οποίου δεν θα είναι θάνατος αλλά ζωή, ζωή νέα και αιώνια.
Τελευταία επεξεργασία από το μέλος pavmaria την Σάβ Ιούλ 01, 2006 6:04 pm, έχει επεξεργασθεί 1 φορά συνολικά.
pavmaria
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 830
Εγγραφή: Τετ Οκτ 05, 2005 5:00 am
Επικοινωνία:

Δημοσίευση από pavmaria »

(Επιλογή και διασκευή ψυχωφελών κειμένων από το βιβλίο “ΑΜΑΡΤΩΛΩΝ ΣΩΤΗΡΙΑ” του μοναχού Αγαπίου Λάνδου του Κρητός)


ΠΩΣ ΘΑ ΣΩΘΟΥΜΕ

ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ



“Οι θλίψεις στη ζωή μας”


Όλοι σχεδόν οι άνθρωποι υποφέρουν από διάφορες θλίψεις - φτώχεια, στενοχώρια, διωγμούς, συκοφαντίες, αρρώστιες. Αυτό τους κάνει να βαρυγγωμούν και να παραπονιούνται στον Κύριο, μη γνωρίζοντας πόσο ευεργετούνται από την ευσπλαχνία Του και τη δικαιοκρισία Του. Μερικοί μάλιστα, χτυπημένοι από βαρειά συμφορά ή αθεράπευτη ασθένεια, φτάνουν να βλαστημούν, οι ασύνετοι, και το Θεό και τη “μοίρα” τους και την ώρα που γεννήθηκαν! Και δεν καταλαβαίνουν πώς αυτή ακριβώς είναι η μεγαλύτερη συμφορά τους, γιατί, με την ανυπομονησία και τη δυσφορία και την οργή και τις βλαστήμιες τους, βλάπτουν θανάσιμα την ψυχή τους και στερούνται το πιο μεγάλο αγαθό, την ουράνια βασιλεία. Έτσι ζημιώνονται διπλά, γιατί και στη ζωή αυτή υποφέρουν, αλλά και στην άλλη θα βασανίζονται αιώνια.

Όταν ένας άνθρωπος βγει από τη μήτρα της μάνας του σ΄αυτόν τον κόσμο, η πρώτη φυσική του εκδήλωση είναι το κλάμα. Μά κι όταν φεύγει απ΄αυτόν τον κόσμο με το θάνατο, ο θρήνος πάλι τον συνοδεύει. Με δάκρυα μπαίνουμε και με δάκρυα βγαίνουμε από την κοιλάδα τούτη του κλαυθμώνος. Και όσο βρισκόμαστε σ΄αυτήν, αναρίθμητες φορές κλαίμε κι αναστενάζουμε με πόνο, βυθισμένοι σε βάσανα, θλίψεις, συμφορές, πένθη… Γι΄αυτό λέει ο σοφός Σειράχ, πώς “έχει επιβληθεί ζυγός στους απογόνους του Αδάμ, από τη μέρα που ο καθένας γεννιέται μέχρι τη μέρα που θα επιστρέψει στο χώμα” (40:1). Και μην πεις ότι γνωρίζεις τον τάδε ή τον δείνα άνθρωπο, που είναι ευτυχισμένος και δεν έχει τάχα κανένα πρόβλημα, γιατί το τι πόνο κλείνει μέσα της κάθε ψυχή, μόνο η ίδια το ξέρει -τι εσωτερικές συγκρούσεις, τι συνειδησιακά βάρη, τι κρυφούς καημούς…

Ξέροντας, λοιπόν, ότι δεν υπάρχει κανένας χωρίς θλίψεις, παρηγορήσου και σήκωσε τις δικές σου όχι μόνο αγόγγυστα, αλλά και με χαρά. Γιατί δεν υπάρχει άλλος τρόπος ωφελιμότερος και άλλος δρόμος συντομότερος για τη σωτηρία της ψυχής. “Είναι στενή η πύλη και γεμάτη δυσκολίες η οδός που οδηγεί στη ζωή” (Ματθ. 7:14). Και “πρέπει να περάσουμε από πολλές θλίψεις για να μπούμε στη βασιλεία των ουρανών” (Πράξ. 14:22). Αυτόν το δρόμο, άλλωστε, ακολούθησε και ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός πάνω στη γη, δρόμο θλίψεων πολλών και μεγάλων, που κατέληξε στο Γολγοθά και στο Σταυρό. Αν θέλουμε να είμαστε αληθινοί μαθητές και ακόλουθοί Του, δεν έχουμε παρά να σηκώσουμε κι εμείς το Σταυρό, όπως είπε ο ίδιος:

“Όποιος θέλει να με ακολουθήσει, ας απαρνηθεί τον εαυτό του, ας σηκώσει το σταυρό του κι ας με ακολουθήσει” (Μαρκ. 8 :34)

“Όποιος δεν παίρνει τον σταυρό του και δεν με ακολουθεί, δεν είναι άξιος για μαθητής μου” (Ματθ. 10:38 ).

Μη νομίζεις, λοιπόν, ότι θα προκόψεις στο δρόμο του Θεού, μην ελπίζεις ότι θα κληρονομήσεις τον παράδεισο, αν δεν περάσεις πρώτα μέσ΄από τη φωτιά των θλίψεων κι αν δεν σηκώσεις το σταυρό των δοκιμασιών και των πειρασμών, που τον σήκωσαν όλοι οι άγιοι.

Θα πεις ίσως, ότι ο σταυρός αυτός είναι βαρύς, δυσβάσταχτος. Ναι, είναι βαρύς, αλλά για κείνους που δεν έχουν πίστη και ελπίδα. Για σένα όχι, γιατί η παρουσία και η ενίσχυση του Κυρίου σου τον κάνει ελαφρύ. “Όλα τα κατορθώνω με τη δύναμη που μου δίνει ο Χριστός”, έλεγε ο απόστολος Παύλος (Φιλιπ. 4:13). Αυτό μπορούμε να το πούμε και να το βιώσουμε όλοι οι χριστιανοί. Μπορείς κι εσύ. Έτσι, και τις θλίψεις θα σηκώνεις ευκολότερα, αλλά και την αιώνια δόξα θ΄απολαύσεις, όπως λέει ο απόστολος: “Οι θλίψεις μας, που περνούν γρήγορα και γι΄αυτό είναι ελαφριές, μας προετοιμάζουν για ολοένα και μεγαλύτερο πλούτο αιώνιας δόξας” (Β΄Κορ. 4:17). Και “όσα υποφέρουμε τώρα, δεν ισοσταθμίζουν τη δόξα που μας επιφυλάσσει ο Θεός στο μέλλον” (Ρωμ. 8:18 ). Τόση είναι η ευσπλαχνία του Θεού, πού, με τούτα τα μικρά και πρόσκαιρα βάσανα, μας φέρνει στη βασιλεία Του, όπου θα γευθούμε τα ανεκλάλητα και αιώνια αγαθά.

Θα πρέπει, στ΄αλήθεια, να ευγνωμονούμε εκείνους που μας βλάπτουν και μας κακολογούν περισσότερο από εκείνους που μας ευεργετούν και μας επαινούν, γιατί γίνονται όργανα καθάρσεως των καρδιών μας, καλλιέργειας των ψυχών μας, αφέσεως των αμαρτιών μας, σωτηρίας μας. Αλλά και τον ελεήμονα θεό θα πρέπει να ευγνωμονούμε, γιατί οι θλίψεις, που παραχωρεί να μας βρουν, είναι σημεία και αποδεικτικά της πατρικής αγάπης Του μεγαλύτερα από πρόσκαιρες ευεργεσίες. “Γιατί ο Κύριος διαπαιδαγωγεί όποιον αγαπάει και μαστιγώνει καθέναν που παραδέχεται για παιδί του. Και ποιο παιδί δεν το διαπαιδαγωγεί ο πατέρας του” (Εβρ. 12:6, 7).

Οι μικρόψυχοι και φιλόσαρκοι άνθρωποι νομίζουν πώς, αν βρουν τρόπο ν΄αποφύγουν τις θλίψεις, θα λυτρωθούν. Τι πλάνη! Οι θλίψεις είναι βαρύτερες γι΄αυτούς πού δεν θέλουν να τις σηκώσουν, παρά γι΄αυτούς που τις δέχονται με υπομονή και καρτερία. Όσοι αγανακτούν και καταριούνται και βλαστημάνε, αυτοί και απ΄το πρόσκαιρο κακό δεν γλυτώνουν και την κόλαση κληρονομούν, όπως ο κακός εκείνος ληστής, που σταυρώθηκε δίπλα στον Κύριο. Όσοι όμως αποδέχονται ταπεινά κάθε συμφορά και ευχαριστούν το Θεό και ομολογούν πώς είναι άξιοι για κάθε τιμωρία, αυτοί και τη θλίψη σηκώνουν πιο εύκολα και τον παράδεισο κερδίζουν, όπως ο καλός ληστής, που επιτίησε τον άλλο λέγοντας, “Ούτε το Θεό δεν φοβάσαι εσύ;…”, ενώ ικέτεψε τον σταυρωμένο Ιησού: “Θυμήσου με, Κύριε, όταν έρθεις στη βασιλεία σου”. Και πήρε αμέσως τη διαβεβαίωσή Του: “Σε βεβαιώνω, πώς σήμερα κιόλας θα είσαι μαζί μου στον παράδεισο” (Λουκ. 23:39-43).

Πολλές αδικίες και αμαρτίες γίνονται σήμερα στον κόσμο. Και αυτοί που τις κάνουν, οι άδικοι και αμαρτωλοί, φαίνονται ευτυχισμένοι και μακάριοι, καθώς είναι συνήθως βυθισμένοι στα πλούτη, στις απολαύσεις, στη δόξα. Αντίθετα, οι ευσεβείς και ενάρετοι βασανίζονται από τη φτώχεια, τα βάσανα, τις δοκιμασίες.

Τι παράδοξο!

Αλλά μην απορείς γι΄αυτό, αδελφέ, και προπαντός μη ζηλεύεις τη μάταιη τούτη ευτυχία των αμαρτωλών. “Μη φθονείς την ψεύτικη ευτυχία των πονηρών ανθρώπων. Μη ζηλεύεις αυτούς που ζουν μέσα στην παρανομία” (Ψαλμ. 36:1). Μην απορείς, γιατί άβυσσος χωρίζει την πανσοφία του Θεού από τη λογική του ανθρώπου, που δεν μπορεί να κατανοήσει την αλάθητη οικονομία του Πανάγαθου. Πού αποσκοπεί αυτή η οικονομία; Στον μεγαλύτερο δοξασμό των ευσεβών! Οι φίλοι του Κυρίου παιδεύονται εδώ, όπως είπαμε, με δική Του παραχώρηση, για να τιμηθούν περισσότερο στην ουράνια βασιλεία. Έτσι οι αμαρτωλοί και άδικοι, που ευτύχησαν εδώ, θα είναι εντελώς αναπολόγητοι και θα πορευθούν στην αιώνια καταδίκη, πού μόνοι τους διάλεξαν. “Μη φθονείς”, λοιπόν, “τους πονηρούς ανθρώπους μήτε να ζηλεύεις αυτούς που ζουν μέσα στην παρανομία, γιατί σαν το χορτάρι γρήγορα θα ξεραθούν…” (Ψαλμ. 36:1-2).

Τα άχρηστα βόδια, που προορίζονται για τα σφαγεία, τ΄αφήνουν να βόσκουν όσο θέλουν και να παχαίνουν, ενώ τα καματερά και χρήσιμα, που τα χρειάζονται για παραγωγική εργασία, τα ασκούν και τα βασανίζουν. Τα καλά δέντρα, που δίνουν καρπούς, τα ραβδίζουν και τα κλαδεύουν και τα ταλαιπωρούν, κάνοντάς τα έτσι ακόμα πιο καρπερά, ενώ τα άκαρπα, αφού τ΄αφήσουν απείραχτα να μεγαλώσουν, τα κόβουν σύρριζα και τα κάνουν κούτσουρα για τη φωτιά. Σαν τα άχρηστα ζώα και τα άκαρπα δέντρα είναι οι αμαρτωλοί, που ευτυχούν πρόσκαιρα μά θα υποφέρουν αιώνια. Σαν τα χρήσιμα ζώα και τα καρπερά δέντρα είναι οι δίκαιοι, που υποφέρουν πρόσκαιρα μά θαευτυχούν αιώνια.

Ο Κύριος, όταν ο απόστολος Πέτρος θέλησε ασυλλόγιστα να εμποδίσει τη σύλληψή Του κι έκοψε μ΄ένα μαχαίρι το δεξί αυτί του δούλου Μάλχου, επιτίμησε το μαθητή Του λέγοντας: “Βάλε το μαχαίρι στη θήκη. Θέλεις να μην πιω το ποτήρι που όρισε ο Πατέρας για μένα;” (Ιω. 18:11). Τι ήταν αυτό “το ποτήρι”, το δοσμένο από τον Πατέρα Του; Οι εμπαιγμοί, τα πάθη, ο θάνατος - όλα όσα θα υπέμενε για την αγάπη και για τη σωτηρία μας. Γιατί να μην πούμε κι εμείς το ίδιο, ότι δηλαδή όλες οι θλίψεις που μας
βρίσκουν είναι ένα “ποτήρι” σταλμένο απ΄τον ουράνιο Πατέρα μας, ένα ποτήρι γεμάτο καθάρσιο, πού πρέπει να πιούμε για ν΄απαλλαγούμε από την αμαρτία και να κερδίσουμε τη σωτηρία; Ναι, όλες οι θλίψεις, είτε από δαίμονες προκαλούνται είτε από ανθρώπους, παραχωρούνται από την πατρική αγάπη του Θεού σαν θεραπευτική αγωγή της ψυχής μας. Και αν το ποτήρι των θλίψεων είναι πικρό στη γεύση, όμως η πικράδα αυτή, που την έχουν άλλωστε όλα τα βότανα και τα φάρμακα, σου χαρίζει την ψυχική υγεία.

Όταν ο Τωβίας άλειψε τα μάτια του τυφλού πατέρα του Τωβίτ με την πικρή χολή, τότε εκείνος βρήκε το φως του (Τωβ. 11:10-12). Με τη χολή των θλίψεων λυτρώνεται και ο αμαρτωλός από την ψυχική τύφλωση, γιατί, όπως λέει ο μέγας Γρηγόριος, τα μάτια που τυφλώθηκαν από την αμαρτία, ξαναφωτίζονται μόνο με την παιδευτική τιμωρία.

Όταν οι αδελφοί του πάγκαλου Ιωσήφ τον έριξαν στο ξηροπήγαδο, δεν συναισθάνθηκαν το βάρος της ανομίας τους. Ώσπου ο Θεός τους έστειλε τη μεγάλη θλίψη, και τότε συνήλθαν κι έλεγαν: “Αμαρτήσαμε κατά του αδελφού μας… γι΄αυτή μας την αμαρτία έπεσε πάνω μας τούτη η θλίψη” (Γεν. 42:21). Γιατί η θλίψη δίνει στους ασύνετους σύνεση και στους αναίσθητους συναίσθηση των αμαρτιών τους.

Όσο ο άσωτος γιος της παραβολής του Ευαγγελίου είχε και σπαταλούσε τα πατρικά πλούτη, τόσο έτρωγε, έπινε, γλεντούσε, αμάρτανε, και μήτε ένας λογισμός μετάνοιας δεν περνούσε από το νου του. Μόλις όμως ο πάνσοφος Γιατρός των ψυχών τον καυτηρίασε με τις θλίψεις, τη φτώχεια και την πείνα, τότε μόνο συνήλθε κι έτρεξε μετανοημένος πίσω στο πατρικό σπίτι (Λουκ. 15:11-32).

Αν, λοιπόν, τόσο πολύ μας ωφελούν οι θλίψεις, γιατί τις μισούμε και τις αποστρεφόμαστε σαν ασύνετοι; Γιατί δεν ευχαριστούμε τον επουράνιο Γιατρό, που θεραπεύει μ΄αυτές τις αθάνατες ψυχές μας, όπως ευχαριστούμε τον επίγειο γιατρό, που θεραπεύει τα θνητά σώματά μας, και πληρώνεται μάλιστα γι΄αυτό ακριβά;

Όσοι δεν έχουν χάσει εντελώς τη σύνεσή τους, όσοι διατηρούν ακόμα τον παραμικρό φόβο Θεού, πιστεύουν πώς ό,τι τους συμβαίνει δεν είναι τυχαίο, αλλά παραχωρείται από τον Κύριο, όπως είπε ο Ιησούς στον Πιλάτο: “Δεν θα είχες καμιά εξουσία πάνω μου, αν δεν ου είχε δοθεί από τον Θεό” (Ιω. 19:11). Και τούτο δεν ισχύει μόνο για τους ορατούς εχθρούς, αλλά και για τους αόρατους. Όσο κι αν λυσσάνε οι δαίμονες απ΄το κακό τους, όσο κι αν πασχίζουν να πειράξουν και να ταλαιπωρήσουν τους δικαίους, ματαιοπονούν, γιατί, αν δεν τους δώσει εξουσία ο Κύριος, τίποτα δεν μπορούν να κάνουν. Αυτό το ξέρουν οι πιστοί, και δεν αγανακτούν, δεν παραπονιούνται, μήτε παραδέχονται “τύχη”, “μοίρα” ή “ριζικό”. Όλα τα δέχονται σαν από το χέρι του Θεού, που το καθετί παραχωρεί και οικονομεί “για το καλό μας, για να μετάσχουμε στην αγιότητά του” (Εβρ. 12:10).

Όταν ο μακάριος Ιώβ έπαθε τόσες συμφορές, δεν είπε, “Αυτά τα αγαθά μου τα έδωσαν οι γονείς μου κι αυτά τα παδιά μου τα χάρισε η γυναίκα μου”, ούτε πάλι, “Όλα όσα είχα μου τα πήραν οι κακοί άνθρωποι ή οι δαίμονες ή οι άνεμοι και η φωτιά”. Αλλά τι είπε; “Ο Κύριος τα έδωσε, ο Κύριος τα πήρε, όπως φάνηκε αρεστό στον Κύριο, έτσι κι έγινε, ας είναι δοξασμένο το όνομα του Κυρίου παντοτινά” (Ιώβ 1:21). Όμοια κι όταν προσβλήθηκε από φοβερή αρρώστια, και το σώμα του ολόκληρο γέμισε πληγές, έλεγε: “Αν τα αγαθά τα δεχθήκαμε με ευχαρίστηση από τα χέρια του Κυρίου, τις συμφορές δεν θα τις υπομείνουμε;” (Ιώβ 2:10).

Μιμήσου κι εσύ τον Ιώβ, σαν καλοπροαίρετος και γνωστικός άνθρωπος, και στον καιρό των θλίψεων δόξαζε το Θεό, ζήτα τη βοήθειά Του και λέγε στον εαυτό σου: “Αυτά σου αξίζουν, αμαρτωλέ! Αυτά και χειρότερα! Δίκιο έχουν οι διώκτες και οι κατήγοροί σου. Ας είναι ευλογημένοι!” Με τέτοιαν αυτομεμψία και με τέτοια ταπεινή προσευχή για τους εχθρούς σου, κατατροπώνεις το διάβολο, μιμείσαι τον ανεξίκακο Κύριο και νικάς τον φοβερότερο αντίπαλο της πνευματικής σου προκοπής, την υπερηφάνεια.
pavmaria
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 830
Εγγραφή: Τετ Οκτ 05, 2005 5:00 am
Επικοινωνία:

Δημοσίευση από pavmaria »

(Επιλογή και διασκευή ψυχωφελών κειμένων από το βιβλίο “ΑΜΑΡΤΩΛΩΝ ΣΩΤΗΡΙΑ” του μοναχού Αγαπίου Λάνδου του Κρητός)



ΠΩΣ ΘΑ ΣΩΘΟΥΜΕ

ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ



“Η ακηδία”



Ακηδία είναι η αθυμία και η ανορεξία που κυριεύει τον άνθρωπο, κάνοντάς τον απρόθυμο, αμελή ή αδιάφορο για κάθε πνευματικό έργο.

Είναι κι αυτή μία από τις θανάσιμες αμαρτίες, σαν πρόξενος πολλών και φοβερών κακών.

Η ακηδία προξενεί παραλυσία στο νου και την ψυχή, οκνηρία στην εκπλήρωση των εντολών του Θεού, και προπαντός μίσος για την προσευχή και την ψαλμωδία.

Απ΄αυτή την παράνομη μάνα γεννιούνται δύο ασεβέστατες θυγατέρες.



Πρώτη είναι η μικροψυχία, όταν ο άνθρωπος βρίσκει δύσκολο τον πνευματικό αγώνα και ακατόρθωτες τις αρετές, οπότε πέφτει στην αμέλεια και

δεύτερη είναι η απόγνωση, όταν, λόγω της αμέλειάς του, χάσει κάθε ελπίδα σωτηρίας.



Η απόγνωση είναι η χειρότερη απ΄όλες τις αμαρτίες. Με κανέναν άλλον τρόπο δεν μπορείς να λυπήσεις τόσο πολύ τον φιλεύσπλαχνο Θεό, όσο με το να πεις ότι δεν πρόκειται ποτέ ν΄αξιωθείς άφεση αμαρτιών και να βρεις σωτηρία ψυχής. Γιατί έτσι αρνείσαι τον ίδιο τον Κύριο, την πρόνοιά Του, τη φιλανθρωπία Του, τη λυτρωτική Του θυσία για σένα στο Σταυρό, που σου άνοιξε την πύλη της ουράνιας βασιλείας.



Πολέμησε, λοιπόν, την ακηδία, για να μην πέσεις στην αρνησίθεη απόγνωση. Μη μεριμνάς για πρόσκαιρα πράγματα περισσότερο απ΄όσο χρειάζεται. Συγκέντρωσε τη φροντίδα και το ζήλο σου στα πνευματικά έργα και στην καλλιέργεια των αρετών. Πόθησε ολόψυχα το Θεό και την άνω Ιερουσαλήμ. Και όταν, την ώρα της προσευχής ή άλλης καλής εργασίας, νιώθεις ακηδία, να ξέρεις πώς είναι ο πονηρός, που έρχεται για να σε πειράξει και να σ΄εμποδίσει από το αγαθό. Εσύ τότε όχι μόνο να μη διακόψεις, αλλά να συνεχίσεις με μεγαλύτερη βία, ώσπου να διώξεις το δαίμονα.

Στον αγώνα σου εναντίον της ακηδίας θα σε βοηθήσουν και τούτα:

Να μην ξεχνάς τη φρικτή απολογία που έχεις να δώσεις την ημέρα της Κρίσεως για το χρόνο της ζωής σου, το χρόνο που σου χάρισε ο Θεός για να τον δαπανήσεις σε έργα αγαθά και σωτήρια. Αν, όπως βεβαίωσε ο Κύριος, θα λογοδοτήσουμε ακόμα και για κάθε λόγο ανώφελο που θα πούμε (Ματθ. 12:36), πόσο μάλλον για τον ανεκτίμητο χρόνο που σπαταλάμε άσκοπα και άκαρπα;

Να σκέφτεσαι, επίσης, σε πόσους κόπους και κινδύνους και περισπασμούς υποβάλονται οι πραματευτές για ν΄αποκτήσουν φθαρτά πλούτη. Και να ντρέπεσαι, που αυτοί κυνηγούν μάταια πράγματα, και όμως δείχνουν σ΄αυτά περισσότερη επιμέλεια από σένα, που στοχεύεις στα αληθινά και αιώνια. Μά και οι υπάλληλοι και οι εργάτες βάζουν τα δυνατά τους στη δουλειά και κάνουν ό,τι μπορούν για να ικανοποιήσουν τους προϊσταμένους και τ΄αφεντικά τους.

Τι κάνεις εσύ για να ευαρεστήσεις τον Πλάστη σου, τον αθάνατο Βασιλιά του σύμπαντος, όταν εκείνοι κάνουν τόσα για ν΄αρέσουν σε θνητούς ανθρώπους;

Λένε για τον αββά Παμβώ, πώς είδε κάποτε στην Αλεξάνδρεια μια θεατρίνα στολισμένη, και δάκρυσε.

* “Γιατί κλαίς, αββά;” τον ρώτησαν.

* “Για δύο λόγους”, αποκρίθηκε ο γέροντας.

* “Αφενός για τη δική της απώλεια, και αφετέρου γιατί εγώ δεν φροντίζω ν΄αρέσω στον άγιο Θεό τόσο, όσο εκείνη σε αισχρούς ανθρώπους”.



Για να παρακινείς τον εαυτό σου, ώστε να κοπιάζει στα αγαθά και πνευματικά έργα, φέρνε στο νου σου κάθε τόσο τους ένδοξους κι αθάνατους καρπούς που θα θερίσεις και θ΄απολαύσεις στους ουρανούς χάρη στον μικρό κόπο και την περαστική βία της εδώ ζωής. Αν ο γεωργός σκάβει και καλλιεργεί τη γη με τόσα ανεμοβρόχια και χιόνια και παγωνιές, υπομένοντας καρτερικά όλη αυτή την κακοπάθεια με την ελπίδα της σοδειάς, μολονότι συχνά χάνει και το σπόρο και όλους τους κόπους του, δεν είναι πιο ωφέλιμο να κοπιάσεις εσύ σε τούτη τη σύντομη ζωή, ελπίζοντας στα ουράνια αγαθά, “εκείνα που μάτι δεν είδε και αυτί δεν άκουσε και ο ανθρώπινος νους δεν έχει φανταστεί, εκείνα που ετοίμασε ο Θεός γι΄αυτούς που τον αγαπούν” (Α΄Κορ. 2:9); Αν ο στρατιώτης αψηφά τους κινδύνους και την κακοπάθεια της εκστρατείας, αν αφήνει γυναίκα και παιδιά και συγγενείς και φίλους για δόξα πρόσκαιρη και μισθό υλικό και λάφυρα φθαρτά, δεν είναι πιο εύλογο ν΄αγωνιστείς εσύ για δόξα αιώνια και μισθό ουράνιο και στεφάνι αμάραντο; Αν ο εργάτης ή ο τεχνίτης δεν λογαριάζει τον κόπο και τον ιδρώτα της ημέρας για το πενιχρό μεροκάματο πού θα πάρει το βράδυ, δεν είναι πιο μεγάλο να δουλέψεις εσύ με χαρά κι ενθουσιασμό για να πάρεις αμοιβή ανεκτίμητη;

Τέτοιες σκέψεις να κάνεις και άλλες παρόμοιες, πού θα βρεις μόνο σου, για να πολεμάς την ακηδία όταν πάει να σε κυριέψει. Και μαζί μ΄αυτές, που θα σου θυμίζουν τα αγαθά του παραδείσου, να κάνεις και αντίθετες, που θα σε φέρνουν νοερά στην κόλαση και στη φοβερή οδύνη εκείνων που αμέλησαν να φυλάξουν τις εντολές του Κυρίου. Γιατί, όταν ένας αδελφός ρώτησε τον αββά Αχιλλά, “Ποια είναι η αιτία, πάτερ, πού, όταν κάθομαι στο κελλί μου, κυριεύομαι από ακηδία και αμέλεια;”, ο γέροντας του εξήγησε: “Επειδή δεν συλλογίζεσαι την αιώνια μακαριότητα, στην οποία ελπίζουμε, και την ατελεύτητη κόλαση, που περιμένει τους οκνηρούς και ράθυμους. Αν ο νους σου μελετούσε αυτά τα δύο, δεν θα σε νικούσε ποτέ η ακηδία, ακόμα κι αν το κελλί σου ήταν γεμάτο φίδια και σκορπιούς”.

Να αναλογίζεσαι, επίσης, πόσο μεγάλο είναι το χρέος και η ευθύνη σου απέναντι στον Κύριο και Σωτήρα μας Χριστό, που ενανθρώπησε και υπέμεινε συκοφαντίες, διωγμούς, θλίψεις, εξευτελισμούς και σταυρικό θάνατο για να σε λυτρώσει από τα δεσμά του θανάτου και του άδη. Αν Εκείνος, ο αθώος και αναμάρτητος, έπαθε τόσα από αγάπη για σένα, τον ένοχο και αμαρτωλό, δεν θα είσαι αχάριστος αν δεν βιάσεις κι εσύ τον εαυτό σου στον αγώνα της αρετής για τη δική Του αγάπη, αλλά και για το συμφέρον σου, για τη σωτηρία σου;

Το τελευταίο σου όπλο και το δραστικότερο φάρμακο κατά της ακηδίας ας είναι τούτο:

Να πιστεύεις ότι η σημερινή μέρα είναι η στερνή σου πάνω στη γη, ότι σήμερα μόνο ζεις και αύριο πεθαίνεις οπωσδήποτε, πράγμα που χωρίς αμφιβολία μπορεί να συμβεί. Το έχουν πάθει, άλλωστε, πρίν από σένα τόσοι και τόσοι, που τη μέρα γλέντησαν και χάρηκαν, και την άλλη δεν ξημερώθηκαν. Πίστεψε, λοιπόν, πώς από τον σημερινό σου μονάχα κόπο και αγώνα εξαρτάται η σωτηρία σου ή ο κολασμός σου, και βάλε βία πολλή στην εκτέλεση κάθε θεάρεστου έργου, ώστε, σαν πεθάνεις, ν΄αξιωθείς την αιώνια ζωή.
pavmaria
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 830
Εγγραφή: Τετ Οκτ 05, 2005 5:00 am
Επικοινωνία:

Δημοσίευση από pavmaria »

(Επιλογή και διασκευή ψυχωφελών κειμένων από το βιβλίο “ΑΜΑΡΤΩΛΩΝ ΣΩΤΗΡΙΑ” του μοναχού Αγαπίου Λάνδου του Κρητός)


ΠΩΣ ΘΑ ΣΩΘΟΥΜΕ

ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ


“Ο φθόνος”


Ο φθόνος είναι μια λύπη και μια πικρία για την υπεροχή, την προκοπή ή τα αγαθά του πλησίον. Αλλά και αντίστροφα, φθόνος είναι επίσης η χαρά για τη δυστυχία του πλησίον.

Ο αρχαίος φιλόσοφος Αριστοτέλης λέει, ότι δύο τύποι ανθρώπων είναι υποδουλωμένοι στο πάθος του φθόνου,

α) οι φιλόδοξοι, γιατί δεν υποφέρουν να τους ξεπερνούν άλλοι σε φήμη, δόξα, πλούτη κ.λ.π. και

β) οι μικρόψυχοι και ανικανοποίητοι, γιατί, όσα αγαθά κι αν έχουν, πάντα τα ξένα τους φαίνονται καλύτερα και μεγαλύτερα.

Ο φθόνος είναι, φυσικά, βαρύ αμάρτημα, γιατί αντιστρατεύεται την αγάπη, που γνώρισμά της είναι το “να μετέχει κανείς στη χαρά όσων χαίρονται και στη λύπη όσων λυπούνται” (Ρωμ. 12:15).

Πολλές φορές συμβαίνει να νιώθουμε λύπη όχι για το ότι ο πλησίον έχει αγαθά, αλλά για το ότι δεν έχουμε κι εμείς όσα κι εκείνος. Μας πικραίνει δηλαδή η ευτυχία του πλησίον, καθώς τη συγκρίνουμε με τη δική μας δυστυχία, χωρίς όμως να θέλουμε το κακό του. Αυτό λέγεται ζήλια. Δεν είναι καθαυτό φθόνος, πλήν όμως κι αυτή είναι μια λιγότερο σοβαρή εκδήλωση του ίδιου πάθους και μια πιο ελαφριά αμαρτία.

Η ζήλεια για πνευματικά πράγματα δεν είναι αμαρτία. Όταν δηλαδή βλέπουμε το συνάνθρωπό μας να είναι ελεήμων, πράος, ταπεινός, φιλεύσπλαχνος και, γενικά, ενάρετος, είναι καλό να ζηλέψουμε τις αρετές του και να τον μιμηθούμε. “Να επιθυμείτε με ζήλο τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος”, λέει ο απόστολος Παύλος (Α΄Κορ. 14:1). Και αλλού γράφει: “Σας ζηλεύω με θεϊκή ζήλεια” (Β΄Κορ. 11:2). Μια τέτοια ζήλεια είναι και επαινετή και ωφέλιμη.

Όταν, όμως, λυπάσαι και πικραίνεσαι με τα επίγεια και πρόσκαιρα αγαθά που κατέχουν και απολαμβάνουν άλλοι άνθρωποι, τους οποίους φθονείς γι΄αυτόν τον λόγο, τότε αμαρτάνεις. Γιατί ό,τι κάνει και παραχωρεί ο Κύριος, πρέπει να το θεωρούμε καλό και σωστό. Εκείνος όλα τα έκανε με σοφία (πρβλ. Ψαλμ. 103:24), και μήτε ο φτωχός νούς μας μήτε η περιορισμένη γνώση μας αρκούν για να καταλάβουν όσα οικονομεί η πανσοφία Του -“γιατί οι θεϊκές βουλές του είναι ανεξιχνίαστες σαν τα βάθη των ωκεανών” (πρβλ. Ψαλμ. 35:7).

Στο Γεροντικό αναφέρεται, ότι κάποτε ο Μέγας Αντώνιος θέλησε να μάθει τα βάθη των κριμάτων του Θεού, και προσευχήθηκε λέγοντας: “Κύριε, πώς συμβαίνει άλλοι να πεθαίνουν νέοι και άλλοι να φτάνουν σε βαθιά γεράματα; Και γιατί άλλοι ζούνε μέσα στη φτώχεια, ενώ άλλοι έχουν πλούτη πολλά; Και πώς γίνεται να πλουτίζουν οι άδικοι και να στερούνται οι δίκαιοι;”. Τότε ο άγιος άκουσε μια φωνή να του λέει: “Αντώνιε, τον εαυτό σου να προσέχεις και κανέναν άλλο. Γιατί αυτά που ρωτάς είναι κρίματα Θεού, και δεν σε συμφέρει να τα μάθεις”. Έτσι λοιπόν κι εμείς, ας μη σκανδαλιζόμαστε με του πλησίον τα αγαθά και ας μην τον φθονούμε γι΄αυτά, άλλ΄ας υποτασσόμαστε ταπεινά στου Θεού τις βουλές και τα κρίματα, που έχουν πάντοτε σκοπό το συμφέρον και τη σωτηρία μας.



Από το φθόνο γεννιούνται άλλα πέντε αμαρτήματα.

Πρώτο και χειρότερο είναι το μίσος, που μπορεί να οδηγήσει τον φθονερό άνθρωπο μέχρι και το φόνο,

δεύτερο είναι η καταλαλιά και

τρίτο η κατάκριση, γιατί ο φθονερός κοιτάζει πάντα να κατηγορήσει, να διαβάλει και να μειώσει εκείνον που φθονεί και τις πράξεις του,

τέταρτο είναι η χαιρεκακία, δηλαδή η χαρά για τις συμφορές του άλλου, και

πέμπτο η κατάθλιψη, που κυριεύει τον φθονερό και τον κατατρώει όπως η σκουριά το σίδερο.



Διώξε, λοιπόν, αδελφέ, μακριά σου το φθόνο, που απ΄την αρχή του κόσμου έγινε πρόξενος θανάτου. Από φθόνο παρέσυρε ο διάβολος τους προπάτορες στην παρακοή και την πτώση, εισάγοντας έτσι το θάνατο στο ανθρώπινο γένος (Γεν. 3:1-7). Από φθόνο έγινε αδελφοκτόνος ο Κάιν (Γεν. 4:8 ). Από φθόνο θέλησαν να σκοτώσουν τον Ιωσήφ τ΄αδέλφια του (Γεν. 37:5-24). Για να μη μακραίνουμε το λόγο, ας θυμηθούμε τούτο μόνο: Ακόμα και τον Ιησού Χριστό, τον Κύριο των αγγέλων, τον Πλάστη και Σωτήρα και Ευεργέτη μας, ο φθόνος των αχάριστων Ιουδαίων Τον σταύρωσε.

Ο φθόνος, όμως, είναι ένα άγριο θηρίο, που δεν βλάπτει μόνο τους άλλους, αλλά και τον ίδιο τον φθονερό. Αυτός πρώτα-πρώτα βασανίζεται και λιώνει και υποφέρει ψυχικά και σωματικά. “Ώ φθόνε, ρίζα θανάτου!”, αναφωνεί ο Ιερός Χρυσόστομος”. “Ώ φθόνε, πολύπλοκη αρρώστια! Άσβεστη φωτιά! Μυτερό καρφί μπηγμένο στην καρδιά! Ποιο καρφί, αλήθεια, πληγώνει και πονάει τόσο πολύ, όσο ο φθόνος την καρδιά του φθονερού;” Πράγματι, ο φθόνος αφαιρεί από τον άνθρωπο την εσωτερική ειρήνη, τον αναστατώνει, τον ταράζει, τον γεμίζει θλίψη και οδύνη, τον κάνει έξαλλο. Όταν μάλιστα ο φθόνος είναι πολύ μεγάλος και κατακυριεύσει τον άνθρωπο, τότε τον αλλοιώνει και εξωτερικά: Χλωμιάζει, αδυνατίζει, μαραίνεται, λιώνει… Όπως ο σκόρος τρώει τα ρούχα και τα καταστρέφει, έτσι τρώει και ο φθόνος τον φθονερό.

Αν θέλεις, λοιπόν, να λυτρωθείς απ΄όλα αυτά, αν θέλεις να μη στερηθείς τη χάρη του Θεού, που εγκαταλείπει τους φθονερούς, πολέμησε και νίκησε το φθόνο με την αγάπη. Όταν έχεις αγάπη, όχι μόνο δεν θλίβεσαι με τη χαρά του πλησίον σου, αλλά νιώθεις κι εσύ την ίδια χαρά, ενώ συνάμα ωφελείς και την ψυχή σου, γιατί ο Κύριος θα σου δώσει το μισθό της αγάπης σου. Λέει και πάλι ο ιερός Χρυσόστομος, ότι για τούτο ακριβώς είναι μεγάλη και θαυμαστή η αρετή της αγάπης, επειδή, χωρίς να στερήσει από κανέναν τίποτα, τα κλέβει όλα και τα κάνει δικά της, μια και νιώθει την ίδια χαρά κι απόλαυση μ΄εκείνους που τα έχουν.

Μη λησμονείς πώς είμαστε όλοι αδέλφια, αδέλφια τόσο φυσικά -γιατί έχουμ+ε κοινούς προπάτορες, τον Αδάμ και την Εύα- όσο και πνευματικά, γιατί λυτρωθήκαμε με το τίμιο Αίμα του Δημιουργού και Σωτήρα μας. Όλοι πιστεύουμε στον ίδιο Τριαδικό Θεό, όλοι ανήκουμε στην ίδια Εκκλησία του Χριστού, όλοι δεχτήκαμε το ίδιο βάπτισμα, όλοι ελπίζουμε στην ίδια ουράνια βασιλεία, όπου η μακαριότητα του ενός είναι κοινή σε όλους. Δεν πρέπει, λοιπόν, να έχει καμιά θέση ο φθόνος ανάμεσά μας, αλλ΄απεναντίας, η χαρά του ενός πρέπει να είναι χαρά όλων και η θλίψη του ενός θλίψη όλων.

Αν πάλι σου φαίνεται παράξενο ή δύσκολο ν΄αγαπήσεις κάποιον που τίποτα καλό δεν σου έχει κάνει, συλλογίσου πώς κι εσύ δεν έκανες κανένα καλό στον Κύριό μας, τον Ιησού, αντίθετα μάλιστα, τον έθλιψες ως τώρα με πολλές σου αμαρτίες, αν κι Εκείνος, ο Ανεξίκακος, ήρθε στη γη και σταυρώθηκε για χάρη σου και μέχρι σήμερα σ΄ευεργετεί με μύριους τρόπους. Κι από σένα δεν ζητάει άλλο αντάλλαγμα, παρά ν΄αγαπάς το συνάνθρωπό σου.

Τέλος, να έχεις πάντα στο νου σου τον χρυσό τούτο κανόνα:

“Όλα όσα θέλετε να σας κάνουν οι άλλοι άνθρωποι, αυτά να τους κάνετε κι εσείς, σ΄αυτό συνοψίζονται ο νόμος και οι προφήτες” (Ματθ. 7:120).

Ό,τι δεν θέλεις να σου κάνουν οι άλλοι, αυτό να μην τους κάνεις κι εσύ.

Αφού, λοιπόν, δεν θέλεις να σου κάνει ο συνάνθρωπός σου κακό, μην του κάνεις κι εσύ. Αφού δεν θέλεις να θλίβεται ο πλησίον για τη δική σου ευτυχία ή προκοπή, μη θλίβεσαι κι εσύ για τη δική του. Αφού δεν θέλεις να χαίρεται εκείνος για τη δική σου δυστυχία ή συμφορά, μη χαίρεσαι κι εσύ για τη δική του. Υπάρχει τίποτα λογικότερο απ΄αυτό; Αν δεν αντιμετωπίζεις έτσι τα πράγματα, είσαι όχι μόνο παραβάτης του θείου νόμου, μά και ασύνετος και ανόητος. Ναι, ένας φθονερός έχει πραγματικά χάσει τα λογικά του, αφού, τυφλωμένος από το πάθος του, φτάνει να βλάψει και τον ίδιο του τον εαυτό, όπως φαίνεται κι από την παρακάτω χαρακτηριστική ιστορία, που διηγούνταν οι παλαιότεροι.

Ήτανε, λέει, κάποιος βασιλιάς, που θέλησε να δοκιμάσει έναν πλεονέκτη κι έναν φθονερό. Τους κάλεσε, λοιπόν, μπροστά του και τους είπε: “Θέλω να σας κάνω από ένα δώρο. Ας μου ζητήσει ο ένας σας ό,τι επιθυμεί, γνωρίζοντας όμως ότι στον άλλο θα δώσω το διπλάσιο”. Επειδή βρέθηκαν κι οι δυο σε αμηχανία και κανείς τους δεν αποτολμούσε να ζητήσει πρώτος, ρωτάει ο βασιλιά τον φθονερό: “Πές μου εσύ, τι θέλεις;”. Ο φθονερός σ
υλλογίστηκε κάμποση ώρα, και μετά αποκρίθηκε: “Θέλω να μου βγάλεις το ένα μάτι!”. Βλέπεις κακία και παραφροσύνη μαζί; Δώρο κανένα δεν ζήτησε, για να μην πάρει ο άλλος το διπλάσιο. Προτίμησε, ο άθλιος, να χάσει το ένα του μάτι, για να στερηθεί ο άλλος και τα δύο!

Εδύ, αδελφέ, που ασφαλώς θέλεις το συμφέρον σου, μην επιζητήσεις ποτέ το κακό του ανθρώπου, εναντίον του οποίου ο δαίμονας σου εμπνέει φθόνο. Απεναντίας, για να πολεμήσεις το ψυχοκτόνο αυτό πάθος, να προσεύχεσαι στο Θεό ακατάπαυστα για κείνον που φθονείς, να τον τιμάς, να τον επαινείς στους άλλους, να τον εξυπηρετείς και να τον ευεργετείς έστω και με τη βία, αν η καρδιά σου αντιδρά. Βιάζοντας έτσι τον εαυτό σου, θ΄αξιωθείς σιγά-σιγά να εξαλείψεις από την καρδιά σου το φθόνο, με τη χάρη και τη βοήθεια του Κυρίου, που θα εκτιμήσει και θα επιβραβεύσει την αγαθή σου προαίρεση.
pavmaria
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 830
Εγγραφή: Τετ Οκτ 05, 2005 5:00 am
Επικοινωνία:

Δημοσίευση από pavmaria »

(Επιλογή και διασκευή ψυχωφελών κειμένων από το βιβλίο “ΑΜΑΡΤΩΛΩΝ ΣΩΤΗΡΙΑ” του μοναχού Αγαπίου Λάνδου του Κρητός)



ΠΩΣ ΘΑ ΣΩΘΟΥΜΕ

ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ



“Η γαστριμαργία”



Η γαστριμαργία είναι ένα ελάττωμα, ένα πάθος, που μας παρακινεί να τρώμε και να πίνουμε περισσότερο απ΄ όσο χρειάζεται το σώμα μας για να συντηρηθεί. Οι άγιοι Πατέρες, και μάλιστα ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, λένε ότι πρόκειται για βαρειά αμαρτία, όπως αποδεικνύεται από την ιστορία του ανθρωπίνου γένους: Αυτή εξόρισε τον Αδάμ από τον παράδεισο, αυτή προκάλεσε τον μεγάλο κατακλυσμό, αυτή έκανε τους Ισραηλίτες ειδωλολάτρες, αυτή έριξε τους ανθρώπους σε μύρια άλλα κακά.

Η γαστριμαργία είναι η θύρα, μέσ΄από την οποία περνούν πολλά πάθη και αμαρτήματα, με πρώτη την πορνεία, όπως γράψαμε στο σχετικό κεφάλαιο. Όποιος, λοιπόν, νικήσει τη γαστριμαργία, πολύ εύκολα θα νικήσει στη συνέχεια και τ΄άλλα πάθη, που αυτή τρέφει.

Στη γαστριμαργία συνήθως πέφτουμε με πέντε τρόπους, δηλαδή σε σχέση

α) με το χρόνο, όταν τρώμε συχνότερα απ΄όσο πρέπει ή νωρίτερα από την κατάλληλη ώρα

β) με την ποσότητα, όταν τρώμε και πίνουμε περισσότερο απ΄όσο μας χρειάζεται

γ) με την ποιότητα, όταν επιζητούμε πλούσια, ακριβά και εξεζητημένα φαγητά,

δ) με τον τρόπο, όταν τρώμε με βουλιμία, και

ε) με τη μέριμνα, όταν σπαταλάμε μεγάλο μέρο του πολύτιμου χρόνοου της ζωής μας σε γαστρονομικές φροντίδες και ασχολίες.



Η γαστριμαργία είναι πάντοτε αμάρτημα, πλήν όμως όχι θανάσιμο, όταν απλά προτιμάς τα πιο νόστιμα και φροντισμένα φαγητά ή δεν τηρείς με απόλυτη ακρίβεια τον κανόνα των καθορισμένων γευμάτων ή τρως περιστασιακά λίγο περισσότερο κ.ό.κ. Γίνεται όμως θανάσιμο,

α) όταν προξενεί βλάβη και σκάνδαλο στον πλησίον,

β) όταν γνωρίζεις ότι θα πάθεις κάποια ζημιά (λ.χ. σοβαρή ασθένεια) και δεν εγκρατεύεσαι,

γ) όταν ξοδεύεις πάρα πολλά χρήματα για να τρως πλούσια, τη στιγμή που ο πλησίον σου στερείται τα αναγκαία και δεν τον ελεείς,

δ) όταν, χωρίς να εμποδίζεσαι από κάποιαν αρρώστια, δεν τηρείς τις καθορισμένες από την Εκκλησία μας νηστείες.

Αυτά όλα είναι θανάσιμα αμαρτήματα. Μα κι αν δεν ήταν, θα΄πρεπε να πολεμούσαμε τη γαστριμαργία, γιατί μας βλάπτει και σωματικά. Είναι πια πασίγνωστο, πώς οι κοιλιόδουλοι και οι μέθυσοι καταστρέφουν την υγεία τους, φθείρουν τον οργανισμό τους και έχουν κακό τέλος. Απεναντίας, οι λιτοδίαιτοι έχουν ως τα γεράματά τους καλή υγεία, ζωτικότητα και ευρωστία.

Μεγαλύτερη αξία, βέβαια, από την υγεία του σώματος έχει η υγεία της ψυχής, που βλάπτεται επίσης από τη γαστριμαργία, αφού, όπως είπαμε, απ΄αυτή γεννιούνται πολλά άλλα πάθη. Για να λυτρωθείς λοιπόν από το ελάττωμα τούτο, πρόσεξε όσα θα διαβάσεις παρακάτω.

Πρώτα-πρώτα μην ξεχνάς, πόσο μεγάλο είναι το βάρος, πόση η ταλαιπωρία που προξενούν στο στομάχι τα πολλά και καρυκευμένα φαγητά, και πόσο μικρή, αντίθετα, η απόλαυσή τους, που δεν κρατάει παρά μόνο όσην ώρα τα έχεις στο στόμα σου. Μόλις περάσουν το λαιμό, δεν μένει πια ίχνος νοστιμιάς και ηδονής. Πές μου, από τα τόσα συμπόσια και τα γιορταστικά τραπέζια στα οποία βρέθηκες, απ΄όλες τις λιχουδιές που γεύτηκες, απ΄όλα τα γλυκόπιοτα κρασιά που δοκίμασες, τι σου έμεινε; Ασφαλώς τίποτα. Είτε έφαγες είτε δεν έφαγες, το ίδιο είναι. Γι΄αυτό, όταν ο λογισμός και η επιθυμία σε σπρώχνουν στη γαστριμαργία, ξεγέλασέ τα με τη σκέψη πως έφαγες και ήπιες ήδη, και πώς η απόλαυση πέρασε. Και πράγματι, αν απόψε εσύ απολαύσεις διάφορα γευστικά φαγητά και ποτά, και ένας φτωχός ή ένας ασκητής περάσει μόνο με ψωμί και νερό, πές μου, αύριο το πρωί θα έχετε καμιά διαφορά στην αίσθηση της γεύσης; Όχι, θ΄αποκριθείς. Και σωστά. Θα έχετε όμως, προσθέτω εγώ, διαφορά στην ψυχική κατάσταση, γιατί εσύ θα έχεις όχι μόνο το στομάχι σου βαρύ, απ΄τα μπαχαρικά και το κρασοπότι, μα και την ψυχή σου βαρειά απ΄την κραιπάλη, ενώ εκείνος θα έχει και το στομάχι του ελαφρύ και την ψυχή του ωφελημένη με το μισθό της φτώχειας και της ασκήσεως.

Ύστερα, να θυμάσαι πάντα τις ζημιές που σου προξενεί αυτό το πάθος, τη σπατάλη, τον κόπο, το χασομέρι, τις αρρώστιες, την απροθυμία στα πνευματικά έργα, και πάνω απ΄όλα την αιώνια πείνα και δίψα, που σε περιμένει μετά τον σωματικό θάνατο στην άλλη ζωή. Γιατί ο Κύριος το είπε ξεκάθαρα: “Αλίμονο σ΄εσάς που τώρα είστε χορτάτοι, γιατί θα πεινάσετε” (Λουκ. 6:25).

Να θυμάσαι ακόμα το μεγάλο δείπνο, για το οποίο μίλησε ο Χριστός (Λουκ. 14:16-24) και όπου είμαστε όλοι καλεσμένοι. Αν ποθείς ν΄απολαύσεις το πανευφρόσυνο και τρισευλογημένο ουράνιο δείπνο, που θα διαρκέσει αιώνια, ασκήσου τώρα στην εγκράτεια, που θα σου εξασφαλίσει τις προϋποθέσεις της συμμετοχής σ΄αυτό. Γιατί πραγματικά είναι “μακάριος όποιος θα πάρει μέρος στο τραπέζι της βασιλείας του Θεού” (Λουκ. 14:15).

Να θυμάσαι, τέλος, το παράδειγμα του Λυτρωτή μας, που νήστεψε στην έρημο σαράντα ημέρες και μετά κατατρόπωσε το διάβολο (Ματθ. 4:1-11), καθώς και τόσων αγίων και ασκητών, πού, όπως διαβάζουμε στα συναξάρια, έκαναν καταπληκτικά θαύματα κι έβγαζαν από τους ανθρώπους τα δαιμόνια, χάρη στην προσευχή και τη νηστεία τους. Αυτό, άλλωστε, το βεβαίωσε και ο Κύριος, λέγοντας ότι το γένος των δαιμόνων “δεν βγαίνει παρά μόνο με προσευχή και νηστεία” (Ματθ. 17:21).

Πρέπει, όμως, να ξέρεις και τούτο, πώς όποιος νηστεύει και εγκρατεύεται από φαγητά και ποτά με γογγυσμό και απροθυμία, χάνει το μισθό του. Ο γνήσιος εργάτης της εγκράτειας είναι ιλαρός, ολοπρόθυμος, όλος αγαλλίαση, γιατί ξέρει πόσο ωφελείται απ΄αυτήν. Όποιος πάλι νηστεύει για την ανθρωπαρέσκεια, δεν εκπληρώνει το σκοπό της εγκράτειας, που είναι η δόξα του Θεού.

Πιο πολύ από την πολυφαγία να φοβάσαι την πολυποσία, γιατί το κρασί, το ρακί και όλα τα όμοια ποτά θολώνουν το νου και διεγείρουν τα σαρκικά πάθη. Όταν μάλιστα φτάσει να πιει κανείς τόσο πολύ, ώστε να μεθύσει, χάνει τον έλεγχο των πράξεών του, γίνεται παιχνίδι στα χέρια των ανθρώπων και των δαιμόνων, και μπορεί να φτάσει ακούσια ως το έγκλημα. Γι΄αυτό πρέπει να φυλάγονται από την οινοποσία όσοι ποθούν σωτηρία ψυχής, και προπαντός οι νέοι, οι κληρικοί και οι μοναχοί.

Η σάρκα, αδελφέ, είναι εχθρός πανούργος και δόλιος. Όσο την τρέφεις και την περιπποιείσαι, τόσο σε πολεμάει και σε σπρώχνει στην αμαρτία. Όσο την αφήνεις νηστική και την ταλαιπωρείς, τόσο εξασθενίζει και υποχωρεί. Αν, λοιπόν, θέλεις να την υποτάξεις στο νου, πολέμησέ την με την εγκράτεια, τη μητέρα των αρετών και του αγιασμού.
pavmaria
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 830
Εγγραφή: Τετ Οκτ 05, 2005 5:00 am
Επικοινωνία:

Δημοσίευση από pavmaria »

(Επιλογή και διασκευή ψυχωφελών κειμένων από το βιβλίο “ΑΜΑΡΤΩΛΩΝ ΣΩΤΗΡΙΑ” του μοναχού Αγαπίου Λάνδου του Κρητός)


ΠΩΣ ΘΑ ΣΩΘΟΥΜΕ

ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ


“Ο θυμός και η οργή”


Ο θυμός μπορεί να είναι είτε καλός είτε κακός. Καλός είναι ο θυμός όταν εκδηλώνεται εξωτερικά μόνο, χωρίς εσωτερική εμπάθεια, για λόγους παιδαγωγικούς. Πρόκειται για το θυμό που συχνά παρατηρείται στους γονείς, τους δασκάλους, τους προϊσταμένους, τους πνευματικούς και άλλα υπεύθυνα πρόσωπα, και που έχει σκοπό να βάλει τέρμα σε αταξίες, να διορθώσει σφάλματα, να κατανικήσει πάθη. Ο ιερός Χρυσόστομος λέει σε μια ομιλία του, πώς όποιος δεν θυμώνει όταν πρέπει, αμαρτάνει. Γιατί η άλογη ανοχή και μακροθυμία προξενεί εγκλήματα, συντηρεί κακίες, τρέφει την αμέλεια και παρακινεί στο πονηρό ακόμα και τους ενάρετους.

Κακός θυμός είναι ο άκαιρος, ο αναίτιος, ο εμπαθής και ο υπερβολικός. Δεν πρέπει να θυμώνει κανείς χωρίς αιτία, και μάλιστα σοβαρή, ούτε με εσωτερική ταραχή, ούτε περισσότερο απ΄όσο επιβάλλουν οι περιστάσεις. Ένας τέτοιος θυμός είναι αμαρτία, γιατί ξεφεύγει από τα όρια που επιβάλλει ο επιδιωκόμενος ηθικός σκοπός.

Ο θυμός γεννάει κι άλλες αμαρτίες, όπως την οργή, τη φιλονικία, την εκδίκηση, τη βλασφημία, τις βρισιές, τις κατάρες κ.τ.ό.

Όποιος είναι οξύθυμος και θέλει να λυτρωθεί απ΄αυτό το πάθος, ας διαβάσει όσα γράψαμε παραπάνω για την υπερηφάνεια, γιατί αυτή είναι η μητέρα του θυμού.
Οι υπερήφανοι άνθρωποι είναι συνήθως και θυμώδεις. Με την παραμικρή αιτία οργίζονται. Αν, λοιπόν, ταπεινωθούν, αυτόματα νικούν και το θυμό. Επιπλέον, όμως διάβασε και τις νουθεσίες που ακολουθούν.

Πρώτα-πρώτα πρέπει να ξέρεις, ότι εκείνος που σ΄έβρισε ή σ΄έβλαψε, περισσότερο ζημίωσε τον εαυτό του παρά εσένα. Κι εσύ πάλι, αν θυμώσεις εναντίον
του, τον εαυτό σου ζημιώνεις κι όχι εκείνον. Γιατί, όπως ξαναλέει ο μέγας Χρυσόστομος, κανένας δεν μπορεί να σε βλάψει, αν εσύ ο ίδιος δεν βλάψεις τον εαυτό σου. Μην τα βάζεις μ΄εκείνους που σε θλίβουν και μη θέλεις το κακό του, γιατί όλοι -καλοί και κακοί, ενάρετοι και αμαρτωλοί- είμαστε αδελφοί και μέλη του Κυρίου μας Ιησού Χριστού (Α΄Κορ. 6:15, Εφ. 5:30). Το βρίσκεις λογικό, αν το χέρι σου χτυπήσει το πόδι σου -πράγμα που συμβαίνει συχνά από απροσεξία-, να πάρεις
κι εσύ μια πέτρα και να χτυπήσεις το χέρι; Δεν θα ήταν ανόητο κάτι τέτοιο; Το ίδιο ανόητος και ασύνετος είναι εκείνος που τα βάζει με τον αδελφό του.

Όταν καταλάβεις πως ο θυμός αρχίζει να σε κυριεύει, πάλεψε μαζί του σκληρά, και μην τον αφήσεις να σε νικήσει. Μην πεις τότε κανένα λόγο, αλλά φύγε μακριά απ΄αυτόν που σου έφταιξε και ασχολήσου με κάτι άλλο, ώσπου να σβήσει η φλόγα του θυμού σου και να ηρεμήσεις. Κι εκείνο που σε σπρώχνει ο θυμός να κάνεις
την ώρα της εξάψεως, μην το πραγματοποιήσεις. Άφησε το χρόνο να κυλήσει, περίμενε ώσπου να καταλαγιάσεις, και τότε εξέτασε με ψυχραιμία το ζήτημα
και σκέψου πώς πρέπει να ενεργήσεις, για να μη βλάψεις ούτε την ψυχή ούτε το σώμα σου. Πολλοί έκαναν πάνω στο θυμό τους πράγματα για τα οποία ύστερα μετανόησαν πικρά. Αν έτσι κάνεις σε κάθε περίσταση, σιγά-σιγά θα λυτρωθείς από το φοβερό τούτο πάθος. Γιατί, όπως έλεγε ο αββάς Ζωσιμάς, η αρχή
της συγκρατήσεως του θυμού είναι το να ταράζεται κανείς και να μη μιλάει, κι απ΄αυτό φτάνει, με τη χάρη του Θεού, στο να μην ταράζεται διόλου.

Όσα είπαμε ως εδώ, αφορούν το δικό σου θυμό, όταν σου φταίξει κάποιος. Τι θα κάνεις, όμς, όταν ένας άλλος είναι θυμωμένος μαζί σου και σε βρίζει;

Σ΄αυτή την περίπτωση, ή φύγε από κοντά του ώσπου να ξεθυμάνει η οργή του, ή αν η περίσταση δεν επιτρέπει να φύγεις, ηρέμησέ τον με ταπεινά και ήμερα λόγια.
Η ταπείνωση και ο γλυκός λόγος σβήνουν το θυμό, ενώ η αγριάδα και η βιαιότητα τον ανάβουν. Αν πάλι δεν μπορείς να κάνεις ένα απ΄αυτά τα δύο, τουλάχιστον, όταν δεις τον άλλο θυμωμένο, σώπασε και προσευχήσου στον Κύριο γι΄αυτόν. Γιατί είναι πιο μεγάλος και πιο αξιοθαύμαστος ηρωισμός το να υποχωρήσεις σωπαίνοντας μπροστά στο θυμό, παρά να του επιτεθείς κι εσύ με την ίδια ορμή.

Πολλές φορές ο θυμός σου οφείλεται όχι σε ανθρώπους, αλλά σε συμφορές και θλίψεις που σε βρίσκουν σ΄αυτή τη ζωή. Πρέπει όμως να θυμάσαι πάντα, ότι
ο πάνσοφος και πανάγαθος Κύριος παραχωρεί τις θλίψεις, με τις οποίες εσύ τόσο ασυλλόγιστα οργίζεσαι, για να ωφεληθείς ψυχικά, για να καλλιεργηθείς πνευματικαά, για ν΄ασκηθείς στην υπομονή και την ταπείνωση, για να εξαλείψεις τα πάθη και τις αμαρτίες σου. Γι΄αυτό δεν έχεις παρά να δείχνεις καρτερία, ευχαριστώντας και δοξάζοντας το Θεό, πού, ό,τι κάνει, είναι για το συμφέρον σου. Έτσι αντιμετώπισαν τις δοκιμασίες πολλοί δίκαιοι, πού βασανίστηκαν
και ταλαιπωρήθηκαν σκληρότερα από σένα. Θυμήσου τον πολύαθλο Ιώβ, που τόσες απανωτές συμφορές τον βρήκαν, και όμως δεν ξέφυγε από το στόμα του μήτε στάθηκε στην καρδιά του γογγυσμός εναντίον του Κυρίου. Μόνο έλεγε: “Όπως φάνηκε αρεστό στον Κύριο, έτσι κι έγινε, ας είναι δοξασμένο παντοτινά το όνομα
του Κυρίου” (Ιώβ 1:21). Θυμήσου τον προφήτη Μωυσή -πόσα τράβηξε απ΄τον αχάριστο λαό των Ιουδαίων και πόση μακροθυμία έδειξε. Θυμήσου το βασιλιά Δαβίδ -τι διωγμούς και τι ατιμώσεις υπέμεινε χωρίς να οργιστεί και να επιζητήσει εκδίκηση. Θυμήσου και τους αγίους αποστόλους -με πόση ανεξικακία υπέμειναν
τον ξυλοδαρμό που τους επέβαλε το άνομο ιουδαϊκό συνέδριο, και μάλιστα, όπως γράφει ο ευαγγελιστής Λουκάς, “έφυγαν από το συνέδριο χαρούμενοι, γιατί ο Θεός τους αξίωσε να κακοποιηθούν για χάρη του Χριστού” (Πράξ. 5:41). Θυμήσου, τέλος, και τους αγίους μάρτυρες, που με την ίδια χαρά και αγαλλίαση έχυσαν το αίμα τους και πρόσφεραν τη ζωή τους θυσία στην αγάπη του Χριστού. Όλους αυτούς να μιμείσαι, υπομένοντας κι εσύ καρτερικά τις θλίψεις, για να σου γίνουν αφορμές σωτηρίας. Άνθρωπο μη μισήσεις, μίσησε όμως το θυμό, γιατί αυτός σε κάνει να ξεχνάς το Θεό και να παραβαίνεις τη συνείδησή σου.

Ο θυμός σκοτίζει το νου, ταράζει την καρδιά, θολώνει τα λογικά, αναστέλλει τη λειτουργία της κρίσεως και αφαιρεί από τον άνθρωπο το πολυτιμότερο αγαθό
του κόσμου τούτου, την ειρήνη με τον εαυτό του και με τους συνανθρώπους του. Έτσι, όσο πιο συχνά οργίζεται κανείς, τόσο πιο δυστυχισμένη και καταθλιπτική κάνει τη ζωή του. Όλα του τα έργα και όλες του οι σχέσεις -οικογενειακές, επαγγελματικές, κοινωνικές- δηλητηριάζονται από το φαρμάκι της οργής.
Όπως ο πλιατσικολόγος, μόλις πιάσει φωτιά σ΄ένα αρχοντόσπιτο, τρέχει ν΄αρπάξει ό,τι μπορεί, έτσι και ο δαίμονας πασχίζει ν΄ανάψει στην καρδιά σου το θυμό,
για να μπει τότε μέσα σου και να σου κλέψει ό,τι αγαθό βρει.

Ο θυμός είναι σαν ένα γερό σκοινί, με το οποίο μας τραβάει ο πονηρός στα τυφλά και μας ρίχνει σε διάφορα αμαρτήματα. Και η πραότητα είναι το ξίφος που κόβει αυτό το σκοινί τόσο ευκολότερα, όσο καλύτερα το ακονίσεις στην πέτρα, δηλαδή στον πραότατο και ταπεινότατο Χριστό. Η πραότητα κάνει τον άνθρωπο ειρηνοποιό και συνετό, ώστε, σαν αληθινός χριστιανός, να μην κοιτάζει το κακό που του κάνουν ούτε εκείνους που τον βλάπτουν, αλλά το τι θα πράξει ο ίδιος, σαν μαθητής
και ακόλουθος και μιμητής του Κυρίου μας, του Θεού της αγάπης και της ειρήνης.

Κάθε πρωί, λοιπόν, μόλις σηκώνεσαι, παίρνε την απόφαση να δέχεσαι με χαρά και να υπομένεις με γαλήνη οποιαδήποτε θλίψη ή δοκιμασία σε βρει στη διάρκεια
της ημέρας, ξέροντας ότι σου τη στέλνει ο φιλάνθρωπος Κύριος προετοιμάζοντάς σου την αιώνια μακαριότητα.
pavmaria
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 830
Εγγραφή: Τετ Οκτ 05, 2005 5:00 am
Επικοινωνία:

Δημοσίευση από pavmaria »

(Επιλογή και διασκευή ψυχωφελών κειμένων από το βιβλίο “ΑΜΑΡΤΩΛΩΝ ΣΩΤΗΡΙΑ” του μοναχού Αγαπίου Λάνδου του Κρητός)


ΠΩΣ ΘΑ ΣΩΘΟΥΜΕ

ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ


“Η πορνεία”


Λέει ο απόστολος Παύλος: “Δεν ξέρετε πώς είστε ναός του Θεού και ότι το Πνεύμα του Θεού κατοικεί ανάμεσά σας; Αν κάποιος, λοιπόν, καταστρέφει το ναό
του Θεού, αυτόν θα τον αφανίσει ο Θεός” (Α΄Κορ. 3:16-17). Όλες οι αμαρτίες μολύνουν την ψυχή. Μόνο η πορνεία μολύνει ολόκληρο τον άνθρωπο, και την ψυχή
και το σώμα του.

Όταν η γενετήσια πράξη έχει σκπό την αύξηση του ανθρώπινου γένους, σύμφωνα με τη θεϊκή προσταγή και ευλογία (Γεν. 1:28 ), και όταν γίνεται με εκκλησιαστικές προϋποθέσεις, όπως δηλαδή ορίζουν το Ευαγγέλιο, οι ιεροί κανόνες και οι υποθήκες των Αγίων Πατέρων, δεν αποτελεί παράπτωμα. Αλλιώς είναι αμάρτημα θανάσιμο, αλλά κι ένα από τα πιο άγρια, τα πιο δυσκολοπολέμητα πάθη.

Η πορνεία, μολονότι από τα νιάτα σου ως τα γεράματά σου δεν θα πάψει να σε πολεμάει, νικιέται ευκολότερα όταν αποφεύγεις τελείως την πράξη και τους τόπους της αμαρτίας. Μην ξεγελαστείς και πεις, “Ας δοκιμάσω μια φορά, κι έπειτα εγκρατεύομαι”, γιατί, ειδικά σε τούτο το πάθος, η πρώτη πτώση δεν είναι σχεδόν ποτέ και η τελευταία, αλλά η αρχή του κατήφορου. Έχει αποδειχθεί, πώς όποιος δεν δοκίμασε ποτέ την αμαρτία, πολύ ευκολότερα πολεμάει και καταβάλλει το πάθος.

Η σαρκική επιθυμία, αδελφέ, είναι σαν ένα άλογο αχαλίνωτο, που πέφτει μέσα στους γκρεμούς και τραυματίζεται. Η σωφροσύνη και η εγκράτεια είναι το χαλινάρι που τη συγκρατεί. Όποιος δεν θέλει να γκρεμιστεί, ας κρατάει γερά το χαλινάρι και ας την έχει κάτω από τον έλεγχό του. Γιατί εκείνος που θα πέσει στο βάραθρο της πορνείας, δύσκολα θα μπορέσει να βγει έξω, δύσκολα θα κινηθεί σε μετάνοια, δύσκολα θα σηκώσει τα μάτια του στον ουρανό. Το βλέμμα του είναι στραμμένο πάντα στη γη, σαν των άλογων ζώων, και κάνει ενώπιον του Θεού τέτοιες απρέπειες, που δεν θα τολμούσε να τις κάνει μπροστά σ΄ένα μικρό παιδί.

Γι΄αυτούς που πέφτουν αμετανόητα στα σαρκικά αμαρτήματα, ο απόστολος Παύλος γράφει, ότι δεν θα κληρονομήσουν την ουράνια βασιλεία (Α΄Κορ. 6:9-10). Η θέση τους είναι στην αιώνια φωτιά της κολάσεως, που οι ίδιοι διαλέγουν ήδη από τη ζωή αυτή. Γιατί η πορνεία είναι κι αυτή φωτιά όμοια μ΄εκείνη της γέενας. Καύσιμες ύλες της είναι η γαστριμαργία, η φιλαυτία και η απροσεξία, φλόγες της είναι η απρέπεια και η αναισχυντία, στάχτη της είναι η ακαθαρσία, καπνός της είναι η ντροπή και αποτελέσματά της, η φθορά του σώματος, η παράβαση του θείου νόμου, ο μολυσμός της ψυχής, ο χωρισμός από το Θεό. Γι΄αυτό είναι ανάγκη να βρίσκεται συνέχεια σε επιφυλακή και νήψη, ώστε να μη σε νικήσει. Και καθώς φεύγεις μακριά από τη φωτιά, για να μη σε κάψει, έτσι να φεύγεις κι απ΄αυτή τη λαύρα
της σάρκας. Μην πλησιάζεις σε τόπους επικίνδυνους, γνωρίζοντας πώς είσαι αδύνατος. Δεν πρέπει να επαναπαύεσαι, μήτε να ξεθαρρεύεις, μήτε να υπολογίζεις στην ως τώρα εγκράτειά σου, γιατί πολλοί, και μάλιστα πιο ενάρετοι και πιο αγωνιστές από σένα, αφού κατόρθωσαν να νικήσουν και να στεφανωθούν πολλές φορές, ύστερα ηττήθηκαν αξιοθρήνητα. Γιατί όπως η φωτιά μαλακώνει ακόμα και το σίδερο, έτσι και η φλόγα της πορνείας μαλθακώνει ακόμα και τους σιδερένιους άνδρες.

Αδύνατο είναι να πάς στον αλευρόμυλο, και να μην αλευρωθείς. Αδύνατο είναι να κρατάς πίσσα, και να μην κολλήσει στα χέρια σου. Το ίδιο αδύνατο είναι να συναναστρέφεσαι με ανθρώπους κοσμικούς, ανθρώπους αμαρτωλούς και σαρκολάτρες, και να μη μολυνθείς. Γι΄αυτό είναι λίγοι, αλλά και μακάριοι, εκείνοι που δεν πλήρωσαν ποτέ ούτ΄έναν οβολό στο δαίμονα της πορνείας, όχι μόνο με το σώμα και την πράξη, αλλά μήτε με το νού και την καρδιά τους. Γιατί, όπως είπε ο Κύριος, “όποιος βλέπει μια γυναίκα με πονηρή επιθυμία, έχει κιόλας διαπράξει μέσα του μοιχεία μ΄αυτήν” (Ματθ. 5:28 ). Έτσι, να μην περιεργάζεσαι όμορφα πρόσωπα
ή σώματα και να μην αγγίζεις ξένη σάρκα, για να μην ερεθίζεις το πάθος που ζει μέσα σου, ούτε όμως κι εσύ να στολίζεσαι και να καλλωπίζεσαι, για να μη σκανδαλίζεις άλλες ψυχές. Πάντα να ντύνεσαι σεμνά και να φέρεσαι σεμνά. Πάντα να εργάζεσαι, για να φεύγουν οι λογισμοί, προπαντός όταν έχεις σαρκικό πόλεμο. Κράτησε στο νου σου και όσα θα διαβάσες παρακάτω, και έχε τα σαν όπλα και σαν γιατρικά εναντίον του πάθους της πορνείας, του πολέμου της σάρκας, που είναι
ο ισχυρότερος απ΄όλους τους πολέμους του εχθρού.

Πρώτα-πρώτα, σαν βασικότερο όπλο και γιατρικό, οι σοφοί Πατέρες μας παρέδωσαν την επιμελή τήρηση και φύλαξη των αισθήσεων, και μάλιστα της οράσεως, γιατί τα μάτια είναι οι αγωγοί, απ΄όπου το θανάσιμο δηλητήριο των ηδονών διοχετεύεται στην ψυχή μας, είναι οι θύρες, απ΄όπου όλες οι ματαιότητες του κόσμου τούτου μπαίνουν μέσα μας, μολύνουν το νού μας και παραλύουν τη θέλησή μας. Και όταν παραλύσει η θέληση, συγκαταβαίνει η καρδιά μας στο πονηρό, και αποφασίζουμε
να το πραγματοποιήσουμε. “Εκ γάρ του οράν τίκτεται το εράν”, και απ΄αυτό η συγκατάθεση και από τη συγκατάθεση η πράξη. Αν δεν κοίταζες το πρόσωπο
ή το πράγμα που σου άναψε την επιθυμία, όλα τα υπόλοιπα θα έλειπαν. Αν δεν κοίταζαν οι προπάτορές μας το απαγορευμένο δέντρο της γνώσεως του καλού και
του κακού (Γεν. 2:17), δεν θ΄αμάρταναν και δεν θα καταδικάζονταν σε εξορία από τον παράδεισο. Αν δεν κοίταζε ο Δαβίδ τη Βηρσαβεέ, δεν θα έπεφτε σε μοιχεία και φόνο (Β΄Βασ. 11:1-27). Και αν δεν κοίταζε ο Σολομών τις όμορφες ειδωλολάτρισσες, δεν θα καταντούσε σε τόση ασέβεια (Γ΄Βασ. 11:1-8 ).

Να που μπορεί να οδηγήσει το απρόσεκτο βλέμμα.

Γι΄αυτό ο Κύριος έφτασε να πει τη γνωστή διδακτική υπερβολή: “Αν το μάτι σου σε σκανδαλίζει, βγάλε το. Είναι προτιμότερο να μπεις μονόφθαλμος στη βασιλεία του Θεού, παρά να έχεις δύο μάτια και να πάς στη γέενα του πυρός” (Μάρκ. 9:47).

Μετά την όραση, χρειάζεται η φύλαξη της ακοής, ώστε τ΄αυτιά σου να μην ακούνε μουσική και τραγούδια πού εξάπτουν τη σαρκική φλόγα, μήτε λόγια πορνικά
και διηγήσεις ερεθιστικές.

Η τρίτη αίσθηση, η όσφρηση, δεν είναι τόσο επικίνδυνη, πλήν όμως πρέπει κι αυτή να την προσέχεις, γιατί είναι μερικά αρώματα που ξεσηκώνουν την επιθυμία.

Η τέταρτη όμως αίσθηση, η αφή, είναι επικίνδυνη κι απ΄αυτή την όραση. Δεν είναι δυνατό να ψηλαφήσεις σάρκα, και να μην ολοκληρώσεις την αμαρτωλή πράξη,
αν συντελεί σ΄αυτό και ο τόπος.

Όσο για την Πέμπτη και τελευταία αίσθηση, τη γεύση, για να μην ενισχύει τον σαρκικό πόλεμο, χρειάζεται να της στερήσεις το πολύ φαγητό και το πολύ πιοτό, προπαντός τα καρυκεύματα και τα λίπη. Όσο η νηστεία και η εγκράτεια καταλαγιάζουν την πυρωμένη σάρκα, τόσο η γαστριμαργία και η μέθη τη φουντώνουν.
Μην την περιποιείσαι λοιπόν τη σάρκα σου, μη δίνεις στο λάρυγγα και στην κοιλιά σου ό,τι σου ζητούν, για να κυριαρχείς επάνω τους και να μην είσαι δούλος τους. Ο άγιος Ιωάννης της Κλίμακος λέει, ότι εκείνος που θέλει να νικήσει το πνεύμα της πορνείας και συνάμα υπηρετεί την κοιλιά του, μοιάζει με άνθρωπο
που προσπαθεί να σβήσει τη φωτιά ρίχνοντάς της λάδι.

Ένας άλλος τρόπος αντιμετωπίσεως του σαρκικού πολέμου είναι η άμεση απομάκρυνση από το νου σου των πονηρών λογισμών και ενθυμήσεων. Σε πρόσβαλε ένας λογισμός; Διώξε τον χωρίς καθυστέρηση! Μόλις τον συνειδητοποιήσεις, μην τον αφήσει να σταθεί καθόλου στο νου σου. Την ίδια στιγμή αντικατάστησέ τον μ΄έναν άλλο λογισμό, αγαθό και πνευματικό, που να σου προξενεί κατάνυξη. Γιατί ο νους δεν μπορεί να μείνει ποτέ αδειανός από λογισμούς. Πάντα κάτι θα σκέφτεται, είτε αγαθό είτε πονηρό. Όταν, λοιπόν, βρίσκεσαι σ΄επιφυλακή, ώστε σε κάθε επίθεση κακών λογισμών ν΄αμυνθείς άμεσα με λογισμούς καλούς, δεν θ΄αφήσεις στους πρώτους περιθώρια να ενεργήσουν μέσα σου και να ξεσηκώσουν τη σάρκα. Αν όμως τους δεχτείς και τους κρατήσεις κάμποση ώρα, τότε αρχίζουν να ριζώνουν και να στερεώνονται στην ψυχή σου, οπότε είναι δύσκολο πια να τους διώξεις. Συμβαίνει δηλαδή ό,τι και με τη φωτιά, πού πολύ εύκολα τη σβήνεις μόλις αρχίζει ν΄ανάβει, δεν μπορείς όμως να την ελέγξεις όταν φουντώσει και απλωθεί σ΄ολόκληρο το δάσος, συμβαίνει ό,τι
και με το δέντρο, που το ξεριζώνεις χωρίς δυσκολία όταν είναι μικρό και νεοφύτευτο, όχι όμως όταν μεγαλώσει και ριζώσει καλά, συμβαίνει ακόμα ό,τι και με τον εχθρό, που ευκολότερα του αντιστέκεσαι και
τον απωθείς όταν είναι στη θύρα, όπου ο τόπος είναι στενός, παρά όταν μπει μέσα στο σπίτι σου, οπότε έχει ελευθερία κινήσεων. Ο λογισμός της πορνείας είναι αδύνατος σαν ένα χορτοβλάσταρο, γι΄αυτό και τον τσακίζουμε εύκολα στην αρχή, μόλις πάει να τον βάλει ο δαίμονας στην καρδιά μας. Αν όμως τον δεχτούμε
με ευχαρίστηση και ηδονική διάθεση, αν τον κρατήσουμε έστω και για λίγο, τότε γίνεται δυνατός σαν το σίδερο και πρέπει να καταβάλουμε πολλούς κόπους για να τον νικήσουμε.

Αν, από αμέλεια και απροσεξία σου, συμβεί να στερεωθεί στο νου σου ο πονηρός λογισμός, μην απελπιστείς και μην παραδώσεις τα όπλα. Πιάσε αμέσως την προσευχή, κραύγασε με πόνο στον Κύριο, ζήτησε με δάκρυα τη βοήθειά Του και παρακάλεσέ Τον ολόψυχα, όπως οι ναυτικοί που πέφτουν σε σφοδρή θαλασσοταραχή και κινδυνεύουν, να μη σ΄αφήσει να πνιγείς σ΄αυτή τη νοητή φουρτούνα. Λέγε ψαλμούς και προσευχές από τη Γραφή, όπως “Ο Θεός, είς την βοήθειάν μου πρόσχες, Κύριε, είς το βηθήσαί μοι σπεύσον…” (Ψαλμ. 69), “Εν τώ επικαλείσθαί με εισήκουσάς μου, ο Θεός της δικαιοσύνης μου, εν θλίψει επλάτυνάς με…” (Ψαλμ. 4),
“Κύριε, εισάκουσον της προσευχής μου…” (Ψαλμ. 142), “Πάτερ ημών ο εν τοίς ουρανοίς… μη εισενέγκης ημάς είς πειρασμόν” (Ματθ. 6:9-13) και άλλα παρόμοια. Μελέτα και στοχάζου το άχραντο πάθος και τον φρικτό σταυρικό θάνατο του Κυρίου μας -πόσα υπέμεινε για να θανατώσει την αμαρτία, στην οποία σε σπρώχνει τώρα ο ανθρωποκτόνος διάβολος! Ικέτευε την Κυρία Θεοτόκο και όλους τους αγίους να σπεύσουν σε βοήθειά σου. Και αν είναι κοντά ο πνευματικός σου ή άλλος ενάρετος άνθρωπος, τρέξε να πάρεις συμβουλή και παρηγοριά.

Όταν σε πολεμάει σφοδρά η σάρκα, πρόσεξε μη σε πλανήσει τούτος ο λογισμός, που πλάνησε πολλούς: “Δεν αντέχω πια αυτό το βασανιστήριο! Θα πέσω,
θα εκτονωθώ και θα ηρεμήσω”. Όχι, αδελφέ μου! Πρώτα-πρώτα, δεν θα βασανιζόσουν, αν, όπως είπαμε πριν, δεν άφηνες τον πονηρό λογισμό να εγκατασταθεί μέσα σου. Αν τον είχες διώξει από την πρώτη στιγμή, θα γλύτωνες όλη την ταλαιπωρία. Εσύ, λοιπόν, φταις για το ότι βασανίζεσαι. Αλλά και τώρα πάλι η λύση και
η λύτρωση δεν βρίσκεται στην αμαρτία -μη γένοιτο! Αν υποκύψεις στον πειρασμό, τότε το δεύτερο κακό θα είναι πολύ χειρότερο από το πρώτο. Γιατί πρέπει να ξέρεις, πως η αμαρτία αυτή, πιο πολύ απ΄όλες τις άλλες, είναι αχόρταγη. Αν την πολεμάς σταθερά και δεν πέσεις ούτε μια φορά, σιγά-σιγά εξασθενίζει. Αν όμως ξεγελαστείς και πέσεις, νομίζοντας ότι έτσι θα ξεθυμάνει η εσωτερική σου πίεση και θα ησυχάσεις, τότε την έπαθες άσχημα! Γιατί, μετά την πρώτη φορά,
ο δαίμονας θα σε φουντώσει πάλι, για να σε κάνει να πέσεις και δεύτερη. Τη δεύτερη θα την ακολουθήσουν και τρίτη και τέταρτη και Πέμπτη… Κάθε φορά θα λές πώς είναι η τελευταία -μά, αλίμονο, όχι! Γιατί έτσι λίγο-λίγο συνηθίζεις στην αμαρτία, και με τον καιρό η συνήθεια γίνεται ανάγκη και πάθος. Και τότε πια καταντάς ένας αλυσοδεμένος δούλος της πορνείας!

Αγωνίσου, λοιπόν, εναντίον της από την αρχή, με πολλή ανδρεία κι ενθουσιασμό, αλλά και με του Κυρίου την ενίσχυση. Έτσι γρήγορα και εύκολα θα την αποδυναμώσεις, οπότε και το διάβολο θα ντροπιάσεις και το Θεό θα δοξάσεις και εσύ θα είσαι ειρηνικός και οι άγιοι άγγελοι, ολόχαροι, θα έρθουν να σε υπηρετούν, όπως τον Κύριο όταν νίκησε τον πειρασμό (Ματθ. 4:11). Αν, απεναντίας, νικηθείς και πέσεις, η μεν ηδονή της αμαρτίας θα περάσει και θα χαθεί γρήγορα
σαν αστραπή, η πίκρα όμως που αφήνει στην ψυχή και ο έλεγχος της συνειδήσεως θα σε βασανίζουν χειρότερα απ΄ό,τι ο προηγούμενος πόλεςμος της σάρκας.

Ένα άλλο ισχυρό φάρμακο και όπλο εναντίον της πορνείας είναι, όπως αναφέραμε ήδη, η μνήμη του θανάτου. Αν συλλογιστείς ότι σε λίγο ίσως δεν θα ζεις πιά, όπως ίσως δεν θα ζει και το πρόσωπο που σου προκαλεί σαρκικό πόθο, αν αντικρύσεις νοερά και το δικό σου και το άλλο σώμα νεκρό, βρωμισμένο, μισοφαγωμένο απ΄τα σκουλήκια -πώς να μη σιχαθείς τέτοια σάρκα; Πώς να μη μεταφερθεί η σκέψη σου από τα τωρινά και πρόσκαιρα στα μελλούμενα και αιώνια;

Αν πάλι η σαρκική σου πύρωση είναι τόσο μεγάλη, ώστε κανένα από τα γιατρικά και τα όπλα που αναφέραμε δεν είναι ικανό να σε σταματήσει από την πτώση, τότε μη διστάσεις να δοκιμάσεις και τούτο το φάρμακο, το πιο δριμύ και καυστικό απ΄όλα, με το οποίο πολλοί άγιοι δάμασαν και ταπείνωσαν την ανήμερη και αταπείνωτη πορνική φλόγα. Ποιο; Τον σωματικό πόνο! Όπως διαβάζουμε στα συναξάρια και στους βίους ενάρετων ανδρών, όταν δεν μπορούσαν αλλιώς να κατευνάσουν την έξαψή τους, κατέφευγαν και στο έσχατο τούτο μέσο. Ένας χτυπούσε με ξύλο το σώμα του, ώσπου μελάνιαζε. Άλλος καθόταν μισόγυμνος δίπλα σ΄έναν βάλτο, ώσπου κοκκίνιζε και πρηζόταν από τ΄άγρια τσιμπήματα των εντόμων. Άλλος, μέσα στο καταχείμωνο, έβγαζε τα ρούχα του και ξάπλωνε πάνω στο χιόνι. Άλλος βουτούσε μέσα σε παγωμένο νερό.

Ο άγιος Βενέδικτος (14 Μαρτίου), όπως αναφέρει ο βιογράφος του, κυλίστηκε στ΄αγκάθια ολόγυμνος, ώσπου ξεσκίστηκε και καταματώθηκε κι έγινε αγνώριστος, έτσι όμως νίκησε τη σάρκα.

Ο όσιος Μαρτινιανός (13 Φεβρουαρίου), όταν αναγκάστηκε να φιλοξενήσει κάποια νύχτα στο ασκητήριό του μια άσεμνη γυναίκα και πολεμήθηκε από το δαίμονα της πορνείας, άναψε μεγάλη φωτιά και πήδησε μέσα, λέγοντας με δάκρυα: “Αν μπορείς, άθλιε, ν΄αντέξεις αυτή τη φλόγα για λίγο, τότε θ΄αντέξεις και την αιώνια”.
Η γυναίκα, βλέποντάς τον, κατατρόμαξε και άρχισε να τον ικετεύει: “Άγιε του Θεού, μη θανατωθείς άδικα για χάρη μου!” Τότε ο άγιος σηκώθηκε κι έφυγε από κει, ενώ η γυναίκα έμεινε στο κελλί του και σώθηκε.

Στον Ευεργετινό πάλι διαβάζουμε, ότι μια ελεεινή γυναίκα πήγε στο κελλί κάποιου ασκητή με σκοπό να τον παρασύρει, η αθεόφοβη, στην αμαρτία. Εκείνος την έβαλε μέσα, γιατί ήταν νύχτα και φοβήθηκε μην τη φάνε τα θηρία. Επειδή όμως κυριεύθηκε από σαρκική επιθυμία και λίγο έλειψε να πέσει στην πορνεία, τι έκανε;
Έβαλε ένα του δάχτυλο πάνω από τη φλόγα του λυχναριού και το κράτησε εκεί ώσπου κάηκε! Η σαρκική πύρωση δεν υποχώρησε, παρά τους φρικτούς πόνους,
και γι΄αυτό ο γενναίος άνθρωπος του Θεού έβαλε και δεύτερο δάχτυλο πάνω απ΄το λυχνάρι. Έτσι έκαψε ένα-ένα όλα του τα δάχτυλα! Η γυναίκα, που από μια γωνιά τον κρυφοκοίταζε, βλέποντάς τον να καίει τα δάχτυλά του το ένα μετά το άλλο, φοβήθηκε τόσο πολύ, που ξεψύχησε. Το πρωί ο άγιος εκείνος ασκητής τη βρήκε νεκρή και με την προσευχή του την ανέστησε.

Κάνε κι εσύ το ίδιο, αν το λέει η καρδιά σου! Βάλε μόνο ένα σου δάχτυλο στη φλόγα, κι αν μπορείς να υπομείνεις, πέσε και στην αμαρτία!

Αν όμως δεν αντέχεις μήτε την καύτρα του κεριού να σβήσεις με την άκρη του δαχτύλου σου, πώς θα υποφέρεις τη δριμύτατη φλόγα της ατέλειωτης κολάσεως;…

Αγωνίσου, λοιπόν. Πολέμα τη σάρκα. Διώχνε τους πονηρούς λογισμούς. Εφάρμοσε όσα διάβασες εδώ. Γίνε μιμητής του αποστόλου Παύλου, που με σκληρές ασκήσεις ταλαιπωρούσε και υποδούλωνε το σώμα του (Α΄Κορ. 9:27). Έτσι, με τη χάρη του Θεού, που πάντα συντρέχει τους καλοπροαίρετους αγωνιστές,
θα νικήσεις.
pavmaria
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 830
Εγγραφή: Τετ Οκτ 05, 2005 5:00 am
Επικοινωνία:

Δημοσίευση από pavmaria »

(Επιλογή και διασκευή ψυχωφελών κειμένων από το βιβλίο “ΑΜΑΡΤΩΛΩΝ ΣΩΤΗΡΙΑ” του μοναχού Αγαπίου Λάνδου του Κρητός)



ΠΩΣ ΘΑ ΣΩΘΟΥΜΕ

ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ



“Η φιλαργυρία”



Το χρυσάφι, το ασήμι, τα πολύτιμα πετράδια και κάθε άλλο πολύτιμο πράγμα γεννάει στην καρδιά μας την περιέργεια και την επιθυμία να το δούμε. Από την όραση γεννιέται μέσα μας ο πόθος να τ΄αποκτήσουμε. Έτσι, όταν το βάλουμε στα χέρια μας, πέφτουμε στα δίχτυα της μισάδελφης φιλαργυρίας, που είναι μια αγάπη άλογη στο χρήμα, στην ύλη, και μια επιθυμία ακόρεστη, που σπρώχνει τον άνθρωπο στην απόκτηση όλο και μεγαλύτερου πλούτου.

Ο φιλάργυρος γίνεται πλεονέκτης και ποτέ δεν ικανοποιείται. Είναι σαν τη θάλασσα, που τόσα ποτάμια δέχεται, και ποτέ της δεν χορταίνει νερό. Είναι σαν τη φωτιά, που όσα ξύλα και να της δώσεις, θα τα καταφάει. Πολύ σωστά ο μέγας Παύλος λέει, πώς η φιλαργυρία είναι “η ρίζα όλων των κακών” (Α΄Τιμ. 6:10) και πώς
η πλεονεξία είναι ειδωλολατρία (Κολ. 3:5).

Πραγματικά, απ΄όλες τις αμαρτίες, δεν υπάρχει άλλη πιο απάνθρωπη. Ο φιλάργυρος δεν έχει αγάπη, δεν ξέρει συγγένεια και φιλία, δεν καταλαβαίνει τι πάει να πει φιλότιμο, συμπόνοια και ευσπλαχνία. Το χρήμα είναι ο φίλος και ο σύντροφός του, τολμούμε να πούμε και ο θεός του! Γι΄αυτό δεν έχει τόπο στην ουράνια βασιλεία του αληθινού Θεού.

Μην ελπίζεις ποτέ να δεις καλό απ΄τον φιλάργυρο. Ο πήλινος κουμπαράς δέχεται μέσα του όσα νομίσματα του ρίξεις, και, όσο είναι ακέραιος, δεν σου δίνει πίσω κανένα. Όταν όμως τον σπάσεις, τότε σου τ΄αφήνει όλα θέλοντας και μη. Έτσι είναι και ο φιλάργυρος. Όσο ζει, μόνο μαζεύει και κρύβει χρήματα. Όταν όμως πεθάνει, τ΄αφήνει όλα πίσω του, και απολαμβάνουν άλλοι τον πλούτο που εκείνος, ο ανόητος, σύναξε με κόπο και ιδρώτα.

Ελεεινότερος άνθρωπος από τον φιλάργυρο δεν υπάρχει. Οι άλλοι αμαρτωλοί μπορεί να είναι αχρείοι και επιζήμιοι στον εαυτό τους, αλλά στο συνάνθρωπό
τους κάνουν πολλές φορές το καλό. Ο φιλάργρυος και τον εαυτό του βλάπτει και με τους άλλους είναι κακός. Απ΄όλους τους φτωχούς είναι φτωχότερος, γιατί, όσα και να μαζέψει, δεν του φτάνουν. Μα κι αυτά που έχει δεν τα ορίζει, γιατί είναι δούλος και σκλάβος τους. Οι φτωχοί άνθρωποι στερούνται κάποια αγαθά, άλλος λιγότερα κι άλλος περισσότερα, ο φιλάργυρος όμως δεν χορταίνει με τον κόσμο ολόκληρο. Ξύπνιος είναι, και με τα λεφτά ασχολείται. Κοιμάται, και τα κέρδη ονειρεύεται. Όλοι οι αμαρτωλοί, κι αν κολαστούν στην άλλη ζωή, σ΄αυτήν εδώ τουλάχιστον απολαμβάνουν κάτι. Ο φιλάργυρος μήτ΄εδώ μήτ΄εκεί απολαμβάνει τίποτα. Ανάξιος είναι και της γης και του ουρανού, όπως ο Ιούδας, που πρόδωσε τον Κύριο για τριάντα αργύρια, κι έπειτα “πήγε και κρεμάστηκε” (Ματθ. 27:5) “κι έπεσε με το πρόσωπο στη γη, σκίστηκε η κοιλιά του και χύθηκαν όλα τα σπλάχνα του” (Πράξ. 1:18 ).

Αδελφέ, όταν δεν επιθυμείς επίγεια πράγματα, η καρδιά σου έχει γαλήνη και ειρήνη ανέκφραστη. Όταν όμως αυτά ποθείς και αυτά σε ενδιαφέρουν, κυριεύεσαι
από ανησυχία και φόβο -ανησυχία πρίν τ΄αποκτήσεις, μήπως σου ξεφύγουν και φόβο αφού τ΄αποκτήσεις, μήπως τα χάσεις.

Φιλάργυρε, η βραχύτητα τη ζωής ελέγχει τις άτακτες επιθυμίες σου. Μάταια μαζεύεις πλούτη, που δεν μπορούν να σου προσφέρουν καμιά ουσιαστική παράκληση, καμιά ψυχική ανάπαυση και παρηγοριά. Καίγεσαι σε τούτον τον κόσμο μέσα στις φλόγες της επιθυμίας του χρήματος, θα καίγεσαι αιώνια και στον άλλο κόσμο μέσα στις φλόγες της κολάσεως. Τι κερδίζεις, ταλαίπωρε, απ΄τη συγκέντρωση των θησαυρών; Φεύγεις αύριο -τι λέω αύριο; μπορεί και σήμερα- κι αφήνεις τα πράγματά σου εδώ παντέρημα. Θυμήσου τον πλούσιο εκείνο του Ευαγγελίου, που χαιρόταν για τη σοδειά του και μονολογούσε: “Ψυχή, έχεις πολλά αγαθά, που αρκούν
για χρόνια πολλά, ξεκουράσου, τρώγε, πίνε, διασκέδαζε” (Λουκ. 12:19). Τότε ο Θεός του είπε: “Ανόητε, αυτή τη νύχτα θα παραδώσεις τη ζωή σου. Αυτά, λοιπόν, που ετοίμασες, σε ποιόν θ΄ανήκουν;” (Λουκ. 12:20). Αυτήν την παραβολή θά ΄πρεπε πάντα να θυμούνται οι πλούσιοι, γιατί η μνήμη του θανάτου είναι δυνατό φάρμακο εναντίον της φιλαργυρίας. Όταν θυμάσαι το φοβερό τέρμα της επίγειας ζωής, εύκολα περιφρονείς τα πρόσκαιρα, που τ΄απόκτησες μάλιστα με τόσες αδικίες και παρανομίες. Μια και, πεθαίνοντας, δεν θα πάρεις τίπτοε απ΄αυτά μαζί σου, “στείλε” τα από τώρα με τους φτωχούς στον άλλον κόσμο, για να τα βρεις και να σε βοηθήσουν όταν θα πας κι εσύ εκεί.

Ο Μέγας Βασίλειος, σε μια ομιλία του εναντίον των φιλαργύρων, γράφει: “Το φαί που τρως, άσπλαχνε πλούσιε, είναι του πεινασμένου. Το ρούχο που φοράς, είναι του γυμνού. Και το χρυσάφι που έχεις, είναι του φτωχού. Γι΄αυτό αμαρτάνεις βαριά, όταν κρατάς περισσότερα απ΄όσα χρειάζεσαι, και δεν δίνεις το πλεόνασμα σ΄εκείνους που έχουν ανάγκη”. Και ο ιερός Αυγουστίνος ονομάζει τον πλούτο δηλητήριο της αγάπης, γιατί φαρμακώνει και θανατώνει την αγάπη στο Θεό και
το συνάνθρωπο.



Από τη φιλαργυρία, λέει ο άγιος Γρηγόριος ο Διάλογος, γεννιούνται άλλα επτά κακά.

Το πρώτο είναι η ασπλαχνία, δηλαδή η σκληροκαρδία, που σε κάνει ν΄αδιαφορείς για τη δυστυχία του συνανθρώπου σου.

Το δεύτερο είναι η ταραχή του νου, που γεννιέται από το φόβο του φιλάργυρου μήπως χάσει τον πλούτο του και από την επιθυμία του να τον αυξήσει.

Το τρίτο είναι η βία, το ότι δηλαδή ο φιλάργυρος φτάνει κάποτε ακόμα και στη χρήση βίαιων μέσων για ν΄αρπάξει ξένα αγαθά.

Το τέταρτο είναι το ψεύδος.

Το πέμπτο η επιορκία και το έκτο ο δόλος, τα οποία αναγκάζεται συχνά να χρησιμοποιήσει, θέλοντας να ικανοποιήσει την άλογη δίψα του για χρήμα.

Το έβδομο, τέλος, είναι η προδοσία, το να βλάψει δηλαδή ή και να θανατώσει τον ευεργέτη του -αυτό ακριβώς έκαν ο Ιούδας στον Κύριό μας.



Μεγάλο κακό λοιπόν, αδελφέ, είναι η φιλαργυρία, κακό και πρόξενος κακών. Γι΄αυτό, αν είσαι πλούσιος, κάνε αγαθοεργίες και μη μαζεύεις περίσσια πλούτη.

Γιατί ο Κύριος μας πρόσταξε:

“Μη μαζεύετε θησαυρούς πάνω στη γη, όπου τους αφανίζει ο σκόρος και η σκουριά, κι όπου οι κλέφτες κάνουν διαρρήξεις και τους κλέβουν. Αντίθετα, να μαζεύετε στον ουρανό, όπου δεν τους αφανίζουν ούτε ο σκόρος ούτε η σκουριά, κι όπου οι κλέφτες δεν κάνουν διαρρήξεις και δεν τους κλέβουν” (Ματθ. 6:19-20).

Αν πάλι είσαι φτωχός και ποθείς να πλουτίσεις -κι αυτό φιλαργυρία είναι-, ευχαρίστησε καλύτερο το Θεό για τη φτώχεια σου.

Γιατί είναι πολύ ευκολότερο να προκόψει στην αρετή και να κερδίσει τον παράδεισο ο φτωχός παρά ο πλούσιος.
Απάντηση

Επιστροφή στο “Πνευματικά Αναγνώσματα”