Σκέψεις
Καθε πρωϊνο ξυπνω, με την χαρη του Θεου. Ποιος αλλος μας διατηρει στην ζωη, εαν οχι ο Θεος;
Μηπως η υγεια μας, η δουλεια μας, η φροντιδα μας, οι τροφες και οι τρυφες μας; Oχι βεβαια. Αυτα ειναι τα επιφαινομενα. Και αλλοι τα εχουν αυτα, εως μια στιγμη που χανονται ολα μονομιας.
Εσυρε το βλεμμα του, εξω, περα απο το μισανοιχτο,
θαμπο απο την σκονη, ολοφωτο παραθυρο.
Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν μια μικρή κόκκινη κλώσα, που σκάλιζε το χώμα στη φάρμα που ζούσε, μέχρι που ανακάλυψε μερικούς σπόρους σιταριού. Φώναξε τότε τους γείτονές της και τους είπε 'Αν φυτέψουμε αυτούς τους σπόρους, θα μπορέσουμε να έχουμε ψωμί να φάμε. Ποιος θα με βοηθήσει στο όργωμα και στο φύτεμα;' Ρώτησε η μικρή κόκκινη κλώσα.
Μεσημερι. Ρουτινα.
Μια απλη καθημερινη. Τα σπουδαια συμβαινουν αλλου, οχι εδω.
Σ'ενα συνηθισμενο σπιτι, μιας συνηθισμενης οικογενειας, σε μια συνηθισμενη ζωη.
Τιποτα το ιδιαιτερο. Τιποτα το αξιοπροσεκτο.
Ησυχο το σπιτι, η μητερα κατακοπη με τις δουλειες, με το βλεμμα ανησυχο, με την προσμονη μιας αναπαυσης, να ειναι μακρια απο την δικαιωση της.
Νεα στο σωμα, γρια σχεδον στην ψυχη.
Το παιδι, με το προσωπο του αγγελου, μπροστα στα εικονισματα, με το κανδηλι να αντιφεγγιζει στα ματια του, εκανε προσευχη, για το φαγητο.
..Πηγὴν ζωῆς κέκτημαι σὲ τοῦ θανάτου τὸν καθαιρέτην, καὶ βοῶ σοι ἐκ καρδίας μου πρὸ τοῦ τέλους· Ἥμαρτον, ἱλάσθητι, σῶσόν με..
Μεγας Κανων, Αγιου Ανδρεα Κρητης.
Απο το ταπεινο παρεκκλησι ενος αγιορειτικου κελλιου, καπου στην εξωκοσμη ερημο του Αθωνα, μεσα στην ιερη ησυχια, τοσο την φυσικη, οσο και την πλεον εκζητουμενη, και δυσκολοκατορθωτη, δηλαδη την πνευματικη, αυτην του νοος και της καρδιας, που οταν την επιτυχει καποιος, ενοποιει δια αυτης, ως εκ μιας συνεκτικης και συγκολλητικης, ισχυρης ουσιας, τις χαρισματικες δυναμεις του ανθρωπινου οντος, και αναγαγεται στα κρασπεδα των αρρητων μυστηριων, οπου τα αρρητα και αγιαστικα μυστηρια τελεσιουργουνται ιεροκρυφιως και αεναως, εως τις περιλαμπρους Μητροπολιτικους Ναους, των αστικων κεντρων, η ευλογημενη αυτη περιοδος της Αγιας και Μεγαλης Τεσσαρακοστης, διαμορφωνει ενα περιβαλλον, καλης αγωνιας και αληθινης κατανυξης, στους οπου γης ορθοδοξους αδελφους, ειτε φερουν το σχημα το μοναχικο, ειτε διακονουν ως λειτουργοι, ειτε ως πιστοι συμ-μετεχοντες και συμπροσευχομενοι. Εχει σημασια το τελευταιο.