Άτομα με εγκεφαλικό

[max1]

Γνωρίζει κανείς, αν ένα άτομο έχει περάσει εγκεφαλικό ή μια άλλη ασθένεια ώστε να μη λειτουργεί 100% ο εγκέφαλος, τι γίνεται μ' αυτόν τον άνθρωπο, γνωρίζει κανείς;
Οι πνευματικοί συνήθως λένε πως δεν υπάρχει άλλος τρόπος να σβηστούν οι αμαρτίες παρά μόνο η εξομολόγηση. Αν όμως κάποιος δεν είναι σε θέση να εξομολογηθεί, τι γίνεται; Είναι "καταδικασμένος" ενώ είναι ακόμη εν ζωή; (γιατί λογικά από τέτοιες καταστάσεις δεν επανέρχεσαι).
Υπάρχει περίπτωση να σβηστούν οι αμαρτίες από την πάθηση που έχεις;
Έχει συζητήσει κανείς τέτοιο θέμα με πνευματικό; Έχετε άποψη για το τι μπορεί να γίνει;
(Δε μιλάω για άτομα που τα έχουν εντελώς χαμένα, αν και γι' αυτά ισχύει η ίδια ερώτηση)

[aposal]

Ο πατέρας μου που υπέστη βαρύτατο εγκεφαλικό τον Δεκέμβρη του 1999 (οι γιατροί τότε απορούσαν για το ότι ζούσε) είχε μερική αποκατάσταση της υγείας του.
Το μυαλό του επανήλθε σε αρκετά καλό ποσοστό, αν και όχι 100%. Κάποια στιγμή έφερα στο σπίτι έναν πνευματικό, γιατί ο πατέρας μου δεν μπορεί να μετακινηθεί, ο οποίος τον εξομολόγησε και τον κοινώνησε, παρ' όλο που ο πατέρας μου δεν μπορεί να μιλήσει. Η εξομολόγηση, σε τέτοιες περιπτώσεις, γίνεται με ερωτήσεις που υποβάλει ο εξομολόγος και τις απαντάει με ένα "ναι" ή "όχι" ο πιστός.
Για να μην μπορεί να εξομολογηθεί κάποιος σημαίνει ότι το μυαλό του πλέον δεν δουλεύει σωστά.
Αν συμβαίνει αυτό τότε νομίζω ότι, ναι μεν μετράει ο πρότερος βίος, αλλά υπάρχουν και ελαφρυντικά στον πιστό, γιατί τερμάτισε απότομα η συνειδητή ζωή του, όπως θα συνέβαινε αν είχε επέλθει το μοιραίο (ξαφνικός θάνατος).
Την κρίση του Θεού δεν μπορούμε να την γνωρίζουμε βέβαια, αλλά, όπως πάντα, μπορούμε να βελτιώσουμε το αποτέλεσμα της Κρίσης του αγαπημένου μας προσώπου (μέχρι να γίνει η τελική Κρίση), με τον δικό μας αγώνα.

[max1]

Ευχαριστώ Απόστολε. Με βοήθησε η απάντηση σου.

[inaapp]

Φίλε μου, έθεσες ένα δύσκολο ερώτημα. Πολλές απαντήσεις μπορεί να πάρεις. Κάποιες από αυτές ίσως να είναι σωστές, ίσως και λάθος. Ποιός ''οίδεν νούν Κυρίου''; Βασικό είναι να γνωρίζουμε το είδος και το βάρος της αμαρτίας. Αλλά αυτά μόνο ο Θεός τα γνωρίζει.

Πιθανόν κάποια συγγνωστά αμαρτήματα να εξαλείφονται λόγω της δοκιμασίας. Αλλά, πιστεύω, πως θανάσιμα αμαρτήματα είναι πολύ δύσκολο να συγχωρηθούν. Ίσως απίθανο και αυτό διότι κάποιος που βρίσκεται σε μια τέτοια κατάσταση δεν κινήθηκε εν ελευθερία, να δείξει δηλ. έμπρακτα την μετάνοιά του. Και ενώ είχε τον χρόνο να ζήσει με μετάνοια, αυτός κατασπατάλησε τον βίο του σε πάθη και ηδονές.

Τυχαίνει, άνθρωποι αμετανόητοι και λόγω σκληροκαρδίας και σοβαρών αμαρτιών, να συνεχίζουν να ζούν αμετανόητοι και ευρισκόμενοι σε μια τέτοια κατάσταση να προγεύονται, εδώ σ`αυτή τη ζωή, την κόλασή τους.

Συμβαίνει, επίσης, άνθρωποι ευρισκόμενοι σε μια τέτοια κατάσταση, να μην γνωρίζουμε στο βάθος της καρδιάς τους τι ενεργείται, πως και αν προσεύχονται (άβυσος η ψυχή του ανθρώπου) και τι επικοινωνία έχουν, αν έχουν, με τον Μεγαλοδύναμο. Δεν μπορούμε να εισερχόμαστε σε τέτοιου είδους προβληματισμούς, ειδικά όταν κανείς αντιμετωπίζει ένα τέτοιο πρόβλημα μέσα στην οικογένειά του (παρόμοιο περιστατικό ζω κι εγώ με έναν θείο μου). Αυτό που οφείλουμε να κάνουμε είναι να προσευχόμαστε και να ζητάμε το έλεος του Θεού, γι`αυτόν τον άνθρωπο και για εμάς.

Υπάρχουν άνθρωποι που σ`αυτή τη ζωή τα έχουν όλα και συνεχίζουν να ζουν άσωτα, χωρίς ίχνος μετανοίας. Και τους βλέπουμε να πεθαίνουν σε βαθύ γήρας και να τα έχουν απολαύσει όλα. Αυτοί όμως στην άλλη ζωή θ`απολαύσουν το ''μεγαλείο'' της κολάσεως.

Υπάρχουν άνθρωποι όπως και οι προηγούμενοι, με την διαφορά όμως ότι τους συνέβει κάτι άσχημο σ`αυτή τη ζωή. Αλλά συνεχίζουν να ζούν χωρίς μετάνοια παρόλο που σχεδόν όλα γι`αυτούς έχουν καταστραφεί. Και αυτοί θα κολασθούν, αλλά σε μικρότερο βαθμό (η κόλαση πάντως είναι κόλαση).

Το γεγονός είναι ότι αφορά ένα πολύ λεπτό ζήτημα και δεν μπορούμε να το προσεγγίσουμε με απολυτότητα. Μόνο ο Θεός γνωρίζει. Τα προηγούμενα που ανέφερα δεν είναι δικά μου, αλλά πατερικές θέσεις.

[max1]

Ευχαριστώ Πάτερ.
Τελικά καταλαβαίνω πως αφού είναι ακόμα εν ζωή, ας κάνουμε εμείς προσευχή γι' αυτούς ελπίζοντας στο έλεος του Κυρίου.

[Teri]

Κάποτε μου είχαν μιλήσει για μια γιαγιούλα σ' ένα γηροκομείο. Είχε άνοια. Μνήμη στο μηδέν σχεδόν -ούτε τ΄ όνομά της δε θυμόταν τις περισσότερες φορές. Σε όλους όμως είχε κάνει εντύπωση αυτό που έκανε κάθε πρωί μόλις ξυπνούσε: πήγαινε στο παράθυρο, το άνοιγε κι έκανε το σταυρό της!